Ofiara (poświęcenie)

W starożytności ofiara oznaczała, że coś lub kogoś uczyniono świętym. Obecnie oznacza to wyzbycie się lub wyrzeczenie się tego, co światowe, na rzecz Pana i Jego królestwa. Członkowie Kościoła Pana powinni być chętni, aby wszystko dla Niego poświęcić. Józef Smith nauczał, że „religia, która nie wymaga ofiary ze wszystkiego, nigdy nie posiada wystarczającej mocy, by wydać wiarę konieczną do życia i zbawienia”. Patrząc z wiecznej perspektywy, błogosławieństwa uzyskane przez ofiarę są większe niż to, co trzeba było oddać.

Po tym, jak Adam i Ewa zostali wypędzeni z Ogrodu Eden, Pan dał im prawo składania ofiar. Prawo to wymagało składania ofiar z pierwszego przychówku ich stad. Ofiara ta symbolizowała ofiarę złożoną przez Jednorodzonego Syna Boga (Mojż. 5:4–8). Praktyka ta była stosowana do śmierci Jezusa Chrystusa, i położyła kres składaniu ofiar ze zwierząt w ramach obrzędu ewangelii (Alma 34:13–14). Obecnie w Kościele członkowie przyjmują sakrament składający się z chleba i wody na pamiątkę ofiary Jezusa Chrystusa. Członkowie Kościoła Chrystusa są także proszeni o złożenie w ofierze złamanego serca i skruszonego ducha (Ⅲ Nefi 9:19–22). Oznacza to, że są pokorni, skorzy do pokuty i chętni do przestrzegania przykazań Boga.