មេរៀនទី ១២៦ ៖ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១–១០; ១២២

មេរៀនទី ១២៦

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:១–១០; ១២២

បុព្វកថា

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១-១២៣ មានសំបុត្រដែលបានជ្រើសរើសឬ សំបុត្រមកពីព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធទៅកាន់សាសនាចក្រ កាលបរិច្ឆេទចុះថ្ងៃទី ២០ ខែ មិនា ឆ្នាំ ១៨៣៩ ។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសរសេរសំបុត្រមួយខណៈដែលលោក និង ដៃគូពីរបីនាក់ទៀតកំពុងជាប់នៅក្នុងគុកលីប៊ើធី ។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ ព្យាការីបញ្ចូលការអធិស្ឋានខ្លះៗរបស់លោក ដោយបានសុំព្រះអម្ចាស់ឲ្យប្រទានពរដល់លោក និង ដៃគូផ្សេងៗរបស់លោក និង ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់ដែលរងទុក្ខ ដោយសារទង្វើរបស់មារសត្រូវរបស់ខ្លួន ។ លោកក៏បានបញ្ចូលចម្លើយដែលលោកបានទទួលទៅ ក្នុងការអធិស្ឋានទាំងនោះផងដែរ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១-៦

យ៉ូសែប ស៊្មីធ អធិស្ឋានសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធដែលរងទុក្ខ

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្រមៃថា មានមិត្តម្នាក់ ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់កំពុងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍លំបាកមួយ ។ នាងបង្ហាញអ្នកថា នាងពុំយល់ពីមូលហេតុដែលនាងកំពុងរងទុក្ខបែបនោះឡើយ ហើយថានាងមានអារម្មណ៍ថាព្រះហាក់បីដូចជាបោះបង់នាងចោល ។

តើអ្នកនឹងប្រាប់អ្វីខ្លះដល់មិត្តរបស់អ្នក ? តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីខ្លះបើសិនអ្នកជាម្នាក់ដែលជួបបទពិសោធន៍នៃការរងទុក្ខទាំងនេះ ?

សូមពន្យល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានទូន្មាន និង លួងលោមព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំឡុងពេលនៃបទពិសោធន៍ដ៏លំបាកបំផុតមួយ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្ស ឲ្យស្វែងរករបៀបនានាដែលព្រះបន្ទូលនៃព្រះឱវាទ និង ការលួងលោមរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:-១២៣ អាចជួយពួកគេឆ្លងកាត់ការសាកល្បងរបស់ខ្លួនផ្ទាល់ ។

សូមពន្យល់ថានៅថ្ងៃទី ៣១ ខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ ចច ហ៊ីងខ្លេ ជាសមាជិកម្នាក់នៃសាសនាចក្រ និង ជាវរសេនីយឯកម្នាក់នៅក្នុងជួរជីវពល រដ្ឋ មិសសួរី បានក្បត់នឹងព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ ហ៊ីងខ្លេ បានប្រាប់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថាសមាជិកនៃជួរជីវពលរដ្ឋ មិសសួរី ដែលបានវាយប្រហារពួកបរិសុទ្ធនៅ ហ្វា វេស រដ្ឋ មិសសួរី ចង់ជួបលោកសាកសួរដើម្បីរកដំណោះស្រាយចំពោះភាពមិនចុះសម្រុងគ្នាដោយសន្តិភាព ។ នៅពេលយ៉ូសែប និង អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដទៃទៀត បានមកដល់សម្រាប់ការសាកសួរ នោះពួកជីវពលបានចាប់ដោយចោទពួកគេថាជាទណ្ឌិតសង្គ្រាម ។ ដោយសារនៅខែបន្ទាប់មក យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អ្នកពាក់ព័ន្ធនឹងលោកត្រូវបានធ្វើបាប និង ជេរស្តី នៅពេលសត្រូវរបស់ពួកលោកបានដាក់ពួកលោកក្នុងគុកនៅ អ៊ិនឌីប៉ែនដែនស៍ រដ្ឋមិសសួរី និង រិចម៉ុន រដ្ឋ មិសសួរី ។ ខណៈកំពុងរង់ចាំការសាកល្បងនេះ ដែលផ្តោតលើការចោទប្រកាន់ខុសឆ្គង និង ធ្វើឡើងដោយគ្មានដំណើរការត្រឹមត្រូវ នោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដទៃទៀតត្រូវបានប្តូរឲ្យទៅនៅក្នុងគុកមួយនៅលីប៊ើធី រដ្ឋ មិសសួរី នៅថ្ងែទី ១ ខែ ធ្នូ ។

អំឡុងពេលបួនខែក្រោយមកបងប្រុសរបស់ព្យាការី ហៃរុម អាឡិចសាន់ឌើរ ម៉ាករ៉េ ឡៃម៉ាន វ៉ៃត និង កាលីប បាលវីន ត្រូវបានជាប់នៅក្នុងគុកងងឹតជាន់ក្រោមនៃគុក លីប៊ើធី អំឡុងពេលរដូវរងាដែលត្រជាក់ដ៏ល្វីងជូរចត់ ។ ស៊ីឌនី រិកដុន ក៏បាននៅជាមួយពួកគេមួយរយៈដែល ប៉ុន្តែចៅក្រមបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់រួចទោសនៅចុងខែ មករា ឆ្នាំ ១៨៣៩ ។ ដោយខ្លាចការគំរាមកំហែងពីពួកខ្លាំងសត្រូវបងប្រុស រិកដុន ពុំបានចេញពីគុកឡើយរហូតដល់ដើមខែ កុម្ភៈ ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យដឹងពីពីស្ថានភាពឃោរឃៅដែលព្យាការី និង មិត្តភក្ដិរបស់លោកបានជួប ខណៈនៅក្នុងគុកលីប៊ើធី នោះអ្នកអាចប្រើស្កត់ ឬ អ្វីផ្សេងទៀតដើម្បីគូសផ្ទៃកម្រាលឥដ្ឋឲ្យមានរាងបួនជ្រុងដែលមានទំហំ ៤.៣ គុណ ៤.៣ ម៉ែត្រ ។ សូមពន្យល់ថានេះគឺជាទំហំប្រហាក់ប្រហែលនឹងកម្រាលនៃគុកនោះ ។ ដំបូលគុកមានកំពស់ប្រហែល ១.៨ ម៉ែត្រ និង ២ ម៉ែត្រ ។

អ្នកក៏អាចឲ្យយោបល់ដល់សិស្សមើលរូបភាពនៃគុក លីប៊ើធីនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេផងដែរ ( សូមមើលរូបថតប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតទី ១២ « គុក លីប៊ើធី ») ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្រមៃថាតើវាមានសភាពបែបណា ដែលនៅជាប់ក្នុងគុកដ៏តូចបែបនោះជាមួយមនុស្ស៤ ឬ ៥ នាក់ទៀតអស់រយៈពេល៤ខែនារដូវរងានោះ ។ របាំងបង្អួចពីរតូចផ្តល់ពន្លឺតិចៗ ហើយនៅខាងក្រៅបង្អូចទាំងនេះ មនុស្សនានាបានសើចចំអក និង ជេរស្តីទណ្ឌិត ។ ទណ្ឌិតដេកលើចំបើងដ៏កខ្វក់លើកម្រាលនោះ ។ ការផ្តល់ឲ្យដ៏ស្តួចស្តើងរបស់ពួកលោករួមមានធុងមួយសម្រាប់ដាក់លាមក ។ មានពេលខ្លះ យ៉ូសែបគ្មានសូម្បីតែភួយមួយ ដែលវាគ្រាន់តែទុកឲ្យទណ្ឌិតដណ្តប់ការពារពីអាកាសធាតុដ៏សែនត្រជាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ ម្តងម្កាលអាហារមានជាតិពុល ហើយនៅពេលខ្លះវាគួរឲ្យខ្ពើមណាស់ ដែលពួកលោកគ្រាន់តែបរិភោគដើម្បីកុំឲ្យឃ្លានប៉ុណ្ណោះ ។ ពួកលោកកម្រមានអ្នកមកសួរសុខទុក្ខណាស់ ហើយមានការឈឺចាប់ជាខ្លាំងដោយបានឮការរងទុក្ខរបស់ពួកបរិសុទ្ធដែលត្រូវបណ្តេញចេញពីរដ្ឋ មិសសួរីនៅពាក់កណ្តាលនៃរដូវរងារនោះ ។

តើអារម្មណ៍ ឬ គំនិតអ្វីខ្លះដែលអ្នកអាចមាន បើសិនជាអ្នកបាននៅក្នុងស្ថានភាពដូចយ៉ូសែបនោះ ?

សូមពន្យល់ថា គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១-១២៣ រួមមាននូវសំបុត្រមួយដែលបានជ្រើសរើសមកពីព្យាការី ទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធដែលលោកបានសរសេរនៅជិតចុងបញ្ចប់នៃការជាប់ឃុំឃាំងរបស់លោកនៅគុកលីប៊ើធី ។ សំបុត្រនោះរួមមានការអធិស្ឋានមួយចំនួនរបស់យ៉ូសែបទូលអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីឲ្យនាក់ឆ្លាស់វេនគ្នាអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១-៦ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សរកមើលសំណួរ និង ការទូលអង្វរដែលព្យាការីបានបង្ហាញដល់ព្រះអម្ចាស់ ។ ( ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ ខ ១ និង ៤, អ្នកអាចពន្យល់ថា ពន្លាគឺជាអគារមួយ ឬ សំណង់មួយផ្សេងទៀតដែលផ្តល់ជាទីជម្រក ) ។

តើសំណួរ និង ការទូលអង្វរអ្វីខ្លះដែលអ្នកបានរកឃើញ ? តើមានអ្វីខ្លះទៀតដែលធ្វើឲ្យអ្នកមានភាពអស្ចារ្យពីខគម្ពីរទាំងនេះ ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:៧–១០; ១២២

ព្រះអម្ចាស់លួងលោមព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ

សូមពន្យល់ថាចម្លើយមួយចំនួនរបស់ព្រះអម្ចាស់ទៅនឹងការអធិស្ឋានរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១:៧–២៥ និង ១២២:១–៩ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៧-១០ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលគោលការណ៍នានាដែលបានជួយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ដៃគូរបស់លោកអំឡុងពេលពួកគេនៅក្នុងគុកលីប៊ើធី ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នានាដែលពួកគេរៀនពីខគម្ពីរទាំងនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។

ក្រោយពីទុកពេលឲ្យគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមឲ្យសិស្សចែកចាយគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍ដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ សូមសរសេរចម្លើយរបស់ពួកគេ នៅលើក្ដារខៀន ។ គោលការណ៍ខាងក្រោមនេះគឺជាគោលការណ៍បីដែលពួកគេអាចរកឃើញ ៖

នៅពេលយើងអំពាវនាវទៅកាន់ទ្រង់នៅក្នុងគ្រានៃសេចក្តីវេទនា និង ការឈឺចាប់ នោះយើងអាចទទួលក្ដីសុខសាន្ដរបស់ទ្រង់ ។

បើសិនយើងតស៊ូនឹងការសាកល្បងបានប្រសើរនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ នោះព្រះនឹងប្រទានពរដល់យើងនាពេលនេះ និងនៅក្នុងពេលដ៏អស់កល្ប ។

នៅពេលនៃការសាកល្បង នោះយើងអាចរកឃើញការលួងលោម និងការគាំទ្រពីសំណាក់មិត្តភក្តិដ៏ពិតទាំងឡាយ ។

សូមចែកសិស្សជាគូៗ ហើយសូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យពិភាក្សាពីសំណួរខាងក្រោម ។ សូមសួរមួយសំណួរម្តងៗ ដោយទុកពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីពិភាក្សា ។

តើការស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងខុសគ្នានឹងការស៊ូទ្រាំការសាកល្បងដោយអំណត់ដូចម្តេចខ្លះ ?
តើអ្នកស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលជាគំរូនៃការស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងដោយអំណត់ដែរឬទេ ?

បន្ទាប់មក សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ពីអ្វីដែលពួកគេបានពិភាក្សាជាមួយដៃគូរបស់ខ្លួន ។

ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា សេចក្តីទំនាស់ និង សេចក្តីវេទនារបស់យ៉ូសែបស្ម៊ីធ គឺ « គ្រាន់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះទេ » (គ. និង ស. ១២១:៧) ។ តើអ្នកគិតថាវាមានន័យយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ? តើទស្សនវិស័យនេះអាចជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំការសាកល្បងរបស់យើងដោយអំណត់យ៉ាងដូចម្តេចទៅ ?

សូមទុកឱកាសឲ្យសិស្សចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេមាន នៅពេលពួកគេបានទទួលភាពសុខសាន្តរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំឡុងពេលនៃការលំបាក ។

សូមសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ តើនរណានឹងស្វែងរកការទូន្មាន និង ពរជ័យតាមរយៈព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានរកមើលចម្លើយចំពោះសំណួរនេះនៅពេលពួកគេអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:១-៤ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ ក្រោយពីទុកពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យពិចារណាថាតើ ខ ២–៣ ពិពណ៌នាពីចម្លើយនោះឬអត់ ។

តើយើងបន្តទទួលការទូន្មានពី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធតាមរបៀបណាខ្លះ ? តើយើងទទួលសិទ្ធិអំណាច និង ពរជ័យតាមរយៈលោកដោយរបៀបណាខ្លះ ?
តើការសន្យាអ្វីខ្លះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សបីនាក់ឲ្យឆ្លាស់វេនគ្នាអានពី គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:៥-៧ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលគោលការណ៍ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំពីការលំបាកដែលលោក និង មនុស្សដទៃទៀតកំពុងជួបប្រទះ ។

យោងតាម ខ ៧, តើលទ្ធផលវិជ្ជមានអ្វីខ្លះដែលបានទទួលមកពីសេចក្តីវេទនា និង ការឈឺចាប់ ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយសំណួរនេះ សូមសរសេរគោលការណ៍ខាងក្រោមនៅលើក្តារខៀន ៖ ការឈឺចាប់អាចផ្តល់ជាបទពិសោធន៍ និងជាសេចក្តីល្អសម្រាប់យើង) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដី ថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ សូមឲ្យសិស្សស្ដាប់ពីរបៀបដែលការឈឺចាប់អាចកើតមានសម្រាប់ជាសេចក្តីល្អសម្រាប់យើង ។

រូបភាព
អែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន

« អ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ឯកោ នៅពេលសេចក្ដីទំនាស់ចូលមកក្នុងជីវិតអ្នក ។ អ្នកគ្រវីក្បាល ហើយនឹកឆ្ងល់ថា ‹ ហេតុអ្វីជារូបខ្ញុំ › ?

« ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតទុក្ខព្រួយនេះនឹងកើតមានចំពោះយើងម្នាក់ៗ ។ នៅពេលខុសៗគ្នា មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែជួបនឹងទុក្ខព្រួយ ។ គ្មាននរណាម្នាក់ចៀសផុតឡើយ » ។…

« ការរៀនស៊ូទ្រាំក្នុងគ្រានៃការខកចិត្ត ការរងទុក្ខ និងសោកសៅ គឺជាផ្នែកនៃការបំពាក់បំប៉នការងាររបស់យើង ។ ជាញឹកញាប់ បទពិសោធន៍ទាំងនេះហាក់បីដូចជាពិបាកទ្រាំទ្រ តែវាក៏ជាប្រភេទនៃបទពិសោធន៍ជាក់លាក់ ដែលពង្រីកការយល់ដឹងរបស់យើង ស្ថាបនាចរិកលក្ខណៈរបស់យើង ហើយបង្កើនសេចក្ដីមេត្តារបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ » (Come What May, and Love It »Ensign ឬ Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៨ ទំព័រ ២៧ ) ។

តើអែលឌើរ វ៉ឺតលីន បានមានប្រសាសន៍អំពីបទពិសោធន៍លំបាករបស់យើងអាចជួយយើងអ្វីខ្លះ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬ សៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ អំពីរបៀបដែលការសាកល្បងបានផ្តល់បទពិសោធន៍ និងសម្រាប់ជាសេចក្តីល្អដល់ពួកគេ ។ ក្រោយពីទុកពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ អ្នកអាចសូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយពីអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យមកមុខក្ដារខៀន ហើយធ្វើជាអ្នកសរសេរ ។ សូមឲ្យគាត់គូសបន្ទាត់ផ្តេកមួយ ប្រហែលមួយភាគបីពីផ្នែកខាងក្រោមនៃក្តារខៀន ។ បន្ទាប់មកសូមឲ្យសិស្សសរសេរអំពីស្ថានភាពឧបសគ្គនានាដែលមនុស្សជួបប្រទះ ។ សូមឲ្យអ្នកសរសេរកត់ត្រាចម្លើយរបស់ពួកគេខាងលើបន្ទាត់នោះ ។

បន្ទាប់ពីសិស្សមានពេលធ្វើបញ្ជីនោះគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមសួរពួកគេបើសិនពួកគេធ្លាប់ឮនរណាម្នាក់និយាយថា « គ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងឆ្លងកាត់នោះទេ » ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:៨ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ រកមើលអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ អាចមានបន្ទូលឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីអធិប្បាយនេះ ។ នៅពេលពួកគេរាយការណ៍ពីចម្លើយរបស់ខ្លួន សូមឲ្យអ្នកសរសេរសរសេរពាក្យ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្រោមបន្ទាត់នៅលើក្តារខៀន ។

សូមជួយសិស្សឲ្យយល់ពីមាតិកានៃខគម្ពីរ

សូមសួរសំណួរដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យវិភាគពីនៃខគម្ពីរ ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកអាចសួរសំណួរដែលជួយសិស្សឲ្យ (១) ពិនិត្យមើលពីវគ្គបទព្រះគម្ពីរមួយដោយទទួលពន្លឺពីបទគម្ពីរផ្សេងទៀត (២) ពន្យល់ឲ្យច្បាស់ពីអត្ថន័យនៃពាក្យ ឬ ឃ្លា ឬ (៣) វិភាគព័ត៌មានលម្អិតនៃខ្សែរឿងឲ្យកាន់តែយល់បានស៊ីជម្រៅ ។ ការឆ្លើយសំណួរបែបនោះនឹងជួយសិស្សឲ្យរៀបចំខ្លួនរកឃើញគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នានា ។

តើអ្នកគិតថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « បានចុះទាបជាងការណ៍ទាំងនោះទៅទៀត » វាមានន័យយ៉ាងណា ? ( ពីមុនសិស្សឆ្លើយសំណួរនេះ អ្នកអាចឲ្យពួកគេអាន នីហ្វៃទី ២ ៩:២០–២១, អាលម៉ា ៧:១១, និង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៨:៥–៦ ។ សិស្សអាចប្រើពាក្យផ្សេងៗគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែរកឃើញអំពីគោលលទ្ធិខាងក្រោមនេះ ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរងទុក្ខនូវការឈឺចាប់ និង សេចក្តីវេទនានៃមនុស្សទាំងអស់) ។
តើអ្នកគិតថាសេចក្តីពិតនេះអាចមានប្រយោជន៍ចំពោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង ដៃគូរបស់លោកនៅក្នុងគុកលីប៊ើធីយ៉ាងដូចម្តេច ?

ដើម្បីជួយសិស្សយល់អំពីគោលលទ្ធិនេះ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ វ៉ឺតលីនឲ្យឮៗ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន

« ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរងទុក្ខយ៉ាងមហិមា ទ្រង់យល់ពីការរងទុក្ខរបស់យើង ។ ទ្រង់យល់ពីភាពសោកសៅរបស់យើង ។ យើងជួបរឿងលំបាកៗដើម្បីយើងអាចមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និង ការយល់ដឹងកាន់តែច្រើនចំពោះមនុស្សផ្សេងទៀត ។

« សូមចងចាំបន្ទូលដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅពេលលោកបានរងទុក្ខជាមួយនឹងពួកដៃគូរបស់លោកនៅក្នុងភាពងងឹតអាប់អួរនៃគុកលិបើធី ។…

« …យ៉ូសែប បានទទួលការលួងលោមដោយសារព្រះបន្ទូលនេះ ហើយយើងក៏អាចធ្វើដូច្នោះផងដែរ » (« Come What May, and Love It, »ទំព័រ ២៧ ) ។

តើការជួប « បញ្ហាលំបាកៗ » អាចបង្កើនការអាណិតអាសូរ និង ការយល់ចិត្តមនុស្សដទៃទៀតដោយរបៀបណា ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:៩ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលខគម្ពីរនេះទាក់ទងនឹងជីវិត និង ការបម្រើរបស់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។

តើអ្នកមានអារម្មណ៏ថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:៩ ទាក់ទងនឹងអ្នកដូចម្តេច ? តើខគម្ពីរនេះអាច ពង្រឹងអ្នកអំឡុងពេលជួបការលំបាកដូចម្តេច ?

សូមពន្យល់ថា មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីសំបុត្រនេះត្រូវបានសរសេររួច ព្រះអម្ចាស់បានបើកផ្លូវឲ្យយ៉ូសែប និង ដៃគូរបស់លោកបានជួបជុំជាមួយពួកបរិសុទ្ធម្តងទៀតនៅរដ្ឋ អិលលីណោយ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថាព្រះគង់នៅជាមួយអ្នកបម្រើទ្រង់ គឺយ៉ូសែប ស្ម៊ីធពេញមួយជិវិតរបស់យ៉ូសែប ។ សូមជួយសិស្សឲ្យយល់ថា បើសិនយើងបន្តនៅស្មោះត្រង់អំឡុងពេលនៃការសាកល្បងរបស់យើង នោះព្រះនឹងគង់នៅជាមួយយើងផងដែរ ។ ដើម្បីបញ្ចប់ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់ខាងក្រោមដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានថ្លែងនៅជិតចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោក ៖ « ព្រះដ៏មានមហិ្ធរិទ្ធិគឺជាខែលរបស់ខ្ញុំ ហើយតើនរណាហ៊ានធ្វើអ្វីខ្ញុំ ព្រោះព្រះគឺជាមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំនោះ ? » ( នៅក្នុង History of the Church, ៥:២៥៩ ) ។

សេចក្តីអធិប្បាយ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១-១២៣ ។ ជីវប្រវត្តិខាងប្រវត្តិសាស្ត្រ

« ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង ដៃគូរបស់លោក ( ហៃរុម ស្ម៊ីធ, ឡៃម៉ាន វ៉ៃត, កាលីប បាលវីន, អាឡិចសាន់ឌើរ ម៉ាករ៉េ និង ស៊ីឌនី រិកដុន ដែលជាផ្នែកមួយនៃពេលនោះ ) បានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងពេលពួកគេត្រូវបានជាប់ឃុំនៅក្នុងគុក រង់ចាំការសាកល្បងលើការចោទប្រកាន់ខុសឆ្គងថា ៖ ‹ មានរឿងសាហាវឃោរឃៅជាច្រើនបានកើតឡើងលើពួកគេខណៈដែលពួកគេជាប់នៅទីនោះ ។ អាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ និង មិនសមគួរគឺជាអាហារបរិភោគប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកលោក នៅពេលនោះមានតែការបំផុសគំនិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលបានសង្គ្រោះពួកគេចេញពីអាហារពុលនោះដែលទាំងអស់គ្នាគេចមិនផុត ។ [ អាឡិចសាន់ឌើរ ម៉ាក់រ៉េ បាននិយាយថា « យើងមិនអាចបរិភោគវាបានឡើយ លុះត្រាតែយើងត្រូវបានបង្ខំចិត្តដោយសារតែភាពស្រែកឃ្លាន » ( ប៊ី អេច រ៉ូប៊ើត A Comprehensive History of the Church, ១:៥២១ ) ] ។

« ‹ គុកគ្មានកន្លែងដេកឡើយ ដូច្នេះពួកលោកត្រូវបានបង្ខំឲ្យសម្រាក និង ដេកលើគ្រែចំបើងដែលដាក់លើក្តាររឹង និង កម្រាលថ្ម ។ ពួកលោកត្រូវបាន [ អនុញ្ញាត ] ឲ្យទាក់ទងទៅខាងក្រៅបានតិចតួចណាស់ ជាពិសេសអំឡុងពេលខែដំបូង ឬ ក្នុងពេលនៃការជាប់ឃុំរបស់ពួកលោក ។ ហើយនេះជាពេលវេលាសំខាន់ នៅពេលពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយមានការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងរដ្ឋ មិសសួរី ហើយត្រូវការព្យាការីឲ្យដឹកនាំយ៉ាងខ្លាំង › [ អាវីន អ័រ ឌីយើ, The Refiner’s Fire, ការបោះពុម្ពលើកទី ២. [ ឆ្នាំ ១៩៦៨ ] ទំព័រ ២៧៦ ] ។

« ម្តងម្កាលពួកលោកត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យជួបមិត្តភក្តិនៅឯគុក ហើយត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យផ្ញើ និង ទទួលសំបុត្រ ។ នៅចន្លោះថ្ងៃទី ២០ ខែ មិនា និង ថ្ងៃ ២៥ ខែ មិនា ឆ្នាំ១៨៣៩ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសរសេរ សំបុត្រដ៏វែងមួយ ដែលត្រូវបានចុះហត្ថលេខាដោយទណ្ឌិតទាំងអស់ ( តាមពិតទៅមានសំបុត្រពីរច្បាប់ ប៉ុន្តែព្យាការីបានប្រាប់ថា សំបុត្រទីពីរគឺបន្តពីសំបុត្រទីមួយ ) ។ ប្រធាន យ៉ូសែប ហ៉្វីលឌីង ស៊្មីធ បាន សរសរចម្លើយនោះ ៖ ‹ នេះគឺជាសំបុត្រមួយច្បាប់ដ៏អស្ចារ្យដែលបានសរសេរដោយមនុស្សម្នាក់ ។ តាមពិតវាគឺជាលទ្ធផលនៃការបំផុសគំនិតដ៏រាបទាប ។ វាគឺជាការអធិស្ឋាន និង ការព្យាករណ៍ ហើយជាចម្លើយមួយតាមរយៈវិវរណៈមកពីព្រះអម្ចាស់ ។ គ្មាននរណាម្នាក់ឡើយក្រៅពីមនុស្សដ៏ថ្លៃថ្នូរដែលពេញដោយស្មារតីនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានសរសេរសំបុត្របែបនេះ ។ ដោយពិចារណា [ ការរងទុក្ខរបស់ពួកលោក ] វាគ្មានចម្ងល់ទេថាព្យាការីបានយំស្រែកយ៉ាងតានតឹងក្នុងព្រលឹងរបស់លោកដើម្បីបានធូរចិត្ត ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការទូលអង្វររបស់លោក មានស្មារតីនៃការអត់អោន និង សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សទូទៅរបស់លោក › ។ (Church History and Modern Revelation, ភាគទី ២. [ ឆ្នាំ ១៩៥៣ ] ២:១៧៦ ) ។

« កណ្ឌ ១២១–២៣ ត្រូវបានដកស្រង់ចេញពីសំបុត្ររបស់លោក និង រួមបញ្ចូលនៅក្នុងការបោះពុម្ពឆ្នាំ ១៨៧៦ នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ។ ការបោះពុម្ពនៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ដែលរួមមានកណ្ឌទាំងបីនេះត្រូវបានគាំទ្រជាព្រះគម្ពីរនៅក្នុងខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៨០ នៅក្នុងសន្និសីទ្ធ នៃសាសនាចក្រ » (Doctrine and Covenants Student Manual, ការបោះពុម្ពលើកទី ២. [ Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០០១ ], ទំព័រ ២៩៥–៩៦ ) ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១-៣ ។ « តើពួកលោកត្រូវរងទុក្ខការគាបសង្កត់ដែលខុសឆ្គង និង ល្មើសច្បាប់នេះយូរប៉ុណ្ណាទៀត ? »

ពីមុនយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រូវបានជាប់ក្នុងគុកលីប៊ើធី លោក និង អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រមួយចំនួនទៀត រួមទាំង ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត ត្រូវបានដាក់គុកដោយអយុត្តិធម៌នៅក្នុងរីចម៉ុន រដ្ឋ មិសសួរី ។ អំឡុងពេលនៅក្នុងគុកនៅ រីចម៉ុន ពួកលោកបានស្តាប់ឮអ្នកយាមគុករៀបរាប់នូវពាក្យអសុរស អំពីការឆក់ប្លន់ រំលោភ និង សម្លាប់គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមទាំងឡាយ ដែលបានប្រព្រឹត្តទៅលើពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត បាននិយាយថា បន្ទាប់ពីស្តាប់ពាក្យទាំងនោះមកយ៉ូសែបបានឆ្លើយថា ៖

រូបភាព
ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត

« ភ្លាមនោះ [ យ៉ូសែប ] បានក្រោកឈរឡើង ហើយនិយាយដោយសំឡេងខ្លាំងៗដូចជាផ្គរលាន់ ប្រៀបដូចជាសត្វតោដែលគ្រហឹម ដូចដែលខ្ញុំចាំច្បាស់ដោយពាក្យខាងក្រោមនេះ ៖

« ‹ សូមស្ងាត់ទៅ ! មនុស្សអាក្រក់ក្នុងរណ្ដៅដ៏អប្រិយអើយ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ខ្ញុំស្ដីបន្ទោសដល់អ្នក ហើយបញ្ជាឲ្យអ្នកស្ងាត់ភ្លាម ដ្បិតខ្ញុំនឹងមិនរស់នៅមួយនាទីទៀត ហើយស្ដាប់ឮភាសាដូច្នេះឡើយ ។ ឈប់និយាយពាក្យដូច្នោះទៅ ឬ អ្នក ឬ ខ្ញុំត្រូវស្លាប់នៅពេលនេះ ! › »

អ្នកយាម « បានសុំទោសលោក ហើយនៅស្ងៀមរហូតដល់អ្នកយាមថ្មីមកផ្លាស់វេន » ។ ក្រោយមកប៉ាលី បានរំឭកពីបទពិសោធន៍នេះ ៖ « ខ្ញុំបានឃើញការបម្រើនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌ … នៅក្នុងតុលាការនៃប្រទេស អង់គ្លេស ខ្ញុំបានឃើញការប្រជុំសមាជមួយដ៏សំខាន់ដើម្បីផ្តល់ច្បាប់ដល់ប្រជាជាតិនានា…ប៉ុន្តែសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និង ភាពអស្ចារ្យដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញពុំមាន ម្តង, គឺនៅពេលឈរជាប់ច្រវ៉ាក់ កណ្តាលអាធ្រាត្រ នៅក្នុងគុកងងឹតនៅក្នុងភូមិមួយដ៏លាក់កំបាំងនៃរដ្ឋ មិសសួរី » (Autobiography of Parley P. Pratt, ed. Parley P. Pratt Jr. [ ឆ្នាំ ១៩៣៨ ], ទំព័រ ២១១ ; សូមមើលផងដែរ ទំព័រ ២១០ ) ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២២:៥-៧ ។ គោលបំណងនៅក្នុងការរងទុក្ខ

យោងតាម គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២១-១២២, អែលឌើរ អ័រសុន អេហ្វ វីតនី នៃកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនអំពីហេតុផលមួយដែលយើងជួបនឹងសេចក្តីវេទនា ។

រូបភាព
អែលឌើរ អួសុន អែហ្វ វិតនី

« វាគឺសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍន៍ ការបន្សុទ្ធ ការរីកចម្រើន ការអប់រំ និង ការវឌ្ឍនភាពរបស់យើង ដែលយើងប៉ះទង្គិចនឹងភាពកាចសាហាវនៃរលកទុក្ខព្រួយ និង ជោគវាសនាអាក្រក់ ហើយយើងនឹងកាន់តែខ្លាំង និង ប្រសើរឡើងនៅពេលយើងហែលឆ្លងកាត់ទឹកជំនន់ និង ឈរលើឆ្នេរសមុទ្រដ៏វែងឆ្ងាយនោះ » ( « A Lesson from the Book of Job » Improvement Era, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩១៨ ទំព័រ ៦ ) ។