Pierworodny

W czasach starożytnych patriarchów pierworodny syn otrzymywał pierworództwo (Ⅰ Mojż. 43:33) i tym samym dziedziczył przywództwo w rodzinie po śmierci ojca. Pierworodny musiał być godny tego obowiązku (Ⅰ Kron. 5:1–2) i mógł stracić swoje pierworództwo na skutek nieprawości.

Według prawa Mojżesza uważano, że pierworodny syn należy do Boga. Pierworodny otrzymywał podwójną część z majętności swego ojca (Ⅴ Mojż. 21:17). Po śmierci ojca miał obowiązek zatroszczyć się o swoją matkę i siostry.

Męskie pierworodne ze zwierząt także należały do Boga. Czyste zwierzęta używano do składania ofiar, podczas gdy nieczyste zwierzęta były odkupione lub sprzedane bądź zabite (Ⅱ Mojż. 13:2, 11–13; 34:19–20; Ⅲ Mojż. 27:11–13, 26–27).

Pierworodny symbolizował Jezusa Chrystusa i Jego ziemską posługę, przypominając ludziom, że przyjdzie wielki Mesjasz (Mojż. 5:4–8; 6:63).

Jezus był pierworodnym z duchowych dzieci naszego Ojca Niebieskiego, Jednorodzonym Ojca w ciele i pierwszym, który powstał z martwych w czasie Zmartwychwstania (Kol. 1:13–18). Wierni święci stają się członkami Kościoła Pierworodnego w wieczności (DiP 93:21–22).