មរមន, ព្យាការីសាសន៍នីហ្វៃ
ជាព្យាការីសាសន៍នីហ្វៃ ជាឧត្ដមសេនីយ៍ ហើយជាអ្នកកត់បញ្ជីប្រវត្តិម្នាក់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន។ មរមនបានរស់នៅប្រមាណជាឆ្នាំ ៣១១–៣៨៥ គ.ស. (មរមន ១:២, ៦; ៦:៥–៦; ៨:២–៣)។ លោកជាមេទាហានស្ទើរតែអស់មួយជីវិតរបស់លោក គឺចាប់តាំងពីអាយុ ១៥ ឆ្នាំ (មរមន ២:១–២; ៣:៨–១២; ៥:១; ៨:២–៣)។ អាំម៉ារ៉ុនបានបង្គាប់មរមនឲ្យត្រៀមខ្លួនដើម្បីកាន់បញ្ជី និងការកត់បញ្ជីទុក (មរមន ១:២–៥; ២:១៧–១៨)។ បន្ទាប់ពីបានកត់ប្រវត្តិអំពីសម័យលោក នោះមរមនបានសង្ខេបផ្ទាំងធំរបស់នីហ្វៃទៅលើផ្ទាំងមរមន។ ក្រោយមក លោកបានប្រគល់បញ្ជីពិសិដ្ឋឲ្យទៅមរ៉ូណៃ ជាកូនប្រុសរបស់លោក។ ផ្ទាំងទាំងនេះ គឺជាផ្នែកនៃបញ្ជីដែលយ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបកប្រែជាព្រះគម្ពីរមរមន។
ពាក្យសំដីនៃមរមន
ជាគម្ពីរតូចមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន។ រវាងពាក្យចុងក្រោយបង្អស់របស់អាម៉ាលេកៃនៅក្នុងគម្ពីរអោមណៃ នឹងពាក្យមុនបង្អស់នៅក្នុងគម្ពីរម៉ូសាយ នោះមរមន ជាអ្នកពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់នូវអស់ទាំងបញ្ជី បានដាក់ពាក្យសង្ខេបដ៏ខ្លីនេះ។ (សូមមើល « ការអធិប្បាយដ៏ខ្លីអំពីព្រះគម្ពីរមរមន » នៅខាងមុខព្រះគម្ពីរមរមន)។
គម្ពីរមរមន
ជាគម្ពីរមួយទៀត នៅក្នុងកណ្ឌនៃបទគម្ពីរដែលស្គាល់ថាជាព្រះគម្ពីរមរមន។ ជំពូកទី ១–២ ប្រាប់អំពីអាំម៉ារ៉ុន ជាព្យាការីសាសន៍នីហ្វៃម្នាក់ ដែលបានបង្គាប់មរមនអំពីពេលវេលា និងទីកន្លែង ដើម្បីទៅយកផ្ទាំងទាំងឡាយ។ ហើយនិងអំពីសង្គ្រាមដ៏ធំទាំងឡាយ ដែលបានចាប់ផ្ដើម និងអំពីសាសន៍នីហ្វៃបីនាក់ត្រូវបានដកចេញទៅ ពីព្រោះតែអំពើអាក្រក់របស់មនុស្ស។ ជំពូកទី ៣–៤ ប្រាប់អំពីសម្រែករបស់មរមន ដែលប្រាប់ឲ្យប្រជាជនប្រែចិត្ត ប៉ុន្តែពួកគេមានចិត្តវក់ទៅវិញ ហើយអំពើអាក្រក់ឈ្នះលើអ៊ីស្រាអែលជាងពេលមុនៗមក។ ជំពូកទី ៥–៦ កត់អំពីចម្បាំងចុងក្រោយបង្អស់រវាងពួកសាសន៍នីហ្វៃនឹងពួកសាសន៍លេមិន។ មរមនត្រូវគេប្រហារជាមួយនឹងសាសន៍នីហ្វៃភាគច្រើន។ ក្នុងជំពូកទី ៧ មុនលោកស្លាប់ មរមនបានហៅប្រាប់ប្រជាជន — នៅពេលនោះ និងនៅពេលអនាគត — ឲ្យប្រែចិត្ត។ ជំពូកទី ៨–៩ កត់ថា នៅទីបញ្ចប់ មានតែមរ៉ូណៃ ជាកូនប្រុសរបស់មរមនមួយគត់ដែលនៅសល់។ លោកបានកត់អំពីស្ថានភាពចុងក្រោយបង្អស់នៃសេចក្ដីស្លាប់ និងសព ព្រមទាំងទីបំផុតនៃប្រជាជននីហ្វៃ ហើយបានសរសេរពាក្យចំពោះតំណមនុស្សជំនាន់ក្រោយ និងពួកអ្នកអានបញ្ជីនេះ។