មេរៀនទី ៧៣
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧
បុព្វកថា
នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៣១ ក្រុមនៃពួកអែលឌើរមួយក្រុមបានមកជួបជុំគ្នាសម្រាប់សន្និសីទពិសេសមួយនៅ ហៃរាំ រដ្ឋ អូហៃអូ ។ ចំណុចមួយដែលត្រូវលើកមកពិភាក្សានៅក្នុងសន្និសីទនោះគឺអំពីការបោះពុម្ពផ្សាយវិវរណៈដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួល ។ អំឡុងការប្រជុំនេះ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈមួយដល់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ហើយបានកំណត់វាជាអារម្ភកថា ចំពោះគម្ពីរនៃវិវរណៈដែលនឹងត្រូវបានបោះពុម្ព ។ ឥឡូវ វិវរណៈនោះ គឺ នៅក្នុងកណ្ឌទីមួយនៃ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ។ ក្រោយមកទៀត នៅក្នុងសន្និសីទ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈមួយ ដែលឥឡូវនេះត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧ ។ នៅក្នុងវិវរណៈនោះ ព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងទៅពួកបងប្អូនប្រុសដែលមានសំណួរអំពីភាសានៃវិវរណៈ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ព្យាការី ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:១-៣
ព្រះអម្ចាស់បានស្ដាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់យើង ហើយដឹងពីដួងចិត្តរបស់យើង
ពីមុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ការអធិស្ឋានរបស់អ្នកត្រូវបានស្ដាប់ឮ និងឆ្លើយតបនៅពេលណា ? នៅពេលចាប់ផ្ដើមថ្នាក់រៀន សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យឆ្លើយតបចំពោះសំណួរនេះ ។
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៣១ ក្រុមនៃពួកអែលឌើរមួយក្រុម រួមទាំង យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានជួបជុំគ្នាពិភាក្សាអំពីការបោះពុម្ពវិវរណៈដែលព្យាការីបានទទួល ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានសុំឲ្យពួកអែលឌើរ ថ្លែងទីបន្ទាល់ថា វិវរណៈទាំងឡាយគឺមកពីព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែពួកគេមួយចំនួនបានស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ ការស្ទាក់ស្ទើរនេះនាំឲ្យមានវិវរណៈដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៧:១-២ដោយស្ងាត់ស្ងៀម រកមើលអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូល អំពីការអធិស្ឋាន ។
-
នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ តើព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីបំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើងអ្វីខ្លះ ? ( ទោះជាសិស្សរបស់អ្នកអាចនឹងផ្ដល់ចម្លើយផ្សេងៗជាច្រើនក្ដី សូមប្រាកដថា ពួកគេប្រាប់នូវគោលការណ៍ដូចខាងក្រោម ៖ ព្រះអម្ចាស់ស្ដាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់យើង ហើយដឹងដួងចិត្តរបស់យើង ។ សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
-
តើការដឹងពីគោលការណ៍នេះ អាចជួយអ្នកឲ្យកែលម្អការអធិស្ឋានរបស់អ្នកដោយរបៀបណា ?
ដើម្បីជួយសិស្សដឹងពីសារៈសំខាន់នៃគោលការណ៍នៅលើក្ដារខៀន សូមអញ្ជើញពួកគេពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយពីអ្វីដែលពួកគេដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌បានស្ដាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយដឹងពីបំណងប្រាថ្នានៃដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់ពីសិស្សពីរបីនាក់បានមានឱកាសចែកចាយរួចហើយ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអធិស្ឋានសុំចំណេះដឹងថា ព្រះបានស្ដាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយដឹងពីដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៣ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលពីមូលហេតុដែលពួកអែលឌើរមួយចំនួនពុំបានទទួលពរជ័យដែលព្រះអម្ចាស់បានផ្ដល់ឲ្យពួកគេ ។
សូមសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖តើការភ័យខ្លាចអាចបណ្ដាលឲ្យនរណាម្នាក់បាត់បង់ពរជ័យយ៉ាងដូចម្ដេច ? សូមឲ្យសិស្សឆ្លើយ ។ នៅពេលពួកគេពិភាក្សាអំពីសំណួរនេះ សូមសរសេរគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ បើយើងទុកឲ្យភាពភ័យខ្លាចមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង នោះយើងអាចនឹងបាត់បង់ពរជ័យ ។
-
តើការភ័យខ្លាចអ្វីខ្លះ ដែលមនុស្សមាន ដែលអាចនឹងបញ្ឈប់ពួកគេពីការទទួលបានពរជ័យ ? ( ឧទាហរណ៍ អាចមានដូចជា ភាពភ័យខ្លាចនៃការមិនចុះនឹងគេ ភាពភ័យខ្លាចនៃការធ្វើកំហុស ភាពភ័យខ្លាចនៃការផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់ពួកគេ ភាពភ័យខ្លាចនៃការបរាជ័យ ភាពភ័យខ្លាចនៃការប្រែចិត្ត ជាដើម ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីភាពភ័យខ្លាចដែលអាចនឹងរារាំងពួកគេពុំឲ្យធ្វើសកម្មភាពក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ជំនួសឲ្យភាពភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេដោយសេចក្ដីជំនឿ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៤-៩
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានផ្លូវមួយសម្រាប់ពួកអែលឌើរឲ្យទទួលបាននូវទីបន្ទាល់នៃវិវរណៈតាមរយៈ យ៉ូសែប ស៊្មីធ
សូមសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ហេតុអ្វីក៏យើងគួរតែនៅគាំទ្រដល់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់យើង ទោះជាយើងដឹងថាពួកគេពុំល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវការណែនាំក្បាលកណ្ឌនៃគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ទៀតឲ្យអានគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៥ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលអារម្មណ៍ដែលពួកអែលឌើរមានអំពីវិវរណៈទៅជាយ៉ាងណា ដែលនឹងត្រូវបោះពុម្ពនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនៃព្រះបញ្ញត្តិ ។ ( អ្នកអាចរំឭកសិស្សថា ការចងក្រងដំបូងនៃវិវរណៈរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ គឺដាក់ចំណងជើងថា ព្រះគម្ពីរនៃព្រះបញ្ញត្តិ ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៥ ព្រះគម្ពីរត្រូវបានបោះពុម្ពនៅក្រោមចំណងជើងថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ) ។
-
តើពួកអែលឌើរមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីវិវរណៈ ? ( ពួកអែលឌើរជាច្រើន « បានថ្លែងទីបន្ទាល់ជាឧឡារិក » អំពីសេចក្ដីពិតពេញលេញនៃវិវរណៈ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ « ការសន្ទនាមួយចំនួនគឺមានការបារម្ភអំពីភាសាដែលបានប្រើនៅក្នុងវិវរណៈទាំងឡាយ » ។ ស្របតាមខ ៥ពួកអែលឌើរមួយចំនួនបានគិតថា ពួកគេអាច « ថ្លែងបានប្រសើរជាងភាសារបស់ [យ៉ូសែប ស៊្មីធ] ») ។
សូមពន្យល់ថា ពួកអែលឌើរមួយចំនួនបានបារម្ភអំពីភាសាដែលវិវរណៈត្រូវបានថ្លែង ។ ពួកគេអាចមានអារម្មណ៍ថា វិវរណៈចាំបាច់ត្រូវធ្វើការកែសម្រួលយ៉ាងច្រើនដើម្បីត្រៀមធ្វើការបោះពុម្ព ហើយពួកគេអាចនឹងភ័យខ្លាចអំពីអ្វីដែលមារសត្រូវរបស់សាសនាចក្រនឹងប្រព្រឹត្តជាមួយនឹងវិវរណៈទាំងឡាយ នៅពេលដែលវាត្រូវបានបោះពុម្ពចេញមក ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៤-៥ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលចម្លើយរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីភាសានៃវិវរណៈ ។
-
តើព្រះអម្ចាស់ បានដឹងអ្វីខ្លះអំពីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ?
សូមចង្អុលបង្ហាញថា ជំនាញភាសារបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ពុំល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ។ លោកពុំមានភាពប្រសប់ក្នុងការនិយាយនោះទេ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតដល់លោក ហើយបានអនុញ្ញាតឲ្យលោកថ្លែងបានល្អបំផុតតាមដែលលោកអាចធ្វើទៅបាន ។
-
ហេតុអ្វីក៏វាជាជំនួយដើម្បីដឹងថា ព្រះអម្ចាស់បើកសម្ដែងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ទោះជាទ្រង់បានដឹងថា យ៉ូសែប ពុំល្អឥតខ្ចោះក្តី ?
សូមអញ្ជើញសិស្សបីនាក់ឲ្យឆ្លាស់វេនគ្នាអានឲ្យឮៗដកស្រង់ចេញពី គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៦-៩ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវសំណូមពរដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកទាំងឡាយដែលរិះគន់ដល់ភាសានៃវិវរណៈ ។
-
តើសំណូមពរអ្វីខ្លះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបានគិតថា ពួកគេអាចថ្លែងបានល្អជាងភាសានៃវិវរណៈនោះ ?
សូមសួរសិស្សអំពីអ្វីដែលពួកគេចងចាំមកពី មេរៀនមុនៗអំពី វិលលាម អ៊ី ម៉័កខ្លេលិន ។ សូមពន្យល់ថា វិលលាម បានសម្រេចចិត្តទទួលយកសំណូមពររបស់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បីសរសេរវិវរណៈមួយមកប្រៀបធៀបនឹងវិវរណៈទាំងឡាយដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទទួល ។ បន្ទាប់មកអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមមកពីប្រវត្តិរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ៖
« វិលលាម អ៊ី ម៉័កខ្លេលិន ជាបុរសដ៏ឈ្លាសវៃម្នាក់ គាត់ពូកែប៉ាន់ស្មាន គាត់រៀនបានច្រើនហើយអាចញាណដឹង គាត់បានខិតខំដើម្បីសរសេរបញ្ញត្តិមួយ ដូចជាបញ្ញត្តិមួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែបានបរាជ័យ វាគឺជាការទទួលខុសត្រូវដ៏អាក្រក់មួយ ដើម្បីសរសេរនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកអែលឌើរ និងមនុស្សទាំងអស់ដែលមានវត្តមាន បានធ្វើជាសាក្សីអំពីការប៉ុនប៉ងដ៏ឥតប្រយោជន៍នេះរបស់មនុស្សដើម្បីធ្វើតាមភាសារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានរំឭកសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុងភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អ និងនៅក្នុងសេចក្ដីពិតនៃបទបញ្ញត្តិ និងវិវរណៈទាំងឡាយ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់សាសនាចក្រ តាមរយៈភាពជាឧបករណ៍របស់ខ្ញុំ ហើយពួកអែលឌើរបានបង្ហាញពីការស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតរបស់ពួកគេចំពោះពិភពលោកទាំងមូល » ( នៅក្នុងHistory of the Church១:២២៦ ) ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រឹត្តការណ៍នេះ ពួកអែលឌើរជាច្រើនបានបង្ហាញឯកសារចុះហត្ថលេខាមួយ ដែលបានផ្ដល់នូវទីបន្ទាល់ជាផ្លូវការរបស់ពួកគេអំពីភាពពិតពេញលេញនៃវិវរណៈនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនៃបទបញ្ញត្តិ ។
-
ហេតុអ្វីក៏អ្នកគិតថា យ៉ូសែប ស៊្មីធ ជាមនុស្សដែលមានការសិក្សាតិចតួច អាចនាំវិវរណៈទាំងនេះចេញមកបាន ប៉ុន្តែ វិលលាម អ៊ី ម៉័កខ្លេលិន ដែលជាមនុស្សមានការអប់រំខ្ពស់ បែរជាពុំអាចធ្វើបានទៅវិញយ៉ាងដូច្នេះ ?
-
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះមកពីដំណើររឿងនេះអំពីការវិនិច្ឆ័យដល់ពួកអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ដោយសារតែភាពពុំល្អឥតខ្ចោះរបស់ពួកគេនោះ ?
សូមចង្អុលបង្ហាញពីសំណួរនៅលើក្ដារខៀន អំពីការធ្វើតាមអ្នកដឹកនាំពុំល្អឥតខ្ចោះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរចម្លើយរបស់ពួកគេខាងក្រោមសំណួរ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:១០-១៤
ព្រះអម្ចាស់ប្រឹក្សាដល់ពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់អំពីរបៀបដើម្បីត្រៀមខ្លួននៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ
សូមសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖តើពរជ័យមួយចំនួនដែលអាចកើតមាន នៅពេលយើងមានការអត់ធ្មត់ចំពោះខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃមានអ្វីខ្លះ ? សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សឆ្លើយ ។
សូមសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវដំណើររឿងដូចខាងក្រោម ដែលបានចែកចាយដោយប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ.អុជដូហ្វ នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖
« អំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ មានសាស្ត្រាចារ្យមួយរូបនៅសាកលវិទ្យាល័យ ស្ទែនហ្វដ បានធ្វើការសាកល្បងធ្វើបទពិសោធន៍តូចមួយអំពីកម្លាំងឆន្ទៈរបស់កុមារតូចៗ ដែលមានអាយុបួនឆ្នាំ ។ គាត់ដាក់នំម៉ាស្សម៉ាឡូដ៏ធំមួយនៅចំពោះមុខកុមារតូចៗនោះ ហើយបានប្រាប់កុមារទាំងនោះថា ពួកគេអាចញ៉ាំនំនោះភ្លាមតែម្ដង ឬ បើអាចចាំតែ ១៥ នាទីទៀត នឹងទទួលបាននំម៉ាស្សម៉ាឡូនោះដល់ទីពីរ ។
« បន្ទាប់មក គាត់បានទុកឲ្យកុមារនោះនៅតែឯង ហើយឃ្លាំមើលពីក្រោយកញ្ចក់ដែលអាចឃើញតែម្ខាង ។ កុមារខ្លះបានញ៉ាំនំ ម៉ាស្សម៉េលូ ភ្លាមតែម្តង ហើយខ្លះទៀតអាច រង់ចាំបានតែប៉ុន្មាននាទី មុនពេលពួកវាចុះចាញ់ការល្បួង ។ មានតែ ៣០ ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលអាចរង់ចាំបាន » (បន្តដោយភាពអត់ធន់ »Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៥៦ ) ។
-
តើអ្នកគិតថាការពិសោធន៍ និងការរកឃើញរបស់សាស្ត្រាចារ្យរូបនេះ អាចទាក់ទងនឹងយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើពរជ័យអ្វីខ្លះ ដែលអ្នកបានទទួល ដោយសារតែអ្នកអត់ធ្មត់ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យបង្កើតតារាងដែលមានពីរកូឡោនក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។ សូមឲ្យពួកគេដាក់ស្លាកនៅក្នុងកូឡោនទីមួយថា រង្វាន់ ហើយកូឡោនទីពីរថា របៀបដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ ។ សូមបំបែកសិស្សឲ្យធ្វើការជាដៃគូ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:១០-១៤ជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេ ហើយរកមើលរង្វាន់ដែលបានសន្យាដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងសកម្មភាពដែលចាំបាច់ត្រូវមានដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យកត់ត្រាចម្លើយរបស់ពួកគេនៅក្នុងកូឡោនត្រឹមត្រូវក្នុងតារាងរបស់ពួកគេ ។
បន្ទាប់ពីសិស្សមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសិក្សា និងពិភាក្សាវគ្គបទគម្ពីរ សូមប្រើសំណួរដូចខាងក្រោមដើម្បីជួយពួកគេរាយការណ៍អំពីការស្វែងរកឃើញរបស់ពួកគេទៅដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ។
-
តើរង្វាន់អ្វីខ្លះដែលព្រះអម្ចាស់ផ្ដល់ដល់ពួកអែលឌើរទាំងនេះ ?
-
តើពួកអែលឌើរចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ទាំងនេះ ? ( នៅពេលសិស្សប្រាប់ឃ្លា « នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ » អ្នកអាចនឹងចង់ពន្យល់ថាពាក្យនៅមានន័យថា ស៊ូទ្រាំ ឬបន្ដនៅក្នុងកន្លែងជាក់លាក់មួយ ) ។
សូមពន្យល់ថា វគ្គគម្ពីរនេះអនុវត្តចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា ។ សូមសរសេរគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ បើយើងកំចាត់ខ្លួនចេញពីសេចក្ដីច្រណែន និងសេចក្ដីខ្លាច ហើយបន្ទាបខ្លួន និងបន្ដនៅក្នុងភាពអត់ធន់ នោះយើងនឹងនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា យើងចាំបាច់ត្រូវអត់ធន់នៅក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់យើង ដើម្បីមានភាពសក្ដិសមដើម្បីនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាននូវការរកឃើញដូចខាងក្រោមឲ្យឮៗចេញមកពីការធ្វើពិសោធន៍ នំ ម៉ាស្សម៉េលូ ដូចបានដំណាលប្រាប់ដោយប្រធាន អុជដូហ្វ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់នូវអ្វីដែលយើងអាចរៀនអំពីការប្រែក្លាយទៅជាបរិសុទ្ធនៅចំពោះព្រះ ។
« ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ [ សាស្ត្រាចារ្យ ] បាន តាមដានកុមារទាំងនោះ ហើយចាប់ផ្តើមសម្គាល់ ឃើញនូវភាពស្របគ្នាដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ថា ៖ កុមារទាំងនោះដែលមិនអាចរង់ចាំបាន ក្រោយមកតែងនឹងមានបញ្ហានៅក្នុងជីវិត និងមានបញ្ហាផ្នែកអាកប្បកិរិយាជាងកុមារដែលអាចរង់ចាំបាន នៅពេលដែលកុមារដែលអាចរង់ចាំបាន ទំនងជាមានភាពវិជ្ជមានជាង និងមានការលើកទឹកចិត្តជាង មានពិន្ទុ និងចំណូលខ្ពស់ជាង ហើយមានទំនាក់ទំនងល្អជាងកុមារដែលមិនអាចរង់ចាំបាន ។
« …លទ្ធភាពដើម្បីរងចាំ--អត់ធន់--គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិនៃអត្តចរិតដែលជាគន្លឹះ អាចព្យាករនូវភាពជោគជ័យក្រោយមកក្នុងជីវិត ។…
« … ដោយគ្មានការអត់ធន់ យើងមិនអាចធ្វើឱ្យព្រះសព្វព្រះហរឬទ័យឡើយ យើងមិនអាចទទួលបានភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍ឡើយ ។ យ៉ាងពិតប្រាកដ ការអត់ធន់ គឺជាដំណើរការឲ្យមានបរិសុទ្ធភាព ដែលដុសខាត់ការយល់ដឹង បង្កើនសុភមង្គល ផ្ដោតទង្វើ ហើយនិងផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់ភាពសុខសាន្ត » (« បន្តដោយភាពធត់ធន់ » ទំព័រ ៥៦ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះចេញមកពីការធ្វើពិសោធន៍នេះ អំពីពរជ័យដែលកើតមាន នៅពេលយើងអត់ធន់ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណា ឬអធិស្ឋានអំពីផ្នែកជាច្រើននៃជីវិតរបស់ពួកគេ ដែលពួកគេចាំបាច់ត្រូវមានការអត់ធន់កាន់តែច្រើនចំពោះខ្លួនគេ និងអ្នកដទៃ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យដាក់គោលដៅមួយ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យកាន់តែមានភាពសក្ដិសម ដើម្បីនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។
សេចក្តីអធិប្បាយ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៣។ « សេចក្ដីខ្លាចនៅក្នុងចិត្ត »
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ថា ៖
« សូមចងចាំថា សេចក្ដីជំនឿ និងការសង្ស័យពុំអាចមាននៅក្នុងគំនិតក្នុងពេលតែមួយនោះទេ ព្រោះបើមានមួយនឹងអត់មួយទៀត ។ សូមកំចាត់ចោលសេចក្ដីសង្ស័យ ។ សូមបណ្ដុះសេចក្ដីជំនឿ » (The Call to Serve » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០០ ទំព័រ ៤៩ ) ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៧:៥។ « រីឯការមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់លោក អ្នកក៏បានដឹង »
អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលយើងគួរឆ្លើយតប នៅពេលយើងស្គាល់ពីភាពពុំល្អឥតខ្ចោះក្នុងខ្លួនមនុស្សដែលនៅជុំវិញយើង ៖
« តាមពិត មនុស្សពុំល្អឥតខ្ចោះ គឺត្រូវបានហៅដោយព្រះដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើង ដើម្បីជួយក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសដល់សហការីជាក់លាក់របស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធថា ទ្រង់បានដឹងថា ពួកគេបានសង្កេតមើលនូវភាពពុំល្អឥតខ្ចោះតូចតាចរបស់ យ៉ូសែប ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ក៏ព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា វិវរណៈទាំងឡាយដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យតាមរយៈព្យាការី គឺជាការពិត ! ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៧:៥, ៩ ) ។
« ហេតុដូច្នេះហើយ វាពុំគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលយើងកត់សម្គាល់អំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់គា្នទៅវិញទៅមកនោះ ។ ប៉ុន្តែយើងពុំគួរអបអរវាទេ ។ សូមយើងមានអំណរគុណចំពោះលទ្ធភាពតូចៗ ដែលយើង និងអ្នកដទៃអាចធ្វើបាន ជាជាងត្រេកអរនៅក្នុងការធ្លាក់ចុះនោះឡើយ ។ ហើយនៅពេលមានកំហុសកើតឡើង សូមឲ្យវាក្លាយទៅជាការណែនាំ ពុំមែនជាការបំផ្លិចបំផ្លាញឡើយ ។
« ខ្ញុំរីករាយនឹងសេចក្ដីថ្លែងប្រកបដោយក្តីសប្បុរសទាំងនេះ តែពេញដោយការបន្ទាបខ្លួន ដកស្រង់ចេញពីអ្នកនិពន្ធ-ព្យាការី មរ៉ូណៃថា ៖
«‹ សូមកុំថ្កោលទោសខ្ញុំ ពីព្រោះមកពីភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ ឬក៏ឪពុកខ្ញុំ ពីព្រោះមកពីភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់លោក ឬក៏ពួកគេដែលបានសរសេរមុនឪពុកខ្ញុំឡើយ ប៉ុន្តែសូមថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះវិញ ដែលទ្រង់បានសម្ដែងឲ្យអ្នកឃើញនូវការឆ្គាំឆ្គងរបស់ពួកយើង ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចរៀនឲ្យមានប្រាជ្ញាជាងយើងទៅទៀត › ។ ( មរមន ៩:៣១ បន្ថែមអក្សរទ្រេត ) ។
« បើយើងមានអាកប្បកិរិយាដូច្នោះ នោះយើងនឹងទំនងជាត្រូវបានធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្តហើយ ។
« លើសពីនោះ បើមានជម្រើសរវាងការកែលម្អសមាជិកសាសនាចក្រដទៃទៀត ឬខ្លួនយើង តើពិតជាមានសំណួរណាមួយសួរថា តើយើងគួរចាប់ផ្ដើមនៅត្រង់ណាឬទេ ? គន្លឹះរបស់វាគឺត្រូវបើកភ្នែករបស់យើងឲ្យធំៗ មើលឃើញកំហុសរបស់ខ្លួនយើង ហើយអត់ឱនចំពោះកំហុសរបស់អ្នកដទៃ-- គឺមិនមែនផ្ទុយពីនោះទេ! ភាពពុំល្អឥតខ្ចោះរបស់អ្នកដទៃ ពុំមែនមានន័យថាយើងរួចខ្លួន មិនចាំបាច់ខិតខំចំពោះការធ្លាក់ចុះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងនោះទេ » (« A Brother Offended »Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨២ ទំព័រ ៣៨-៣៩ ) ។