Wprowadzenie do Listu Pawła do Hebrajczyków
Dlaczego warto studiować tę księgę?
List do Hebrajczyków świadczy o tym, że Jezus Chrystus przewyższa wszystko, co istnieje. Przewyższa On aniołów, ma bardziej doskonałe imię i wyższe powołanie. Aniołowie są sługami Boga, ale Jezus Chrystus jest Jego Synem. Z księgi tej uczymy się również o tym, że Jezus przewyższa Mojżesza i że Jego służba przyniosła nowe przymierze, które przewyższa stare przymierze oparte na prawie Mojżesza. Będąc wyższym kapłanem w Kapłaństwie Melchizedeka, Jego kapłaństwo przewyższa to, które posiadali wyżsi kapłani według prawa Mojżesza.
Choć pisma święte są wypełnione odnośnikami do zadość czyniącej ofiary Jezusa Chrystusa, Jego Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia, List do Hebrajczyków podkreśla niemającą końca pracę Odkupiciela w życiu tych, którzy się do Niego zwracają w posłuszeństwie i z wiarą. Dzięki studiowaniu Listu do Hebrajczyków uczniowie głębiej zrozumieją doktrynę Zadośćuczynienia i odnajdą natchnienie, aby żyć z wiarą w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa.
Kto napisał tę księgę?
Większość świętych w dniach ostatnich przyjmuje, że Paweł jest autorem Listu do Hebrajczyków (zob. Bible Dictionary, „Pauline Epistles”). Jednakże są osoby, które wątpią w to, że Paweł napisał ten list, gdyż styl oraz język, jakim on został napisany, różni się od innych listów Pawła. Powszechnie przyjmuje się, że jeśli ten list nie został napisany ręką Pawła, to idee w nim zawarte są jego autorstwa, gdyż doktryny poruszone w Liście do Hebrajczyków zgadzają się z tymi, o których jest mowa w pozostałych listach Pawła. Prorok Józef Smith przypisał treść Listu do Hebrajczyków Apostołowi Pawłowi (zob. Teachings of President of the Church: Joseph Smith [2007], str. 105). Dla celów tego podręcznika należy przyjąć, że autorem Listu do Hebrajczyków jest Paweł.
Kiedy i gdzie została napisana?
Nie wiemy, gdzie został napisany List do Hebrajczyków. Nie wiemy także, kiedy dokładnie to miało miejsce. Jednakże powszechnie przyjmuje się, że został on napisany około 60–62 r. n.e., mniej więcej w czasie, kiedy Paweł napisał listy do Filipian, Kolosan, Efezjan i do Filemona (zob. Guide to the Scriptures, „Pauline Epistles”, strona internetowa: scriptures.lds.org).
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Paweł napisał List do Hebrajczyków, aby zachęcić członków Kościoła — z pochodzenia Żydów — by rozwijali wiarę w Jezusa Chrystusa i nie powrócili do porzuconego wcześniej sposobu życia (zob. List do Hebrajczyków 10:32–38).
Pod wpływem różnych przeciwności wielu chrześcijan — z pochodzenia Żydów — odchodziło z Kościoła i powracało do praktykowania żydowskich tradycji w synagodze, które w ich mniemaniu zapewniały im bezpieczeństwo (zob. List do Hebrajczyków 10:25, 38–39). Paweł pragnął ukazać tym świętym, że prawo Mojżesza samo w sobie wskazywało na Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie jako prawdziwe źródło zbawienia.
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
List do Hebrajczyków nie ma formy zwykłego listu, lecz stanowi rozbudowane kazanie, które wielokrotnie odnosi się do pism świętych oraz praktyk żydowskich. Jest to najdłuższe kazanie w Biblii o tym, w jaki sposób i dlaczego Jezus Chrystus przewyższa wszystko, co istnieje.
List do Hebrajczyków naucza, że Jezus Chrystus przewyższa prawo, ponieważ jest jego autorem. Z Listu tego uczymy się także, że prorocy otrzymali moc poprzez wiarę w Chrystusa, i że to On był wielkim Wyższym Kapłanem, w którym wypełniły się ofiary składane w czasach Starego Testamentu. Mowa w nim także o tym, że Jezus przewyższa aniołów i że dzięki Jego zadość czyniącej ofierze możemy otrzymać odpuszczenie grzechów.
List do Hebrajczyków jest jedną z ksiąg Biblii, w której możemy przeczytać o proroku Melchizedeku (zob. List do Hebrajczyków 7:1–4) oraz o kapłaństwie, które zostało nazwane jego imieniem (zob. List do Hebrajczyków 5:5–6, 10; 6:20; 7:11–17). W Liście do Hebrajczyków zawarta jest nauka, że Kapłaństwo Melchizedeka przewyższa Kapłaństwo Aarona oraz że zbawienia nie można uzyskać dzięki prawu Mojżesza lub poprzez obrzędy udzielane przez kapłanów Kapłaństwa Lewitykalnego, lecz dzięki Jezusowi Chrystusowi i poprzez obrzędy Kapłaństwa Melchizedeka (zob. List do Hebrajczyków 7:5–28). List do Hebrajczyków 11:1–12:4 stanowi wspaniałe kazanie na temat wiary i naucza, w jaki sposób człowiek może zaufać Jezusowi Chrystusowi. (Zob. Bible Dictionary, „Pauline Epistles: Epistle to the Hebrews”).
Zarys
List do Hebrajczyków 1–6 Jezus Chrystus jest odbiciem istoty Ojca. Przewyższa anioły i wszystkich proroków, którzy przed Nim byli, w tym także Mojżesza. Starożytni Izraelici, którzy zostali wyprowadzeni z Egiptu, nie weszli do odpoczynku Pana, ponieważ znieczulili swoje serca przeciwko Jezusowi Chrystusowi i Jego słudze, Mojżeszowi. Jako Wielki Wyższy Kapłan, Jezus przewyższa wszystkich wyższych kapłanów prawa Mojżesza. Chrystus udoskonalił się poprzez to, co wycierpiał. Możemy wejść do odpoczynku Pana i „[zwrócić] się ku rzeczom wyższym” poprzez doktryny i obrzędy ewangelii (List do Hebrajczyków 6:1).
List do Hebrajczyków 7–13 Ewangelia jest głoszona w oparciu o Kapłaństwo Melchizedeka. Kapłaństwo to przewyższa Kapłaństwo Aarona. Przybytek oraz obrzędy prawa Mojżesza stanowiły zapowiedź służby Chrystusa. Jezus Chrystus wypełnił prawo Mojżesza, przelewając Swoją krew, dzięki czemu możemy otrzymać zbawienie i odpuszczenie naszych grzechów. Poprzez wiarę prorocy oraz inni mężczyźni i kobiety czynili dobro oraz dokonywali cudów.