Zbawiciel kontynuował służbę w Galilei, gdzie prorokował o Swojej śmierci i Zmartwychwstaniu. Opuściwszy Galileę, Jezus udał się w kierunku Jerozolimy, by zakończyć Swoją doczesną misję. Jakub i Jan pragnęli w Samarii przywołać ogień z nieba, by pochłonął wioskę Samarytan, którzy Go odrzucili, ale Jezus pouczył Swoich uczniów, że przyszedł, by zbawić ludzi, a nie ich zniszczyć. Jezus nauczał także o byciu prawdziwym uczniem.
Zbawiciel dokonuje cudów, naucza, przytaczając przypowieści i udaje się do Jerozolimy
Napisz na tablicy lub na oddzielnej kartce poniższe opisy przykładowych sytuacji. Poproś trzech uczniów, aby przeczytali je na głos.
Kiedy uprzejmie prosicie swojego brata, aby pomógł wam posprzątać bałagan, ten odburkuje wam, żebyście sami to zrobili.
W trakcie planowania szkolnych zajęć kilku kolegów z klasy krytykuje i wyśmiewa jeden z waszych pomysłów.
Kiedy dzielicie się ewangelią z przyjaciółką, ta mówi wam, że wasze wierzenia są dziwne.
Jak byście się czuli w każdej z tych sytuacji? Jaka byłaby wasza reakcja?
Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania nauk Zbawiciela z Ew. Łukasza 8–9 wyszukali prawdy, którymi mogą się kierować, kiedy czują się obrażeni z powodu czynów lub słów innych ludzi.
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos nagłówki w Ew. Łukasza 8–9. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają wydarzenia opisane w tych rozdziałach. Wyjaśnij, że ponieważ studiowali je szczegółowo w lekcjach na temat Ewangelii Mateusza i Marka, dzisiejsza lekcja skupia się na Ew. Łukasza 9:51–62.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 9:51, a pozostałych o wyszukanie, dokąd Zbawiciel zdecydował się udać. Wyjaśnij, że zwrot „wzięty do nieba” odnosi się do Wniebowstąpienia Zbawiciela.
Dokąd Zbawiciel zdecydował się udać?
Zbawiciel prorokował wcześniej Swoim uczniom, że zostanie zdradzony, ubiczowany i ukrzyżowany w Jerozolimie (zob. Ew. Mateusza 20:17–19; Ew. Łukasza 9:44).
Co mówi nam o charakterze Zbawiciela Jego determinacja, żeby udać się do Jerozolimy wbrew tym wyzwaniom?
Zwróć uwagę uczniów na to, że w drodze do Jerozolimy Jezus zbliżył się wraz z uczniami do samarytańskiej wioski. Poproś kilkoro uczniów, żeby po kolei czytali na głos Ew. Łukasza 9:52–54, a pozostałych poproś, żeby wyszukali, jak Samarytanie zareagowali na wieść, że Jezus chce wejść do wioski razem ze Swoimi uczniami.
Jak Samarytanie zareagowali na wieść, że Jezus chce wejść do wioski razem ze Swoimi uczniami?
Jaka była reakcja Jana i Jakuba na niegościnność i odrzucenie Zbawiciela przez Samarytan?
Jakie przesadne reakcje na obraźliwe słowa lub uczynki ludzi można zaobserwować w naszych czasach? (Odnieś się do sytuacji z początku lekcji i poproś uczniów, żeby zastanowili się, w jaki sposób ludzie mogą przesadnie reagować w tego rodzajach okolicznościach).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 9:55–56. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i odnajdą, co Zbawiciel powiedział Jakubowi i Janowi. Poproś uczniów, aby podzielili się tym, co odnaleźli.
Wyjaśnij, że mówiąc: „Nie wiecie, jakiego ducha jesteście” (werset 55.), Zbawiciel sugerował, że prośba Jakuba i Jana była zgodna nie z Duchem Bożym, ale raczej z duchem Szatana, który podburza ludzi do gniewu w sercach (zob. 3 Nefi 11:29–30).
Czym różniła się reakcja Zbawiciela na odrzucenie ze strony Samarytan od reakcji Jakuba i Jana?
Jakiej prawdy, którą powinniśmy się kierować, kiedy ludzie nas krzywdzą, możemy nauczyć się z przykładu Zbawiciela? (Używając słów uczniów, napisz na tablicy następującą prawdę: Naśladujemy przykład Zbawiciela poprzez cierpliwe i spokojne reagowanie na zniewagi).
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuacje z początku lekcji.
Jakie potencjalne niebezpieczeństwo może wyniknąć z decyzji, by się w tych sytuacjach obrazić?
W jaki sposób moglibyście naśladować Zbawiciela w każdej z tych sytuacji?
Jakie błogosławieństwa możemy otrzymać, jeśli zdecydujemy się reagować na zniewagi z cierpliwością i opanowaniem?
Poproś uczniów, żeby przypomnieli sobie sytuację, w której zdecydowali się obrazić z powodu słów lub czynów jakiejś osoby. Zachęć ich, aby naśladowali Zbawiciela, decydując się z cierpliwością i opanowaniem reagować na zniewagi.
Poproś jednego z uczniów, aby wyszedł na środek klasy i daj mu 20–30 drobnych przedmiotów (na przykład koralików). Poproś go, aby je po cichu policzył. Kiedy będzie to robić, poproś pozostałych uczniów, aby postarali się go zdekoncentrować. Upewnij się, że uczniowie nie przekroczą przy tym granic dobrego wychowania. Każ im pozostać na swoich miejscach i nie pozwól im niczym rzucać w liczącego ucznia ani go dotykać.
Czym próba policzenia przedmiotów, kiedy ludzie starają się rozproszyć naszą uwagę, przypomina staranie się, by naśladować Jezusa Chrystusa?
Podziękuj uczniowi i pozwól mu wrócić na swoje miejsce. Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 9 zastanowili się, w jaki sposób mogą przezwyciężyć wpływy, które rozpraszają ich uwagę lub uniemożliwiają im podążanie za Zbawicielem.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 9:57. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co mężczyzna powiedział Jezusowi, kiedy ten szedł z uczniami do Jerozolimy.
Co mężczyzna ten był gotowy uczynić, zgodnie z tym, co powiedział Zbawicielowi?
Napisz na tablicy następujący zwrot: Aby być prawdziwym uczniem Jezusa Chrystusa, …
Poproś jednego z uczniów, żeby przeczytał na głos Ew. Łukasza 9:58, a resztę klasy, by odszukała, co Zbawiciel odpowiedział mężczyźnie, który pragnął za Nim podążać. Poproś uczniów, aby podzielili się tym, co znaleźli.
Co zwrot: „Syn Człowieczy nie ma, gdzie by głowę skłonił” mówi nam o trybie życia Zbawiciela? (Jezus i Jego uczniowie byli ciągle w drodze. Ich służba nie była ani łatwa, ani wygodna).
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali Ew. Łukasza 9:59–60 i wyszukali, jaka była reakcja drugiego człowieka na zaproszenie Zbawiciela, by za Nim podążał.
Co ten człowiek chciał uczynić, zanim zaczął podążać za Zbawicielem?
Co mówi nam o tym człowieku słowo najpierw (werset 59.)?
Wyjaśnij, że Jezus Chrystus nie sugerował, że żałoba po śmierci bliskiej nam osoby lub uczczenie jej pamięci w trakcie pogrzebu jest czymś złym (zob. NiP 42:45). Udzielił jednak wówczas temu człowiekowi ważnej lekcji na temat bycia uczniem.
Czego uczymy się z zapisanej w wersecie 60. odpowiedzi Zbawiciela na temat tego, jakie priorytety powinien mieć prawdziwy uczeń?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 9:61–62. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, co pragnął uczynić trzeci mężczyzna, zanim zacznie podążać za Zbawicielem.
Co ten człowiek chciał uczynić, zanim zacznie podążać za Zbawicielem?
Co powiedział mu Zbawiciel?
Aby wyjaśnić uczniom porównanie o przykładaniu ręki do pługa i nieoglądaniu się wstecz, poproś jednego z nich, aby na głos przeczytał następującą wypowiedź Prezydenta Howarda W. Huntera:
Obraz
Prezydent Howard W. Hunter
„Aby wykopać prostą bruzdę [lub radlinę], oracz musi skupiać swój wzrok na punkcie przed sobą. Sprawia to, że trzyma się właściwego kursu. Jeśli jednak zdarzy mu się spojrzeć wstecz, żeby zobaczyć, skąd przyszedł, wzrasta prawdopodobieństwo, że z niego zboczy. Wynikiem czego stają się nierówne i nieregularne bruzdy […]. Kiedy skupiamy swoje wysiłki na tym, co znajduje się przed, a nie za nami — na życiu wiecznym i radości zbawienia — z pewnością je uzyskamy” („Am I a ‘Living’ Member?” Ensign, maj 1987, str. 17).
Jakie są podobieństwa pomiędzy byciem uczniem Jezusa Chrystusa a przykładaniem ręki do pługa i nie oglądaniem się wstecz?
Dlaczego Zbawiciel jest dobrym przykładem tego, czego nauczał w wersecie 62.? („Postanowił pójść do Jerozolimy” [Ew. Łukasza 9:51], aby wypełnić misję powierzoną Mu przez Ojca Niebieskiego i nie oglądał się wstecz).
Odnieś się do znajdującego się na tablicy zdania do uzupełnienia.
W jaki sposób podsumowalibyście, w oparciu o to, czego nauczyliście się z Ew. Łukasza 9:57–62, prawdę, której Zbawiciel nauczał o tym, czego wymaga od Swoich uczniów? (Uczniowie mogą rozpoznać wiele zasad. Kiedy udzielą odpowiedzi, uzupełnij zdanie na tablicy tak, żeby przekazywało następującą prawdę: Aby być prawdziwym uczniem Jezusa Chrystusa, nie możemy pozwolić, żeby coś stało się dla nas ważniejsze od Niego).
Dlaczego czasami przedkładamy inne sprawy nad obowiązki, które spoczywają na nas jako na uczniach Jezusa Chrystusa?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Richarda G. Scotta z Kworum Dwunastu Apostołów:
Obraz
Starszy Richard G. Scott
„Szatan posiada potężne narzędzie, którego używa przeciw dobrym ludziom. Jest nim odwrócenie uwagi. On chciałby, żeby dobrzy ludzie wypełnili życie ‘dobrymi rzeczami’ tak, żeby nie było miejsca na to, co naprawdę istotne” („Uczyńcie pierwszym to, co najważniejsze”, Ensign, maj 2001, str. 7).
Aby ułatwić uczniom odpowiedź na pytanie, co może powstrzymywać ich przed całkowitym podążaniem za Jezusem Chrystusem, narysuj na tablicy poniższą tabelkę i poproś ich, żeby przerysowali ją do swoich notatników lub dzienników do studiowania.
Obowiązki ucznia Jezusa Chrystusa
Inne ważne sprawy
Podziel uczniów na pary. Poproś ich, aby pracując z kolegą z pary, wypisali w tabelce obowiązki prawdziwego ucznia Jezusa Chrystusa (na przykład: bycie uczciwym, służba bliźnim, dzielenie się ewangelią, praca nad historią rodziny i praca świątynna oraz utrzymanie rodziny). Niech przy każdym obowiązku wypiszą przykłady innych ważnych spraw, które ktoś mógłby uznać za ważniejsze.
Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się tym, co napisali.
Zadając następujące pytanie, zachęć uczniów, aby podzielili się pozytywnymi przykładami tego, jak być uczniem Jezusa Chrystusa:
W jakich sytuacjach widzieliście, jak ktoś decyduje się odłożyć na bok inne cele i ważne sprawy, żeby podążać za Zbawicielem?
Poproś uczniów, żeby zastanowili się, co przedkładają w swoim życiu nad podążanie za Jezusem Chrystusem i Jego nauki. Poproś ich, aby zapisali sobie w dziennikach do studiowania cel dotyczący tego, co będą robić, aby uczynić Zbawiciela i Jego ewangelię priorytetem w swoim życiu.
Za zakończenie lekcji możesz poprosić uczniów, żeby zaśpiewali hymn zatytułowany: „Chcę, Panie, z Tobą iść” (Hymny, nr 134) lub inny hymn o podążaniu za Jezusem Chrystusem i przestrzeganiu Jego nauk.
Łukasz napisał, że kiedy Zbawiciel chodził z Apostołami po Galilei, nauczając w jej „miastach i wioskach” (Ew. Łukasza 8:1), chodziło z nim również wiele kobiet. Niektóre z nich zostały wcześniej uzdrowione z różnych przypadłości, a inne mogły być żonami Apostołów. Wiele z tych kobiet podążało za Jezusem aż do chwili Jego śmierci i Zmartwychwstania (zob. Ew. Łukasza 23:27, 49; 24:10; Ew. Jana 20:11–18).
Opisując kobiety, które chodziły z Jezusem, Łukasz podkreśla fakt, że Zbawiciel troszczył się o wszystkich ludzi, w tym także o kobiety — które w społecznościach żydowskich w I wieku n.e. były często marginalizowane. Dzieląc się tym, co posiadały, pomagały Jezusowi i Jego wybranym uczniom.
Prezydent Howard W. Hunter potwierdził szacunek, jakim Zbawiciel darzy wszystkie kobiety i poprosił kobiety w Kościele w naszych czasach, aby jednoczyły się z Braćmi w rozwijaniu pracy Pana:
„Pocieszająca musi być dla was, ukochane siostry Kościoła, pamięć o tym, że sam Jezus, nasz Zbawiciel poprzez Zadośćuczynienie, okazywał miłość i troskę o kobiety w Swoich czasach. Cieszył się ich towarzystwem i miał wśród nich bliskich przyjaciół […].
Czy mamy jakikolwiek powód przypuszczać, że w dzisiejszych czasach troszczy się o kobiety mniej? […]
Tak samo jak nasz Pan i Zbawiciel potrzebował, żeby kobiety w Jego czasach służyły Mu dającą pocieszenie dłonią, gotowym wysłuchać uchem, pełnym wiary sercem, życzliwym spojrzeniem, słowem zachęty i oddaniem — nawet w chwili Jego upokorzenia, kaźni i śmierci — tak i my, Jego słudzy w całym Kościele, potrzebujemy was, kobiet tego Kościoła, byście stały wraz z nami i przy nas, opierając się fali zła, która nam zagraża, próbując nas pochłonąć. Razem musimy wiernie i niezachwianie trwać w wierze, opierając się rzeszy ludzi, którzy nie podzielają naszych poglądów. Istnieje ogromna potrzeba mobilizowania kobiet Kościoła oraz Braci, aby opierali się otaczającej fali zła i przyczynili się do postępu […] dzieła naszego Zbawiciela” („To the Women of the Church”, Ensign, listopad 1992, str. 95–96).
Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił możliwy tok myślenia Jakuba i Jana, którzy prosili o moc, by ściągnąć ogień z nieba, żeby pochłonął Samarytan:
„[Jakub i Jan] wiedzieli, że Bóg Izraela — ten sam Jezus, w obecności którego właśnie stali — zesłał na prośbę Eliasza ogień z nieba, który pochłonął wrogów tego starożytnego proroka (II Ks. Królewska 1). Wiedzieli również, że ten sam miłosierny Bóg zniszczy niegodziwych ogniem podczas Swojego Drugiego Przyjścia (Ks. Malachiasza 3:19). To, czego musieli się jeszcze nauczyć, to to, że w ich dyspensacji, w panujących wówczas warunkach […], przesłanie ewangelii miało być głoszone w duchu prawdziwej miłości, cierpliwości, wyrozumiałości i opanowania […].
Choć nieświadomi jego pochodzenia, Jakub i Jan znajdowali się tutaj pod wpływem ducha z czeluści, a nie Ducha z wysokości” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:440).
Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał, że możemy dokonać wyboru, że nie będziemy się obrażać z powodu słów i czynów innych ludzi:
„Przekonanie, że ktoś lub coś może sprawić, że będziemy się czuli obrażeni, rozzłoszczeni, zranieni lub zgorzkniali, umniejsza naszą wolną wolę i przekształca nas w podmioty, które podlegają oddziaływaniu. Jednakże jako podmioty aktywne wy i ja mamy moc do działania i podejmowania decyzji, w jaki sposób zareagujemy na obraźliwą czy bolesną sytuację […].
Zbawiciel jest największym przykładem tego, w jaki sposób powinniśmy reagować na potencjalnie obraźliwe wydarzenia czy sytuacje” („Na niczym się nie potkną”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 90).
Aby zapoznać się z dodatkowymi przemyśleniami na temat odpowiedzi, jakiej Zbawiciel udzielił człowiekowi, który chciał najpierw pogrzebać swego ojca, zanim zacznie podążać za Chrystusem, zobacz komentarz do Ew. Łukasza 9:59–60 w New Testament Student Manual [Nowy Testament Podręcznik dla ucznia] ([podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2014], str. 158).
Ew. Łukasza 9:62. Podążanie za przykładem Zbawiciela i nieoglądanie się wstecz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf nauczał, że bycie uczniem oznacza całkowite podążanie śladami Zbawiciela:
„Ci, którzy weszli w wody chrztu i przyjęli dar Ducha Świętego, wyruszyli w drogę, którą podążają uczniowie Chrystusa i otrzymali przykazanie, by wytrwale i wiernie kroczyć śladami Zbawiciela („Saints for All Seasons”, Ensign lub Liahona, wrzesień 2013, str. 5).
Starszy Edward Dube, Siedemdziesiąty, nauczał, że Jezus dał nam przykład tego, co to znaczy przyłożyć rękę do pługa i nie oglądać się wstecz:
„Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, który widzi wszystko od początku do końca, znał bardzo dobrze drogę, którą miał podążyć do Getsemane i na Golgotę, kiedy głosił następujące słowa: ‘Żaden, który przyłoży rękę do pługa i ogląda się wstecz, nie nadaje się do Królestwa Bożego’ (Ew. Łukasza 9:62). W oczach Pana to, co zrobiliśmy i gdzie byliśmy, ma małą wartość, za to znacznie większą wartość ma to, dokąd jesteśmy gotowi pójść” („Patrz w przyszłość i wierz”, Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 17).