Dawid

Król starożytnego Izraela w Starym Testamencie.

Dawid był synem Isajego z plemienia Judy. Był odważnym młodzieńcem, który zabił lwa, niedźwiedzia i filistyńskiego olbrzyma, Goliata (Ⅰ Sam. 17). Dawid został wybrany i namaszczony na króla Izraela. Podobnie jak Saul, w dorosłym życiu był winien popełnienia wielu poważnych przestępstw, ale w odróżnieniu od Saula był w stanie odczuć prawdziwą skruchę. Przebaczono mu zatem, z wyjątkiem morderstwa Uriasza (DiP 132:39). Jego życie można podzielić na cztery etapy: (1) w Betlejem, gdzie był pasterzem (Ⅰ Sam. 16–17); (2) na dworze króla Saula (Ⅰ Sam. 18:1–19:18); (3) jako zbieg (Ⅰ Sam. 19:18–31:13; Ⅱ Sam. 1); (4) jako król nad Judą w Hebronie (Ⅱ Sam. 2–4) i później jako król nad całym Izraelem (Ⅱ Sam. 5–24; Ⅰ Król. 1:1–2:11).

Po grzechu cudzołóstwa, który Dawid popełnił z Batszebą, nastąpiły nieszczęsne wydarzenia, które splamiły ostatnie dwadzieścia lat jego życia. Naród jako całość żył dostatnio za jego panowania, ale Dawid cierpiał w wyniku konsekwencji popełnionych grzechów. Były ciągłe rodzinne waśnie, które, tak jak w przypadku Absaloma i Adoniasza, zakończyły się jawnym buntem. Wydarzenia te stanowiły wypełnienie się słów proroka Natana, które skierował do Dawida z powodu jego grzechu (Ⅱ Sam. 12:7–13).

Pomimo tych nieszczęść panowanie Dawida było najwspanialsze w historii Izraelitów, gdyż (1) zjednoczył plemiona w jeden naród, (2) zabezpieczył niesporne własności kraju, (3) opierał rząd na prawdziwej religii, tak że wola Boga była prawem w Izraelu. Z tych powodów panowanie Dawida było później postrzegane jako złote czasy oraz przedsmak bardziej chwalebnych czasów, które nastaną, kiedy przyjdzie Mesjasz (Iz. 16:5; Jer. 23:5; Ez. 37:24–28).

Życie Dawida ukazuje, że wszyscy muszą wytrwać do końca w prawości. W młodości mówiono o nim, że był człowiekiem według serca Pana (Ⅰ Sam. 13:14); jako mężczyzna mówił z Duchem i otrzymywał liczne objawienia. Drogo jednak zapłacił za swoje nieposłuszeństwo wobec przykazań Boga (DiP 132:39).