Nefi, syn Nefiego, syna Helamana
Jeden z dwunastu nefickich uczniów wybranych przez zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa w Księdze Mormona (Ⅲ Nefi 1:2–3; 19:4). Prorok ten modlił się z wielką mocą do Pana za swój lud. Nefi usłyszał głos Pana (Ⅲ Nefi 1:11–14). Nefi został także odwiedzony przez anioły, wypędzał diabły, wskrzesił swego brata z martwych i składał świadectwo, w które nie można było nie uwierzyć (Ⅲ Nefi 7:15–19; 19:4). Nefi prowadził zapisy pisma świętego (Ⅲ Nefi 1:2–3).
Księga Ⅲ Nefiego
Księga spisana przez Nefiego, syna Nefiego; w Księdze Mormona. Rozdziały 1–10 ukazują wypełnienie proroctw o przyjściu Pana. Znak narodzin Chrystusa został dany; ludzie odpokutowali, ale później powrócili do niegodziwości. Na koniec nawałnice, trzęsienia ziemi, gwałtowne burze i wielkie zniszczenie zwiastowały śmierć Chrystusa. W rozdziałach 11–28 podany jest opis przyjścia Chrystusa na kontynenty amerykańskie. Jest to centralna część księgi Ⅲ Nefiego. Wiele słów Chrystusa jest podobnych do Jego kazań zapisanych w Biblii (na przykład: Mat. 5–7 i Ⅲ Nefi 12–14). Rozdziały 29–30 to słowa Mormona skierowane do narodów w dniach ostatnich.
Księga Ⅳ Nefiego
Księga ta liczy zaledwie czterdzieści dziewięć wersetów zebranych w jeden rozdział, a obejmuje niemal trzysta lat historii Nefitów (34–321 n.e.). Kilka pokoleń pisarzy, łącznie z Nefim, miało swój wkład w te zapisy. W wersetach 1–19 jest opisane, że po wizycie zmartwychwstałego Chrystusa wszyscy Nefici i Lamanici nawrócili się do ewangelii. Panowały pokój, miłość i harmonia. Trzech nefickich uczniów, którym Chrystus pozwolił pozostać na ziemi do czasu Jego Drugiego Przyjścia (Ⅲ Nefi 28:4–9), czyniło posługę pośród tych ludzi. Nefi przekazał prowadzenie zapisów swemu synowi, Amosowi. Wersety 19–47 stanowią zapis posługi Amosa (84 lata) i jego syna Amosa (112 lat). W 201 r. n.e. pycha zaczęła przyczyniać się do problemów pośród ludu, który podzielił się na klasy i zaczęły powstawać fałszywe kościoły dla zysku (Ⅳ Nefi 1:24–34).
Ostatnie wersety Ⅳ Nefiego ukazują, że ludzie ponownie powrócili do niegodziwości (Ⅳ Nefi 1:35–49). W 305 r. n.e. Amos, syn Amosa, umarł, a jego brat Ammaron ukrył bezpiecznie wszystkie zapisy. Ammaron później powierzył zapisy Mormonowi, który zapisał wiele wydarzeń z własnego życia, a następnie dokonał ich streszczenia (Morm. 1:2–4).