Kiedy Jezus kontynuował nauczanie w świątyni, faryzeusze i saduceusze próbowali złapać Go w pułapkę, zadając trudne pytania. Z powodzeniem na nie odpowiedział i nauczał ich o posłuszeństwie prawom kraju i przestrzeganiu dwóch wielkich przykazań.
Faryzeusze próbują złapać Zbawiciela w pułapkę, zadając Mu pytanie, czy należy płacić podatek
Jakie są ważne prawa ustanowione przez rząd w naszym społeczeństwie? Jak myślicie, dlaczego są one ważne?
Poproś uczniów, aby po cichu zastanowili się, czy są jakieś prawa, których należycie nie przestrzegają. Poproś uczniów, aby podczas studiowania Ew. Mateusza 22:15–22 odszukali nauk Jezusa Chrystusa o posłuszeństwie prawom kraju.
Przypomnij uczniom, że podczas ostatniego tygodnia Swojego życia Zbawiciel codziennie nauczał w świątyni w Jerozolimie (zob. Ew. Łukasza 19:47; 22:53). Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:15, a pozostali niech odszukają, co faryzeusze próbowali zrobić Zbawicielowi.
Co to oznacza, że próbowali „go usidlić słowem”?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:16–17, a pozostałych o odszukanie, w jaki sposób faryzeusze próbowali zmylić Zbawiciela. Wyjaśnij że słowo podatek w wersecie 17. oznacza daninę, a Imperium Rzymskim władał wówczas cesarz, który jednocześnie panował nad Izraelem.
W jakim sensie pytanie zadane Jezusowi Chrystusowi było potencjalną pułapką? (Jeśli Zbawiciel powiedziałby, że należy płacić podatki Imperium Rzymskiemu, Żydzi uważaliby, że popiera On to, co rzymskie i nie jest lojalny wobec Swojego własnego ludu. Jeśli Zbawiciel powiedziałby, że nie należy płacić podatków, to faryzeusze oskarżyliby Jezusa o zdradę i donieśliby na niego urzędnikom rzymskim).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:18–21, a klasa zaś niech odszuka, jak Zbawiciel odpowiedział na pytanie faryzeuszy. Wyjaśnij, że wyrażenie: „oddawajcie więc, co jest cesarskiego, cesarzowi” w wersecie 21. odnosi się do naszego obowiązku przestrzegania praw kraju, m.in. prawa podatkowego. Pokaż monetę i zapytaj:
W jakim sensie Zbawiciel udzielił faryzeuszom doskonałej riposty?
Jakiej prawdy możemy się dowiedzieć z nauk Zbawiciela na temat tego, że powinniśmy „[oddawać] […], co jest cesarskiego, cesarzowi”? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale upewnij się, że rozpoznali następującą prawdę: Pan oczekuje, że będziemy dobrymi obywatelami i będziemy przestrzegać praw kraju [zob. także Zasady Wiary 1:12]).
Jak myślicie, dlaczego ważne jest, abyśmy jako uczniowie Jezusa Chrystusa byli dobrymi obywatelami i przestrzegali praw kraju? (Zob. NiP 58:21).
Poproś uczniów o przeczytanie po cichu Ew. Mateusza 22:22 i odszukanie, jak faryzeusze zareagowali na odpowiedź Zbawiciela. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli.
Zbawiciel naucza saduceuszy o małżeństwie i zmartwychwstaniu
Wyjaśnij, że oprócz faryzeuszy także saduceusze próbowali złapać Zbawiciela w pułapkę, kiedy nauczał w świątyni. Aby wyjaśnić uczniom wierzenia saduceuszy, poproś, aby po cichu przeczytali wpis pt.: „Sadducees” [Saduceusze] w Bible Dictionary [Słowniku biblijnym]. Poproś uczniów, aby odszukali, w co wierzyli, a w co nie wierzyli saduceusze.
Jakie wierzenia odrzucali saduceusze?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:23–28, a pozostałych o odszukanie, w jaki sposób saduceusze próbowali zmylić Zbawiciela.
Jak podsumowalibyście pytanie zadane Zbawicielowi przez saduceuszy?
Wyjaśnij, że Saduceusze celowo błędnie przytoczyli starotestamentowy zwyczaj, który miał na celu zapewnienie wdowom utrzymania (zob. V Ks. Mojżeszowa 25:5–6; Bible Dictionary, „Levirate marriage”). Próbowali wyolbrzymić ten zwyczaj, aby zdyskredytować doktrynę Zmartwychwstania.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:29–30, klasa zaś niech odszuka, jak Zbawiciel odpowiedział na pytanie saduceuszy.
W jaki sposób Zbawiciel odpowiedział na to pytanie?
Aby wyjaśnić uczniom odpowiedź Zbawiciela, poproś jednego z nich o przeczytanie następującej wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów:
Obraz
Starszy Bruce R. McConkie
„[Jezus Chrystus] nie zaprzecza, ale ogranicza powszechnie panujące mniemanie, że w niebie będą zawierane małżeństwa i oddawanie w małżeństwo. Mówi, że dopóki brani pod uwagę są ‘oni’ (saduceusze) oraz ‘one’ (dzieci tego świata), dopóty jednostka rodzinna ma swój kres i nie będzie trwać po zmartwychwstaniu […].
‘Przeto [ci, którzy nie będą, nie żyją czy nie mogą żyć według prawa wiecznego małżeństwa], kiedy zejdą z tego świata, ani się nie żenią, ani nie są oddani w małżeństwie’ [NiP 132:16].
Oznacza to, że ani nie zawierają małżeństwa, ani nie są oddani w małżeństwo w niebie ci, do których przemawiał Jezus, ci, którzy nie wierzą w zmartwychwstanie ani w inne prawdy zbawienia” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:606).
Aby pomóc uczniom lepiej zrozumieć przesłanie Zbawiciela z Ew. Mateusza 22:29–30, wyjaśnij, że Pan objawił Prorokowi Józefowi Smithowi wiele ważnych prawd o małżeństwie na wieczność. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 132:15–17. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co Pan objawił Józefowi Smithowi na temat małżeństwa.
Kto według Pana „się nie [żeni], ani nie [jest] [oddany] w małżeństwie” (werset 16.) w Zmartwychwstaniu?
Jakiej prawdy nauczał Zbawiciel w Ew. Mateusza 22:30 i we fragmencie: Nauki i Przymierza 132:15–17 o małżeństwie i życiu przyszłym? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale upewnij się, że rozpoznali następującą prawdę: Ci, którzy nie zostali zapieczętowani poprzez upoważnienie kapłańskie do swoich małżonków za życia bądź poprzez obrzędy dokonane w zastępstwie w świątyni, nie pozostaną w związku małżeńskim w świecie, który nastanie).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:31-33, a pozostałych o odszukanie, o jakich innych prawdach nauczał Zbawiciel saduceuszy na temat Zmartwychwstania.
Co Zbawiciel powiedział w wersecie 32. na temat tego, że Zmartwychwstanie jest realne?
Jak ludzie zareagowali, kiedy usłyszeli, że Zbawiciel naucza o tych doktrynach?
Zbawiciel naucza o dwóch największych przykazaniach
Poproś uczniów, aby zapisali w notatnikach lub w dziennikach do studiowania tyle przykazań, ile tylko zdołają w ciągu jednej minuty. Poproś ich, aby opowiedzieli, ile przykazań udało im się zapisać.
Wyjaśnij, że judaizm naucza, iż prawo Mojżesza zawiera 613 przykazań. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Mateusza 22:35–36. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, jakie pytanie zadał jeden z faryzeuszy Zbawicielowi na temat tych przykazań.
Jakie pytanie faryzeusze zadali Zbawicielowi?
Zanim uczniowie odszukają odpowiedź Zbawiciela, poproś ich, aby zaznaczyli na swojej liście przykazanie, które ich zdaniem jest „największe”, czyli najważniejsze. Poproś kilkoro uczniów, aby opowiedzieli, które przykazanie wybrali i dlaczego.
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Mateusza 22:37–40. Niech klasa śledzi tekst w swoich pismach i odszuka, jak Zbawiciel odpowiedział na pytanie faryzeuszy.
Które przykazanie jest największe? Które przykazanie jest drugie podobne temu? (Wyjaśnij, że te dwa przykazania znajdują się w prawie Mojżeszowym [zob. V Ks. Mojżeszowa 6:5; III. Ks Mojżeszowa 19:18]. Wyjaśnij także, iż polecenie Pana, aby „[miłować] bliźniego swego”, odnosi się do tego, jak mamy traktować innych ludzi).
Dlaczego, waszym zdaniem, te przykazania są uważane za największe?
Co oznaczają następujące słowa z wersetu 40.: „Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy”? (Wyjaśnij uczniom, że wszystkie przykazania Boga objawione w prawie Mojżesza i poprzez proroków Starego Testamentu miały na celu pomóc ludziom w okazywaniu miłości Bogu i bliźnim).
Jeśli każde przykazanie ma na celu pomóc nam przestrzegać dwóch największych przykazań, to jakiej zasady możemy nauczyć się z wersetu 40. o ważności przestrzegania wszystkich przykazań Boga? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą zasadę: Jeśli naprawdę kochamy Boga i naszych bliźnich tak, jak samych siebie, to będziemy dążyć do tego, aby przestrzegać wszystkich przykazań Boga).
Aby to zilustrować, poproś uczniów, aby odnieśli się do listy przykazań, którą napisali w notatnikach lub dziennikach do studiowania. Poproś, aby narysowali gwiazdkę przy przykazaniach, za pomocą których okazujemy Bogu miłość i narysowali kwadrat przy tych, za pomocą których okazujemy miłość wobec naszych bliźnich. (Przy niektórych przykazaniach może być zarówno gwiazdka, jak i kwadrat). Poproś uczniów, aby wybrali jedno z przykazań z listy i wyjaśnili, w jakim sensie posłuszeństwo temu przykazaniu umożliwia nam okazanie miłości Bogu, okazanie miłości bliźnim lub obydwie te rzeczy.
Co czuliście, kiedy zdecydowaliście się przestrzegać jakiegoś przykazania, aby okazać miłość Bogu lub innej osobie?
Podziel się swoim świadectwem o tej zasadzie: jeśli naprawdę kochamy Boga i naszych bliźnich tak, jak samych siebie, to będziemy dążyć do tego, aby przestrzegać wszystkich przykazań Boga. Poproś uczniów, aby zastanowili się nad wybranym przez siebie przykazaniem, którego chcą pilniej przestrzegać, aby okazać miłość Bogu lub innej osobie, i zachęć ich, aby obrali to sobie za cel. Poproś ich, aby zapisali swoje przemyślenia w notatnikach lub dziennikach do studiowania.
Wyjaśnij, że po tym, jak Zbawiciel odpowiedział na pytania faryzeuszy i saduceuszy, zadał im kilka pytań.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Mateusza 22:41–42, a pozostałych o odszukanie, o co Zbawiciel zapytał faryzeuszy.
Jakie pytania Jezus Chrystus zadał faryzeuszom?
Jak zareagowali na to faryzeusze?
Wyjaśnij, że większość Żydów wiedziała, że Chrystus, czyli Mesjasz, jest potomkiem króla Dawida. Faryzeusze wierzyli, że Mesjasz będzie ukoronowany na króla Izraela i pomoże im pokonać obcych wrogów (jak tych z Rzymu) i dzięki Niemu odzyskają wolność, jak za czasów króla Dawida. Podsumuj Ew. Mateusza 22:43–46, wyjaśniając, że Zbawiciel nauczał faryzeuszy, iż według ich własnych pism, Chrystus był kimś więcej niż synem Dawidowym — był również Synem Boga. Czyli, jak to później zostało objawione Umiłowanemu Janowi, Chrystus jest zarówno „[korzeniem, jak i rodem Dawidowym]” (Objawienie Jana 22:16); jest zarówno Panem Dawidowym, jak i jego potomkiem.
Poproś uczniów, aby rozważyli, jak odpowiedzieliby na pytanie: „Co sądzicie o Chrystusie?”. Na zakończenie złóż swoje świadectwo o Zbawicielu.
Daj uczniom czas na zapisanie słów z Ew. Mateusza 22:36–39 na fiszkach lub kartkach z notesu. Poproś uczniów, aby nosili ze sobą te karty i przeglądali je od czasu do czasu w ciągu dnia, co pomoże im pamiętać o przestrzeganiu pierwszego i drugiego przykazania.
Wyrażenie: „oddawajcie więc, co jest cesarskiego, cesarzowi” w wersecie 21. odnosi się do naszego obowiązku przestrzegania praw kraju, m.in. prawa podatkowego. Co jednak powinniśmy zrobić, jeśli prawa cywilne są w konflikcie z prawami Boga? Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów udzielił następującej rady:
„Czasami będziemy musieli zakwestionować prawa, które stają na przeszkodzie wolności praktykowania naszej wiary, pokładając ufność w zagwarantowanym konstytucją prawie wolności religijnej” („Balancing Truth and Tolerance”, Ensign, luty 2013, str. 27).
Starszy Dallin H. Oaks nauczał także, że kiedy prawa cywilne zezwalają na grzeszne zachowanie, to my nadal jesteśmy zobowiązani do przestrzegania praw Boga:
„Nasza dwunasta Zasada Wiary wyraża wiarę w posłuszeństwo władzom cywilnym i ‘w przestrzeganie, poszanowanie i poparcie dla prawa’. Jednak ludzkie prawa nie mogą nadać rangi moralności temu, co Bóg określił, jako niemoralne. Podążanie za naszym najważniejszym priorytetem, by kochać Boga i służyć Mu, wymaga od nas tego, że będziemy postrzegać Jego prawa jako nasz standard zachowania. Na przykład podlegamy boskiemu przykazaniu, by nie popełniać cudzołóstwa ani wszeteczeństwa, nawet kiedy te czyny nie są już przestępstwem w świetle praw krajów, w których żyjemy. Analogicznie, prawa legalizujące tak zwany ‘związek osób tej samej płci’ nie zmieniają boskiego prawa małżeństwa ani Jego przykazań i naszych norm związanych z nim” („Nie będziesz miał innych Bogów”, Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 75).
„Ważnym kluczem do zrozumienia słów Zbawiciela jest pamięć o tym, że zostały one wypowiedziane do saduceuszy, którzy utrzymują, że nie ma zmartwychwstania’ (Ew. Mateusza 22:23). Zatem pytanie zadane Zbawicielowi nie było szczere — nie byli tak naprawdę zainteresowani wiedzą o małżeństwie czy Zmartwychwstaniu. Odpowiedź Zbawiciela, że ‘przy zmartwychwstaniu [oni] ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić’ (Ew. Mateusza 22:30; kursywa dodana) odnosi się do tych, którzy zadawali pytanie, do saduceuszy, gdyż pytający powiedzieli, że było ‘tedy [u nich] siedmiu braci’ (Ew. Mateusza 22:25; kursywa dodana). Dla tych, którzy nie zawrą małżeństwa na wieczność, małżeństwo nie będzie trwać po tym życiu (zob. NiP 132:15–17). W tych dniach ostatnich Pan objawił, że małżeństwo może być wieczne tylko wtedy, gdy jest zawarte podług Jego prawa, oraz jeśli jest dokonane przez tego, który posiada upoważnienie, i jeśli jest zapieczętowane przez Świętego Ducha Obietnicy (zob. NiP 132:19).
Innym kluczem do zrozumienia słów Zbawiciela jest świadomość tego, że kiedy saduceusze powoływali się na słowa Mojżesza (zob. Ew. Mateusza 22:24), odnosili się do tego, co jest czasem zwane ‘małżeństwem lewirackim’. Według prawa Mojżesza, kiedy mąż umiera, a kobieta nie ma z nim dziecka, to powinien ją poślubić jego brat, aby ją utrzymać i zapewnić potomstwo bratu swemu (zob. V Ks. Mojżeszowa 25:5; Bible Dictionary, ‘Levirate marriage’)” (New Testament Student Manual [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 66–67).
Prezydent Ezra Taft Benson powiedział na temat pierwszego i drugiego największego przykazania:
„Miłość — którą darzymy Boga i robimy to z całego serca, duszy, umysłu i z całą naszą mocą — w pełni nas otacza i przenika. To nie są obojętne starania. To zaangażowanie się w pełni — zarówno fizycznie, umysłowo, emocjonalnie, jak i duchowo — aby miłować Pana.
Każdy wymiar tej miłości roztacza się na każdy aspekt życia. Pragnienia, niezależnie od tego, czy są duchowe czy też doczesne, powinny być zakorzenione w naszej miłości do Pana. Nasze myśli i uczucia powinny się na Nim koncentrować […].
Dlaczego Bóg ustanowił pierwsze przykazanie jako pierwsze? Ponieważ wiedział, że jeśli będziemy Go prawdziwie miłować, to z chęcią będziemy przestrzegać Jego pozostałych przykazań […].
Kiedy stawiamy Boga na pierwszym miejscu, wszystko inne ustawia się na właściwej pozycji lub wypada z naszego życia. Nasza miłość do Pana będzie kierować naszymi uczuciami, wymogami co do naszego czasu, naszymi zainteresowaniami oraz porządkiem naszych priorytetów.
Powinniśmy postawić Boga na pierwszym miejscu, przed wszystkim innym, co robimy w życiu […].
Najbardziej błogosławimy bliźnich, kiedy na pierwszym miejscu stawiamy pierwsze przykazanie” („The Great Commandment — Love the Lord”, Ensign, maj 1988, str. 4–6; zob. także Ew. Marka 12:28–34).
Ew. Mateusza 22:45. „Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, jakże może być synem jego?”
Starszy James E. Talmage z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, że Jezus Chrystus to Jehowa:
„Jezus Chrystus jest Synem Dawida z racji linii pochodzenia […]. A chociaż Jezus urodził się w ciele dopiero wieki później, jak to określono w ‘połowie czasów’, to jest On Jehową, Panem i Bogiem, przed Dawidem, Abrahamem czy Adamem, jak ich znamy tutaj na ziemi” (Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 552).