Paweł nadal broni swojej roli jako sługi Boga przed świętymi w Koryncie. Napomina świętych, aby odseparowali się od wszelkiej nieprawości. Zapewnia o swoim oddaniu wobec świętych i cieszy się, że doświadczyli bożego smutku i odpokutowali za swoje grzechy.
Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie następującą sytuację:
Kiedy wraz z innymi osobami z okręgu lub gminy bierzecie udział w projekcie służby, niektóre osoby wypowiadają negatywne komentarze o Kościele. Co może się stać, jeśli wy lub inne osoby zareagujecie na to w niegrzeczny sposób?
Niech uczniowie zastanowią się, kiedy doświadczyli przeciwności lub ośmieszenia w trakcie służby Panu. Poproś uczniów, aby podczas studiowania II Listu do Koryntian 6:1–13 odszukali prawdę, która pomoże im w takich sytuacjach.
Podsumuj II List do Koryntian 6:1–2, wyjaśniając, że Paweł mówił o sobie oraz o swoich współtowarzyszach w posłudze jako o „współpracownikach z Chrystusem” (Joseph Smith Translation, 2 Corinthians 6:1 [w: II Liście do Koryntian 6:1, przypis b] w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO). Paweł zacytował słowa proroka Izajasza (zob. Ks. Izajasza 49:8), aby podkreślić, że dla świętych nastał czas, aby zastanowili się nad swoim zbawieniem.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos II Listu do Koryntian 6:3–7. Niech połowa z nich odszuka słowa lub wyrażenia, które opisują przeciwności, z jakimi zmagał się Paweł oraz jego współtowarzysze w posłudze. A druga połowa niech odszuka słowa lub wyrażenia, które opisują, w jaki sposób Paweł oraz jego współtowarzysze w posłudze zareagowali na te przeciwności.
Jakich przeciwności doświadczyli Paweł oraz jego współtowarzysze w posłudze?
Jakie słowa i wyrażenia opisują ich reakcję na te przeciwności?
Przejrzyj werset 3. i wyjaśnij, że słowo służba odnosi się do pracy Kościoła.
Jaki wpływ na opinie innych ludzi na temat Kościoła mogą mieć czyny jego członków?
Jak podsumowalibyście nauki Pawła z wersetu 3. w formie zasady? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy na przeciwieństwa reagujemy z miłością, uprzejmością i prawością, możemy pomóc bliźnim postrzegać Kościół w pozytywny sposób).
Przypomnij uczniom sytuację z początku lekcji. Poproś, aby wyjaśnili, w jaki sposób można zareagować w podanej sytuacji w prawy sposób oraz co może z tego wyniknąć.
Poproś uczniów, aby w parach przeczytali II List do Koryntian 6:14–18. Poproś, aby jeden uczeń z pary odszukał rady, jakie Paweł przekazał świętym. Drugi uczeń niech odszuka obietnice Pana, które miały się wypełnić, jeśli święci posłuchają rad Pawła. Poproś, aby na podstawie tego, co odnajdą, wspólnie uzupełnili tabelę. Możesz wyjaśnić, że zgoda oznacza harmonię, Belial odnosi się do niegodziwości (zob. Bible Dictionary, „Belial”), a niewierzący to człowiek, któremu brak wiary, lub który wierzy w bogów innych niż Ojciec Niebieski. Ponadto wcześniej Paweł przyrównał świętych w Koryncie do świątyni Boga; zatem słowo świątynia odnosi się do nich jako do ludu.
Wyznacz odpowiednią ilość czau na to, aby uczniowie w parach opowiedzieli sobie o tym, co znaleźli i uzupełnili tabelę.
Wyjaśnij, że Paweł udzielił świętym konkretnego ostrzeżenia, aby odseparowali się i „nieczystego się nie [tykali]” (werset 17.) — mając na myśli bałwochwalstwo oraz tych, którzy się nim parali — aby ochronili się przed grzechem. Bałwochwalstwo to umiłowanie dzieł ludzkich w większym stopniu niż Boga i oddawanie im czci.
Poproś uczniów, aby na swoich kartkach nad hasłem: „Rady dla świętych” napisali Kiedy, a nad hasłem: „Obietnice Pana” — słowo To.
Jakich zasad możemy się nauczyć z II Listu do Koryntian 6:14–18? (Uczniowie mogą rozpoznać kilka zasad, ale upewnij się, że podkreślisz, iż kiedy odseparujemy się od fałszywych praktyk i tego, co nieczyste, Pan nas przyjmie).
Podajcie przykłady fałszywych praktyk lub tego, co nieczyste, w naszych czasach?
W jaki sposób możemy odseparować się od tych rzeczy oraz ludzi, którzy je propagują?
Wyjaśnij, że zasada ta nie oznacza, że mamy niegrzecznie traktować osoby, które mają inne wierzenia, lub przestać utrzymywać z nimi kontakt, ale z szacunkiem potwierdza nasze wierzenia i to, że mamy unikać udziału w czynnościach, które doprowadziłyby nas do grzechu.
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie sytuacje, w których czuli, że Pan był z nimi, kiedy odseparowali się od fałszywych praktyk, które odwiodłyby ich od Pana. Niech kilkoro uczniów podzieli się swoimi doświadczeniami.
Poproś uczniów, aby zastanowili się, co muszą zrobić, aby odseparować się od fałszywych praktyk i tego, co nieczyste, aby mogli otrzymać błogosławieństwa Pana.
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos poniższy scenariusz:
Podczas wywiadu w sprawie rekomendacji świątynnej na zawarcie związku małżeńskiego młoda kobieta wyznaje przeszłe grzechy swojemu biskupowi. Po dalszej rozmowie biskup zdaje sobie sprawę z tego, że ta młoda kobieta jeszcze prawdziwie nie odpokutowała za swoje grzechy i że jej grzechy są na tyle poważne, że nie jest godna, by uzyskać rekomendację świątynną. Biskup wyjaśnia jej, że będzie musiała poczekać, aby otrzymać rekomendację, aż w pełni odpokutuje. Kobieta jest zaniepokojona i przyznaje, że odpokutowała, ponieważ od dawna nie powtórzyła żadnego z tych grzechów. Biskup wyjaśnia, że jedynie zaprzestanie grzechu nie jest kompletną pokutą i prosi ją, aby szczerze zaczęła proces prawdziwej pokuty.
Co, waszym zdaniem, w tym momencie wywiadu może czuć ta młoda kobieta?
Poproś ucznia, aby dalej czytał:
Młoda kobieta wyjaśnia biskupowi, że jest bardzo zdenerwowana, ponieważ zaproszenia na ślub i na przyjęcie zostały już rozesłane. Mówi, że trudno będzie jej zmierzyć się ze wszystkimi pytaniami i wstydem związanym z opóźnieniem ślubu. Pyta, czy jest możliwe, aby została zapieczętowana w świątyni zgodnie z planem, a dopiero potem przeszła przez proces pokuty.
Co, w oparciu o odpowiedź młodej kobiety, najbardziej ją niepokoi?
Poproś uczniów, aby podczas studiowania II Listu do Koryntian 7 odszukali prawdę, jaką młoda kobieta z przedstawionego scenariusza musi zrozumieć, zanim będzie mogła prawdziwie odpokutować za swoje grzechy.
Podsumuj II List do Koryntian 7:1–7, wyjaśniając, że Paweł dalej bronił się przed osobami, które usiłowały go zdyskredytować, i zapewnił świętych w Koryncie, że nie wyrządził nikomu żadnego zła.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos II Listu do Koryntian 7:8–9. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst i odszukali, jaki wpływ na świętych w Koryncie miał jeden ze wcześniejszych listów Pawła.
W jaki sposób list ten wpłynął na świętych?
Dlaczego Paweł cieszył się z ich smutku?
Poproś uczniów, aby po cichu przeczytali II List do Koryntian 7:10–11. Możesz zaproponować, aby zaznaczyli dwa rodzaje smutku, o jakich Paweł mówił oraz do czego one prowadzą.
O jakich dwóch rodzajach smutku mówił Paweł?
Napisz na tablicy hasła: Smutek według Boga i Światowy smutek. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Ezry Tafta Bensona, który wyjaśnił znaczenie terminu „światowy smutek”:
Obraz
Prezydent Ezra Taft Benson
„Nietrudno spotkać w świecie kobiety i mężczyzn, którzy czują żal za wyrządzone zło. Czasami dzieje się tak, ponieważ te czyny przynoszą im lub ich bliskim wielki smutek i cierpienie. Czasami ich żal jest spowodowany tym, że zostali przyłapani i ukarani za swoje czyny. Takie doczesne uczucia nie stanowią ‘Bożego smutku’” (Nauki Prezydentów Kościoła: Ezra Taft Benson [2014], str. 88).
Jak podsumowalibyście to, czym jest światowy smutek?
Do czego, według wersetu 10., może doprowadzić światowy smutek? (Wyjaśnij, że słowo śmierć w wersecie 10. odnosi się do śmierci duchowej, która oznacza odseparowanie od Boga. Napisz na tablicy pod hasłem „Światowy smutek” następującą prawdę: Światowy smutek może doprowadzić nas do śmierci duchowej, czyli do odseparowania od Boga).
W jakim sensie światowy smutek może doprowadzić osobę do duchowej śmierci? (Może uniemożliwić danej osobie prawdziwą pokutę i otrzymanie przebaczenia od Ojca Niebieskiego).
Do czego, w oparciu o werset 10., prowadzi smutek według Boga? (Na tablicy pod hasem: „Smutek według Boga” napisz następującą prawdę: Smutek według Boga prowadzi nas do pokuty za grzechy i do uzyskania zbawienia).
Aby pomóc uczniom zrozumieć, dlaczego boży smutek prowadzi do pokuty, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos następującej wypowiedzi Prezydenta Ezry Tafta Bensona:
Obraz
Prezydent Ezra Taft Benson
„Boży smutek jest darem Ducha. Jest dogłębnym uświadomieniem sobie tego, że nasze uczynki obraziły naszego Ojca i naszego Boga. To przenikliwe i intensywne uczucie, że nasze zachowanie sprawiło, że Zbawiciel, który nie znał grzechu i będąc największym ze wszystkich, doświadczył bólu i cierpienia. Nasze grzechy sprawiają, że krwawił z każdego poru. Takie dojmujące uczucie psychicznego i duchowego cierpienia jest tym, co pisma święte nazywają ‘złamanym sercem i skruszonym duchem’ […]. Posiadanie takiego ducha jest koniecznym warunkiem prawdziwej pokuty” (Nauki: Ezra Taft Benson, str. 89).
Jak myślicie, dlaczego smutek według Boga prowadzi nas do prawdziwej pokuty za nasze grzechy?
Poproś uczniów, aby wrócili myślami do scenariusza o młodej kobiecie, która chciała otrzymać rekomendację świątynną.
Co podczas wywiadu z tą młodą kobietą wskazuje na to, że nie doświadczyła smutku według Boga?
Co możemy zrobić, aby światowy smutek zastąpić smutkiem według Boga?
Jeśli to konieczne, pomóż uczniom zrozumieć, że uczucia związane ze smutkiem według Boga, których doświadczamy, kiedy dokonujemy pokuty, mogą różnić się w zależności od powagi grzechu.
Złóż świadectwo o tym, że kiedy będziemy odczuwać boży, a nie światowy smutek za nasze grzechy, będziemy w stanie prawdziwie odpokutować, zostać oczyszczeni z naszych grzechów i ostatecznie otrzymać zbawienie. Poproś uczniów, aby starali się odczuwać smutek według Boga, kiedy będą podejmować wysiłki, by odpokutować.
Krótko omów prawdy, które uczniowie rozpoznali podczas studiowania II Listu do Koryntian 6–7 i zachęć ich, aby postępowali zgodnie z podszeptami, jakie poczuli, aby je zastosować.
Starszy Quentin L. Cook z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił potrzebę odseparowania się od nieprawości i błogosławieństwo, jakie z tego wynika:
„Słowo święty w języku greckim oznacza ‘wyznaczony, oddzielony [i] uświęcony’ [w: Daniel H. Ludlow, wyd. Encyclopedia of Mormonism, 5 tomów (1992), 3:1249]. Jeśli mamy być świętymi w naszych czasach, powinniśmy oddzielić się od złych zachowań i niszczycielskich wpływów, które panują na świecie.
Jesteśmy bombardowani obrazami przemocy i niemoralności. Nieodpowiednia muzyka i pornografia są tolerowane w coraz większym stopniu. Szerzy się używanie alkoholu i narkotyków. W coraz mniejszej cenie jest honor i reputacja. Wymaga się praw dla jednostek, lecz lekceważy się obowiązki, odpowiedzialność i zobowiązania. W rozmowach przejawia się szorstkość i narastająca skłonność do tego, co jest płytkie i wulgarne. Przeciwnik nie odpoczywa, czyniąc wysiłki, by udaremnić plan szczęścia. Jeżeli odseparujemy się od światowych zachowań, będziemy mieli Ducha w naszym życiu i doświadczymy radości z powodu tego, że jesteśmy godnymi świętymi w dniach ostatnich” („Czy jesteś Świętym?” Ensign lub Liahona, listopad 2003, str. 95).
Prezydent Dieter F. Uchtdorf z Pierwszego Prezydium wyjaśnił różnicę pomiędzy smutkiem światowym a smutkiem według Boga:
„Istnieje […] ważna różnica pomiędzy smutkiem spowodowanym grzechem, który prowadzi do pokuty, a smutkiem, który prowadzi do rozpaczy.
Apostoł Paweł nauczał, że ‘smutek, który jest według Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu […]; smutek zaś światowy sprawia śmierć’ [II List do Koryntian 7:10; kursywa dodana]. Smutek według Boga skłania ku zmianie i ma nadzieję w Zadośćuczynieniu. Światowy smutek załamuje nas, gasi nadzieję i przekonuje, by ulegać dalszym pokusom.
Smutek według Boga prowadzi do nawrócenia [zob. Dzieje Apostolskie 3:19 i przemiany serca [zob. Ks. Ezechiela 36:26; II List do Koryntian 5:17; Mosjasz 3:19]. Powoduje, że nienawidzimy grzech i kochamy dobro [zob. Mosjaz 5:2]. Zachęca nas, abyśmy powstali i kroczyli w świetle miłości Chrystusa. Prawdziwa pokuta związana jest z przemianą, nie katuszami czy męczarnią. Tak, płynący z serca żal i prawdziwe wyrzuty sumienia spowodowane nieposłuszeństwem są często bolesne i stanowią ważny krok w świętym procesie pokuty. Kiedy jednak poczucie winy prowadzi do nienawiści do samego siebie lub powstrzymuje nas przed podniesieniem się, raczej utrudnia pokutę, niż do niej zachęca” („Teraz ci się uda!”. Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 56).
Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów podkreślił:
„Duma woli powierzchowną pokutę, okupioną płytkim smutkiem. Nic więc dziwnego, że ci, którzy dążą do powierzchownej pokuty, dążą także do sztucznego przebaczenia zamiast prawdziwego pojednania. Prawdziwa pokuta zaś to dużo więcej niż powiedzenie ‘Przepraszam’” („Repentance”, Ensign, listopad 1991, str. 31).