ลบหลู่ (การ)

การกล่าววาจาอย่างไม่เคารพหรือไม่มีความคารวะเกี่ยวกับพระผู้เป็นเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์.

พระเยซูทรงถูกชาวยิวกล่าวหาหลายครั้งว่าทรงลบหลู่ด้วยวาจาเพราะพระองค์ทรงอ้างสิทธิ์ในการอภัยบาป (มธ. ๙:๒–๓; ลูกา ๕:๒๐–๒๑), เพราะพระองค์ทรงเรียกพระองค์เองว่าพระบุตรของพระผู้เป็นเจ้า (ยอห์น ๑๐:๒๒–๓๖; ๑๙:๗), และเพราะพระองค์รับสั่งว่าพวกเขาจะเห็นพระองค์ทรงนั่งทางพระหัตถ์ขวาของพระผู้ทรงเดชานุภาพและเสด็จมาในเมฆแห่งฟ้าสวรรค์ (มธ. ๒๖:๖๔–๖๕). คำกล่าวหาเหล่านี้อาจเป็นจริงหากพระองค์มิได้ทรงเป็นจริง ๆ อย่างที่พระองค์รับสั่งไว้. ข้อกล่าวหาที่บรรดาพยานเท็จใส่ร้ายพระองค์ในการพิจารณาคดีต่อหน้าซานเฮดริน (มธ. ๒๖:๕๙–๖๑) คือการลบหลู่พระวิหารของพระผู้เป็นเจ้า. การลบหลู่พระวิญญาณบริสุทธิ์, ซึ่งหมายถึงการปฏิเสธพระคริสต์โดยเจตนาหลังจากได้รับความรู้อย่างสมบูรณ์เกี่ยวกับพระองค์, เป็นบาปที่อภัยมิได้ (มธ. ๑๒:๓๑–๓๒; มาระโก ๓:๒๘–๒๙; คพ. ๑๓๒:๒๗).