Paweł rozwiał obawy świętych w Koryncie dotyczące używania kościelnych środków na zaspokajanie jego potrzeb doczesnych. Wyjaśnił, że celem głoszenia przez niego ewangelii jest umożliwienie zbawienia dzieciom Bożym. Nakłaniał ich, aby wystrzegali się grzechu, a także obrażania bliźnich z powodu ich wierzeń religijnych.
Paweł głosi ewangelię, aby on i jego słuchacze mogli zostać zbawieni
Przynieś na lekcję budzik i ukryj go przed uczniami. Nastaw go, aby zaczął dzwonić tuż po rozpoczęciu lekcji.
Na początku lekcji poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, jak to będzie żyć wiecznie. Poproś, aby napisali w notatnikach albo w dziennikach do studiowania, dlaczego pragną uzyskać życie wieczne. Możesz poprosić kilkoro uczniów, aby podzielili się ze wszystkimi tym, co napisali.
Pod koniec tego ćwiczenia powinien zadzwonić budzik. Kiedy to się stanie, poproś jednego z uczniów, aby go odnalazł i wyłączył.
Co czuliście, kiedy usłyszeliście ten dźwięk?
Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy było im kiedyś trudno obudzić się, kiedy usłyszeli dźwięk budzika i w konsekwencji spóźnili się na coś ważnego. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami.
Wyjaśnij, że podobnie jak w wyniku trudności z obudzeniem się na dźwięk budzika — co może spowodować, że ominie nas coś ważnego lub czegoś nie zrobimy — zaniechanie „pobudki” w życiu i dokonania zmian pewnych zachowań może sprawić, że nie osiągniemy najważniejszego ze wszystkich celów, jakim jest życie wieczne.
Poproś uczniów, aby podczas studiowania I Listu do Koryntian 9 odszukali zasadę o tym, co trzeba zrobić, aby na pewno uzyskać życie wieczne.
Paweł odpowiadał na różnorodne pytania zadawane przez świętych z Koryntu. Napisał, że chociaż byłby całkowicie usprawiedliwiony, gdyby był wspierany w sprawach doczesnych przez członków Kościoła, to nie był od nich zależny, jeśli chodzi o koszty utrzymania. Wyjaśnił, że poprzez przystosowanie się do różnych sytuacji bez umniejszania norm ewangelii, był w stanie pomóc Żydom, ludziom innych narodów i tym, którzy byli słabi w ewangelii, aby ją przyjęli.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 9:17. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, w jaki sposób Paweł głosił ewangelię. Możesz wyjaśnić, że słowa „powierzone mi szafarstwo” odnoszą się do tego, że Paweł wypełnia swoje powołanie, czyli obowiązki, aby głosić ewangelię.
W jaki sposób Paweł głosił ewangelię?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 9:22–23. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, dlaczego Paweł chętnie głosił ewangelię.
Dlaczego Paweł chętnie głosił ewangelię?
Poproś jednego z uczniów, który regularnie uczęszcza na intensywne lekcje lub treningi (sportowe albo muzyczne), aby wyszedł na środek klasy. Zadaj mu następujące pytania:
Jaki jest program twojego szkolenia?
Czy kiedykolwiek przygotowywałeś się do konkretnego wydarzenia lub miałeś wyznaczony cel? W jaki sposób motywowało cię wyznaczenie konkretnego celu?
Podziękuj uczniowi i poproś, aby wrócił na swoje miejsce.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 9:24–25. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, jakiego przykładu zawodów sportowych użył Paweł, nauczając świętych w Koryncie.
Jakiego przykładu zawodów sportowych użył Paweł?
Jaką, według Pawła, umiejętność lub cechę posiadali zawodnicy, że odnosili sukces? (Wyjaśnij, że „od wszystkiego się [wstrzymywać]” oznacza rozwijać samoopanowanie).
Co Paweł miał na myśli, mówiąc o nieznikomym wieńcu, który przetrwa na wieki? (Życie wieczne).
Jakiej zasady możemy nauczyć się z wersetu 25. o tym, co musimy zrobić, aby uzyskać życie wieczne? (Uczniowie mogą użyć innych słów, ale powinni rozpoznać następującą zasadę: Aby uzyskać życie wieczne, musimy nauczyć się, jak we wszystkim rozwijać samoopanowanie. Zapisz tę zasadę na tablicy. Upewnij się, że uczniowie także rozumieją, że chociaż samoopanowanie jest konieczne, to życie wieczne przychodzi „dzięki zasługom, miłosierdziu i łasce” Jezusa Chrystusa [2 Nefi 2:8], a nie tylko poprzez samoopanowanie).
Dlaczego, waszym zdaniem, rozwijanie samoopanowania jest konieczne do uzyskania życia wiecznego?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 9:26–27. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, w jaki sposób Paweł opisał swoje własne wysiłki, aby rozwijać samoopanowanie.
W jaki sposób, według wersetu 26., Paweł opisał swoje własne wysiłki, aby uzyskać życie wieczne? (Zachować pewność siebie i nie marnować sił).
Co, waszym zdaniem, na podstawie wersetu 27., Paweł miał na myśli, pisząc: „umartwiam ciało moje i ujarzmiam”?
Aby pomóc uczniom zrozumieć, co Paweł miał na myśli, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Brighama Younga:
Obraz
Prezydent Brigham Young
„Nie można odziedziczyć życia wiecznego, chyba że zachcianki zostaną ujarzmione i poddane duchowi, który w nas mieszka, a duch ten jest tym, którego dał nasz Ojciec w Niebie. Mam na myśli Ojca naszych duchów — tych duchów, które umieścił w tych cielesnych powłokach. Te powłoki cielesne muszą poddać się duchowi w sposób doskonały, w przeciwnym razie nasze ciała nie będą mogły powstać, aby odziedziczyć życie wieczne […]. Z pilnością dążcie, aż wszystko poddacie prawu Chrystusa […]. […]
Jeśli duch poddaje się ciału, to [duch] staje się skalany; ale jeśli ciało poddaje się duchowi, [ciało] staje się czyste i święte” (Teachings of the Presidents of the Church: Brigham Young [1997], str. 204–205).
Co możemy zrobić, aby pomóc naszym ciałom poddać się naszym duchom?
Paweł ostrzega świętych w Koryncie, aby unikali grzechu i obrażania bliźnich
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższą wypowiedź Prezydenta Jamesa E. Fausta z Pierwszego Prezydium:
Obraz
Prezydent James E. Faust
„Kiedy ludzie myślą, że są niepokonani, tworzą jeden z wielkich mitów w swoim życiu. Wielu z nich myśli, że są ludźmi ze stali, że są na tyle mocni, aby oprzeć się pokusie. Łudzą się, myśląc: ‘To mi się nie przytrafi’” („To mi się nie przytrafi”, Liahona, lipiec 2002, str. 46).
W jakich sytuacjach ludzie mogą pozwolić sobie na wystawienie się na pokusę, myśląc, że są na tyle silni, iż oprą się jej? (Odpowiedzi uczniów zapisz na tablicy).
Wyjaśnij, że Paweł odwołał się do przykładów z historii Izraelitów, aby ostrzec świętych w Koryncie przed pokusą i grzechem. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 10:1–5. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego doświadczyły dzieci Izraela za czasów Mojżesza, co powinno sprawić, że staną się silne pod względem duchowym.
Czego doświadczyły dzieci Izraela, co powinno sprawić, że staną się silne pod względem duchowym? (Możesz zwrócić uwagę uczniów na spostrzeżenie Pawła, w którym porównał „[duchową skałę”], czyli Jehowę, do Chrystusa [zob. także V Ks. Mojżeszowa 32:3–4]).
Co, według wersetu 5., czuł Bóg, względem zachowania wielu z tych starożytnych Izraelitów?
Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos I List do Koryntian 10:6–11. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego, według Pawła, mieli nauczyć się święci w Koryncie na podstawie przykładu starożytnych Izraelitów.
W jakim celu Paweł podzielił się przykładem starożytnych Izraelitów? (Paweł chciał ostrzec świętych w Koryncie przed popełnieniem tych samych grzechów, co starożytni Izraelici).
Jak podsumowalibyście własnymi słowami przesłanie Pawła zawarte w wersecie 12.?
Poproś uczniów, aby usiedli. Poproś jednego z nich o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 10:13. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czego Paweł nauczał o pokusie.
Czego Paweł nauczał o pokusie?
Dlaczego starożytni Izraelici poddali się pokusie, skoro Bóg nie pozwoli, abyśmy byli kuszeni ponad nasze siły?
Zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: Bóg zapewni nam sposób na uniknięcie pokusy, ale wpierw musimy…
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Koryntian 10:14. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co zgodnie z naukami Pawła mieli zrobić święci w Koryncie.
Co, zgodnie z naukami Pawła, mieli zrobić święci w Koryncie?
Czego uczymy się z wersetu 14. o roli, jaką odgrywamy, starając się uniknąć pokusy? (Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, uzupełnij napisaną na tablicy prawdę, aby brzmiała w następujący sposób: Bóg zapewni nam sposób na unikanie pokusy, ale musimy zdecydować, że będziemy się starać od niej odseparować).
Możesz zaproponować, aby uczniowie zapisali w swoich pismach świętych odsyłacz do wersetu: Alma 13:28 obok I Listu do Koryntian 10:13–14. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Alma 13:28. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co możemy zrobić, aby odseparować się od pokusy.
Co, według wersetu: Alma 13:28, możemy zrobić, aby odseparować się od pokusy?
W jaki sposób ukorzenie się i czuwanie oraz modlitwa stale pomagają nam odseparować się od pokusy?
Pokaż egzemplarz broszury Dla wzmocnienia młodzieży i poproś uczniów, aby wyjaśnili, w jaki sposób życie według norm zawartych w tej broszurze pomaga nam odseparować się od pokusy.
Wyjaśnij, że uczniowie nie zawsze będą mogli uniknąć pokusy. Dlatego musimy teraz zdecydować, jak będziemy postępować w jej obliczu. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Spencera W. Kimballa:
Obraz
Prezydent Spencer W. Kimball
„Właściwe decyzje najłatwiej jest podejmować, kiedy czynimy to z dużym wyprzedzeniem; mając na uwadze ostateczne cele; oszczędza to wiele boleści [podczas podejmowania decyzji], kiedy jesteśmy zmęczeni i okrutnie kuszeni. […]
Rozwińcie samodyscyplinę, abyście nie musieli wielokrotnie podejmować tej samej decyzji co do swojego postępowania, kiedy po raz kolejny będziecie musieli zmierzyć się z tą samą pokusą. W pewnych kwestiach musicie podjąć decyzję tylko raz! […]
Czas na zaprzestanie złego postępowania następuje, zanim stanie się ono faktem. Tajemnica dobrego życia tkwi w ochronie i zapobiegliwości. Ci, którzy poddają się złu, to zwykle osoby, które same postawiły się na osłabionej pozycji” (Teachings of the Presidents of the Church: Spencer W. Kimball [2006], str. 108–109).
Złóż świadectwo na temat zasad, które uczniowie dzisiaj rozpoznali. Poproś uczniów, aby zastanowili się nad pokusami, których pokonanie sprawia im najwięcej trudności. Poproś, aby zastanowili się nad odpowiedziami na następujące pytania:
Jakich zmian możecie dokonać, aby uniknąć pokusy, zanim stawicie jej czoła?
Czy pragniecie dokonać tych zmian?
Poproś uczniów, aby przygotowali plan, według którego będą postępować, aby unikać pokusy. Zachęć ich, aby szukali pomocy Pana poprzez modlitwę, w miarę jak będą wprowadzać swój plan w życie.
Podsumuj I list do Koryntian 10:15–33, wyjaśniając, że Paweł doradził świętym w Koryncie, aby szanowali praktyki religijne innych ludzi bez umniejszania swoich norm, i ponownie powtórzył, że głosił ewangelię, aby pomóc wielu dostąpić zbawienia.
Co Paweł miał na myśli, mówiąc, że „[stał] się […] jako Żyd, aby Żydów pozyskać” (I List do Koryntian 9:20); stał się jak osoba, która nie postępuje według prawa, czy jak osoba wywodząca się z ludzi innych narodów, aby pozyskać ludzi innych narodów; i stał się jak ten, który jest słaby, aby „słabych pozyskać” (I List do Koryntian 9:22)? Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów podał pomocne wyjaśnienie:
„Paweł mówi tutaj, że stał się podobny do wszystkich ludzi, aby umożliwić im przyjęcie przesłania ewangelii; oznacza to, że dostosował się do sytuacji i warunków każdej klasy ludzi, aby zwrócić ich uwagę na głoszone przez niego nauki i jego świadectwo. A następnie, aby nikt nie przypuszczał, że przyjął fałszywe doktryny czy praktyki lub że w jakikolwiek sposób zachwiał się pomiędzy ewangelią a fałszywymi sposobami oddawania czci, śpiesznie dodał, że zarówno on, jak i cała ludzkość, musi przestrzegać prawa ewangelii, aby dostąpić zbawienia” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965-1973], 2:353).
Czasami trudno jest zrozumieć, dlaczego Pan nakazuje nam ćwiczyć samoopanowanie. Starszy Richard G. Scott z Kworum Dwunastu Apostołów podał pomocne wyjaśnienie:
„Prawe życie wymaga dyscypliny. Dyscyplina to cecha, która da nam siłę, abyśmy nie musieli rezygnować z tego, czego najbardziej w życiu pragniemy, na rzecz czegoś, co wydaje nam się, że chcemy w danym momencie” („The Power of Righteousness”, Ensign, listopad 1998, str. 69).
Stałe poddawanie naszego ciała kontroli ducha jest jedną z wielkich prób doczesnego życia. Starszy M. Russell Ballard z Kworum Dwunastu Apostołów nauczał:
„W świecie przedziemskim, zanim opuściliśmy obecność Ojca Niebieskiego, ostrzegł On nas i pouczył co do nowych doświadczeń, które czekały nas w życiu doczesnym. Wiedzieliśmy, że będziemy mieć fizyczną powłokę z ciała i kości. A ponieważ nigdy wcześniej nie byliśmy śmiertelni, nie zdobyliśmy jeszcze doświadczenia w kwestiach związanych z radzeniem sobie z pokusami życia doczesnego. Jednak Ojciec Niebieski wiedział o tym i to rozumiał. Polecił nam, abyśmy kontrolowali nasze śmiertelne ciała oraz żebyśmy poddali je naszym duchom. Nasze duchy miały kontrolować fizyczne pokusy, których nasze ciała miały doświadczyć w świecie doczesnym. Kiedy przestrzegamy przykazań naszego Pana, Jezusa Chrystusa, zyskujemy duchową moc nad wpływem Szatana” („Keeping Covenants”, Ensign, maj 1993, str. 6).
Prezydent James E. Faust z Pierwszego Prezydium nauczał o konieczności unikania pokus:
„Wielu myśli […] że są na tyle mocni, aby oprzeć się pokusie. Łudzą się, myśląc: ‘to mi się nie przytrafi’ […]. To może przytrafić się nam w każdej chwili. […]
Słyszałem kiedyś, jak pewien mężczyzna mówił do swych synów: ‘Mogę podejść bliżej krawędzi, ponieważ mam więcej doświadczenia niż wy’. Myślał, że kontroluje sytuację, ale w rzeczywistości ignorował niebezpieczeństwo. ‘Problem korzystania z doświadczenia jako przewodnika polega na tym, że ostateczny egzamin pojawia się często jako pierwszy, potem dopiero jest lekcja!’ [Autor nieznany, cytowane w: 1911 Best Things Anybody Ever Said, zebr. Robert Byrne (1988), str. 386]. Niektórzy myślą, że ich wiek i doświadczenie czynią ich lepszymi w opieraniu się pokusie. To nieprawda.
Pamiętam, kiedy Prezydent J. Reuben Clark jun. opowiadał mi, jak jedno z jego dzieci wybierało się na randkę. Zawsze prosił je, aby przychodziły do domu o umówionej godzinie. Protestując przeciw temu stałemu, usilnemu przypominaniu, [nastolatka] powiedziała: ‘Tato, o co chodzi, nie ufasz mi?’
Jego odpowiedź musiała ją zszokować, kiedy powiedział: ‘Tak, moje [dziecko]. Nie ufam ci. Nie ufam nawet sobie’ [cytowane przez Harolda B. Lee, The Teachings of Harold B. Lee, wyd. Clyde J. Williams (1996), str. 629]” („To mi się nie przytrafi”, Liahona, lipiec 2002, str. 46–47).