Wprowadzenie do Dziejów Apostolskich
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Dzieje Apostolskie stanowią most pomiędzy opisem życia i nauk Jezusa Chrystusa w czterech Ewangeliach a zapisami i poczynaniami Jego Apostołów. Dzieje Apostolskie przedstawiają, w jaki sposób Zbawiciel kontynuował kierowanie Swoim Kościołem poprzez natchnienie Ducha Świętego dla tych, którzy dzierżyli klucze kapłańskie. Duch Święty objawiał prawdę Apostołom, którzy prowadzili i nauczali Kościół. Apostołowie dokonywali cudów w imię Jezusa Chrystusa. Dzięki studiowaniu tej księgi uczniowie dowiedzą się, w jaki sposób Kościół Jezusa Chrystusa zaczął rozprzestrzeniać się z Jerozolimy „po krańce ziemi” (Dzieje Apostolskie 1:8). Studiowanie tej księgi ukaże także uczniom mądrość, jaka tkwi w podążaniu za współczesnymi prorokami i apostołami, jak też będzie natchnieniem, aby odważnie świadczyć o Jezusie Chrystusie.
Kto napisał tę księgę?
Łukasz jest autorem Dziejów Apostolskich, które stanowią „drugą część dzieła” […]. Pierwsza część jest znana jako Ewangelia wg św. Łukasza” (Guide to the Scriptures, „Acts of the Apostles”, strona internetowa: scriptures.lds.org; zob. także Ew. Łukasza 1:1–4; Dzieje Apostolskie 1:1).
Kiedy i gdzie została napisana?
Dzieje Apostolskie zostały napisane po Ewangelii Łukasza (zob. Dzieje Apostolskie 1:1), która najprawdopodobniej została napisana w drugiej połowie pierwszego wieku n.e. Nie wiemy gdzie została napisana ta księga.
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Łukasz skierował Dzieje Apostolskie do męża o imieniu Teofil (zob. Dzieje Apostolskie 1:1).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Dzieje Apostolskie opowiadają o powstaniu i rozprzestrzenianiu się chrześcijaństwa, począwszy od prowincjonalnej żydowskiej stolicy, Jerozolimy, a kończąc na Rzymie, stolicy wielkiego imperium. Wydarzenia opisane w Dziejach Apostolskich obejmują okres około 30 lat (od 30 do 62 r. n.e.) i obejmują głównie posługę Piotra (zob. Dzieje Apostolskie 1–12) i Pawła (zob. Dzieje Apostolskie 13–28). Bez księgi Dziejów Apostolskich nasza wiedza o wczesnej historii Kościoła byłaby ograniczona wyłącznie do informacji zawartych w nowotestamentowych listach. Ponadto Dzieje Apostolskie stanowią wartościowe historyczne tło dla listów Pawła.
Niezwykle ważne dla wzrostu wczesnego Kościoła było nawrócenie się Pawła (Dzieje Apostolskie 9) i jego kolejne misje, wizja Piotra, związana z przyjmowaniem do Kościoła ludzi innych narodów, którzy nie nawrócili się wcześniej na judaizm (zob. Dzieje Apostolskie 10:9–16, 34–35) oraz doktryny nauczane na konferencji w Jerozolimie (Dzieje Apostolskie 15).
Według zapisu w Ew. Łukasza 24:49, Zbawiciel nauczał Apostołów, że mają rozpocząć służbę dopiero wtedy, gdy „[zostaną] przyobleczeni mocą z wysokości”. Dzieje Apostolskie opisują wylanie mocy Ducha Świętego oraz niezwykłe skutki tego wydarzenia, które zaczynają się od nawrócenia tysięcy osób w dzień Zielonych Świąt (zob. Dzieje Apostolskie 2). W całych Dziejach Apostolskich Łukasz podkreśla wpływ Ducha Świętego na osoby i kongregacje. Wyrażenie „przyobleczeni mocą z wysokości” oznacza najprawdopodobniej, że Apostołowie „otrzymali wiedzę, moc i szczególne błogosławieństwa, które zazwyczaj są przekazywane wyłącznie w Świątyni Pana” (Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy [1965–1973], 1:859).
Zarys
Dzieje Apostolskie 1–2 Jezus Chrystus czyni posługę pośród Swoich uczniów przez 40 dni po Zmartwychwstaniu, a następnie wstępuje do nieba. Poprzez natchnienie Apostołowie powołują Macieja, aby zajął wolne miejsce w Kworum Dwunastu Apostołów. Duch Święty zostaje zesłany w dzień Zielonych Świąt. Piotr odważnie świadczy o zmartwychwstałym Zbawicielu. Nawraca się około trzech tysięcy ludzi.
Dzieje Apostolskie 3–8 Piotr i Jan uzdrawiają mężczyznę, który był chromy od urodzenia. Piotr i Jan zostają aresztowani za nauczanie i uzdrawianie w imię Jezusa Chrystusa, a następnie zostają uwolnieni z więzienia. Apostołowie powołują siedmiu mężczyzn, aby pomagali im w ich posłudze. Jednym z nich jest Szczepan, który za składanie świadectwa przed radą żydowską zostaje skazany na śmierć. Filip naucza w Samarii.
Dzieje Apostolskie 9–12 Saul się nawraca i rozpoczyna posługę. W wizji Piotr dowiaduje się, że ewangelia powinna być głoszona wśród ludzi innych narodów. Herod Agryppa I skazuje Apostoła Jakuba (brata Jana) na śmierć i wtrąca Piotra do więzienia.
Dzieje Apostolskie 13–15 Saul i Barnaba zostają powołani jako misjonarze. Napotykają na opór Żydów, ale są przyjęci przez ludzi innych narodów. Przywódcy Kościoła spotykają się w Jerozolimie i ustalają, że nawróceni ludzie wywodzący się z innych narodów nie muszą być obrzezani (lub w dalszym ciągu przestrzegać prawa Mojżesza), gdy przystępują do Kościoła. Paweł (jak od pewnego momentu nazywany jest Saul) wyrusza w swoją drugą podróż misyjną, w której towarzyszy mu Sylas.
Dzieje Apostolskie 16–20 Paweł i Sylas umacniają różne kościoły, które zostały ustanowione wcześniej. Na Wzgórzu Marsowym (Areopag) w Atenach Paweł głosi, że jesteśmy z „rodu Bożego” (Dzieje Apostolskie 17:29). Paweł kończy swoją drugą misję, a następnie udaje się na trzecią, do Azji Mniejszej. Paweł decyduje się powrócić do Jerozolimy.
Dzieje Apostolskie 21–28 W Jerozolimie Paweł zostaje aresztowany i kontynuuje składanie świadectwa o Jezusie Chrystusie. Pan ponownie ukazuje się Pawłowi. Wielu Żydów spiskuje, aby zabić Pawła. W Cezarei Paweł składa świadectwo przed Feliksem, Festusem i Agryppą. Statek z Pawłem rozbija się w drodze do Rzymu. Paweł głosi ewangelię, będąc w areszcie domowym w Rzymie.