Wprowadzenie do Ewangelii według św. Jana
Dlaczego warto studiować tę księgę?
W czasach, kiedy nasilały się prześladowania wobec Chrześcijan, wzrastało odstępstwo oraz pojawiały się kłótnie na temat natury Jezusa Chrystusa, Apostoł Jan zapisał swoje świadectwo o Zbawicielu. Studiowanie Ewangelii Jana może pomóc uczniom w lepszym poznaniu Ojca Niebieskiego poprzez posługę Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Zapis sporządzony przez Jana naucza, że ci, którzy żyją zgodnie z naukami Jezusa Chrystusa, mogą otrzymać wspaniałe błogosławieństwa, a także życie wieczne.
Kto napisał tę księgę?
Autorem tej księgi jest Apostoł Jan. Na jej kartach określał siebie mianem „ucznia, którego miłował Jezus” (zob. Ew. Jana 13:23; 19:26; 20:2; 21:7, 20).
Jan i jego brat, Jakub, byli rybakami (zob. Ew. Mateusza 4:21). Zanim został został uczniem i Apostołem Jezusa Chrystusa, Jan był najprawdopodobniej uczniem Jana Chrzciciela (zob. Ew. Jana 1:35–40; Guide to the Scriptures, „John, Son o Zebedee”, adres internetowy: scriptures.lds.org).
Kiedy i gdzie została napisana?
Nie wiemy dokładnie, kiedy Jan spisał tę księgę. Przypuszcza się, że miało to miejsce w okresie między 60 a 100 r. n.e. Wcześni chrześcijańscy pisarze z II wieku n.e. sugerowali, że Jan spisał swoją księgę, przebywając w Efezie w Azji Mniejszej (na terenie współczesnej Turcji).
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Mimo że nauki Jana są skierowane do wszystkich ludzi, mają także dość konkretną grupę odbiorców. Starszy Bruce R. McConkie, członek Kworum Dwunastu Apostołów, napisał: „Ewangelia Jana jest zapisem sporządzonym dla świętych. Jest przede wszystkim ewangelią dla Kościoła” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:65). Jan oświadczył, że celem, w jakim pisał, było przekonanie innych, aby „wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i […] wierząc mieli żywot w imieniu jego” (Ew. Jana 20:31). „Wydarzenia z życia Jezusa, które opisuje [Jan], zostały starannie wybrane, by osiągnąć powyższy cel” (Bible Dictionary, „John, Gospel of”).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Blisko 92 procent treści zawartej w Ewangelii Jana nie powtarza się w żadnej innej. Jest tak zapewne dlatego, że odbiorcy, których Jan miał na myśli — członkowie Kościoła, którzy rozumieli, kim był Jezus Chrystus — znacznie różnili się od odbiorców, do których pisali Mateusz, Marek i Łukasz. Z siedmiu cudów, o których pisał Jan, pięć nie jest zapisanych w pozostałych Ewangeliach. Podczas gdy Mateusz, Marek i Łukasz przedstawili znaczną część posługi Jezusa w Galilei, Jan zapisał wiele wydarzeń, które miały miejsce w Judei. Ewangelia Jana jest bogata w doktrynę, a niektóre z głównych tematów w niej poruszanych, to: boskość Jezusa Chrystusa jako Syna Boga, Zadośćuczynienie Chrystusa, życie wieczne, Duch Święty, potrzeba narodzenia się na nowo, ważność miłowania bliźnich oraz znaczenie wiary w Zbawiciela.
Jan podkreślał boskość Jezusa jako Syna Boga. Jan opisał ponad 100 sytuacji, w których Jezus odnosił się lub nadmieniał o Swoim Ojcu, w tym przynajmniej 20 z nich znajduje się w Ew. Jana 14. Jedną z bardziej istotnych kwestii jest uwzględnienie przez Jana nauk Zbawiciela, które przekazał On Swoim uczniom na kilka godzin przed tym, jak został aresztowany. Jan napisał m.in. na temat wielkiej Modlitwy Wstawienniczej, którą Jezus złożył, cierpiąc w Ogrodzie Getsemane. Ta część zapisu Jana (Ew. Jana 13–17) stanowi ponad 18 procent wszystkich stron w Ewangelii Jana i daje nam lepsze zrozumienie doktryny Zbawiciela oraz tego, czego On oczekuje od Swoich uczniów.
Zarys
Ew. Jana 1 Jan świadczy o boskości Jezusa Chrystusa w życiu przedziemskim oraz o Jego misji polegającej na zaofiarowaniu zbawienia wszystkim ludziom. Jan opisuje chrzest Jezusa oraz powołanie kilku z Jego uczniów.
Ew. Jana 2–4 Jezus Chrystus przemienia wodę w wino. Naucza Nikodema na temat narodzenia się na nowo w sensie duchowym oraz świadczy kobiecie przy studni, że jest Chrystusem. Uzdrawia syna dworzanina.
Ew. Jana 5–7 Zbawiciel uzdrawia chromego mężczyznę na brzegu sadzawki Betezda oraz świadczy o Swojej boskiej mocy i upoważnieniu. Karmi 5000 osób przed wygłoszeniem kazania na temat Chleba Żywota; ogłasza, że jest Mesjaszem; świadczy podczas święta namiotów, że tylko ci, którzy Go przyjmą, mogą otrzymać życie wieczne.
Ew. Jana 8–10 Na przykładzie kobiety przyłapanej na cudzołóstwie, Jezus naucza o wybaczeniu i pokucie. Oświadcza, że jest Jehową, Wielkim Jam Jest. Uzdrawia człowieka niewidomego od urodzenia i opisuje siebie jako Dobrego Pasterza, który kocha i poświęca życie za swoje owce.
Ew. Jana 11–13 Jezus Chrystus wskrzesza Łazarza z martwych, ukazując Swoją moc nad śmiercią. Wjeżdża triumfalnie do Jerozolimy. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus obmywa stopy Swoim uczniom i naucza ich, aby miłowali się nawzajem.
Ew. Jana 14–16 Jezus naucza uczniów na temat związku pomiędzy miłością i posłuszeństwem. Obiecuje wysłać Pocieszyciela (Ducha Świętego), aby osobiście służył Jego uczniom. Świadczy, że jest prawdziwym krzewem winnym i że pokonał świat.
Ew. Jana 17–19 Jezus ofiarowuje Modlitwę Wstawienniczą za Swoich uczniów i za tych, którzy wierzą w Jego nauki. Zostaje zdradzony, pojmany, osądzony i skazany. Cierpi na krzyżu, a następnie umiera i zostaje pochowany.
Ew. Jana 20–21 Zmartwychwstały Jezus Chrystus ukazuje się Marii Magdalenie w ogrodzie w pobliżu grobowca, w którym został pochowany, a następnie kilku z Jego uczniów w Jerozolimie. Ukazuje się siedmiu uczniom na brzegu Morza Galilejskiego i przykazuje Piotrowi, aby przewodniczył uczniom w posłudze bliźnim.