Mormon, prorok neficki
Neficki prorok, generał wojska, kronikarz w Księdze Mormona. Mormon żył mniej więcej w latach 311–385 n.e. (Morm. 1:2, 6; 6:5–6; 8:2–3). Był wojskowym przywódcą przez większość swego życia, począwszy od piętnastego roku życia (Morm. 2:1–2; 3:8–12; 5:1; 8:2–3). Ammaron polecił Mormonowi, aby przygotował się do przejęcia pieczy nad zapisami i do ich prowadzenia (Morm. 1:2–5; 2:17–18). Po zapisaniu historii z czasów obejmujących jego życie, Mormon streścił duże płyty Nefiego na płytach Mormona. Następnie przekazał te święte zapisy swojemu synowi Moroniemu. Płyty te stanowiły część zapisu, z którego Józef Smith przetłumaczył Księgę Mormona.
Słowa Mormona
Krótka księga w Księdze Mormona znajdująca się pomiędzy ostatnimi słowami Amalekiego w księdze Omniego a pierwszymi słowami w księdze Mosjasza; Mormon, który opracował całe zapisy, dokonał małej wstawki (zobacz „Krótkie wprowadzenie do Księgi Mormona” znajdujące się na początku Księgi Mormona).
Księga Mormona
Oddzielna księga wchodząca w skład tomu pism świętych znanego jako Księga Mormona. W rozdziałach 1–2 jest mowa o Ammaronie, nefickim proroku, który poinstruował Mormona odnośnie do tego, kiedy i gdzie ma uzyskać płyty. Później zaczęły się wielkie wojny, a Trzech Nefitów zostało zabranych z powodu niegodziwości ludzi. W rozdziałach 3–4 jest mowa o Mormonie, który wzywał ludzi do pokuty, ale oni byli znieczuleni i nastała większa niegodziwość niż dotychczas w Izraelu. W rozdziałach 5–6 odnotowano ostatnie bitwy między Nefitami a Lamanitami. Mormon został zabity wraz z większością narodu nefickiego. W rozdziale 7., jeszcze zanim poniósł śmierć, Mormon wzywał ludzi — ówczesnych i tych w przyszłości — do pokuty. Rozdziały 8–9 podają, że na koniec pozostał jedynie syn Mormona, Moroni. Opisał on ostatnie obrazy śmierci i rzezi, jak też koniec ludu Nefitów, a także napisał przesłanie skierowane do przyszłych pokoleń i czytelników tego zapisu.