កូនច្បង
នៅសម័យពួកអយ្យកោពីចាស់បុរាណ កូនច្បងប្រុសបានទទួលសិទ្ធិកូនច្បង (លោកុ. ៤៣:៣៣) ហើយក៏បានទទួលការគ្រប់គ្រងគ្រួសារនៅពេលឪពុកស្លាប់ទៅ។ កូនច្បងត្រូវមានភាពសក្ដិសមដើម្បីទទួលភារកិច្ចនេះ (១ របា. ៥:១–២) ហើយអាចបាត់សិទ្ធិកូនច្បង ដោយសារសេចក្ដីឥតសុចរិត។
នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ កូនច្បងប្រុសរាប់ទុកជាកូនរបស់ព្រះ។ កូនច្បងបានទទួលរបស់របររបស់ឪពុកពីរភាគ (ចោទិ. ២១:១៧)។ បន្ទាប់ពីឪពុកគេស្លាប់ទៅ នោះគេត្រូវរក្សាម្ដាយ និងបងប្អូនស្រីៗរបស់គេ។
កូនសត្វឈ្មោលបងគេក៏រាប់ទុកជារបស់ផងព្រះដែរ។ សត្វស្អាតៗបានយកមកធ្វើយញ្ញបូជា រីឯសត្វមិនស្អាតៗវិញ នោះអាចយកមកសំអាត ឬលក់ ឬក៏សម្លាប់ចោល (និក្ខ. ១៣:២, ១១–១៣; ៣៤:១៩–២០; លេវី. ២៧:១១–១៣, ២៦–២៧)។
កូនច្បងបានធ្វើជាតំណាងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការងារបម្រើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ដោយរំឭកដល់ប្រជាជនថា ព្រះមែស៊ីដ៏ធំនឹងយាងមក (ម៉ូសេ ៥:៤–៨; ៦:៦៣)។
ព្រះយេស៊ូវជាកូនច្បងក្នុងកូនចៅវិញ្ញាណទាំងឡាយរបស់ព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ជាព្រះរាជបុត្រាបង្កើតតែមួយនៃព្រះវរបិតានៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយជាអ្នកទីមួយដែលមានព្រះជន្មរស់ពីស្លាប់ក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញ (កូល៉ុស ១:១៣–១៨)។ ពួកបរិសុទ្ធដែលស្មោះត្រង់នឹងក្លាយទៅជាសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រនៃកូនច្បងនៅភាពអស់កល្បជានិច្ច (គ. និង ស. ៩៣:២១–២២)។