สิ่งช่วยศึกษา
วิญญาณ


วิญญาณ

ส่วนนั้นของสัตภาวะมีชีวิตที่ดำรงอยู่ก่อนเกิดเป็นมรรตัย, ซึ่งสถิตในร่างกายระหว่างเป็นมรรตัย, และซึ่งดำรงอยู่หลังความตายเป็นสัตภาวะที่แยกออกมาจนกว่าจะฟื้นคืนชีวิต. สิ่งมีชีวิตทั้งปวง—มนุษยชาติ, สัตว์และพืช—เป็นวิญญาณก่อนรูปแบบชีวิตใด ๆ ที่ดำรงอยู่บนแผ่นดินโลก (ปฐก. ๒:๔–๕; โมเสส ๓:๔–๗). ร่างวิญญาณมีลักษณะเหมือนร่างกาย (๑ นี. ๑๑:๑๑; อีเธอร์ ๓:๑๕–๑๖; คพ. ๗๗:๒; คพ. ๑๒๙). วิญญาณเป็นสสาร, แต่ละเอียดและบริสุทธิ์กว่าสารประกอบหรือสสารในโลกมนุษย์ (คพ. ๑๓๑:๗).

โดยแท้แล้วทุกคนเป็นบุตรหรือธิดาของพระผู้เป็นเจ้า, โดยเกิดเป็นวิญญาณจากพระบิดาพระมารดาบนสวรรค์ก่อนเกิดจากบิดามารดาที่เป็นมนุษย์บนแผ่นดินโลก (ฮบ. ๑๒:๙). แต่ละบุคคลบนแผ่นดินโลกมีร่างวิญญาณอมตะนอกเหนือจากร่างกายที่เป็นเนื้อหนังและกระดูก. ดังที่พระคัมภีร์นิยามไว้บางครั้งว่า, วิญญาณกับร่างกายประกอบกันเป็นจิตวิญญาณ (ปฐก. ๒:๗; คพ. ๘๘:๑๕; โมเสส ๓:๗, ๙, ๑๙; อับรา. ๕:๗). วิญญาณมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องมีร่างกาย, แต่ร่างกายมีชีวิตอยู่ไม่ได้หากปราศจากวิญญาณ (ยากอบ ๒:๒๖). ความตายทางร่างกายคือการแยกจากกันของวิญญาณกับร่างกาย. ในการฟื้นคืนชีวิต, วิญญาณจะกลับมารวมกับร่างเดิมที่เป็นเนื้อหนังและกระดูกซึ่งวิญญาณเคยครอบครองเมื่อครั้งเป็นมนุษย์, โดยมีความแตกต่างที่สำคัญยิ่งสองประการคือ : วิญญาณกับร่างกายจะไม่แยกจากกันอีก, และร่างกายจะเป็นอมตะและสมบูรณ์แบบ (แอลมา ๑๑:๔๕; คพ. ๑๓๘:๑๖–๑๗).

วิญญาณร้าย