ជាការទាក់ទងដោយគោរពជាមួយនឹងព្រះ នៅពេលជនណាម្នាក់ថ្លែងអំណរគុណ ហើយសូមព្រះពរទាំងឡាយ។ ការអធិស្ឋានទាំងឡាយត្រូវទូលទៅរកព្រះវរបិតារបស់យើង ដែលគង់នៅលើស្ថានសួគ៌ដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ បទអធិស្ឋានទាំងឡាយអាចចេញសំដីឲ្យឮ ឬក៏ធ្វើនៅក្នុងចិត្ត។ គំនិតទាំងឡាយនៃជនម្នាក់ៗ ក៏អាចរាប់ថាជាបទអធិស្ឋានបានដែរ បើសិនជាគេគិតសំដៅទៅរកព្រះ។ បទចម្រៀងនៃពួកសុចរិតក៏អាចរាប់ថាជាបទអធិស្ឋានថ្វាយព្រះដែរ (គ. និង ស. ២៥:១២)។
គោលបំណងនៃការអធិស្ឋាន គឺមិនមែនដើម្បីប្រែប្រួលព្រះហឫទ័យនៃព្រះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីសូមនូវព្រះពរទាំងឡាយដែលព្រះទ្រង់ប្រណីនឹងប្រទានឲ្យដល់យើង និងដល់អ្នកឯទៀត ប៉ុន្តែគឺយើងត្រូវតែសូមដើម្បីឲ្យបានទទួល។
យើងរាល់គ្នាអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតាដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ១៤:១៣–១៤; ១៦:២៣–២៤)។ យើងពិតជាអាចអធិស្ឋានដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ កាលណាការប្រាថ្នាយើងទាំងប៉ុន្មាន គឺជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ១៥:៧; គ. និង ស. ៤៦:៣០)។ បន្ទាប់មក យើងសូមនូវអ្វីៗដែលត្រឹមត្រូវ នោះព្រះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យ (៣ នីហ្វៃ ១៨:២០)។ ពាក្យអធិស្ឋានខ្លះមិនឆ្លើយតបទេ ពីព្រោះពាក្យទាំងនោះមិនមែនជាតំណាងខាងការប្រាថ្នានៃព្រះគ្រីស្ទឡើយ តែផុសឡើងពីសេចក្ដីលោភលន់នៃមនុស្សវិញ (យ៉ាកុប (ព.ស.ថ.) ៤:៣; គ. និង ស. ៤៦:៩)។ ម្ល៉ោះហើយ បើសិនជាយើងរាល់គ្នាសូមព្រះនូវអ្វីៗដែលមិនសុចរិត នោះនឹងត្រឡប់ទៅជាទោសដល់យើងវិញ (គ. និង ស. ៨៨:៦៥)។