Daniel
Główna postać księgi Daniela w Starym Testamencie; prorok Boga, mąż wielkiej wiary.
Nic nie wiadomo o jego rodzicach, chociaż zdaje się, że pochodził z królewskiego rodu (Dan. 1:3). Został wzięty do niewoli do Babilonu, gdzie nadano mu imię Baltazar (Dan. 1:6–7). Daniel oraz trzej inni jeńcy odmówili spożywania królewskiego jedzenia z powodów religijnych (Dan. 1:8–16).
Daniel zjednał łaskę u Nebukadnesara i Dariusza dzięki mocy do interpretowania snów (Dan. 2; 3:31–4:34; 6:2–29). Przeczytał także i zinterpretował napis na ścianie (Dan. 5:1–6:1). Jego wrogowie spiskowali przeciw niemu, i został wrzucony do lwiej jamy, lecz Pan zachował jego życie (Dan. 6:2–29).
Księga Daniela
Księga jest podzielona na dwie części: rozdziały 1–6 to historie o Danielu i jego trzech towarzyszach; rozdziały 7–12 to prorocze wizje, które ujrzał Daniel. Księga naucza o tym, jak ważne jest pozostanie wiernym Bogu, i ukazuje, że Pan błogosławi wiernych.
Istotnym elementem tej księgi jest interpretacja snu króla Nebukadnesara. W tym śnie królestwo Boga w ostatnich dniach jest ukazane jako od góry oderwany kamień. Kamień potoczy się, dopóki nie wypełni całej ziemi (Dan. 2; zobacz także DiP 65:2).