Jan, syn Zebedeusza
Jeden z Dwunastu Apostołów w Nowym Testamencie, syn Zebedeusza i brat Jakuba. We wczesnym okresie życia był rybakiem (Mar. 1:17–20). Był prawdopodobnie uczniem Jana Chrzciciela, który nie był wymieniony z imienia w Ew. Jana 1:40. Później otrzymał powołanie, aby zostać uczniem Jezusa Chrystusa (Mat. 4:21–22; Łuk. 5:1–11). Napisał Ewangelię Jana, trzy listy i księgę Objawienia Jana. Był jednym z trzech, którzy byli wraz z Panem podczas wskrzeszenia córki Jaira (Mar. 5:35–42), na Górze Przemienienia (Mat. 17:1–9) i w Getsemane (Mat. 26:36–46). W swoich zapisach odnosi się do siebie, jako do ucznia, którego miłował Jezus (Jan 13:23; 21:20) i jako do „drugiego ucznia” (Jan 20:2–8). Jezus także nazywał go, podobnie jak jego brata, Boanerges, co znaczy „Synowie Gromu” (Mar. 3:17). Wielokrotnie były o nim wzmianki w zapisach o Ukrzyżowaniu i Zmartwychwstaniu (Łuk. 22:8; Jan 18:15; 19:26–27; 20:2–8; 21:1–2). Jan został później skazany na wygnanie na wyspę Patmos, na której napisał księgę Objawienia Jana (Obj. 1:9).
O Janie często jest mowa w objawieniach dni ostatnich (Ⅰ Nefi 14:18–27; Ⅲ Nefi 28:6; Eter 4:16; DiP 7; 27:12; 61:14; 77; 88:141). Fragmenty te potwierdzają biblijny zapis Jana i dają wgląd w jego wspaniałą i ważną pracę, jaką Pan mu wyznaczył do wykonania na ziemi w czasach Nowego Testamentu i w ostatnich dniach. Pisma święte w dniach ostatnich wyjaśniają, że Jan nie umarł, ale umożliwiono mu pozostanie na ziemi, jako posługującemu słudze do czasu Drugiego Przyjścia Pana (Jan 21:20–23; Ⅲ Nefi 28:6–7; DiP 7).
Listy Jana
Chociaż autor tych trzech listów nie wspomina o sobie z imienia, użyty język stanowczo wskazuje, że Apostoł Jan jest domniemanym autorem wszystkich trzech listów.
Ⅰ List Jana 1 to napomnienie świętych, aby nawiązali więź z Bogiem. W rozdziale 2. jest podkreślone, że święci poznają Boga przez posłuszeństwo, i są oni poinstruowani, aby nie miłować świata. Rozdział 3. to wezwanie dla wszystkich, aby stali się dziećmi Boga i miłowali się nawzajem. W rozdziale 4. wyjaśniono, że Bóg jest miłością i mieszka w tych, którzy Go miłują. W rozdziale 5. wyjaśniono, że święci są narodzeni z Boga poprzez wiarę w Chrystusa.
Ⅱ List Jana jest podobny do Ⅰ Listu Jana. Jan wyraża w nim radość z powodu wierności dzieci „wybranej pani”.
Ⅲ List Jana to pochwała pracy Gajusa za jego wierność i pomoc tym, którzy kochają prawdę.
Ewangelia Jana
W tej księdze Nowego Testamentu Apostoł Jan świadczył o tym, że: (1) Jezus jest Chrystusem, czyli Mesjaszem i (2) Jezus jest Synem Boga (Jan 20:31). Wydarzenia z życia Jezusa, które opisał, wcześniej uważnie wybrał i opracował, mając to na uwadze. Księga ta rozpoczyna się od oświadczenia na temat roli Chrystusa w życiu przedziemskim: że był z Bogiem, że był Bogiem i że był stworzycielem wszystkiego. Narodził się w ciele jako Jednorodzony Syn Ojca. Jan podaje przebieg posługi Jezusa, kładąc duży nacisk na Jego boskość i Jego zmartwychwstanie. Jasno zapewnia, że Jezus jest Synem Boga, o czym świadczą cuda, świadkowie, prorocy i sam Chrystus. Jan naucza, przeciwstawiając światło i ciemność, prawdę i błąd, dobro i zło, Boga i diabła. Pewnie w żadnym innym zapisie nie jest w tak dobitny sposób ukazana świętość Jezusa i brak wiary żydowskich władców.
Jan pisał przede wszystkim o posłudze Chrystusa w Judei, szczególnie podczas ostatniego tygodnia Jego doczesnej posługi, podczas gdy Mateusz, Marek i Łukasz pisali głównie o Jego posłudze w Galilei. Kilka kwestii w tej Ewangelii zostało wyjaśnionych za pomocą objawienia w dniach ostatnich (DiP 7 i DiP 88:138–141).
Lista wydarzeń z życia Zbawiciela opisanych w Ew. Jana znajduje się w części Harmonia Ewangelii w Aneksie.