សំបុត្ររបស់ប៉ុល
គម្ពីរ១៤ច្បាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ពីដើមគឺជាសំបុត្រដែលបានសរសេរដោយសាវកប៉ុល ដល់សមាជិកក្នុងសាសនាចក្រ។ គម្ពីរទាំងនេះអាចញែកចេញជាបួនក្រុមដែលមានដូចតទៅនេះ គឺ ៖
ថែស្សាឡូនីចទី ១ និងទី ២ (ឆ្នាំ ៥០–៥១ គ.ស.)
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកថែស្សាឡូនីចពីកូរិនថូស នៅគ្រាលោកធ្វើបេសកកម្មលើកទីពីរ។ កិច្ចការរបស់លោកនៅស្រុកថែស្សាឡូនីច បានអធិប្បាយប្រាប់នៅក្នុងគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូកទី ១៧។ លោកចង់វិលទៅស្រុកថែស្សាឡូនីចវិញ ប៉ុន្តែលោកមិនអាចទៅបាន (១ ថែស្សា. ២:១៨)។ ហេតុដូច្នោះហើយ ទើបលោកបានចាត់ធីម៉ូថេឲ្យទៅកំសាន្តពួកប្រែចិត្តជឿ ហើយឲ្យវិលមកប្រាប់លោកវិញ អំពីអ្វីៗដែលពួកគេធ្វើ។ សំបុត្រទី ១ គឺជាផលនៃសេចក្ដីអំណរគុណ អំពីការវិលមកវិញនៃធីម៉ូថេ។ សំបុត្រទី ២ បានសរសេរនៅពេលបន្ទាប់ពីនោះភ្លាម។
កូរិនថូសទី ១ និងទី ២, កាឡាទី, រ៉ូម (ឆ្នាំ ៥៥–៥៧ គ.ស.)
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកកូរិនថូស នៅគ្រាលោកធ្វើបេសកកម្មលើកទីបី ដើម្បីឆ្លើយនូវសំណួរទាំងឡាយ ហើយសម្រួលការមិនស្រុះស្រួលគ្នានៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធនៅស្រុកកូរិនថូស។
សំបុត្រដល់ពួកកាឡាទីប្រហែលជាបានសរសេរដល់សាសនាចក្រ ជាច្រើន ក្រុមនៅស្រុកកាឡាទីទាំងមូល។ សមាជិកខ្លះនៅក្នុងសាសនាចក្របានលះបង់ចោលដំណឹងល្អ ហើយយល់ស្របតាមក្រឹត្យវិន័យនៃសាសន៍យូដា។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ ប៉ុលបានពន្យល់ប្រាប់អំពី គោលបំណងនៃក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ និងតម្លៃនៃសាសនាខាងវិញ្ញាណ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួករ៉ូមពីក្រុងកូរិនថូស ដោយចង់រៀបចំពួកបរិសុទ្ធសាសន៍រ៉ូម ដែលលោកបានសង្ឃឹមថានឹងបានទៅជួបពួកគេ។ សំបុត្រនេះក៏បញ្ជាក់ម្ដងទៀតអំពីដំណឹងល្អ ដែលកំពុងតែមានទំនាស់គ្នា ដោយពួកសាសន៍យូដា ដែលបានប្រែចិត្តជឿតាមសាសនាគ្រីស្ទាន។
ភីលីព, កូល៉ុស, អេភេសូរ, ភីលេម៉ូន, ហេព្រើរ (ឆ្នាំ ៦០–៦២ គ.ស.)
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទាំងនេះ កាលលោកជាប់គុកមុនដំបូងនៅក្រុងរ៉ូម។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកភីលីព គោលសំខាន់ គឺដើម្បីបង្ហាញនូវអំណរគុណ និងសេចក្ដីគាប់ចិត្តចំពោះពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីព ហើយដើម្បីលួងលោមពីព្រោះការខកចិត្តដែលលោកត្រូវជាប់គុកយ៉ាងយូរ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកកូល៉ុស មកពីដំណឹងថា ពួកបរិសុទ្ធនៅកូល៉ុស កំពុងតែធ្លាក់ទៅក្នុងកំហុសដ៏ធ្ងន់មួយ។ គេបានជឿថា ការល្អឥតខ្ចោះកើតឡើង ដោយសារការគោរពតាមពិធីបរិសុទ្ធខាងក្រៅ តែមួយជាជាងការសាងចរិយាឲ្យបានដូចព្រះគ្រីស្ទវិញ។
សំបុត្រដល់ពួកអេភេសូរ គឺមានសារៈសំខាន់ដ៏ធំ ព្រោះសំបុត្រនេះមាននូវការបង្រៀនទាំងឡាយរបស់ប៉ុល អំពីសាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទ។
សំបុត្រដល់ភីលេម៉ូន គឺជាសំបុត្រផ្ទាល់ខ្លួនអំពីអូនេស៊ីម ជាបាវបម្រើដែលបានប្លន់ភីលេម៉ូន ជាចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន ហើយរត់ទៅក្រុងរ៉ូម។ ប៉ុលបានចាត់ឲ្យអូនេស៊ីមវិលទៅរកចៅហ្វាយវិញ ព្រមទាំងសំបុត្រអង្វរឲ្យលោកអត់ទោសឲ្យអូនេស៊ីមផង។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកហេព្រើរដល់សមាជិកសាសន៍យូដានៅក្នុងសាសនាចក្រ ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេថា ក្រឹត្យវិន័យ លោកម៉ូសេនោះបានត្រូវសម្រេចក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយថា ក្រឹត្យវិន័យខាងដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទបានមកជំនួសហើយ។
ធីម៉ូថេទី ១ និងទី ២, ទីតុស (ឆ្នាំ ៦៤–៦៥ គ.ស.)
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទាំងនេះ បន្ទាប់ពីលោកបានចេញពីគុកនៅក្រុងរ៉ូមលើកទីមួយ។
ប៉ុលបានធ្វើដំណើរទៅអេភេសូរ ជាទីដែលលោកទុកធីម៉ូថេឲ្យបញ្ឈប់ការដុះនៃការស្មានខ្លះ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានវិលមកវិញនៅពេលក្រោយ។ លោកបានសរសេរសំបុត្រទី ១ ទៅធីម៉ូថេ ប្រហែលជាចេញពីក្រុងម៉ាសេដូន ដើម្បីទូន្មាន ហើយលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេក្នុងការសម្រេចកិច្ចការលោក។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅទីតុស នៅគ្រាលោកបានរួចពីគុក។ លោកប្រហែលជាបានទៅកោះក្រេត ជាទីដែលទីតុសធ្វើការបម្រើ។ គោលសំខាន់នៃសំបុត្រនេះទាក់ទង់ទៅនឹងការរស់នៅដោយសុចរិត និងការអប់រំនៅក្នុងសាសនាចក្រ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទី ២ ទៅធីម៉ូថេ កាលលោកជាប់គុកលើកទីពីរ មុនទុក្ករកម្មរបស់លោកបន្តិច។ សំបុត្រនេះមាននូវពាក្យសំដីចុងក្រោយបង្អស់របស់ប៉ុល ហើយបង្ហាញនូវការក្លាហាន និងការទុកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ នៅពេលលោកប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់។