Paweł napisał do świętych w Tesalonice po tym, jak dowiedział się, że byli wierni ewangelii w obliczu prześladowań. Pochwalił ich za wierność i pragnienie nauczania ewangelii. Wyjaśnił, dlaczego głosił ewangelię świętym w Tesalonice.
Paweł chwali świętych w Tesalonice za ich wierność w cierpieniach
Poproś uczniów, aby podzielili się pozytywnymi doświadczeniami, jakie odczuli, dzieląc się ewangelią z innymi ludźmi.
Jakich wyzwań możemy doświadczyć, kiedy staramy się dzielić ewangelią?
Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania I Listu do Tesaloniczan 1–2 odszukali prawdy, które pomogą im w ich wysiłkach związanych z dzieleniem się ewangelią.
Poproś uczniów, aby znaleźli Tesalonikę na mapie nr 13, „The Missionary Journeys of the Apostle Paul” [Podróże misyjne Apostoła Pawła], która znajduje się w anglojęzycznej wersji pism świętych ŚwDO. Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos następującego opisu świętych w Tesalonice:
Święci w Tesalonice zaliczali się do pierwszych Europejczyków, którzy przystąpili do Kościoła. Paweł, Sylas i Tymoteusz po raz pierwszy głosili w niej ewangelię podczas drugiej podróży misyjnej Pawła, ale zostali wypędzeni z miasta przez przywódców żydowskich (zob. Dzieje Apostolskie 17:5–15). Święci w Tesalonice nadal doświadczali prześladowań nawet po wyjeździe Pawła i jego towarzyszy. Paweł napisał później list do świętych, aby dodać im otuchy w obliczu prześladowań.
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Tesaloniczan 1:2–4. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali, dlaczego Paweł radował się z powodu świętych w Tesalonice.
Dlaczego Paweł radował się z powodu świętych w Tesalonice?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Tesaloniczan 1:5–6. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i odszukali, w jaki sposób Paweł głosił ewangelię Tesaloniczanom podczas swojej pierwszej wizyty.
W jaki sposób, według wersetu 5., Paweł głosił ewangelię Tesaloniczanom? (W słowie i z mocą Bożą).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie poniższej wypowiedzi Starszego Bruce’a R. McConkiego z Kworum Dwunastu Apostołów. Pozostałych poproś, aby odszukali, co oznacza słowo i moc ewangelii.
Obraz
Starszy Bruce R. McConkie
„Prawdziwa ewangelia składa się z dwóch elementów: ze Słowa i Mocy. Wszyscy mogą mieć dostęp do słowa; księgi, w których zostało ono zapisane są powszechnie dostępne. Jednak moc musi pochodzić od Boga; jest i musi być przekazana zgodnie z Jego zamysłem i wolą tym, którzy przestrzegają prawa, jakie uprawnia ich do jej otrzymania.
Słowo ewangelii to mówiona lub pisana relacja o tym, co ludzie muszą zrobić, aby osiągnąć zbawienie […].
Aczkolwiek właściwe zbawienie ma miejsce jedynie wtedy, gdy przyjmujemy moc Bożą i używamy jej; a mocą tą jest moc kapłaństwa i moc Ducha Świętego” (Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 3:42–43).
Co, według Starszego McConkiego, oznacza słowo ewangelii? Co oznacza moc ewangelii?
Co, według wersetu 6., uczynili Tesaloniczanie, kiedy nauczono ich ewangelii w słowie i z mocą Bożą? (Stali się naśladowcami i sługami Pana).
Jak sformułowalibyście zasadę podsumowującą nauki Pawła w wersetach 5–6? (Choć uczniowie mogą użyć innych słów, powinni rozpoznać następującą zasadę: Kiedy nauczamy ewangelii Jezusa Chrystusa w słowie i z mocą Bożą, możemy pomóc ludziom stać się naśladowcami i sługami Pana).
Co możemy zrobić, żeby przygotować się do nauczania ewangelii w słowie i z mocą Bożą?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Tesaloniczan 1:7–9. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co jeszcze zrobili święci w Tesalonice po przyjęciu ewangelii.
Co jeszcze zrobili święci w Tesalonice po przyjęciu ewangelii? Jaki wpływ miał ich przykład na innych wierzących w ich otoczeniu?
Jakiej prawdy możemy nauczyć się z tych wersetów o tym, w jaki sposób możemy dzielić się ewangelią? (Uczniowie mogą inaczej to ująć, ale powinni rozpoznać następującą prawdę: Możemy dzielić się ewangelią poprzez nasz przykład).
Aby pomóc uczniom zrozumieć tę prawdę, poproś jednego z nich o przeczytanie następującej wypowiedzi Prezydenta Dietera F. Uchtdorfa z Pierwszego Prezydium:
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„Najskuteczniejszym sposobem głoszenia ewangelii jest dawanie przykładu. Jeśli żyjemy zgodnie ze swoimi przekonaniami, ludzie to zauważą. Jeśli podobizna Jezusa Chrystusa będzie jaśnieć w naszym życiu [zob. Alma 5:14], jeśli będziemy radośni i zawrzemy pokój ze światem, ludzie będą chcieli znać tego powód. Jednym z najpiękniejszych kazań, jakie wygłoszono na temat pracy misjonarskiej, były proste słowa przypisywane świętemu Franciszkowi z Asyżu: ‘Głoś ewangelię zawsze, a jeśli to konieczne, używaj słów’ [w: William Fay i Linda Evans Shepherd, Share Jesus without Fear (1999), str. 22]” („Czekając na drodze do Damaszku”, Ensign lub Liahona, maj 2011, str. 77).
Dlaczego dawanie przykładu jest skuteczniejszą metodą dzielenia się ewangelią niż tylko mówienie o niej?
W jaki sposób przykład danej osoby pomógł wam przyjąć ewangelię lub pełniej nią żyć?
Paweł opisuje, w jaki sposób wraz ze swoimi towarzyszami pełnił posługę wśród Tesaloniczan
Wyjaśnij, że pochwaliwszy świętych w Tesalonice za ich prawy przykład, Paweł przypomniał im o miłości, jaką ich darzy i o przykładzie, który im dał, kiedy wcześniej głosił im ewangelię.
Zapisz na tablicy następujący odsyłacz do pism świętych i pytanie:
Które słowa lub zwroty opisują prawy przykład, jaki Paweł i jego towarzysze dali Tesaloniczanom?
Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos I List do Tesaloniczan 2:1–13, a reszta klasy niech śledzi tekst w swoich pismach. Zamiast prosić uczniów o czytanie na głos, możesz poprosić ich, by zbadali te wersety indywidualnie, w małych grupach lub w parach. Poproś uczniów, aby odszukali słowa lub zwroty, które opisują prawy przykład, jaki Paweł i jego towarzysze dali Tesaloniczanom. Możesz zaproponować im, by zaznaczyli to, co znajdą.
Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, aby podeszli do tablicy i napisali na niej jedno lub dwa odnalezione słowa bądź zwroty. Poproś ich, by wyjaśnili, w jaki sposób te słowa lub zwroty mogą nam przyświecać, kiedy staramy się dawać prawy przykład innym ludziom.
Podsumuj I List do Tesaloniczan 2:14–18, wyjaśniając, że Paweł powiedział, że święci w Tesalonice byli prześladowani, ponieważ przyjęli ewangelię. Powiedział świętym, że starał się ich ponownie odwiedzić, ale „przeszkodził” mu przeciwnik (werset 18.).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos I Listu do Tesaloniczan 2:19–20. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają to, o czym Paweł powiedział, że jest jego „nadzieją albo radością” (werset 19.).
O czym Paweł powiedział, że jest jego „nadzieją albo radością”?
W jaki sposób nadzieja i radość Pawła są wyrazem nadziei i radości, jakie Ojciec Niebieski żywi wobec nas?
Na zakończenie złóż świadectwo o omówionych na lekcji prawdach. Poproś uczniów, aby zastanowili się, w jaki sposób mogą dzielić się ewangelią zarówno mówiąc o niej, jak i dając prawy przykład. Zachęć ich, aby działali zgodnie z otrzymywanymi podszeptami.
Paweł często zaczynał swoje listy, świadcząc zarówno o Bogu Ojcu, jak i o Panu Jezusie Chrystusie, potwierdzając tym samym, że Ojciec i Syn to dwie oddzielne istoty.
Słowo wybrani w I Liście do Tesaloniczan 1:4 oznacza bycie wybranym przez Pana na podstawie godności w przedziemskim życiu i zaliczanie się do Jego ludu przymierza. Ludziom wybranym „dane są szczególne błogosławieństwa i obowiązki, żeby mogli błogosławić wszystkie narody świata” (Guide to the Scriptures, „Election”, strona internetowa: scriptures.lds.org).
Starszy Joseph B. Wirthlin z Kworum Dwunastu Apostołów opisał, dlaczego Paweł radował się z powodu świętych w Tesalonice:
„Paweł radował się, ponieważ to, co powiedział Tesaloniczanom, nie stanowiło dla nich pustych słów, gdyż słuchali z wielkim zainteresowaniem, a przekazana im nauka zaowocowała w ich życiu potężnym pragnieniem prawości […]. Cieszył się, że pomimo wielu trudności przesłanie ewangelii zostało przyjęte z taką radością i szczęściem. Na zakończenie zwrócił uwagę na ich największe osiągnięcie — na to, że stali się godnymi naśladowania przykładami dla wszystkich swoich sąsiadów i że słowo Pana wyszło od nich daleko poza ich granice, do ludzi na całym świecie. Paweł złożył im hołd, mówiąc, że gdziekolwiek by się nie udał, ludzie opowiadali mu o ich niezwykle dobrych czynach i wierze w Boga” („There Am I in the Midst of Them”, Ensign, maj 1976, str. 56–57).