មេរៀនទី ១៤៨ ៖ ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨

មេរៀនទី ១៤៨

មេរៀនទី ១៤៨ ៖ ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨

បុព្វកថា

នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ពួកបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្ដើមចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ហើយធ្វើដំណើរទៅ កាន់ទិសខាងលិចឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ។ ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានទទួលវិវរណៈដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦នៅវិនទើរ ខ្វរទើរ្ស រដ្ឋ នេប្រាស្កា នៅខែមករា ឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ មេរៀននេះ ពិភាក្សាអំពីគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨ដែលរួមមាននូវការទូន្មានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីជួយពួកបរិសុទ្ធរៀបចំខ្លួន ហើយត្រៀមខ្លួនដើម្បីបន្ដការធ្វើដំណើរទៅកាន់ទិសខាងលិច ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា ហើយបានបង្កើតទីស្នាក់ការកណ្ដាលនៅវិនទើរ ខ្វរទើរ្ស

សូមចងកន្សែងបិទភ្នែកសិស្សម្នាក់ ហើយដាក់គាត់នៅម្ខាងនៃបន្ទប់រៀន ។ បន្ទាប់មកសូមរៀបចំរបស់របរមួយចំនួននៅក្នុងថ្នាក់ឡើងវិញ សូមធ្វើវាឲ្យឮសំឡេងដូច្នេះសិស្សអាចប្រាប់ថាឥវ៉ាន់នោះត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំង ។ សូមឲ្យសិស្សដែលត្រូវបានបិទមុខនោះជ្រើសរើសមិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ឲ្យនិយាយប្រាប់ ដើម្បីជួយគាត់ដើរទៅដល់ជ្រុងម្ខាងទៀតនៃបន្ទប់ ។ នៅពេលសិស្សជ្រើសរើសនរណាម្នាក់ហើយនោះ សូមសួរ ៖

ហេតុអ្វីអ្នកជ្រើសរើសបុគ្គលម្នាក់នោះ ?
តើការទុកចិត្តរបស់យើងទៅលើមនុស្សម្នាក់ទៀត មានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលយើងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ពួកគេដោយយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងដូចម្ដេច?

សូមឲ្យអ្នកប្រាប់ផ្លូវនោះផ្តល់ទិសដៅនានា ដើម្បីឲ្យសិស្សដែលមានកន្សែងចងបិទភ្នែកនោះ នឹងអាចដើរដោយសុវត្ថិភាពទៅកាន់ផ្នែកម្ខាងទៀតនៃថ្នាក់រៀន ។ ក្រោយមកសូមបង្គាប់សិស្សទាំងពីរនោះឲ្យត្រឡប់ទៅអង្គុយវិញ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោម អំពីការធ្វើដំណើររបស់ពួកបរិសុទ្ធចេញពីទីក្រុងណៅវូ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់អំពីរបៀបនានានៃបទពិសោធន៍របស់ពួកបរិសុទ្ធអាចមាន ដែលស្រដៀងនឹងបទពិសោធន៍នៃសិស្សដែលត្រូវបានដឹកនាំឲ្យដើរឆ្លងក្នុងបន្ទប់រៀននោះ ។

ក្រោមការគម្រាមកំហែងដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃមកពីពួកជនកំណាចក្នុងមូលដ្ឋាន នោះពួកបរិសុទ្ធបានចាប់ផ្តើមចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ នៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ ធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិចដោយឆ្លងកាត់រដ្ឋអៃអូវ៉ា ។ « ការចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូគឺជា ទង្វើមួយនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកបរិសុទ្ធ ។ ពួកគេបានចាកចេញទៅដោយពុំដឹងពីទីកន្លែងពិតប្រាកដថានឹងទៅទីណា ឬ នៅពេលណាពួកគេនឹងទៅដល់កន្លែងមួយដែលពួកគេអាចបោះទីតាំងរស់នៅបានឡើយ ។ ពួកគេគ្រាន់តែដឹងថាពួកគេត្រូវបានបណ្តេញចេញពីរដ្ឋអិលលីណោយ ដោយសារមារសត្រូវរបស់ខ្លួន ហើយថាថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេបានទទួលវិវរណៈដើម្បីបោះទីតាំងនៃជនភាសខ្លួននៅកន្លែងមួយនៅក្នុងតំបន់ រ៉កគី ម៉ោនធីន » (Church History in the Fulness of Times Student Manual, ការបោះពុម្ពលើកទី ២ [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០០៣ ] ទំព័រ ៣០៩ ) ។

តើបទពិសោធន៍របស់ពួកបរិសុទ្ធក្នុងការចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ស្រដៀងគ្នាទៅនឹងបទពិសោធន៍របស់សិស្ស ដែលត្រូវបាននាំដើរកាត់បន្ទប់រៀនយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( បទពិសោធន៍ទាំងពីរ បានពឹងផ្អែកទៅលើចក្ខុវិស័យ និងការដឹកនាំរបស់មនុស្សម្នាក់ ដែលពួកគេទុកចិត្តឲ្យជួយពួកគេទៅដល់ទិសដៅរបស់ពួកគេ ) ។
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះមកពីបទពិសោធន៍របស់ពួកបរិសុទ្ធអំពីការចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យសម្ដីផ្សេង ប៉ុន្តែពួកគេគប្បីបង្ហាញនូវគោលការណ៍ដូចខាងក្រោម ៖យើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង នៅពេលយើងធ្វើតាមការទូន្មាន និងការដឹកនាំរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់យើង )។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានដំណើររឿងដូចខាងក្រោមអំពី វីល្លាម ក្លេតុន ។ សូមឲ្យសិស្សស្ដាប់រកមើលគំរូនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់បងប្រុសក្លេតុន ។

« វីល្លាម ក្លេតុន ត្រូវបានហៅឲ្យនៅក្នុងក្រុមទីមួយដើម្បីចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ហើយទុកចោលភរិយារបស់គាត់ ឌីអាន់ថា ឲ្យនៅនឹងឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ រយៈពេលតែមួយខែមុនពេលគាត់សម្រាលកូនដំបូងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ ។ ការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ដីល្បាប់ និងបោះជំរុំនៅក្នុងត្រសាលត្រជាក់ បានធ្វើឲ្យគាត់ព្រួយបារម្ភ និងមានការមួរម៉ៅ ដោយសារគាត់បារម្ភអំពីសុខុមាលភាពរបស់ឌីអាន់ថា ។ រយៈពេលពីរខែក្រោយមក គាត់នៅតែពុំបានដឹង បើសិនថានាងបានសម្រាល [កូន] ដោយសុវត្ថិភាព ឬអត់ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត គាត់បានទទួលពាក្យប្រកបដោយអំណរថា ‹ កូនប្រុសដ៏ត្រលុកត្រលន់ › បានកើតមកហើយ ។ រំពេចដែលគាត់បានឮដំណឹងនោះភ្លាម វិល្លាមបានអង្គុយចុះ ហើយបាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយបទ ដែលពុំគ្រាន់តែមានអត្ថន័យពិសេសចំពោះគាត់តែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក្លាយទៅជាភ្លេងជាតិដ៏បំផុសគំនិត ហើយប្រកបដោយការដឹងគុណដល់សមាជិកនៃសាសនាចក្រជាច្រើនតំណរ ។ ចម្រៀងនោះមានចំណងជើងថា ‹ មក មក ពួកបរិសុទ្ធ ›» (Our Heritage: A Brief History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints [ ឆ្នាំ ១៩៩៦ ], ទំព័រ ៧១) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យច្រៀងបទជាមួយគ្នានៅវគ្គបីដំបូងនៃបទ « មក មក ពួកបរិសុទ្ធ » (ទំនុកតម្កើងទំព័រ ១៨ ) ។ ( ឬទាក់ទងនឹងសិស្សម្នាក់ ឬសិស្សមួយក្រុមជាមុន ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យត្រៀមខ្លួនដើម្បីច្រៀងវគ្គបីដំបូងនៃទំនុកតម្កើងនេះ ) ។ មុនពេលទំនុកតម្កើងត្រូវបានច្រៀង សូមសិស្សឲ្យរកមើល ឬស្ដាប់ឃ្លាទាំងឡាយដែលបង្ហាញពីជំនឿរបស់ពួកបរិសុទ្ធទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយនឹងទំនុកចិត្តទៅលើពួកអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។

បន្ទាប់ពីវគ្គបីដំបូងត្រូវបានច្រៀង សូមសួរថា ៖

តើទំនុកតម្កើងនេះបង្ហាញពីសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងទំនុកចិត្តទៅលើពួកអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗអំពីដំណើររឿងដូចខាងក្រោមរបស់ អួរសុន ប្រាត្ត និង ខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ ។ សូមឲ្យសិស្សស្ដាប់រកមើលគំរូនៃសេចក្ដីជំនឿ និងទំនុកចិត្តរបស់ស្ពែនស៊ើរ ។

« បន្ទាប់ពីចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ [ខាធើរិន] ទន់ខ្សោយ ហើយបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ដោយសារតែទុក្ខលំបាកជាច្រើនដែលនាងបានជួបប្រទះ ។ ស្វាមីដ៏ប្រកបដោយទុក្ខព្រួយ បានសរសេរសំបុត្រអង្វរករដល់ឪពុកម្ដាយរបស់ភរិយា សុំឲ្យពួកគាត់ទទួលនាងទៅនៅនឹងពួកគាត់ ទម្រាំតែពួកបរិសុទ្ធរកបានកន្លែងនឹងនរមួយ ។ ចម្លើយបានតបមកថា ‹ សូមឲ្យនាងបោះបង់ចោលជំនឿដ៏គួរខ្មាស់អៀនរបស់នាងនោះចោលទៅ ទើបនាងអាចត្រឡប់មកនៅជាមួយយើងវិញ បើមិនដូច្នោះទេ នាងពុំអាចមកវិញឡើយ › ។

« នៅពេលសំបុត្រត្រូវបានអានឲ្យនាងស្ដាប់ នោះនាងបានសុំឲ្យស្វាមីនាងបើកព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់គាត់ទៅគម្ពីរនាងរស់ ហើយអានជំពូកទីមួយ ខទីដប់ប្រាំមួយ និងដប់ប្រាំពីរ ៖ ‹ សូមកុំទទូចឲ្យខ្ញុំទៅចោលអ្នកម្ដាយនឹងវិលទៅវិញ លែងតាមអ្នកម្ដាយនោះឡើយ ដ្បិតកន្លែងណាដែលអ្នកម្ដាយអញ្ជើញទៅ នោះខ្ញុំនឹងទៅតាម ហើយកន្លែងដែលអ្នកម្ដាយស្នាក់នៅ នោះខ្ញុំក៏នឹងទៅដែរ ។ សាសន៍របស់អ្នកម្ដាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្ដាយ នឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ › » ( Memoirs of John R. Young: Utah Pioneer ១៨៤៧ [ ឆ្នាំ ១៩២០ ] ទំព័រ ១៧-១៨ ) ។ ខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ បានស្លាប់នៅមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យច្រៀងវគ្គទីបួននៃបទ « មក មក ពួកបរិសុទ្ធ » ។ សូមឲ្យពួកគេគិតអំពីរបៀបដែលពាក្យពេចន៍ទាំងនោះនៅក្នុងវគ្គនេះ ទាក់ទងនឹងខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានច្រៀងវគ្គនេះរួចហើយ សូមសួរថា ៖

តើពាក្យនៃវគ្គនេះ ទាក់ទងនឹងខាធើរិន ស្ពែនស៊ើរ យ៉ាងដូចម្ដេច ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យដាក់គោលដៅមួយដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយធ្វើតាមដំបូន្មាន និងការដឹកនាំរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ពួកគេកាន់តែល្អប្រសើរ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យបើកទៅផែនទី ទី ៦ (« ដំណើរនៃសាសនាចក្រទៅទិសខាងលិច ») នៅក្នុងវគ្គផែនទីប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រនៃព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ហើយរកមើលទីក្រុង ណៅវូ និង វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស ។ សូមពន្យល់ថា ដោយសារតែភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំង និងការផ្គត់ផ្គង់មិនគ្រប់គ្រាន់ នោះពួកបរិសុទ្ធដែលបានចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូនៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ បានចំណាយពេលបួនខែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋអៃអូវ៉ាចម្ងាយ ៤៨០គីឡូម៉ែត្រ ។ ល្បឿននៃការធ្វើដំណើររបស់ក្រុមនេះមានការយឺតយ៉ាវ ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ និង ដោយសារពួកគេបានបាត់បង់ការបម្រើពីបុរសៗនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជាង ៥០០ នាក់ ។ បុរសទាំងនេះ ដែលបានស្គាល់ថាជាកងវរសេនាតូចមរមន បានស្តាប់តាមការអំពាវនាវរបស់ប្រធាន យ៉ង់ឲ្យចូលបម្រើកងទ័ពសហរដ្ឋ ដើម្បីរកប្រាក់ជួយដល់សមាជិកសាសនាចក្រដែលក្រីក្រឲ្យធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិច ។ ការបូជានេះបានជួយយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែវាក៏បានបន្សល់ទុកនូវក្រុមគ្រួសារជាច្រើនឲ្យគ្មានស្វាមី និង ឪពុកក្នុងការធ្វើដំណើរជាមួយពួកគេផងដែរ ។ ដោយគិតពីការធ្វើដំណើរយ៉ាងយឺតនោះ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានសម្រេចចិត្តមិនបន្ដដំណើរទៅភាគខាងលិចនៃភ្នំរ៉កគី ម៉ោនធីនឡើយរហូតដល់រដូវផ្ការីកឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ ពួកលោកបានទូន្មានដល់ពួកបរិសុទ្ធ ឲ្យបោះទីលំនៅសម្រាកសម្រាប់រដូវរងានោះ ។ ការបោះទីលំនៅដ៏ធំបំផុតមួយ ត្រូវបានធ្វើឡើងនៅវិនធើរ ខ្វតធើរនៅភាគខាងលិចនៃដងទន្លេមិសសួរី ដែលបច្ចុប្បន្ននេះគឺជារដ្ឋណេប្រាស្កា ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីសង្ខេបខាងក្រោមដែលពិពណ៌នាអំពីវិនធើរ ខ្វតធើរ និង ការបោះទីលំនៅបណ្តោះអាសន្នផ្សេងៗទៀត ៖

ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនបានរស់នៅក្នុងផ្ទះដាច់ៗពីគ្នា និង នៅក្នុងខ្ទមដែលធ្វើពីឈើ និង ដី ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលខ្វះជម្រកជ្រកពីអាកាសធាតុត្រជាក់នេះ ។ ជម្ងឺដូចជា គ្រុនចាញ់ ជម្ងឺរលាកសួត ជម្ងឺរបេង អាសន្នរោគ និងជំងឺកង្វះវីតាមីនស៊ី ដែលជាលទ្ធផលនាំឲ្យមានការឆ្លងរាលដាល និងបណ្ដាលឲ្យស្លាប់ ។ មានមនុស្សច្រើនជាងប្រាំពីររយនាក់បានស្លាប់ នៅក្នុងការបោះជំរុំនៅចុងបញ្ចប់នៃរដូវត្រជាក់ទីមួយ ។ ( សូមមើល កេរដំណែលរបស់យើង ៧១–៧២; ៣១៩-២០) ។

បើអ្នកបាននៅជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធនៅ វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដឹងថាអ្នកនឹងត្រូវធ្វើដំណើររាប់រយម៉ែលបន្ដទៅទៀតនោះ ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១-១៨

ព្រះអម្ចាស់បានប្រឹក្សាឲ្យពួកបរិសុទ្ធរៀបចំខ្លួនគេ ហើយត្រៀមខ្លួនដើម្បីបន្ដការធ្វើដំណើរទៅកាន់ទិសខាងលិច

សូមសុំសិស្សឲ្យស្រាវជ្រាវនៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំកណ្ឌគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦រកមើលកាលបរិច្ឆេទដែលវិវរណៈនេះត្រូវបានប្រទានឲ្យ ។ សូមឲ្យពួកគេរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀន ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១ ឲ្យឮៗ ។

តើអ្នកគិតថាវាអាចនឹងជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ពេលដឹងថា ព្រះអម្ចាស់បានបន្ដបើកសម្ដែងពីព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេនោះ ? ( ចម្លើយអាចរួមមានថា វិវរណៈនេះ បានជួយពួកគេដឹងថា ព្រះអម្ចាស់បានដឹងអំពីពួកគេ ថាទ្រង់នឹងជួយពួកគេបន្ដដំណើរទៅទិសខាងលិច ហើយថាទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដូចជាទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យឆ្លាស់វេនគ្នាអានឲ្យឮៗនូវគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:២-៥ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធធ្វើ ដើម្បីរៀបចំបន្ដការធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិចរបស់ពួកគេ ។

តើក្រុមនិមួយៗត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា វាមានប្រយោជន៍ដើម្បីរៀបចំពួកបរិសុទ្ធជាក្រុមៗជាមួយនឹងអ្នកដឹកនាំដែលបានជ្រើសតាំងដូច្នេះ ? តើការណ៍នេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹង របៀបដែលសាសនាចក្រត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅសព្វថ្ងៃយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតបចំពោះសំណួរទាំងនេះ អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះអម្ចាស់រៀបចំពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ទៅជាក្រុមៗ ដើម្បីឲ្យបុគ្គលម្នាក់ៗអាចត្រូវបានដឹកនាំ និងត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ថែទាំ ) ។
តើខ ៤ផ្ដល់យោបល់អំពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធនឹងទទួលបានកម្លាំងយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ ?

សូមពន្យល់ថា ដោយសារតែជម្ងឺ និងការស្លាប់នៅ វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស និងជំរុំដែលនៅជុំវិញ នោះមានក្រុមគ្រួសារជាច្រើន និងបុគ្គលម្នាក់ៗជាច្រើនរូបត្រូវការជំនួយខាងហិរញ្ញវត្ថុ ដើម្បីពួកគេអាចបន្ដដំណើរទៅទិសខាងលិចបាន ។

សូមចែកសិស្សជាគូៗ ។ សូមពួកគេឲ្យសិក្សាគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:៦-១១រកមើលជាមួយគ្នានូវរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានមើលថែដល់អ្នកទាំងឡាយដែលខ្វះខាត ។ ពីមុនសិស្សអានវគ្គនេះ សូមពន្យល់ថា ពុំមែនពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់បានចាកចេញពី វិនទើរ ខ្វរទើរ្ស នៅក្នុងពេលតែមួយទេ ។ ឃ្លា « អស់អ្នកដែលត្រូវនៅ » នៅក្នុង ខ ៦ សំដៅលើពួកបរិសុទ្ធដែលបន្តនៅមួយរយៈពេលទៀតនៅវិនធើរ ខ្វតធើរ និង ជំរំជុំវិញនោះ ។

តើពាក្យ ឬឃ្លាណាខ្លះនៅក្នុង ខ ៦–១១ ដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវមើលថែទាំដល់អស់អ្នកដែលខ្វះខាតនោះ ?
តើមានពាក្យអ្វីនៅក្នុង ខ ៧ ដែលសំដៅទៅលើមនុស្សដែលរៀបចំផ្លូវសម្រាប់មនុស្សដទៃនោះ ? ( ពួកអ្នកត្រួសត្រាយ ) ។

សូមសរសេរ និយមន័យខាងក្រោមនេះ នៅលើក្តារខៀន ។ ( វាត្រូវបានដកស្រង់ចេញពី Oxford English Dictionary, ការបោះពុម្ពលើកទីពីរ [ ឆ្នាំ ១៩៨៩ ] « pioneer » ) ។

អ្នកត្រួសត្រាយ ៖ មនុស្សដែលដើរទៅមុន ដើម្បីរៀបចំ ឬ បើកផ្លូវសម្រាប់មនុស្សដទៃទៀតឲ្យដើរតាម ។

យោងតាម ខ ១១, តើព្រះអម្ចាស់បានសន្យាអ្វីខ្លះដល់អស់អ្នកដែលនឹងជួយមនុស្សដទៃដែលខ្វះខាត និង រៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេ ? តើយើងអាចរៀនអ្វីចេញពីការណ៍នេះ ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប អ្នកអាចនឹងសរសេរគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់យើង នៅពេលយើងជួយដល់អ្នកដទៃ និងរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេ ) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិភាក្សាសំណួរដូចខាងក្រោមជាមួយនឹងដៃគូពួកគេ ៖

តើនរណាបានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នក ដើម្បីឲ្យអ្នកបានរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ?

សូមឲ្យសិស្សពិចារណាពីសំណួរខាងក្រោម ។ បន្ទាប់មកសូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ ឲ្យចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ។

តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីក្លាយជាអ្នកត្រួសត្រាយ--ដើម្បីជួយអ្នកដទៃដែលខ្វះខាត ហើយរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេដើម្បីឲ្យពួកគេបានរីករាយនឹងពរជ័យទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ?

សូមសង្ខេបគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១២-១៨ដោយពន្យល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាដល់ពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ឲ្យបង្រៀនវិវរណៈនេះដល់ពួកបរិសុទ្ធ ។

សូមបញ្ចប់ ដោយការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ដែលអ្នកបានពិភាក្សា ហើយលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យធ្វើតាមសេចក្ដីពិតទាំងនោះ។

សេចក្តីអធិប្បាយ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣៦:៧, ៩។ ការរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នកដទៃ

ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានបង្រៀន ៖

រូបភាព
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន

« វចនានុក្រមមួយ បានឲ្យនិយមន័យអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវម្នាក់ថាជា ‹ មនុស្សដែលដើរទៅមុន ដើម្បីរៀបចំ ឬ បើកផ្លូវសម្រាប់មនុស្សដទៃទៀតឲ្យដើរតាម › [Oxford English Dictionary, បានបោះពុម្ពលើកទី ២ (ឆ្នាំ ១៩៨៩ ), « pioneer »] ។ តើយើងអាចប្រមូលនូវសេចក្ដីក្លាហាន និង ការតាំងចិត្តដ៏ខ្ពស់ដែលចង្អុលបង្ហាញពីចរិតលក្ខណៈពួកអ្នកត្រួសត្រាយនៅជំនាន់មុនបានដែរទេ ? តើអ្នក និង ខ្ញុំ ពិតជាអាចក្លាយជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយបានដែរទេ ?

« ខ្ញុំដឹងថា យើងអាចធ្វើបាន ។ ឱ ពិភពលោកត្រូវការពួកអ្នកត្រួសត្រាយសព្វថ្ងៃនេះខ្លាំងណាស់ ! » (« The World Needs Pioneers Today, » Ensign, ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៣, ទំព័រ ៥ ) ។

អែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត បានប្រាប់ដំណើររឿងមួយអំពីអ្វីដែលពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលនឹងដើរតាមក្រោយ ៖

រូបភាព
ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត

« អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានរៀបចំដោយសុខុដុម និងមានរបៀបរៀបរយ រួចក្រុមបោះជំរុំបានបន្ដទៅមុខទៀត ។ ពេលទៅដល់កន្លែងមួយនៅដៃនៃទន្លេហ្គ្រាន្ដ យើងបានបោះលំនៅជ្រកកោនមួយរយៈ ដោយព្រោះបានធ្វើដំណើរយ៉ាងច្រើននៅក្នុងព្យុះភ្លៀងដ៏ធំពុំចេះដាច់ ក្នុងភក់ជ្រាំ ។ នៅទីនេះយើងបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំវិញ ហើយបានដាំចម្ការជាសាធារណៈមួយក្នុងទំហំដីរាប់រយហិចតា ហើយបានចាប់ផ្ដើមតាំងទីលំនៅ សម្រាប់ជាការល្អដល់អស់អ្នកមួយចំនួនដែលបន្ដនៅ និងសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលនឹងមកពីទីក្រុងណៅវូ តាមក្រោយយើង ។ យើងបានហៅទីនោះថា‹ហ្គាដិន ក្រូវ›»(Autobiography of Parley P. Pratt,ed. Parley P. Pratt Jr. [ឆ្នាំ ១៩៣៨ ], ទំព័រ ៣៤២) ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:៨ ។ កងទ័ពមរមន

នៅក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ ១៨៤៦ ចេស ស៊ី លីថល ជាអ្នកតំណាងមួយរូបរបស់សាសនាចក្រ បានជួបនឹងមន្ត្រីនៃរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកនៅ វ៉ាស៊ីនតោន ឌី.ស៊ី ។ សាសនាចក្របានសួរថា តើពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយអាចផ្ដល់ជាកិច្ចការ ឬសេវាកម្មខ្លះដល់រដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរជាជំនួយហិរញ្ញវត្ថុសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលបានធ្វើអន្ដោប្រវេស្ដន៍ទៅកាន់ទិសខាងលិចដែរឬទេ ។ សភាសហរដ្ឋអាមេរិក ទើបតែបានប្រកាសសង្គ្រាមច្បាំងនឹងប្រទេសម៉ិកស៊ីកូ ហើយប្រធាន ជេម ផូក បានពិភាក្សាជាមួយនឹង ជេស៊ី ស៊ី លីតថល អំពីគំនិតដែលថា ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលជាបុរសអាចចូលបម្រើក្នុងកងទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយប្រើថវិការបស់ពួកគេដើម្បីជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលកំពុងធ្វើដំណើរ ។ ខណៈដែលពួកបរិសុទ្ធកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋ អៃអូវ៉ា នោះអ្នករើសកងទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិក បានសុំឲ្យសមាជិកសាសនាចក្រទៅបម្រើក្នុងសង្គ្រាមរវាងអាមេរិក និងម៊ិកស៊ីកូ ។ ដំបូងឡើយ ពួកបរិសុទ្ធបានបដិសេធ ប៉ុន្ដែប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យបុរសចូលបម្រើ ជាវិធីមួយដើម្បីរកបានប្រាក់ ដើម្បីប្រមូលផ្ដុំជនក្រីក្រមកពីទីក្រុងណៅវូ ហើយជួយពួកបរិសុទ្ធដើម្បីផ្លាស់ទៅទិសខាងលិច ។ ដោយសារតែការប្រឹក្សារបស់ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ នោះមានបុរសច្រើនជាង ៥០០ នាក់បានចូលបម្រើកងទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិក ។ ក្រុមនេះត្រូវបានហៅថា កងទ័ពមរមន ។ ស្រ្តី និងកុមារតូចៗមួយចំនួន បានធ្វើដំណើរទៅជាមួយនឹងកងទ័ព នៅពេលពួកគេបានចេញដំណើរជាក្បួនជាង ២០០០ ម៉ែលទៅកាន់រដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ប៉ែកខាងត្បូង ជាកន្លែងដែលពួកគេបម្រើជាកងទ័ពការពារតំបន់ដែលវាយឈ្នះ ។

នៅថ្ងៃទី ៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៨៤៦ ដានីយ៉ែល ប៊ី រ៉សុន បានកត់ត្រាថា ៖ « ខ្ញុំមានអារម្មណ៍តូចចិត្តចំពោះរដ្ឋាភិបាល ដែលបានទុកឲ្យខ្ញុំត្រូវបានគេវាយឆ្មក់ ហើយបណ្ដេញចេញពីផ្ទះ ។ ខ្ញុំបាននិយាយដោយឈ្លើយថា ‹ ខ្ញុំនឹងឃើញពួកគេទាំងអស់ត្រូវបណ្ដាសារ ហើយនៅក្នុងស្ថាននរក › ។ ខ្ញុំនឹងពុំចូលបម្រើទ័ពទេ ។ នៅតាមផ្លូវទៅមាត់ច្រាំង យើងបានជួបនឹងប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់, ហ៊ីប៊ឺ ស៊ី ឃឹមបឹល និង ដ័បុលយូ រីឆាដ ត្រឡប់មកវិញ អំពាវនាវរើសអ្នកបម្រើ ។ ពួកលោកបានមានប្រសាសន៍ថា សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ៊ីស្រាអែល អាស្រ័យទៅលើកំណើនកងទ័ព ។ នៅពេលខ្ញុំស្ដាប់ឮអំពីការណ៍នេះ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិត ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាគឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំដើម្បីទៅ » ( នៅក្នុង Norma Baldwin Ricketts, The Mormon Battalionឆ្នាំ ១៩៩៦],ទំព័រ ១៣ ) ។