Juda (syn Jakuba)

Plemię Judy objęło przewodzenie po osiedleniu się w Kanaanie. Głównym jego rywalem było plemię Efraima. Mojżesz błogosławił plemię Judy (Ⅴ Mojż. 33:7). Po panowaniu Salomona plemię Judy stało się królestwem Judy.

Za panowania Rechabeama władztwo Salomona zostało podzielone na dwa osobne królestwa, głównie ze względu na zazdrość pomiędzy plemionami Efraima i Judy. Południowe Królestwo, czyli królestwo Judy, to plemię Judy i większa część plemienia Beniamina. Jerozolima była jego stolicą. Ogólnie rzecz biorąc, pozostało bardziej wierne w oddawaniu czci Jehowie niż Północne Królestwo. Juda była mniej narażona na ataki z północy i zachodu, a największa władza pozostała w rękach rodziny Dawida aż do niewoli babilońskiej. Królestwu Judy udało się istnieć przez 135 lat po upadku bardziej licznego i potężnego królestwa Izraela.

Odnosi się do Biblii, jako do zapisów dotyczących domu Judy (Ez. 37:15–19). W ostatnich dniach, kiedy różne gałęzie domu Izraela zostaną zgromadzone, ich święte zapisy będą także zebrane razem. Te zapisy pism świętych uzupełniają się nawzajem i stanowią wspólne świadectwo, że Jezus jest Chrystusem, Bogiem Izraela i Bogiem całej ziemi (Tłum. J.S., Ⅰ Mojż. 50:24–36 [Aneks]; Ⅱ Nefi 3; 29).