ម៉ូសាយ 9–10

សេចក្តីផ្ដើម

អំឡុងរជ្ជកាលរបស់ស្តេច បេនយ៉ាមីន ស៊ីនិព្វបានដឹកនាំសាសន៍នីហ្វៃមួយក្រុមពីសារ៉ាហិមឡាទៅតាំងទីលំនៅក្នុងចំណោមពួកសាសន៍លេមិនក្នុងដែនដីនីហ្វៃ ។ដោយសារស្តេចសាសន៍លេមិនបានគ្រោងនឹងនាំប្រជាជនស៊ីនិព្វឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងសេវកភាព នោះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យពួកគេស្នាក់នៅ ។សម្អប់ និង ប្រពៃណីខុសឆ្គងរបស់ពួកសាសន៍លេមិនចំពោះពួកសាសន៍នីហ្វៃ នៅទីបំផុតបាននាំទៅរកសង្គ្រាម ។នៅពេលពួកសាសន៍លេមិនបានព្យាយាមនាំពួកគេឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងសេវកភាព នោះប្រជាជនរបស់ស៊ីនិព្វបានបែរទៅរកព្រះអម្ចាស់ដែលទ្រង់បានពង្រឹងដល់ពួកគេ ហើយជួយពួកគេឲ្យបណ្តេញពួកសាសន៍លេមិនចេញពីដែនដីរបស់ពួកគេ ។

ម៉ូសាយ 9:1–13

ស៊ីនិព្វដឹកនាំពួកសាសន៍នីហ្វៃមួយក្រុមត្រឡប់ទៅដែនដីនីហ្វៃ

តើអ្នកធ្លាប់ចង់បានអ្វីមួយខ្លាំងជ្រុលពេកទេ ?ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងរៀនអំពីបុរសម្នាក់ដែលចង់បានអ្វីមួយខ្លាំងជ្រុលពេក និង លទ្ធផលទាំងឡាយនៃការប្រព្រឹត្តលើបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់ ។

សូមមើលផែនទីនៃការធ្វើដំណើរពីមេរៀនមុន ។តើអ្នកចងចាំពីការធ្វើដំណើររបស់អាំម៉ូននៅពេលទ្រង់បានរកឃើញលិមហៃ និង ប្រជាជនរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ ?សូមបើកព្រះគម្ពីររបស់អ្នកទៅកាន់ម៉ូសាយ 7–8ហើយរកមើលកាលបរិច្ឆេទនៅពេលព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយក្នុងជំពូកទាំងនេះបានកើតឡើង ( អាចរកឃើញនៅចុងទំព័រ ឬ ក្បាលជំពូក ) ។សូមប្រៀបធៀបកាលបរិច្ឆេទនេះជាមួយនឹងកាលបរិច្ឆេទដែលទាក់ទងនឹងម៉ូសាយ 9:1 ។តើមានរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំបើយើងត្រឡប់ទៅគិតពីពេលវេលារវាង ម៉ូសាយ 8និងម៉ូសាយ 9 ?

កាលបរិច្ឆេទទាំងឡាយក្នុងព្រះគម្ពីរ

យកឱកាសទាំងឡាយដើម្បីកត់សម្គាល់ពីកាលបរិច្ឆេទទាំងឡាយក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ការស្គាល់កាលបរិច្ឆេទទាំងនេះ ( មាននៅក្នុងលេខយោង ឬ សេចក្តីសង្ខេបនៃជំពូក ) នឹងជួយអ្នកយល់កាន់តែច្បាស់ពីលំដាប់លំដោយនៃព្រឹត្តិការណ៍ដែលអ្នកកំពុងសិក្សា ។

សូមអានបុព្វកថារបស់មរមនទៅកាន់បញ្ជីរបស់ស៊ីនិព្វពីមុនដល់ម៉ូសាយ 9 ។

ស៊ីនិព្វ ជាតារបស់លិមហៃ បានដឹកនាំពួកសាសន៍នីហ្វៃមួយក្រុមត្រឡប់ទៅកាន់ដែនដីនីហ្វៃ ។គាត់ចង់បានអ្វីៗហួសប្រមាណដែលគាត់អាចមិនបានពិចារណាថា តើបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់នឹងដឹកនាំទៅកាន់ទីណា ។សូមអានក្នុងម៉ូសាយ 9:1–4អំពីអ្វីដែលស៊ីនិព្វបានធ្វើដើម្បីទទួលបានអ្វីដែលគាត់ចង់បាន ។( មានចិត្តចង់បាន « ហួស–ប្រមាណ » មានន័យថា ចង់បានហួសហេតុ ឬ ចាប់អារម្មណ៍ហួសប្រមាណលើអ្វីមួយ ) ។

ការចង់បានហួសប្រមាណរបស់ស៊ីនិព្វបាននាំឲ្យស្តេចលេមិនអាចបោកបញ្ឆោតគាត់បាន ។សូមអានម៉ូសាយ 9:5–7, 10ដើម្បីឃើញពីលទ្ធផលនៃការចង់បានហួសប្រមាណរបស់ស៊ីនិព្វ ។

សូមសរសេរចម្លើយទាំងឡាយក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើស៊ីនិព្វមិនបាននឹកឃើញដល់អ្វីដោយសារតែបំណងប្រាថ្នាហួសប្រមាណរបស់គាត់ដើម្បីទទួលបានដែនដីនីហ្វៃ ?
2. តើគំរូសម័យទំនើបមួយចំនួនអ្វីខ្លះ ដែលយុវវ័យមួយចំនួនអាចមានបំណងចង់បានជាខ្លាំង ?
3. តើអ្នកគិតថាអ្វីទៅដែលជាគ្រោះថ្នាក់មកពីការយឺតយ៉ាវក្នុងការចងចាំព្រះអម្ចាស់នៅពេលអ្នកធ្វើការជ្រើសរើសអ្វីមួយក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ?

12 ឆ្នាំក្រោយមក ប្រជាជនរបស់ស៊ីនិព្វបានរីកចម្រើនឡើងជាខ្លាំង ។ស្តេចលេមិនបានព្រួយបារម្ភថា ទ្រង់នឹងមិនអាចនាំពួកគេឲ្យធ្លាក់ក្នុងសេវកភាពរបស់ខ្លួនឲ្យស្របទៅតាមគ្រោងការដើមរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះទ្រង់បានរៀបចំប្រជាជនរបស់ទ្រង់ឲ្យចេញទៅធ្វើសង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងពួកគេ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 9:11–13 ) ។

ម៉ូសាយ 9:14–10:22

ពួកសាសន៍លេមិនបានប៉ុនប៉ងនាំប្រជាជនរបស់ស៊ីនិព្វឲ្យធ្លាក់ក្នុងសេវកភាព

សូមគូសរង្វង់ជុំវិញចំណុចទាំងឡាយណាតទៅនេះ ដែលអ្នកចង់បានការគាំទ្រ ឬ កម្លាំងកាន់តែខ្លាំងក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ៖កិច្ចការសាលា ការទប់ទល់នឹងការល្បួងភាពទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិ ការដឹកនាំ ការងារ ភាពទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសមាជិកគ្រួសារ ការអភិវឌ្ឍន៍ជំនាញ ទេពកោសល្យ និង សមត្ថភាព ។

នៅពេលអ្នកសិក្សាម៉ូសាយ 9–10សូមរកមើលគោលការណ៍មួយដែលនឹងជួយអ្នកយល់ពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើដើម្បីទទួលបានកម្លាំងកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងចំណុចទាំងនេះក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។ម៉ូសាយ 9–10មាននូវបញ្ជីមួយអំពីសម័យកាលពីរខុសគ្នានៅពេលពួកសាសន៍លេមិនបានមកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងស៊ីនិព្វ ហើយនិងប្រជាជនរបស់លោក ។

សូមចម្លងតារាងខាងក្រោមនេះដាក់ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ហើយទុកកន្លែងចន្លោះគ្រប់គ្រាន់ពីក្រោមខគម្ពីរយោងនីមួយៗដើម្បីសរសេរចម្លើយមួយ ។សូមសិក្សាខដែលបានផ្តល់ឲ្យ ហើយរកមើលអ្វីដែលប្រជាជនស៊ីនិព្វ និង ពួកសាសន៍លេមិនបានធ្វើដើម្បីបានកម្លាំង ។សូមបំពេញតារាងជាមួយព័ត៌មានដែលអ្នករកឃើញ ។

	តើប្រជាជនបានធ្វើអ្វីដើម្បីរៀបចំខ្លួន ?	តើពួកគេបានធ្វើអ្វីដើម្បីដាក់ទីទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ?	តើអ្វីទៅជាលទ្ធផល ?
ស៊ីនិព្វ និង ប្រជាជនរបស់លោក	ម៉ូសាយ 9:14–16	ម៉ូសាយ 9:17	ម៉ូសាយ 9:18
ពួកសាសន៍លេមិន	ម៉ូសាយ 10:6–8	ម៉ូសាយ 10:11	ម៉ូសាយ 10:19–20

តើអ្នកអាចឃើញភាពស្រដៀងគ្នាអ្វីខ្លះពីរបៀបដែលប្រជាជនរបស់ស៊ីនិព្វ និង ពួកសាសន៍លេមិនបានទៅច្បាំងក្នុងចម្បាំងរបស់ពួកគេ ?
តើអ្នកអាចឃើញពីភាពខុសគ្នាអ្វីខ្លះពីរបៀបដែលប្រជាជនរបស់ស៊ីនិព្វ និង ពួកសាសន៍លេមិនបានទៅច្បាំងក្នុងចម្បាំងរបស់ពួកគេ ?

មេរៀនមួយដែលយើងរៀនពីម៉ូសាយ 9:17–18គឺថាព្រះអម្ចាស់នឹងពង្រឹងយើងនៅពេលយើងធ្វើគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន ហើយដាក់ទីទុកចិត្តរបស់យើងលើទ្រង់ ។

សូមឆ្លើយសំណួរតទៅនេះក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើចំណុចអ្វីខ្លះនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលខ្ញុំអាចទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយទូលសុំទ្រង់ឲ្យពង្រឹងខ្ញុំ ?
សូមគូសចំណាំបីជួរដំបូងគេនៃម៉ូសាយ 9:18 ។បន្ទាប់មក សុំមនុស្សពេញវ័យម្នាក់ដែលអ្នកទុកចិត្ត ( ឪពុក ឬ ម្តាយ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ឬ គ្រូបង្រៀនម្នាក់ ) ឲ្យចែកចាយពីបទពិសោធន៍មួយដល់អ្នកអំពីគ្រាមួយនៅពេលដែលគាត់បានទូលសុំជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ហើយបានមានអារម្មណ៍ថាទ្រង់បានពង្រឹងដល់គាត់ ។សូមស្តាប់មើលនូវអ្វី ដែលគាត់បានធ្វើ ដើម្បីទទួលបាននូវកម្លាំងពីព្រះអម្ចាស់ ។សូមសរសេរពីអ្វីដែលអ្នករៀនក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។

តើអ្នកធ្លាប់ខឹងជាមួយនឹងអ្នកណាម្នាក់ ហើយមានគំនុំគុំកួន—មានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនអាចអភ័យទោសឲ្យ ឬ បំភ្លេចអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់នោះបានធ្វើដែរឬទេ ?តើអ្នកធ្លាប់ស្គាល់អ្នកណាម្នាក់ ដែលហាក់ដូចជាស្អប់អ្នកដែរឬទេ ?ពីមុនពេលស៊ីនិព្វ និង ប្រជាជនរបស់លោកបានចេញទៅច្បាំងជាលើកទីពីរ ស៊ីនិព្វបានបង្រៀនប្រជាជនរបស់លោកពីមូលហេតុដែលពួកសាសន៍លេមិនមានអារម្មណ៍ពោរពេញដោយគំនុំមកលើពួកសាសន៍នីហ្វៃ ។នៅពេលអ្នកសិក្សាពាក្យសម្តីរបស់ស៊ីនិព្វក្នុងម៉ូសាយ 10:11–18 វាអាចមានប្រយោជន៍ដើម្បីដឹងថា ត្រូវបានគេ « ប្រព្រឹត្តខុស » លើ គឺការមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវគេប្រមាថ ឬ ត្រូវគេប្រព្រឹត្តមិនស្មើភាព ឬ នៅក្នុងរបៀបមួយដែលមិនយុត្តិធម៌ ហើយ « ខឹង » គឺជាការខឹងយ៉ាងខ្លាំង ។សូមសិក្សាម៉ូសាយ 10:11–18 ហើយរកមើលពីមូលហេតុដែលកូនចៅរបស់លេមិន និង លេមយួលបានបន្តស្អប់កូនចៅរបស់នីហ្វៃ ។សូមគូសចំណាំពាក្យប្រព្រឹត្តខុសនិងខឹងនៅពេលអ្នកអាន ។

សូមសញ្ជឹងគិតពីសំណួរទាំងឡាយខាងក្រោម ៖

តើហេតុអ្វីពួកសាសន៍លេមិនស្អប់ពួកសាសន៍នីហ្វៃហួសប្រមាណយ៉ាងដូច្នេះ ?
តើអ្នកណាជាអ្នកឈឺចាប់នៅពេលអ្នកខឹង ឬ បដិសេធមិនអភ័យទោស ?
តើកំហឹង និង ការគុំកួនអាចជះឥទ្ធិពលលើគ្រួសាររបស់អ្នក ឬ កូនចៅរបស់អ្នកនាពេលអនាគតយ៉ាងដូចម្តេច ?

សូមអានបទពិសោធន៍ខាងក្រោមនេះពីអែលឌើរ ដូណល អិល. ហលស្ត្រម នៃគណៈប្រធានពួកចិតសិបនាក់ ហើយរកមើលអ្វីដែលលោកបានផ្តល់ជាអនុសាសន៍ឲ្យយើងធ្វើ នៅពេលយើងមានអារម្មណ៍អន់ចិត្ត ឬ ខឹងនឹងនរណាម្នាក់ ៖

រូបភាព

អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម

« ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានពាំនូវការឈឺចាប់ផ្លូវចិត្ត—ដែលក្លាយទៅជារឿងសោកនាដកម្មមួយ ។គូស្វាមីភរិយាវ័យក្មេងមួយគូជិតនឹងសម្រាលកូនដំបូងរបស់ពួកគេ ។ជីវិតរបស់ពួកគេគឺពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹម និង ក្ដីរំភើបអំពីបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យនេះ ។អំឡុងពេលសម្រាលកូន ភាពស្មុគស្មាញទាំងឡាយក្នុងការសម្រាលបានកើតឡើង ហើយទារកនោះបានស្លាប់ ។ការឈឺចាប់ផ្លូវចិត្តបានក្លាយជាទុក្ខព្រួយ ទុក្ខព្រួយក្លាយជាកំហឹង កំហឹងក្លាយជាការស្តីបន្ទោស ហើយការស្តីបន្ទោសក្លាយជាគំនុំលើវេជ្ជបណ្ឌិត ដែលពួកគេបានទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុងលើរឿងនេះ ។ឪពុកម្តាយ និង សមាជិកគ្រួសារដទៃទៀតបានចូលរួមពេញទំហឹងរួមគ្នាព្យាយាមបំផ្លាញកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និង អាជីពរបស់គ្រូពេទ្យនោះ ។នៅពេលភាពជូរចត់ [ ភាសាល្វីងជូរចត់ ] បានបំផ្លាញគ្រួសារអស់ជាច្រើនខែ នោះភាពល្វីញជូរចត់របស់ពួកគេបានរីករាលដាលដល់ព្រះអម្ចាស់ ។‹ តើទ្រង់អាចបណ្តាលឲ្យរឿងដ៏អាក្រក់នេះកើតឡើងដោយរបៀបណា ? ›ពួកគេបានបដិសេធកិច្ចប្រឹងប្រែងម្តង ហើយម្តង ទៀតរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ និង សមាជិកទាំងឡាយក្នុងការលួងលោមពួកគេទាំងខាងវិញ្ញាណ និងផ្លួវសតិអារម្មណ៍ ហើយនៅគ្រានោះ ពួកគេបានផ្តាច់ការទាក់ទងពីសាសនាចក្រ ។ក្រុមគ្រួសារនេះបួនជំនាន់ត្រូវបានទទួលរងឥទ្ធិពលមកដល់ពេលនេះ ។ជាកន្លែងដែលពួកគេធ្លាប់មានសេចក្តីជំនឿ និង ការលះបង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ និង សាសនាចក្ររបស់ទ្រង់នៅគ្រាមួយ ហើយបែរជាគ្មានសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណណាមួយពីសំណាក់សមាជិកគ្រួសារអស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ ។ …

« លោកតាលោកយាយខាងឪពុករបស់ខ្ញុំមានកូនពីរនាក់ កូនប្រុសជា ( ឪពុករបស់ខ្ញុំ ) ហើយនិងកូនស្រីម្នាក់ ។… [ កូនស្រីរបស់ពួកគាត់ ] បានរៀបការនៅឆ្នាំ 1946 ហើយបួនឆ្នាំក្រោយមក គាត់មានទម្ងន់ ។… គ្មាននរណាមា្នក់បានដឹងឡើយថា គាត់មានទម្ងន់ជាកូនភ្លោះនោះទេ ។ជាអកុសល គាត់ និង កូនភ្លោះនោះបានស្លាប់អំឡុងពេលសម្រាល ។

« លោកតាលោកយាយរបស់ខ្ញុំខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ទោះជាយ៉ាងណា ទុក្ខព្រួយរបស់ពួកលោកបានបង្វែរពួកលោកឲ្យទៅរកព្រះអម្ចាស់ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ភ្លាម ។ដោយមិនគិតអំពីមូលហេតុដែលការណ៍នេះកើតឡើង ហើយអ្នកដែលត្រូវស្តីបន្ទោស នោះពួកគេបានផ្តោតលើការរស់នៅដោយសុចរិត ។ …

« ភាពស្មោះត្រង់របស់ [ លោកតាលោកយាយ ] បានមានឥទ្ធិពលមកលើកូនចៅទាំងបួនជំនាន់ក្រោយទៀត ជាពិសេស នៅពេលប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ។និយាយដោយស្មោះ វាបានមានឥទ្ធិពលមកលើកូនប្រុសរបស់ពួកគាត់ ( ជាឪពុករបស់ខ្ញុំ ) និង ម្តាយរបស់ខ្ញុំនៅពេលកូនស្រីបង្កើតរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ជាកូនពៅរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ បានស្លាប់ដោយសារភាពស្មុគស្មាញដែលបណ្តាលមកពីការសម្រាលកូន ។… ដោយមានគំរូនេះដែលពួកគាត់បានឃើញក្នុងជំនាន់មុន ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានបែរ—ទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីទទួលបានការលួងលោមដោយឥតស្ទាក់ស្ទើរ ។ …

« បើសិនអ្នកមានអារម្មណ៍ថា គេបានប្រព្រឹត្តខុសមកលើអ្នក—ដោយនរណាម្នាក់ ( ជាសមាជិកគ្រួសារ មិត្តភក្តិ សមាជិកម្នាក់ពីសាសនាចក្រ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ដៃគូពាណិជ្ជកម្ម ) ឬ ដោយរឿងអ្វីមួយ ( មនុស្សជាទីស្រលាញ់បានស្លាប់ បញ្ហាសុខភាព បំរែបំរួលខាងហិរញ្ញាវត្ថុ ការរំលោភបំពាន និង ការញៀននានា )—សូមដោះស្រាយបញ្ហានោះដោយចំៗ ហើយជាមួយនឹងកម្លាំងទាំងអស់ដែលអ្នកមាន ។… ហើយបែរទៅរកព្រះអម្ចាស់ដោយមិនពន្យាពេល ។សូមអនុវត្តសេចក្តីជំនឿទាំងអស់ដែលអ្នកមាន ទៅលើទ្រង់ ។សូមឲ្យទ្រង់ជួយរំលែកបន្ទុករបស់អ្នក ។សូមអនុញ្ញាតឲ្យព្រះគុណរបស់ទ្រង់សម្រាលទម្ងន់របស់អ្នក ។… កុំអនុញ្ញាតឲ្យកាលៈទេសៈលោកិយនេះកាត់ផ្តាច់អ្នកខាងវិញ្ញាណឡើយ » ( « Turn to the Lord » EnsignឬLiahonaខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2010 ទំព័រ 78–80 ) ។

សូមកត់ចំណាំថា ទាំងគំរូរបស់ពួកសាសន៍លេមិន និង គ្រួសាររបស់គូស្វាមីវ័យក្មេងមួយគូដែលបានបាត់បង់កូនដំបូងរបស់ពួកគេ នោះកំហឹង និង ការអន់ចិត្តបានមានឥទ្ធិពលទៅលើមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗទៀត ។

សូមគិតពីគ្រាមួយ តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តខុសលើ ឬ ខឹងនឹងនរណាម្នាក់ ?តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនោះខ្លះទេនៅពេលថ្មីៗនេះ ?សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើខ្ញុំអាចទទួលជំនួយដោយរបៀបណាក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់ខ្ញុំដើម្បីអភ័យទោស ?
2. តើខ្ញុំអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លោកតាលោកយាយរបស់អែលឌើរ ហលស្ត្រម ហើយអនុវត្តតាមដំបូន្មានរបស់លោកក្នុងកថាខណ្ឌចុងក្រោយនៃការដកស្រង់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះដោយរបៀបណា ?
សូមសរសេរអ្វីដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សាម៉ូសាយ 9–10 ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖