Jezus zganił faryzeuszy za ich błędne tradycje. Następnie powodowany współczuciem uzdrowił opętane przez demona dziecko i głuchoniemego. W okolicy Morza Galilejskiego nakarmił cztery tysiące osób i udał się do Betsaidy, gdzie stopniowo uzdrowił ślepca.
Jezus gani faryzeuszy, uzdrawia opętane przez diabła dziecko i głuchego mężczyznę
Przed rozpoczęciem zajęć przekaż trzem uczniom następujące instrukcje: Uczeń 1.: „Kiedy dam ci znak, zacznij chodzić po sali bez kurtki i udawaj, że trzęsiesz się z zimna”. Uczeń 2.: „Kiedy dam ci znak, zacznij chodzić po sali i pytać, czy ktoś widział twojego zaginionego psa”. Uczeń 3.: „Kiedy dam ci znak, rozepnij plecak tak, aby w trakcie chodzenia mogły wypadać z niego różne przedmioty”. (Możesz dostosować to ćwiczenie i przedstawić inne sytuacje, które pokazują uczniów w potrzebie, ale uważaj, żeby nie poświęcić na to za dużo czasu).
Na początku zajęć daj uczniom znać, żeby po kolei wykonali twoje instrukcje. Resztę klasy poproś, aby zastanowiła się, co wspólnego mają ze sobą te sytuacje.
Co wspólnego mają ze sobą te sytuacje? (Każda z nich przedstawia kogoś w potrzebie).
Jak często mamy możliwość pomagać bliźnim w potrzebie? Jakie okazje ku temu zauważyliście ostatnio?
Zachęć uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Marka 7–8 wyszukali, co zgodnie z nauką Zbawiciela powinniśmy robić, kiedy zauważymy kogoś w potrzebie.
Podsumuj Ew. Marka 7:1–30, wyjaśniając, że Zbawiciel zganił faryzeuszy za przestrzeganie błędnych tradycji. Uzdrowił także opętaną przez demona córkę niewiasty greckiej. Przypomnij uczniom, że w owym okresie misja Zbawiciela skierowana była do ludu Izraela, a nie do ludzi innych narodów, jednak okazując współczucie, pomógł kobiecie innego wyznania, która się do Niego zwróciła.
Zachęć uczniów, żeby znaleźli położenie miast Tyr i Sydon oraz Morza Galilejskiego w Bible Maps [Atlasie biblijnym], mapa nr 11, „The Holy Land in New Testament Times” [Ziemia Święta w czasach Nowego Testamentu] w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO. Wyjaśnij, że po opuszczeniu Tyru i Sydonu Zbawiciel udał się na wschodnie wybrzeże Morza Galilejskiego w rejon Dziesięciogrodzia.
Podziel uczniów na pary. Poproś ich, aby wspólnie czytali na głos Ew. Marka 7:31–37 i wyszukali, w jaki sposób Zbawiciel okazał miłosierdzie mężczyźnie w Dziesięciogrodzie. Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, by w parach odpowiedzieli na poniższe pytania:
Z czego chciał być wyleczony mężczyzna?
Co Zbawiciel uczynił, zanim go uzdrowił?
Aby wyjaśnić uczniom postępowanie Zbawiciela, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów:
Obraz
Starszy Bruce R. McConkie
„Pan ma tu do czynienia z duszą wierzącego, która nie słyszy Jego słów i nie jest w stanie płynnie na nie odpowiedzieć. Więc czemu w naturalny sposób nie użyć powszechnie przyjętych gestów, które będą zrozumiałe i znane temu głuchoniememu mężczyźnie, by przekazać, co Mistrz może zrobić i co uczyni?” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:373).
Czego uczy nas to, jak Zbawiciel postąpił w tej sytuacji, o Jego charakterze?
Wyjaśnij, że pomimo iż Zbawiciel ostrzegał uzdrowione osoby, żeby nie rozgłaszały informacji o dokonanych cudach, ludzie w rejonie Dziesięciogrodzia i tak dowiedzieli się o cudownych rzeczach, których dokonał i gromadziły się wokół Niego wielkie rzesze (zob. Ew. Marka 7:36–37).
Poproś uczniów, aby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania odpowiedzieli na poniższe pytanie:
Przypomnij sobie sytuację, w której ktoś zauważył, że potrzebujesz pomocy i zrobił coś, żeby ci jej udzielić.
Wyjaśnij, że później w trakcie lekcji uczniowie, którzy będą chcieli podzielić się swoimi doświadczeniami, będą mieli ku temu okazję.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 8:1–3. Reszta niech śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, jaki problem pojawił się wśród ludzi, którzy podążali za Jezusem.
Jaki problem pojawił się wśród tłumu? Kto zwrócił uwagę na potrzeby ludzi?
O co martwił się Zbawiciel w związku z tym, że ludzie mieli wracać do swych domów, nie pożywiwszy się?
Jakie uczucia Zbawiciel żywił względem ludu według wersetu 2.? (Możesz zaproponować, żeby uczniowie zaznaczyli zwrot: „Żal mi tego ludu”, który wskazuje, że Zbawiciel współczuł ludziom i martwił się o nich).
Poproś dwóch uczniów, aby po kolei czytali na głos Ew. Marka 8:4–9. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach świętych i odszukają, czym zaowocowało miłosierdzie Zbawiciela.
Co Zbawiciel uczynił dla zgromadzonej rzeszy?
Ile nakarmiono osób?
Czego możemy się nauczyć z przykładu Zbawiciela w tej historii? (Pomóż uczniom rozpoznać następującą zasadę: Możemy podążać za przykładem Zbawiciela, dostrzegając potrzeby bliźnich, a następnie starając się je zaspokoić. Zapisz tę zasadę na tablicy).
Aby uczniowie zrozumieli tę zasadę, wyjaśnij, że Siostra Linda K. Burton, generalna prezydent Stowarzyszenia Pomocy, uczyła, że aby podążać za przykładem Zbawiciela w służbie dzieciom Bożym, musimy stosować zasadę „najpierw obserwujcie, potem służcie” („Najpierw obserwujcie, potem służcie”, Ensign lub Liahona, listopad 2012, str. 78). Zapisz ten zwrot pod zasadą na tablicy.
W jaki sposób możemy nauczyć się zwracać baczniejszą uwagę na potrzeby bliźnich? (Możesz zwrócić uwagę uczniów na to, że niektóre potrzeby mogą nie być widoczne na pierwszy rzut oka. Możemy się jednak modlić i prosić o pomoc, byśmy umieli dostrzegać potrzeby bliźnich i skupiać nasze myśli na nich, a nie na nas samych).
Jaką korzyść może przynieść nam umiejętność zauważania potrzeb bliźnich i pomagania w ich zaspokajaniu?
Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się tym, co wcześniej napisali o sytuacji, w której ktoś zauważył, że są w potrzebie i udzielił im pomocy.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Thomasa S. Monsona:
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Ile razy wasze serca drgnęły, gdy widzieliście kogoś w potrzebie? Ile razy planowaliście, że to właśnie wy pomożecie? A ile razy przeszkodziło w tym codzienne życie i zostawiliście zadanie pomocy innym, przekonani, że ‘na pewno ktoś się tym zajmie’.
Stajemy się więźniami braku czasu. Jeśli jednak zrobimy krok w tył i z dystansu przyjrzymy się naszym uczynkom, możemy odkryć, że jesteśmy zaangażowani w sprawy bez znaczenia. Innymi słowy, zbyt często poświęcamy większość swojego czasu sprawom, które w ogóle nie liczą się w życiu i zaniedbujemy sprawy ważniejsze” („Co uczyniłem dzisiaj dla kogoś?” Ensign lub Liahona, listopad 2009, str. 85).
Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie wydarzenia typowego dnia. Niech zastanowią się, kto ze spotykanych przez nich osób, może potrzebować pomocy, na przykład rodzice, rodzeństwo lub rówieśnicy. Zachęć ich, aby zobowiązali się, że będą podążać za przykładem Zbawiciela, oferując pomoc potrzebującym.
Podsumuj Ew. Marka 8:10–21, wyjaśniając, że po cudownym nakarmieniu czterech tysięcy osób Jezus popłynął z uczniami do miejsca zwanego Dalmanutą. Faryzeusze żądali tam od Niego znaku z nieba. Jezus im odmówił i nauczał uczniów, by wystrzegali się nauk faryzeuszy, gdyż powodują duchową ślepotę.
Wyjaśnij, że Jezus opuścił z uczniami okolice Dziesięciogrodu i przybył do miejsca zwanego Betsaidą. Przyprowadzono tam do Niego ślepca, żeby go uzdrowił.
Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Marka 8:22–26, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, w jaki sposób Zbawiciel uzdrowił ślepca.
Co się stało, kiedy Zbawiciel po raz pierwszy włożył ręce na ślepca? (Możesz wyjaśnić, że zwrot: „Spostrzegam ludzi, a gdy chodzą, wyglądają mi jak drzewa” [werset 24.] wskazuje na to, że ślepiec przejrzał, ale nie widział wyraźnie).
Co się stało, kiedy Zbawiciel po raz drugi włożył na niego ręce?
Wręcz uczniom egzemplarze poniższej wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów i poproś któregoś z nich o przeczytanie jej na głos. Resztę zachęć, aby śledzili tekst i wyszukali, dlaczego Jezus uzdrowił ślepca stopniowo, czyli etapami.
Obraz
Starszy Bruce R. McConkie
„Ten cud jest wyjątkowy. Jest to jedyny odnotowany przypadek, w którym Jezus uzdrawia etapami. Być może nasz Pan zdecydował się postąpić w ten sposób, żeby wzmocnić słabą, lecz cały czas rosnącą wiarę ślepca. Wydaje się, że powtarzający się fizyczny kontakt z Jezusem dodawał niewidomemu nadziei, pewności i wiary. Jezus osobiście (1) wyprowadził ślepca za rękę poza wieś, (2) zwilżył mu oczy własną śliną, (3) dokonał obrzędu nałożenia rąk i (4) ponownie położył ręce na jego oczy.
Z pewnością sposób, w jaki odbyło się do uzdrowienie, uczy, że ludzie powinni ubiegać się o uzdrawiającą łaskę Pana z całej siły i wiary, mimo że stanowią jedynie część lekarstwa. Po otrzymaniu go jednak można uzyskać dalsze wzmocnienie i wiarę, dzięki której zostaną uzdrowieni i całkowicie uleczeni. Ludzie często doświadczają również stopniowego uleczenia z przypadłości duchowych, gdy krok po kroku podporządkowują swoje życie planom i celom Boga” (Doctrinal New Testament Commentary, 1:379–380).
W jaki sposób stopniowe uzdrowienie może wzmocnić czyjąś wiarę w Jezusa Chrystusa?
Dlaczego ważne jest, aby rozumieć, że niektóre błogosławieństwa, takie jak zdobycie świadectwa o ewangelii lub fizyczne albo duchowe uzdrowienie, często otrzymujemy stopniowo lub etapami, a nie od razu?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Marka 8:27. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i odszukają, jakie pytanie Zbawiciel zadał uczniom. Poproś uczniów, aby opowiedzieli o tym, co znaleźli. Niech przypomną sobie, jak Piotr odpowiedział na to pytanie (Ew. Mateusza 16:16) (werset ten to fragment do opanowania). Jeśli nie pamiętają, poproś jednego z nich o przeczytanie na głos Ew. Marka 8:29 (w wersecie tym znajduje się odpowiedź Piotra).
Podsumuj Ew. Marka 8:30–38, wyjaśniając, że Zbawiciel nakazał Swoim uczniom, by nie ujawniali jeszcze publicznie, że jest Chrystusem, czyli Mesjaszem. Zaczął również nauczać ich o Swoim nadchodzącym cierpieniu i śmierci.
Na zakończenie lekcji poproś uczniów, by podzielili się swoim świadectwem o prawdach, których nauczyli się z omówionych w trakcie lekcji fragmentów pism świętych.
Starszy Bruce R. McConkie z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił znaczenie słowa „korban” i dlaczego Zbawiciel potępił tę stosowaną przez faryzeuszy i uczonych w piśmie praktykę:
„Oto, co Jezus próbuje nam ukazać: Często starzy i niedołężni rodzice cierpią z powodu głodu, braku odzienia lub dachu nad głową […]. Ale mają dzieci — dzieci, którym dobrze się wiedzie i są zamożne […]. Z pewnością wystarczyłoby dla wszystkich i nadto. Ale nie, dzieci mówią: ‘To korban’, co znaczy: ‘Obiecaliśmy przeznaczyć nasz majątek na święte cele. Wy — rodzice — możecie cierpieć zimno, głód i nie mieć schronienia nad głową, ale nie możecie skorzystać z naszej majętności. Gorliwie służymy Panu i nasz majątek jest Jemu obiecany, a my nie możemy złamać złożonej obietnicy’.
Albo: ‘To korban; obiecałem, że mój majątek będzie poświęcony na cele święte i mimo że nadal mogę z niego korzystać do końca życia, wy nie będziecie mogli mieć do niego dostępu ze względu na złożoną przeze mnie obietnicę […].
Dotrzymanie mojej obietnicy jest ważniejsze niż obowiązek pomagania rodzicom. Przekazywane ustnie tradycje starszych mają pierwszeństwo nad boskim prawem spisanym przez Mojżesza’.
Trudno uwierzyć, że religia mogła tak bardzo się pogrążyć i że ludziom, którzy wyznawali, iż służą Jehowie swoich ojców, tak łatwo było oczyścić sumienie i uwolnić się od przestrzegania Jego prawa. Jezus już wcześniej nazwał ich hipokrytami i powiedział, że ich cześć zda się na nic” (The Mortal Messiah, 4 tomy [1979–1981], 2:407–408).
Prezydent Thomas S. Monson nauczał o udzielaniu pomocy bliźnim:
„Potrzebujący są zawsze wokół nas i każdy może zrobić coś, by komuś pomóc […].
Moi bracia i siostry, jesteśmy otoczeni ludźmi, którzy potrzebują naszej uwagi, naszej zachęty, wsparcia, pocieszenia i serdeczności — czy są to członkowie rodziny, przyjaciele, znajomi czy obcy. Tu na ziemi jesteśmy dłońmi Pana i mamy upoważnienie, by służyć Jego dzieciom i umacniać je. On polega na każdym z nas” (Thomas S. Monson, „Co uczyniłem dzisiaj dla kogoś?” Ensign lub Liahona, listopad 2009, str. 85, 86).