Biblioteka
Lekcja 57: Ew. Łukasza 22

Lekcja 57

Ew. Łukasza 22

Wprowadzenie

Kiedy doczesna posługa Jezusa zbliżała się ku końcowi, ustanowił On sakrament, nauczał Swoich uczniów, żeby służyli bliźnim i nakazał Piotrowi, żeby wzmacniał swoich braci. Początek zadość czyniącej ofiary Zbawiciela miał miejsce w Ogrodzie Getsemane. Jezus został aresztowany i postawiony przed sądem u Kajfasza. W tym samym czasie Piotr wyparł się Go.

Propozycje dotyczące nauczania

Ew. Łukasza 22:1–38

Zbawiciel ustanawia sakrament i udziela wskazówek Apostołom

Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie (albo poproś dwóch uczniów, żeby odegrali tę scenkę), że siedzą na podłodze z członkiem rodziny, który chce wstać i prosi ich o pomoc.

  • Czy jesteście w stanie mu pomóc, siedząc na podłodze?

  • Czy łatwiej byłoby wam udzielić mu pomocy, gdybyście najpierw wstali?

Wyjaśnij, że to porównanie może uświadomić nam, co możemy zrobić, aby podnosić duchowo bliźnich.

Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 22 wyszukali prawdy mówiące, w jaki sposób mogą podnosić duchowo bliźnich.

Podsumuj Ew. Łukasza 22:1–30, przypominając uczniom, że pod koniec Swojej doczesnej służby Zbawiciel spotkał się z Apostołami, żeby obchodzić święto paschy. Zbawiciel ogłosił wówczas, że jeden z Jego uczniów Go zdradzi, ustanowił obrzęd sakramentu, nakazał, żeby go udzielali na Jego pamiątkę i nauczał Apostołów, że ci, którzy służą bliźnim, są najwięksi ze wszystkich. Zbawiciel pochwalił również Apostołów za to, że przy Nim wytrwali i obiecał im, że pewnego dnia zasiądą na tronach i będą sądzić dwanaście plemion Izraela.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 22:31–32. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co powiedział Zbawiciel Szymonowi Piotrowi. Wyjaśnij klasie, że w Joseph Smith Translation [Tłumaczeniu Józefa Smitha] werset 31. brzmi: „I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie, oto Szatan pragnie cię, aby mógł przesiać dzieci królestwa jak pszenicę”.

  • Czego, według słów Zbawiciela, pragnął Szatan? (Szatan pragnął przesiać Piotra i świętych jak pszenicę).

Wyjaśnij, że pszenicę przesiewa się, żeby oddzielić ziarno od plew.

  • Czego dowiedzieliście się o Piotrze, co wskazuje, że posiadał on już świadectwo? (Jeśli zajdzie taka potrzeba, przypomnij uczniom, że Piotr wcześniej podzielił się swoim świadectwem, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga [zob. Ew. Mateusza 16:13–17]).

  • Czego, według wersetu 32., musiał jeszcze doświadczyć Piotr, zanim mógł wzmacniać swoich braci?

  • Jaka jest różnica pomiędzy posiadaniem świadectwa o ewangelii a byciem nawróconym na ewangelię? (Posiadanie świadectwa oznacza, iż otrzymaliśmy duchowe potwierdzenie prawdy przez Ducha Świętego [zob. Guide to the Scriptures, „Testimony”, strona internetowa: scriptures.lds.org]. Bycie nawróconym na ewangelię oznacza „zmianę [naszych] wierzeń, przemianę serca i dokonanie zmian w życiu, żeby przyjąć wolę Boga i podporządkować się jej (Dzieje Apostolskie 3:19)” [Guide to the Scriptures, „Conversion, Convert”, strona internetowa: scriptures.lds.org]).

  • Co możemy zrobić, na podstawie tego, co Pan powiedział Piotrowi, kiedy nawrócimy się na ewangelię? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale upewnij się, że rozumieją następującą prawdę: Kiedy nawracamy się na ewangelię Jezusa Chrystusa, możemy wzmacniać innych. Możesz poprosić uczniów, aby w wersecie 32. zaznaczyli zwroty, w których zawarta została ta prawda.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 22:33–34. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co Piotr odpowiedział Zbawicielowi, kiedy ten upomniał go, by się nawrócił i wzmacniał swoich braci.

  • Co Piotr odpowiedział na upomnienie Zbawiciela?

  • O czym Zbawiciel prorokował odnośnie do Piotra?

Wyjaśnij, że bardziej szczegółowa wersja tej historii znajduje się w Ew. Mateusza 26. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 26:35. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co Piotr powiedział Zbawicielowi, kiedy usłyszał to proroctwo.

  • Jaka była reakcja Piotra, kiedy usłyszał to proroctwo?

  • Czego możemy nauczyć się z reakcji Piotra o tym, co myślał o sile własnego świadectwa?

Ew. Łukasza 22:39–53

Zbawiciel cierpi w Getsemane, Jego pot jest jak krople krwi; zostaje zdradzony przez Judasza

Wyjaśnij, że po święcie Paschy Zbawiciel udał się z Apostołami do Ogrodu Getsemane. Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Łukasza 22:39–43, każdy po jednym lub po kilka wersetów. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Zbawiciel uczynił, kiedy przybył do Ogrodu Getsemane. Poproś uczniów, aby podzielili się tym, co znaleźli.

  • Kto, według wersetu 43., pomógł wzmocnić Zbawiciela, żeby mógł wykonać wolę Ojca Niebieskiego?

  • Jakiej prawdy możemy się nauczyć z tej historii o tym, co uczyni dla nas Ojciec Niebieski, jeśli będziemy starali się czynić Jego wolę? (Uczniowie mogą rozpoznać wiele różnych prawd, ale upewnij się, że dobrze rozumieją, iż jeśli będziemy gotowi być Mu posłuszni, Ojciec Niebieski da nam siłę, żebyśmy mogli czynić Jego wolę).

  • W jaki sposób Ojciec Niebieski może nas wzmocnić?

Wyjaśnij, że w większości przypadków pomoc, jaką otrzymujemy od Ojca Niebieskiego, nie będzie przybierać postaci aniołów, lecz będzie najlepsza dla nas. Poproś uczniów, żeby przypomnieli sobie sytuację, w której czuli się wzmocnieni przez Ojca Niebieskiego, gdy starali się czynić Jego wolę.

Wyjaśnij, że opisana w Ew. Łukasza historia o cierpieniu Zbawiciela w Getsemane zawiera ważny szczegół, którego nie podają Mateusz i Marek. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 22:44. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, w jaki sposób Łukasz opisał cierpienie Zbawiciela w Getsemane.

  • W jaki sposób Łukasz opisał cierpienie Zbawiciela w Getsemane? (Możesz zachęcić uczniów, aby w wersecie 44. zaznaczyli wyrażenia, w których zawarta jest następująca prawda: Kiedy Jezus Chrystus cierpiał w Getsemane, Jego pot był jak krople krwi. Możesz zwrócić uwagę uczniów na to, że o tym aspekcie cierpienia Zbawiciela prorokowano ponad wiek wcześniej [zob. Mosjasz 3:7]).

Aby uczniowie dowiedzieli się, czego doświadczył Zbawiciel, wyjaśnij, że opisał On Swoje własne cierpienie w objawieniu danym poprzez Proroka Józefa Smitha, które zapisane jest w rozdziale: Nauki i Przymierza 19. Możesz poprosić uczniów, żeby w swoich pismach świętych zapisali odnośnik do rozdziału: Nauki i Przymierza 19:18 przy Ew. Łukasza 22:44. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 19:18. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, w jaki sposób Pan opisał Swoje cierpienie.

  • Jakich dodatkowych szczegółów dowiadujemy się o cierpieniu Zbawiciela z Jego własnych słów w wersecie 18.? (Cierpienie Jezusa Chrystusa sprawiło, że „[drżał] z bólu […], [krwawił] ze wszystkich porów, i [cierpiał] w ciele i duchu”).

  • Co czujecie, mając świadomość, że Jezus Chrystus tak bardzo dla was cierpiał?

Podsumuj Ew. Łukasza 22:45–48, wyjaśniając, że kiedy ustało cierpienie Zbawiciela w Getsemane, nastąpiła zdrada Judasza Iskarioty.

Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 22:49–51. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co Piotr uczynił, kiedy arcykapłani i inni ludzie przybyli, żeby aresztować Jezusa (zob. Ew. Jana 18:10, który to werset jako jedyny podaje, że to właśnie Apostoł Piotr odciął ucho sługi).

  • Co Piotr zrobił słudze arcykapłana?

  • Co jest niezwykłego w tym, co Zbawiciel uczynił dla tego sługi?

Podsumuj Ew. Łukasza 22:52–53, wyjaśniając, że Zbawiciel zapytał, dlaczego arcykapłani przyszli z innymi ludźmi, aby Go pojmać w nocy, zamiast uczynić to za dnia, kiedy był w świątyni.

Ew. Łukasza 22:54–71

Jezus staje przed Sanhedrynem, a Piotr wypiera się Go

Podsumuj Ew. Łukasza 22:54, wyjaśniając, że kiedy Zbawiciel został zabrany do domu arcykapłana, gdzie stanął przed sądem, Piotr udał się za Nim.

Podziel uczniów na pary. Wręcz każdej parze kopię poniższej tabelki (lub przepisz ją na tablicę). Poproś uczniów, żeby przeczytali znajdujące się w niej fragmenty z pism świętych i razem z kolegą z pary uzupełnili tabelkę.

Obraz
zadanie, Ew. Łukasza 22:54–60

Ew. Łukasza 22:54–60

Nowy Testament. Podręcznik dla nauczyciela seminarium — Lekcja 57

Co przydarzyło się Piotrowi?

Co powiedział Piotr?

Ew. Łukasza 22:55–57

Ew. Łukasza 22:58

Ew. Łukasza 22:59–60

© 2015 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

  • Jak myślicie, dlaczego Piotr był kuszony, żeby wyprzeć się Jezusa przed każdą z tych osób?

Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 22:61–62. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co się stało, kiedy Piotr wyparł się Zbawiciela.

  • Co się stało, kiedy Piotr wyparł się Zbawiciela?

Jeśli to możliwe, pokaż obraz Carla Heinricha Blocha zatytułowany: Wyparcie się Piotra. Jest on dostępny na stronie internetowej: LDS.org.

Obraz
Wyparcie się Piotra

Wyparcie się Piotra — Carl Heinrich Bloch. Dzięki uprzejmości Narodowego Muzeum Historii na Zamku Frederiksborg w Hillerød w Danii. Kopiowanie zabronione.

  • Co byście czuli i myśleli na miejscu Piotra w chwili, kiedy spojrzał na niego Zbawiciel? Dlaczego?

  • W jaki sposób doświadczenie Piotra ilustruje różnicę pomiędzy posiadaniem świadectwa o ewangelii a nawróceniem się na nią?

Wyjaśnij, że choć Piotr posiadał świadectwo o ewangelii, nie był jeszcze w pełni nawrócony. Rozpoznał jednak swoją słabość, całkowicie się nawrócił i poświęcił swoje życie służbie Bogu i nauczaniu ewangelii.

  • Czego możemy się nauczyć z doświadczenia Piotra?

Podsumuj Ew. Łukasza 22:63–71, wyjaśniając, że arcykapłani bili Zbawiciela i szydzili z Niego.

Na zakończenie lekcji poproś uczniów, żeby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania napisali kilka rzeczy, które mogą zrobić, żeby prawdziwie nawrócić się na ewangelię Jezusa Chrystusa. Zachęć ich, by zrobili jedną z tych rzeczy w tym tygodniu.

Komentarz i tło historyczne

Ew. Łukasza 22:32. Nawrócenie się Piotra na ewangelię

Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał odnośnie do Piotra:

„Piotr jest klasycznym przykładem tego, jak moc nawrócenia działa na podatne dusze. W trakcie doczesnej posługi Pana Piotr posiadał świadectwo, zrodzone z Ducha, o boskim pochodzeniu Chrystusa i o wielkim planie zbawienia, który jest w Chrystusie. Kiedy Duch Święty podszepnął mu słowa, rzekł: ‘Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego’ (Ew. Mateusza 16:13–19). Kiedy inni zawracali, Piotr powstał i z apostolską pewnością mówił: ‘Myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga żywego’ (Ew. Jana 6:69). Piotr wiedział, a jego wiedza przyszła poprzez objawienie.

Ale Piotr nie był nawrócony, gdyż nie stał się jeszcze nową istotą z Ducha Świętego. Długo po tym, jak Piotr otrzymał świadectwo, i tej samej nocy, kiedy Go pojmano, Jezus powiedział Piotrowi: ‘A ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich’ (Ew. Łukasza 22:32). Zaraz potem i wbrew swemu świadectwu Piotr wyparł się Chrystusa (Ew. Łukasza 22:54–62). Po tym, jak Jezus został ukrzyżowany, Piotr poszedł łowić ryby, lecz wkrótce został ponownie powołany przez zmartwychwstałego Pana (Ew. Jana 21:1–17). W końcu w Dniu Zielonych Świąt dane zostało obiecane duchowe obdarowanie; Piotr i wszyscy wierni uczniowie stali się nowymi istotami z Ducha Świętego; prawdziwie się nawrócili, a ich późniejsze czyny świadczą o trwałości ich nawrócenia (Dzieje Apostolskie 3; 4)” (Mormon Doctrine, wyd. 2. [1966], str. 162–163).

Ew. Łukasza 22:32. „A ty gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich”

Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów opisał znaczenie nawrócenia się:

„W celu wzmocnienia swych braci — czyli karmienia i prowadzenia trzódki Bożej — ten mężczyzna, który podążał za Jezusem przez trzy lata, któremu dano upoważnienie świętego apostolstwa, który był dzielnym nauczycielem i świadkiem chrześcijańskiej ewangelii i którego świadectwo spowodowało, że Mistrz nazwał go błogosławionym, nadal musiał się ‘nawrócić’.

Wyzwanie Jezusa wskazuje, że od tych, którzy wejdą do królestwa niebios (zob. Ew. Mateusza 18:3), wymaga On o wiele więcej niż tylko zwykłego nawrócenia się, aby mogli świadczyć o prawdzie ewangelii. Świadczyć to wiedzieć i oznajmiać. Ewangelia rzuca nam wyzwanie, byśmy się ‘nawrócili’, co wymaga od nas pracy i przemiany. Jeśli będziemy opierać się wyłącznie na znajomości i świadectwie o ewangelii, znajdziemy się w tej samej sytuacji, co błogosławieni, ale jeszcze ‘niedoszlifowani’ Apostołowie, którym Jezus rzucił wyzwanie, by się ‘nawrócili’. Wszyscy znamy osoby, które mają silne świadectwo, ale nie postępują zgodnie z nim, żeby się nawrócić […].

Teraz jest czas, aby każdy z nas pracował nad swoim osobistym nawróceniem się, nad staniem się tym, czym nasz Ojciec Niebieski pragnie, byśmy się stali” („Wyzwanie, byśmy czymś się stali”, Liahona, styczeń 2001, str. 41).

Prezydent Harold B. Lee opisał, jak nawrócenie się na ewangelię może pomóc nam wzmacniać innych:

„Nie będziecie mogli podźwignąć innej duszy, dopóki nie będziecie stać na wyższym od niej gruncie. Musicie się upewnić, że jeśli będziecie ratować człowieka, to że wy sami dajecie mu przykład tego, kim chcecie, żeby był” („Stand Ye in Holy Places”, Ensign, październik 2008, str. 47).

Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił związek pomiędzy świadectwem a nawróceniem się oraz różnice pomiędzy tymi pojęciami w przemówieniu zatytułowanym: „Nawróceni do Pana”, które wygłosił podczas konferencji generalnej (Ensign lub Liahona, listopad 2012, str. 106–109).

Ew. Łukasza 22:44. „I był pot jego jak krople krwi”

Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił, że udręka Zbawiciela miała aspekt fizyczny, umysłowy i duchowy:

„To nie ból fizyczny czy udręka psychiczna były przyczyną Jego morderczego cierpienia, w wyniku którego krew sączyła się z każdego poru, lecz duchowa udręka duszy, której mógł doświadczyć tylko Bóg. Żaden inny człowiek, nawet o wielkiej wytrzymałości fizycznej i psychicznej nie mógłby tego znieść, ponieważ jego ludzki organizm poddałby się […] [poprzez] utratę przytomności i upragniony zanik świadomości. W tej godzinie udręki Chrystus stawił czoła cierpieniom, jakie mógł zadać jedynie Szatan — ‘książę tego świata’ — i pokonał je” (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 613).

Ew. Łukasza 22:62. „I wyszedłszy na zewnątrz, [Piotr] gorzko zapłakał”

Prezydent Gordon B. Hinckley zauważył, że czasami popełniamy błędy podobne do błędów Piotra, ale dzięki pokucie mogą nam one zostać wybaczone:

„Piotr, przekonując o swej lojalności, determinacji i zdecydowaniu, oświadczył, że nigdy się Go nie wyprze. Ale ogarnął go strach przed ludźmi i opanowała słabość ciała, i pod presją oskarżeń jego mocne postanowienie legło w gruzach […].

Kiedy czytam tę historię, moje serce współczuje Piotrowi. Tak wielu z nas zachowuje się tak samo, jak on. Przysięgamy lojalność. Potwierdzamy nasze zdeterminowanie, obiecujemy, że będziemy odważni. Oświadczamy, czasami nawet publicznie, że niezależnie od okoliczności zrobimy to, co właściwe, że będziemy opowiadać się za właściwą sprawą, że będziemy wierni innym i sobie samym.

Tymczasem zaczyna narastać presja. Czasami to presja towarzyska. Czasami osobiste pasje. Czasami fałszywe ambicje. Nasza wola słabnie. Nasza dyscyplina kruszeje. Poddajemy się. A potem pojawia się żałość, samooskarżanie i gorzkie łzy żalu […].

Zdając sobie sprawę z popełnionego błędu i odpokutowawszy za swoją słabość, [Piotr] dokonał zmiany i stał się potężnym głosem, który składał świadectwo o zmartwychwstałym Panu. On, apostoł-senior, poświęcił resztę swojego życia, składając świadectwo o misji, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, żywego Syna żywego Boga […].

Tych potężnych czynów i wiele innych, o których nie wiemy, dokonał Piotr, który niegdyś wyparł się Go i żałował tego, a następnie wzniósł się ponad poczucie własnej winy, aby ponieść naprzód dzieło Zbawiciela […].

A teraz, jeśli są tu tacy […], którzy słowem lub czynem wyparli się wiary, modlę się, żebyście mogli czerpać pocieszenie i zdecydowanie z przykładu Piotra, który choć chodził na co dzień z Jezusem, w krytycznym momencie wyparł się zarówno Pana, jak i świadectwa, które nosił w swoim sercu. Podźwignął się jednak i został wielkim obrońcą i potężnym orędownikiem wiary. Tak też i dla was istnieje sposób, żebyście zmienili kierunek i dodali swoją siłę i wiarę do siły i wiary innych w budowaniu królestwa Boga” („And Peter Went Out and Wept Bitterly”, Ensign, maj 1979, str. 65–67).