Exodus

Een boek in het Oude Testament, geschreven door Mozes, dat het vertrek van de Israëlieten uit Egypte beschrijft. De vroege geschiedenis van Israël, zoals opgetekend in Exodus, valt uiteen in drie delen: (1) de jaren van slavernij in Egypte, (2) de uittocht onder leiding van Mozes, (3) Israëls toewijding aan de dienst van God in hun godsdienstige en politieke leven.

Het eerste gedeelte, Exodus 1:1–15:21, gaat over Israëls verdrukking in Egypte; het eerste deel van het leven en de roeping van Mozes; de uittocht, en de instelling van het Pascha; de doortocht door de Rode Zee, de vernietiging van het leger van de farao en Mozes’ zegelied.

Het tweede gedeelte, Exodus 15:22–18:27, gaat over de verlossing van Israël en de gebeurtenissen tijdens de reis van de Rode Zee naar de woestijn Sinaï; het bittere water van Mara, de gave van de kwakkels en het manna, de sabbatviering, het wonder van het water dat te Rafidim gegeven werd, en de strijd op die plek tegen de Amalekieten; de komst van Jethro naar het kamp en zijn raad aangaande het burgerlijk bestuur van het volk.

Het derde gedeelte, de hoofdstukken 19–40, vermeldt Israëls toewijding aan de dienst van God tijdens de plechtige gebeurtenissen in de woestijn Sinaï. De Heer bestempelde het volk als een koninkrijk van priesters en een heilig volk; Hij gaf de tien geboden, alsmede voorschriften aangaande de tabernakel, de inrichting ervan en de wijze van aanbidding daarin. Daarop volgt het verslag van de zonde van het volk door het aanbidden van het gouden kalf, en tot slot het verhaal van de bouw van de tabernakel en aanwijzingen voor de bediening in de tabernakel.