Udając się po raz ostatni w życiu doczesnym w kierunku Jerozolimy, Jezus Chrystus nauczał ewangelii i dokonywał cudów wśród ludu. Triumfalnie wjechał do Jerozolimy, ponownie wypędził przekupniów ze świątyni i nauczał w niej lud.
Wyjaśnij uczniom, że studiując Ew. Mateusza i Marka, dowiedzieli się już o wielu wydarzeniach zapisanych w Ew. Łukasza 18–21. Dla przypomnienia dwóch z tych wydarzeń pokaż następujące ilustracje: Chrystus i bogaty młodzieniec (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr 48; zob. także stronę internetową: LDS.org) i Triumfalny wjazd (Album: Ewangelia w malarstwie, nr 50). Poproś uczniów, aby streścili te historie klasie i powiedzieli, czego się z nich nauczyli.
Możesz skorzystać z następującego podsumowania Ew. Łukasza 18–21, jeśli będą potrzebować pomocy. (Uwaga: Aby uczniowie dowiedzieli się, w jakim okresie życia Zbawiciela miały miejsce wydarzenia omawiane podczas dzisiejszej lekcji, możesz im pokazać ilustrację Doczesna posługa Jezusa Chrystusa w skrócie, która znajduje się w Aneksie do tego podręcznika).
Udając się po raz ostatni w życiu doczesnym do Jerozolimy, Jezus Chrystus nauczał wielu przypowieści i uzdrowił wielu ludzi. Zachęcał bogatego młodzieńca, aby rozdał wszystko ubogim i podążał za Nim. Uzdrowił ślepca. Narażając się na szyderstwa, zasiadł do posiłku z jednym z przełożonych nad celnikami w Jerychu.
Przybył do Jerozolimy i pośród okrzyków uwielbienia wjechał do miasta na oślęciu. Ponownie wypędził przekupniów ze świątyni, nauczał w niej lud i odpowiadał na pytania naczelnych kapłanów i uczonych w piśmie. Pochwalił wdowę, która wrzuciła do skarbnicy dwa grosze. Nauczał także uczniów o Swoim Drugim Przyjściu.
Wyjaśnij, że większość historii, które uczniowie będą studiować podczas tej lekcji, występuje jedynie w Ewangelii Łukasza.
Aby przygotować uczniów do ich studiowania, napisz na tablicy następujące pytania:
Jakie czyny świadczą o tym, że dana osoba szczerze pragnie zbliżyć się do Pana?
Jakie zachowania pokazują, że naprawdę pragnie uzyskać wybaczenie lub pomoc od Pana?
Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania historii zapisanych przez Łukasza zastanowili się nad odpowiedziami na te pytania.
Każdemu uczniowi przydziel jeden z fragmentów pism świętych z tablicy lub podziel klasę na cztery grupy i przydziel po odsyłaczu każdej z nich. Poproś uczniów lub grupy, aby przeczytali wyznaczony fragment z pisma świętego i przygotowali się do odegrania scenek na podstawie zawartych w nim przypowieści lub historii. (Jeśli zdecydujesz się nie dzielić uczniów na grupy, możecie odegrać te scenki wspólnie jako klasa. Jeśli zdecydujesz się ich nie odgrywać, możesz poprosić uczniów, aby indywidualnie przestudiowali zadane fragmenty, korzystając z poniższych pytań, a następnie, żeby opowiedzieli sobie wzajemnie, czego się nauczyli). Wyjaśnij, że jeden z uczniów w klasie lub grupie powinien pełnić rolę narratora i czytać historię z pisma świętego, kiedy klasa lub grupa będzie odgrywać scenkę. Ze względu na zachowanie czci i szacunku wobec Zbawiciela, poproś osoby, które będą odgrywały Ew. Łukasza 18:35–43 i Ew. Łukasza 19:1–10, aby nikt nie wcielał się w rolę Jezusa Chrystusa. Poproś narratora, żeby przeczytał słowa Jezusa, a uczniów, żeby zachowywali się tak, jakby był On wśród nich obecny w trakcie scenki.
Poproś uczniów, aby w trakcie przygotowania wspólnie omówili odpowiedzi na poniższe pytania i byli gotowi przedstawić je klasie po odegraniu scenki. (Możesz zapisać je na tablicy lub udostępnić je w materiałach lekcyjnych).
Czego pragnął główny bohater (wdowa, celnik, ślepiec lub Zacheusz) w tej historii?
Co takiego uczynił główny bohater, co świadczyło, że jego pragnienie jest szczere?
Co się wydarzyło z powodu jego wiernych czynów?
Jakie zasady lub doktryny jesteście w stanie odnaleźć w tej historii?
Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, żeby odegrali przydzielone im historie, a narratora o odczytanie odpowiadających im wersetów. Poproś uczniów, aby w trakcie oglądania scenek lub śledzenia ich treści w pismach świętych zastanowili się, czego każda z tych historii może nauczyć nas o posiadaniu wiary w Pana. Po zakończeniu odgrywania każdej scenki poproś uczniów lub grupy, żeby przedstawili swoje odpowiedzi na zadane wcześniej pytania. Niech wypiszą na tablicy zasady lub doktryny, które odnaleźli.
Kiedy wszystkie grupy przedstawią swoje odpowiedzi, zadaj następujące pytania:
Jakie podobieństwa zauważyliście w zachowaniu się głównych bohaterów? (Zabiegając o to, aby ich pragnienia zostały zaspokojone, wszyscy wykazali się wytrwałością i szczerością).
Czego ich czyny uczą nas o posiadaniu wiary w Pana?
Jakie zauważyliście podobieństwa w tym, co główni bohaterowie uzyskali dzięki swemu postępowaniu? (Każdy uzyskał pomoc lub łaskę).
Poproś uczniów, aby wyszukali w tych podobieństwach pewną zasadę. Uczniowie mogą rozpoznać wiele zasad, ale podkreśl następującą: jeśli będziemy szczerze i wytrwale okazywać wiarę w Pana, będziemy mogli uzyskać Jego łaskę. Zapisz tę zasadę na tablicy.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów. Poproś uczniów, aby przysłuchali się, co jest dowodem na to, że dana osoba okazuje wiarę w Pana.
Obraz
Starszy David A. Bednar
„Prawdziwa wiara jest skupiona w Panu Jezusie Chrystusie i na Nim i zawsze prowadzi do prawych uczynków” („Proście z wiarą”, Ensign lub Liahona, maj 2008, str. 95).
Ponownie zwróć uwagę uczniów na listę zapisaną na tablicy na początku lekcji. Poproś ich, aby odwrócili się do kolegi i omówili odpowiedzi na te pytania.
W jaki sposób możemy okazywać wiarę w Boga w naszych czasach?
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał poniższą wypowiedź Starszego Bednara, a reszta niech słucha, co to znaczy doświadczyć miłosierdzia Pana:
Obraz
Starszy David A. Bednar
„Troskliwe miłosierdzie Pana to bardzo osobiste i zindywidualizowane błogosławieństwa, siła, ochrona, zapewnienia, kierownictwo, pełna miłości życzliwość, pocieszenie, wsparcie i dary duchowe, jakie otrzymujemy od Pana Jezusa Chrystusa, dzięki Niemu i poprzez Niego” („Troskliwe miłosierdzie Pana”, Ensign lub Liahona, maj 2005, str. 99).
Poproś uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzieli na poniższe pytania. (Możesz zapisać te pytania na tablicy).
W jaki sposób ty lub twoi znajomi okazujecie wiarę w Jezusa Chrystusa? Jakiego rodzaju miłosierdzia doświadczyłeś dzięki temu?
Zastanów się, w jakich aspektach życia pragniesz pomocy i miłosierdzia Pana. Co gotowy jesteś robić, żeby okazywać wiarę w Pana, by zyskać Jego miłosierdzie?
Poproś kilkoro uczniów, którzy nie czują się skrępowani, aby podzielili się tym, co napisali. Przypomnij im, żeby nie dzielili się doświadczeniami, które są zbyt osobiste. Możesz również podzielić się własnymi doświadczeniami związanymi z tą zasadą i zaświadczyć o jej prawdziwości.
Komentarz i tło historyczne
Ew. Łukasza 18:1–8. Przypowieść o naprzykrzającej się wdowie i niesprawiedliwym sędzi
„Łukasz podał główne przesłanie podobieństwa o naprzykrzającej się wdowie i niesprawiedliwym sędzi: ludzie ‘powinni zawsze się modlić i nie ustawać’ (Ew. Łukasza 18:1). Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako ‘ustawać’ oznacza zniechęcać się, znużyć się lub zmęczyć się czymś. W tej przypowieści przykładem nieustannej modlitwy jest wdowa, która wielokrotnie nachodziła pewnego sędziego, aby wziął ją w obronę. Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
‘Kiedy nadchodzą samotne, zimne, ciężkie czasy, musimy wytrwać, wytrzymać i nie ustawać. To było przesłanie Zbawiciela w przypowieści o naprzykrzającej się wdowie […]. Pukajcie do tych drzwi. Błagajcie. Jednocześnie bądźcie świadomi, że Bóg słyszy wasze wołania i wie o waszym cierpieniu. On jest waszym Ojcem, a wy jesteście Jego dziećmi’ (‘Lessons from Liberty Jail’, Ensign, wrzesień 2009, str. 30).
Wytrwałość zakorzeniona jest w podstawowych zasadach ewangelii, którymi są wiara i nadzieja. Wytrwałość jest odzwierciedleniem naszej wiary w to, że nasze czyny wniosą w nasze życie błogosławieństwa od Pana” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 177).
Prezydent Howard W. Hunter wyjaśnił różnicę pomiędzy modlitwą faryzeusza a modlitwą celnika:
„Czy modlitwy dwóch osób mogą bardziej się od siebie różnić? Faryzeusz wyróżniał się tym, że wierzył, iż jest lepszy od innych ludzi, których uważał za prostaków. Celnik również się wyróżniał, ale tym, że uważał się za osobę niegodną. Faryzeusz myślał tylko o sobie, a wszystkich innych uważał za grzeszników, podczas gdy celnik uważał wszystkich ludzi za sprawiedliwych w porównaniu ze sobą, gdyż czuł, że jest grzesznikiem. Faryzeusz o nic nie prosił Boga, lecz pokładał ufność we własnym poczuciu sprawiedliwości. Celnik zwracał się do Boga z prośbą o miłosierdzie i wybaczenie grzechów […].
Celnik, pogardzany poborca podatków, ‘poszedł usprawiedliwiony do domu swego, tamten zaś nie’. (Ew. Łukasza 18:14). Innymi słowy, Pan powiedział, że mu odpuszczono, wybaczono, że został oczyszczony z zarzutów […].
Pokora to boska cecha, którą posiadają prawdziwi święci. Łatwo jest zrozumieć, dlaczego człowiek dumny upada. Wystarcza mu, że pokłada ufność jedynie w sobie samym […]. Człowiek dumny zamyka się na Boga, a kiedy to czyni, przestaje żyć w świetle […].
Historia daje świadectwo o tym, że ci, którzy się wywyższają, zostają uniżeni, ale pokorni zostają wywyższeni. Na każdej ruchliwej ulicy znajdziecie faryzeuszy i celników. Być może któryś z nich nosi nasze imię” („The Pharisee and the Publican”, Ensign, maj 1984, str. 65–66).
Wiara i wytrwałość ślepca zwanego Bartymeuszem widoczne są w tym, w jaki sposób zwrócił się do Jezusa Chrystusa o miłosierdzie — nie przestawał wołać nawet wtedy, kiedy ludzie gromili go, aby milczał (zob. Ew. Marka 10:47–48).
Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów podał przykład tego, jakie znaczenie ma wytrwałość, kiedy nasza wiara poddana zostaje próbom:
„Kilka lat temu pewna rodzina podróżowała ze Stanów Zjednoczonych do Europy. Wkrótce po przybyciu na miejsce trzynastoletni syn dość poważnie zachorował. Matka i ojciec początkowo myśleli, że rozstrój żołądka był spowodowany zmęczeniem długim lotem i rodzina kontynuowała swoją podróż według planu.
Później, tego samego dnia, stan syna pogorszył się. Stopień odwodnienia wzrastał. Ojciec dał swojemu synowi błogosławieństwo kapłańskie, ale tuż po tym nie była widoczna żadna poprawa.
Upłynęło kilka godzin i matka uklękła przy synu prosząc w modlitwie do Ojca Niebieskiego o zdrowie dla chłopca. Byli daleko od domu w obcym kraju i nie wiedzieli, jak uzyskać pomoc medyczną.
Matka zapytała syna, czy chciałby się z nią pomodlić. Wiedziała, że zwyczajne czekanie na przewidywane błogosławieństwo nie wystarczyłoby; musieli kontynuować działanie. Tłumacząc, że błogosławieństwo, które on otrzymał, pozostawało w mocy, ponownie zasugerowała, prosząc w modlitwie, tak jak uczynili to starożytni apostołowie: ‘[Panie], przydaj nam wiary’ (Ew. Łukasza 17:5). Modlitwa zawierała deklarację ufności w moc kapłańską i zobowiązanie do nieustawania w czynieniu wszystkiego, co może być wymagane, aby błogosławieństwo zostało uznane — jeśli w tamtej chwili to błogosławieństwo było w zgodzie z wolą Boga. Krótko po tym, jak ofiarowali tę prostą modlitwę, stan syna poprawił się.
Wierne działanie tej matki i jej syna pomogło w zaproszeniu obiecanej mocy kapłańskiej […]. Uzdrowienie tego trzynastoletniego chłopca nie nastąpiło, dopóki nie mieli wiary i dokonało się ‘według ich wiary w modlitwach’ (NiP 10:47)” („Proście z wiarą”, Ensign lub Liahona, maj 2008, str. 96).
Więcej informacji na temat postaci Zacheusza możesz uzyskać w New Testament Student Manual [Nowy Testament. Podręcznik dla studenta] ([podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 177).
