Pagpuasa

Sa higayon nga natukod ang Simbahan, ang pagpuasa usa ka importante nga bahin sa pagsimba sa daghang Kristiyano sa Amihanang Amerika. Gibase nila kini nga buhat sa mga ehemplo nga makit-an diha sa Biblia.¹ Ang labing una nga mga Santos sa Ulahing mga Adlaw lagmit miapil sa pagpuasa sa wala pa sila mipasakop sa Simbahan ug nagpadayon sa pagpuasa isip mga miyembro sa Simbahan. Niadtong Agosto 1831, si Joseph Smith nakadawat og pagpadayag nga nagsugo sa mga Santos sa pag-andam og pagkaon “uban sa usa ka katuyoan sa kasingkasing aron ang inyong pagpuasa mahimo nga hingpit.”² Usa ka pagpadayag sa wala madugay naghisgot nga ang usa ka mahinungdanon nga buluhaton sa Templo sa Kirtland mao ang pag-ugmad og “pag-ampo, ug pagpuasa.”³ Sa wala pa ang pagpahinungod sa templo niadtong 1836, ang grupo nga pagpuasa kasagaran gibuhat aron sa pagpangandam alang sa pag-ayo sa masakiton o pagsalmot sa mga panagtigom sa Tulunghaan sa mga Propeta sa Kirtland.⁴ Human sa pagpahinungod sa templo, ang mga lider sa Simbahan mipili sa unang Huwebes sa bulan isip adlaw sa puasa.⁵ Ang espesyal nga mga panagtigom sa adlaw sa puasa didto sa templo naglakip og mga wali, personal nga mga pagpamatuod, ug mga donasyon alang sa kabos.⁶

Tali sa 1838, sa dihang kasagaran sa mga miyembro sa Simbahan mibiya sa Ohio, ug sa 1849, sa dihang ang mga Santos misugod nga nahimong mas naestablisar sa Utah, ang mga panagtigom sa adlaw sa puasa usahay gipahigayon isip kabahin sa mga konseho ug mga komperensiya ug alang sa paghimo og mga ordinasyon, pagpanalangin sa masakiton, pag-abag sa kabos, o pagsaulog sa balaanong tabang ug mga panalangin.⁷ Ang mga Santos diha sa Walog sa Salt Lake sa wala madugay misubli sa regular nga adlaw sa puasa sa unang Huwebes sa bulan, ug pagka 1856, ang mga lider sa Simbahan miawhag og mas makanunayon nga halad sa puasa, nga gikan sa pagkaon nga wala nila gikaon o sa tumbas nga salapi niini, aron sa pagtabang sa kabos. Mga ingon niini usab nga panahon nga ang mga panagtigom sa adlaw sa puasa nagsugod nga mas makanunayong naglakip sa mga miyembro sa lokal nga mga kongregasyon nga nagpaambit og mga pagpamatuod.⁸ Ang mga lider usahay miorganisar og espesyal nga mga puasa atol niining panahona alang sa kahupayan sa natural nga mga katalagman ug sa mga pagronda kontra-poligamiya.⁹ Niadtong 1896, ang Unang Kapangulohan ug Korum sa Napulog Duha ka Apostoles mibalhin sa mga panagtigom sa puasa ngadto sa unang Dominggo sa matag bulan, mirekomendar og panahon sa pagpuasa nga 24 oras, ug mihangyo og mga donasyon nga katumbas sa sakripisyo sa duha ka kan-anan.¹⁰

Sa nagsingabot ang ika-20 nga siglo, usa ka bag-ong pag-usbaw sa adbokasiya sa panglawas mipauswag sa pagpuasa isip usa ka pisikal ug espirituwal nga kaayohan.¹¹ Giila usab sa mga lider sa Simbahan ang mga kaayohan sa panglawas sa pagpuasa, apan kadaghanan sa ilang mga pakigpulong sa kinatibuk-ang komperensiya naghatag hinuon og gibug-aton sa importansiya sa buhat isip usa ka paagi sa paghatag og kahupayan ngadto sa kabos. Si Presidente Joseph F. Smith mipaila og mas pormal nga sistema sa halad sa puasa diin ang lokal nga mga bishop ug mga presidente sa stake makakolekta ug makaapod-apod og mga donasyon sa puasa ngadto niadtong nanginahanglan.¹² Sa dihang ang mga halad sa puasa nagkaanam nga nahimong salapi nga mga donasyon, ang mga lider sa Simbahan mipalambo og han-ay nga paagi [centralized model] diin ang mga pundo mahimong mahatag ngadto sa kabos—una diha sa mga ward, dayon diha sa mga stake, ug sa kataposan ngadto sa ubang mga dapit nga nanginahanglan. Kini nga sistema sa halad sa puasa maayong nagpadayon ngadto sa ika-21 nga siglo isip usa ka mahinungdanon nga buhat sa debosyon ug makatawhanong [humanitarian] pagserbisyo sa mga miyembro sa Simbahan sa tibuok kalibotan.¹³