Jezus wychwalał Jana Chrzciciela i świadczył, że przygotował on drogę dla Jego służby. Kiedy Jezus zasiadł do stołu z faryzeuszem Szymonem, skruszona kobieta okazała swoją wiarę i miłość do Zbawiciela.
Jezus chwali Jana Chrzciciela i świadczy o jego misji
Poproś uczniów, aby pracowali w parach i daj każdej parze kartkę. Niech w ciągu jednej minuty wypiszą na niej z pamięci tyle faktów z życia Jana Chrzciciela, ile im się uda. Po upływie minuty poproś ich, aby policzyli wypisane fakty.
Ile faktów z życia Jana Chrzciciela udało się wam wypisać?
Poproś uczniów, aby wymienili niektóre z nich klasie.
Jeśli to możliwe, pokaż długi kawałek trzciny i kawałek miękkiego materiału. Wyjaśnij, że Jezus użył tych przedmiotów, aby pokazać ludziom, jaki charakter miał Jan Chrzciciel. Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 7:24–26. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, czego Jezus nauczał o Janie Chrzcicielu, używając przykładu trzciny i miękkiej szaty.
Czym Jan Chrzciciel różnił się od trzciny lub źdźbła trawy? (W odróżnieniu od trzciny, która porusza się i chwieje na wietrze, Jan Chrzciciel był niewzruszony i nieugięty w swoim świadectwie i wypełnianiu swojej misji).
Obraz
Jan Chrzciciel naucza ewangelii
Jan Chrzciciel głosi ewangelię
Pokaż poniższą ilustrację przedstawiającą Jana Chrzciciela i zapytaj:
Czym Jan Chrzciciel różnił się od ludzi, którzy „w szatach wspaniałych chodzą” i w przepychu żyją w „pałacach królewskich” (werset 25.)? (Jan Chrzciciel mieszkał na pustyni i nosił ubranie z bardzo szorstkiej wielbłądziej wełny. Zamiast zwracać uwagę na doczesne wygody, Jan Chrzciciel zabiegał jedynie o to, by czynić wolę Boga).
Co Jezus powiedział o Janie Chrzcicielu w wersecie 26.?
Aby uczniowie pojęli szczególną rolę Jana Chrzciciela, wyjaśnij, że Jezus zacytował proroctwo zapisane setki lat wcześniej mówiące o „[aniele]”, który miał „[przygotować] drogę [przed Mesjaszem]” (Ks. Malachiasza 3:1). Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 7:27–28, a pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, dlaczego Jan Chrzciciel był wyjątkowym prorokiem.
Do jakiej szczególnej i ważnej roli został wyznaczony przed narodzeniem Jan Chrzciciel? (Uczniowie mogą to inaczej ująć, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Jan Chrzciciel był prorokiem, którego wyznaczono przed narodzeniem, żeby przygotował drogę dla Syna Bożego i ochrzcił Go).
W jaki sposób Jan Chrzciciel przygotował drogę na przyjście Zbawiciela?
Wyjaśnij, co Prorok Józef Smith powiedział na temat Ew. Łukasza 7:28:
Obraz
Prorok Józef Smith
„Jezusa postrzegano jako tego, który miał najmniejsze prawo do roszczeń w królestwie Boga i [pozornie] jako najmniej zasługującego na uznanie przez nich jego wiarygodności [ich gotowości, by w niego uwierzyć] jako proroka; było to tak, jak gdyby mówił: ‘Ten, który jest postrzegany jako najmniejszy pośród was, jest większy niż Jan — i ja nim jestem’” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 82).
Podsumuj Ew. Łukasza 7:29–35, wyjaśniając, że wielu uwierzyło w nauki Jezusa, ale obecni wówczas faryzeusze i uczeni w zakonie odrzucili Jego nauki. Jezus wyjaśnił, że odrzucili prawdę niezależnie od tego, czy nauczał jej Jan Chrzciciel czy On sam.
Kiedy Jezus zasiada do stołu z faryzeuszem Szymonem, kobieta obmywa Jego stopy łzami
Napisz na tablicy następujące pytanie: Czy mogę uzyskać przebaczenie?
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuację, w której zastanawiali się, czy mogą uzyskać przebaczenie? Poproś ich, aby w trakcie dalszego studiowania Ew. Łukasza 7 wyszukali prawdy, które odpowiadają na to pytanie.
Aby przybliżyć uczniom kontekst i treść Ew. Łukasza 7:36–50, poproś jednego z nich o przeczytanie następującego podsumowania i wyjaśnienia:
Faryzeusz o imieniu Szymon zaprosił Jezusa na ucztę do swojego domu. Przy tego rodzaju okazjach goście opierali się na poduszkach wokół niskiego stołu i wyciągali nogi w przeciwnym kierunku. Zwyczaje towarzyskie w owych czasach pozwalały na to, żeby potrzebujący zbierali resztki jedzenia z bankietów. Tak więc nie było nic niezwykłego w tym, że do domu podczas uczty wchodziły niezaproszone osoby (zob. James E. Talmage, Jesus the Christ, wyd. 3. [1916], str. 261).
W jaki sposób Łukasz opisał kobietę, o której mowa w Ew. Łukasza 7:37?
W jaki sposób kobieta okazała miłość do Zbawiciela? (Możesz wyjaśnić, że „alabastrowy słoik olejku” to słoik wypełniony cennym, wonnym olejkiem).
Co Szymon pomyślał, kiedy zobaczył, co robi kobieta?
Aby przypomnieć przytoczoną przez Jezusa przypowieść, poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 7:40–43. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, czego Jezus nauczył Szymona.
Narysuj na tablicy poniższą tabelę.
wierzyciel =
dłużnik winny 50 denarów =
dłużnik winny 500 denarów =
Wyjaśnij, że wierzyciel to osoba, która pożycza pieniądze innym ludziom, a dłużnik to człowiek, który zaciąga pożyczkę. Dłużnik zgadza się spłacić pożyczkę wierzycielowi albo zostać wtrącony do więzienia. Poproś jednego z uczniów o podsumowanie tej przypowieści własnymi słowami.
Kogo symbolizuje wierzyciel? (Obok słowa „wierzyciel” napisz na tablicy Jezus Chrystus).
Który z dłużników symbolizował kobietę, a który faryzeusza Szymona? Dlaczego? (Obok zwrotu „dłużnik winny 50 denarów” napisz faryzeusz Szymon, a obok zwrotu „dłużnik winny 500 denarów” napisz kobieta).
Wyjaśnij, że w czasach Jezusa gospodarz miał w zwyczaju okazywać szacunek dystyngowanym gościom, czyniąc wobec nich życzliwe gesty, na przykład całując ich na powitanie, podając wodę do obmycia stóp i namaszczając ich głowy olejkiem (zob. James E. Talmage, Jesus the Christ, str. 261).
Pokaż resztę filmu od oznaczenia czasu 7:25 i zatrzymaj go, kiedy Jezus powie: „Idź w pokoju” (Ew. Łukasza 7:50) (oznaczenie czasu 8:52). Możesz też poprosić kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Łukasza 7:44–47, po jednym lub po kilka wersetów. Pozostali niech wyszukają, jak Szymon potraktował Jezusa w porównaniu z tym, jak potraktowała Go kobieta i jakie oboje mogli mieć wobec Niego uczucia.
Jakie różnice, według wersetów 44–47, dostrzegacie pomiędzy tym, jak Szymon potraktował Jezusa w porównaniu z tym, jak potraktowała Go kobieta i jakie oboje mogli mieć wobec Niego uczucia? (Zapisz odpowiedzi uczniów w tabeli na tablicy).
Kiedy uczniowie skończą opowiadać o tym, co znaleźli, tabela powinna wyglądać mniej więcej tak:
wierzyciel = Jezus Chrystus
dłużnik winny 50 denarówfaryzeusz Szymon
nie podał Jezusowi wody do obmycia stóp
nie ucałował Go
nie namaścił Go olejkiem
mało Go kochał
dłużnik winny 500 denarówkobieta
obmyła Jego stopy łzami i wytarła własnymi włosami
ucałowała Jego stopy
namaściła Jego stopy olejkiem
bardzo Go kochała
Jakie błogosławieństwo otrzymała od Pana ta kobieta?
Zwróć uwagę uczniów na to, że subtelnie porównując Szymona do dłużnika, który jest dłużny 50 denarów, Zbawiciel zasugerował, że on również potrzebował przebaczenia.
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali Ew. Łukasza 7:47–50 i wyszukali, co umożliwiło kobiecie uzyskanie przebaczenia.
Jakich zasad możemy się nauczyć na podstawie tej historii? (Używając słów uczniów, zapisz na tablicy następujące zasady. Kiedy okazujemy wiarę, wyrażając naszą miłość i poświęcenie wobec Pana, możemy doświadczyć Jego przebaczenia. Kiedy Pan nam wybacza, przepełnia nas jeszcze większe pragnienie kochania i służenia Mu).
Dlaczego możemy jeszcze bardziej kochać Zbawiciela i służyć Mu, kiedy doświadczamy Jego przebaczenia?
Poproś trzech uczniów o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Starszego Neila L. Andersena z Kworum Dwunastu Apostołów:
Obraz
Starszy Neil L. Andersen
„[Istnieją] różne stopnie osobistej godności i prawości. Jednakże pokuta jest błogosławieństwem dla nas wszystkich. Każdy z nas potrzebuje poczuć miłosierne ramiona Zbawiciela, dzięki uzyskaniu wybaczenia własnych grzechów.
Wiele lat temu poproszono mnie, abym zobaczył się z pewnym mężczyzną, który na długo przed naszym spotkaniem wiódł przez pewien czas nieprawe życie. W wyniku swoich błędnych decyzji utracił członkostwo w Kościele. Minęło sporo czasu, odkąd powrócił do Kościoła i był wierny w przestrzeganiu przykazań, lecz nękało go jego wcześniejsze zachowanie. Podczas spotkania odczuwałem jego wstyd i ogromne wyrzuty sumienia spowodowane odrzuceniem przymierzy. Po przeprowadzonym wywiadzie położyłem ręce na jego głowie, aby dać mu błogosławieństwo kapłańskie. Zanim wypowiedziałem pierwsze słowo, poczułem przemożną miłość Zbawiciela i wybaczenie dla tego mężczyzny. Po błogosławieństwie objęliśmy się, a ów mężczyzna otwarcie zapłakał.
Jestem zdumiony wyciągniętymi ramionami miłosierdzia i miłości Zbawiciela, które otaczają pokutującego bez względu na samolubność porzuconego grzechu. Świadczę, że Zbawiciel może i chce wybaczać nam nasze grzechy. Z wyjątkiem grzechu tych, którzy wybierają zatracenie po uzyskaniu pełni, nie ma takiego grzechu, którego nie można wybaczyć. Cóż to za cudowny przywilej, że każdy z nas może odwrócić się od swoich grzechów i przyjść do Chrystusa. Boskie wybaczenie jest jednym z najsłodszych owoców ewangelii, usuwającym winę i ból z naszych serc oraz zastępującym je radością i spokojem sumienia” („Odpokutujcie, abym mógł was uzdrowić”, Ensign lub Liahona, listopad 2009, str. 40–41).
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuację, w której doświadczyli przebaczenia Pana. Niech się zastanowią, co wtedy czuli do Zbawiciela i co o Nim myśleli.
Odnieś się do pytania na tablicy. Poproś uczniów, żeby wyjaśnili, w jaki sposób odpowiedzieliby na pytanie: „Czy mogę uzyskać przebaczenie?”.
Na zakończenie lekcji złóż świadectwo, że Jezus Chrystus posiada moc, by nam wybaczyć, jeśli będziemy pokładać w Niego wiarę i odpokutujemy za nasze grzechy.
Obraz
ikona fragmentów do opanowania
Powtórzenie fragmentów do opanowania
Aby pomóc uczniom powtórzyć pięć fragmentów do opanowania z pism świętych, które przestudiowali do tej pory w trakcie tego kursu, możesz przeprowadzić krótką kartkówkę. Używając kluczowych słów z zakładki do seminarium, niech uczniowie napiszą odpowiadające im odnośniki do pism świętych. Więcej pomysłów znajdziesz w Aneksie do podręcznika.
Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów dał jasną odpowiedź na to pytanie:
„Wszelkie sugestie, że Chrzciciel nie był pewny lub miał wątpliwości co do tożsamości i misji Mistrza, są całkowicie bezpodstawne. De facto, uwięziony posłaniec Eliasz zwiastujący naszego Pana użył tego środka, aby przekonać swoich uczniów, by go zostawili i podążali za Jezusem.
Jan wiedział, kim jest Jezus; Chrzciciel nie chwiał się jak trzcina na wietrze […]. Posyłając swoich uczniów do Jezusa, Jan złożył w istocie wielkie i ostateczne świadectwo, że Jezus jest Barankiem Bożym, gdyż Chrzciciel wiedział, że kiedy jego uczniowie osobiście zobaczą Mistrza i posłuchają Jego nauk, nie pozostanie im nic innego, jak podążać za większym światłem” (Doctrinal New Testament Commentary, wyd. 3. [1965–1973], 1:261–262).
Jan Chrzciciel rozumiał ważną prawdę, którą przypomniał Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium:
„Każdy z nas musi otrzymać swoje własne świadectwo o Jezusie Chrystusie. Nie możemy uzyskać go z drugiej ręki od kogoś innego” („A Testimony of Christ”, Ensign lub Liahona, marzec 2005, str. 3).
Prezydent Brigham Young opisał rolę cudów w pracy Pana:
„Cuda […] mają na celu pocieszyć świętych oraz wzmocnić i potwierdzić wiarę tych, którzy kochają Boga, odczuwają bojaźń Bożą i służą Mu” (Discourses of Brigham Young, oprac. John A. Widtsoe [1954], str. 341).
Ew. Łukasza 7:24–28. „Nikt z tych, którzy się z niewiast narodzili, nie jest większy od Jana”
Prorok Józef Smith wyjaśnił, dlaczego Jezus uważał Jana Chrzciciela za największego z proroków:
„Po pierwsze. Powierzono mu boską misję przygotowania drogi przed Panem. Kogo przed nim lub po nim obdarzono tak wielkim zaufaniem? Nikogo.
Po drugie. Powierzono mu ważną misję i to z jego rąk miał być ochrzczony Syn Człowieczy. Któż inny miał zaszczyt tego dokonać? Któż jeszcze dostąpił takiego zaszczytu i chwały? Któż inny poprowadził Syna Bożego do wód chrztu i miał zaszczyt ujrzeć Ducha Świętego zstępującego z nieba pod postacią gołębicy, a raczej znaku gołębicy na świadectwo tego obrzędu? […]
Po trzecie. W owym czasie Jan był jedynym prawowitym dysponentem spraw królestwa na ziemi i dzierżył klucze mocy. Żydzi musieli podporządkować się jego wskazówkom lub zostać przeklęci na mocy ich własnego prawa; a sam Chrystus wypełnił wszelką sprawiedliwość, okazując posłuszeństwo prawu, które dał Mojżeszowi na górze, czym nie zniweczył go, lecz sprawił, że stało się potężniejsze i zaszczytne. Syn Zachariasza wyrwał klucze, królestwo, moc, chwałę z rąk Żydów, na mocy świętego namaszczenia i nakazu niebios, i z tych trzech powodów był największym prorokiem, jaki się zrodził z kobiety” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 81–82).
Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów napisał, że kobieta, o której mowa w Ew. Łukasza 2:37–50, przyszła do Zbawiciela po odbyciu pokuty i pragnęła okazać Mu swoją miłość. W odniesieniu do miłości, jaką okazała, powiedział: „Wszystko to było dziełem i oddaniem czci bogobojnej i wiernej kobiety, która była kiedyś grzesznicą, ale teraz była oczyszczona; która była teraz wolna od przytłaczającego brzemienia licznych grzechów; która kroczyła teraz nowym życiem za sprawą Tego, którego stopy ucałowała i któremu okazała teraz całą swoją pełną czci i podziwu miłość, na jaką stać było jej całą duszę” (The Mortal Messiah, 4 tomy [1979–1981], 2:200).
Starszy Shayne M. Bowen z Kworum Siedemdziesiątych zadał pytanie, czy osoba, która pragnie uzyskać przebaczenie może go nie otrzymać poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa i od razu na nie odpowiedział:
„Czy możliwe jest rekultywowanie życia, które przez lekkomyślną utratę samokontroli zostało tak zasypane śmieciami, iż wydaje się, że dana osoba nie uzyska przebaczenia? A co stanie się z człowiekiem, który dokonuje szlachetnych wysiłków, ale popada w grzech tak wiele razy, że czuje, iż nie ma sposobu, aby przerwać ten, wydawałoby się, nie kończący się schemat postępowania? Lub, co stanie się z osobą, która zmieniła swe życie, ale nie potrafi przebaczyć samej sobie? […]
Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa jest dostępne dla każdego z nas. Jego Zadośćuczynienie jest nieskończone. Stosuje się ono do każdego, również do was. Może ono oczyścić, rekultywować i uświęcić, także was. To właśnie oznacza słowo ‘nieskończone’ — całkowite, zupełne, obejmujące wszystko, na zawsze” („Zadośćuczynienie może oczyścić, rekultywować i uświęcić nasze życie”, Ensign lub Liahona, listopad 2006, str. 34).