เลวี

ยาโคบให้พรเลวีและลูกหลานท่าน (ปฐก. ๔๙:๕–๗). ลูกหลานของเลวีปฏิบัติศาสนกิจในบรรดาสถานนมัสการของอิสราเอล (กดว. ๑:๔๗–๕๔). อาโรนเป็นชาวเลวี, และลูกหลานท่านเป็นปุโรหิต (อพย. ๖:๑๖–๒๐; ๒๘:๑–๔; ๒๙). ชาวเลวีช่วยเหลือบรรดาปุโรหิต, บุตรของอาโรน (กดว. ๓:๕–๑๐; ๑ พกษ. ๘:๔). บางครั้งพวกเขาสวมบทบาทเป็นนักดนตรี (๑ พศด. ๑๕:๑๖; นหม. ๑๑:๒๒); ฆ่าเครื่องพลีบูชา (๒ พศด. ๒๙:๓๔; เอสรา ๖:๒๐); และโดยทั่วไปช่วยในพระวิหาร (นหม. ๑๑:๑๖). ชาวเลวีอุทิศตนต่อการรับใช้พระเจ้าเพื่อดำเนินศาสนพิธีต่าง ๆ ให้แก่ลูกหลานของอิสราเอล. ชาวเลวีเองได้รับการถวายแทนลูกหลานของอิสราเอล (กดว. ๘:๑๑–๒๒); ดังนั้นพวกเขาจึงกลายเป็นกรรมสิทธิ์ของพระผู้เป็นเจ้าโดยเฉพาะ, ถวายแด่พระองค์แทนบุตรหัวปี (กดว. ๘:๑๖). พวกเขาไม่ได้รับการอุทิศถวายแต่ได้รับการชำระให้สะอาดเพื่อตำแหน่งหน้าที่ของตน (กดว. ๘:๗–๑๖). พวกเขาไม่มีแผ่นดินเป็นมรดกในคานาอัน (กดว. ๑๘:๒๓–๒๔), แต่พวกเขาได้รับส่วนสิบ (กดว. ๑๘:๒๑), เมืองสี่สิบแปดเมือง (กดว. ๓๕:๖), และสิทธิในการรับทานจากผู้คนในเวลาที่มีงานเลี้ยง (ฉธบ. ๑๒:๑๘–๑๙; ๑๔:๒๗–๒๙).