Krótkie wprowadzenie do Księgi Mormona

Księga Mormona jest świętą kroniką dziejów ludów starożytnej Ameryki, która została wyryta na metalowych płytach. Stanowi ona źródło zebranych zapisów, które zawierają:

1. Płyty Nefiego, które składały się z małych płyt i dużych płyt. Pierwsze były poświęcone przede wszystkim sprawom duchowym oraz posłudze i naukom proroków, podczas gdy drugie odnosiły się głównie do świeckiej historii wspomnianych ludów (Ⅰ Nefi 9:2–4). Jakkolwiek od czasów Mosjasza duże płyty traktowały także o ważnych sprawach duchowych.

2. Płyty Mormona, zawierające streszczenie kronik z dużych płyt Nefiego, dokonane przez Mormona, wraz z wieloma jego objaśnieniami. Płyty te zawierają również spisany przez Mormona dalszy ciąg historii, a także to, co dopisał Moroni, jego syn.

3. Płyty Etera, zawierające historię Jeredytów. Kronika ta została streszczona przez Moroniego, który, po dodaniu własnych objaśnień, włączył tę kronikę do ogólnego zbioru pod tytułem Księga Etera.

4. Płyty z mosiądzu, przywiezione przez rodzinę Lehiego z Jerozolimy w roku 600 p.n.e. Zawierały one pięć ksiąg Mojżesza […], a także kroniki Żydów od początku […] do czasu rozpoczęcia panowania przez Sedekiasza, króla Judy, a także proroctwa świętych proroków (Ⅰ Nefi 5:11–13). W Księdze Mormona przytoczono wiele wyjątków z tych płyt podających słowa Izajasza oraz innych biblijnych i niebiblijnych proroków.

Księga Mormona dzieli się na piętnaście zasadniczych części nazwanych, z jednym wyjątkiem, księgami. Są one przeważnie oznaczone imieniem ich głównego autora. Pierwszy jej człon (pierwszych sześć ksiąg do Ks. Omniego) to tłumaczenie z małych płyt Nefiego. Pomiędzy księgami Omniego a Mosjasza znajdują się dodatkowo Słowa Mormona. Łączą one kroniki wyryte na małych płytach Nefiego ze streszczeniem kronik z dużych płyt dokonanym przez Mormona.

Główny człon, od Ks. Mosjasza do Ks. Mormona, rozdziału 7., to tłumaczenie streszczenia dużych płyt Nefiego dokonanego przez Mormona. Ostatni człon, od Ks. Mormona, rozdział 8., do końca, został wyryty na płytach przez syna Mormona, Moroniego, który najpierw ukończył kronikę życia swego ojca, następnie dokonał streszczenia kroniki Jeredytów (nazwanego Ks. Etera), a później dodał część znaną jako Ks. Moroniego.

W roku 421 n.e. lub niedługo potem Moroni, ostatni z proroków-historyków Nefitów, zapieczętował te święte kroniki i ukrył je dla celów Pana, aby zostały ujawnione w dniach ostatnich, jak to Bóg przepowiedział przez Swych starożytnych proroków. W roku 1823 ten sam Moroni, wówczas już zmartwychwstała istota, ukazał się Józefowi Smithowi, a następnie przekazał mu te płyty.

O tym wydaniu: Oryginalna strona tytułowa, bezpośrednio poprzedzająca spis treści, została odtworzona z płyt, i jest częścią świętego tekstu. Wstępy, które nie są wyróżnione kursywą, jak w Ⅰ Ks. Nefiego oraz te poprzedzające 9. rozdział Ks. Mosjasza, stanowią także część świętego tekstu. Wstępy wyróżnione kursywą, takie jak na przykład we wprowadzeniach do rozdziałów, nie stanowią oryginalnego tekstu, ale pełnią funkcję pomocniczą podczas studiowania, ułatwiając czytanie.

W tekście poprzednich wydań Księgi Mormona w języku angielskim zostały zachowane pewne drobne błędy. Niniejsze wydanie zawiera poprawki, które czynią ten tekst zgodny z manuskryptami zredagowanymi przed publikacją oraz pierwszymi wydaniami, które zredagował Prorok Józef Smith.