Jezus nauczał Swoich uczniów o potrzebie wybaczania bliźnim. Apostołowie poprosili potem Jezusa, aby wzmocnił ich wiarę. W odpowiedzi na ich prośbę Zbawiciel opowiedział przypowieść o nieużytecznym słudze. Następnie Jezus uzdrowił dziesięciu trędowatych, ale tylko jeden wrócił, żeby Mu podziękować. Faryzeusze doprowadzili do konfrontacji ze Zbawicielem, a On nauczał ich o nadejściu królestwa Bożego.
Poproś uczniów, aby zastanowili się nad konkretnymi sytuacjami, które mogą wymagać od nich wykazania się wiarą (na przykład: prośba o błogosławieństwo kapłańskie, płacenie dziesięciny, przemówienie lub lekcja w Kościele). Poproś kilkoro z nich, aby powiedzieli o swoich przemyśleniach i wypisali odpowiedzi na tablicy.
Poproś uczniów, aby po cichu zastanowili się nad odpowiedziami na następujące pytania:
Czy kiedykolwiek chcieliście mieć więcej wiary? Jeśli tak, to jakie doświadczenia sprawiły, że wasza wiara wzrosła?
Poproś uczniów, aby w trakcie studiowania Ew. Łukasza 17 wyszukali zasady, które pomogą im wzmocnić wiarę.
Podsumuj Ew. Łukasza 17:1–2, wyjaśniając, że Zbawiciel ostrzegł tych, którzy sprowadzają bliźnich na złą drogę lub nakłaniają ich do grzechu, że zostaną za to pociągnięci do odpowiedzialności.
Poproś uczniów, żeby po cichu przeczytali Ew. Łukasza 17:3–4 i wyszukali, jakie wymagające wiary przykazanie Zbawiciel dał Swoim uczniom.
Co, według wersetów 3–4, Jezus nakazał Swoim uczniom czynić, jeśli ktoś ich skrzywdzi?
Jak często uczniowie mieli wybaczać według wersetu 4.? (Możesz wyjaśnić, że udzielając odpowiedzi, Zbawiciel powiedział nam, że powinniśmy wybaczać niezależnie od tego, ile razy zostaniemy skrzywdzeni, jeśli osoba, która wobec nas zawiniła, odpokutowała).
Dlaczego może być trudno wybaczyć osobie, która was wielokrotnie skrzywdziła?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos Ew. Łukasza 17:5. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, czego Apostołowie pragnęli od Zbawiciela, kiedy powiedział im, żeby wybaczali tym, którzy ich krzywdzą.
Czego Apostołowie pragnęli od Zbawiciela? (Możesz zaproponować uczniom, aby zaznaczyli w swoich pismach świętych wyrażenie: „przydaj nam wiary”).
W jaki sposób dążenie do zwiększenia wiary w Pana mogło pomóc Apostołom przestrzegać przykazania, by wybaczać bliźnim?
Podsumuj Ew. Łukasza 17:6, wyjaśniając, że Zbawiciel nauczył wówczas Apostołów, że wiara wielkości maleńkiego ziarnka gorczycy może sprawiać cuda. Aby pomóc Apostołom dowiedzieć się, w jaki sposób mogą wzmocnić swoją wiarę, Jezus przytoczył przypowieść opisującą relację między panem a sługą.
Zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: Nasza wiara wzrasta, kiedy…
Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Łukasza 17:7–10, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Pozostali niech śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, czego pan oczekiwał od swojego sługi.
Czego pan oczekiwał od swojego sługi?
Wyjaśnij, że w czasach biblijnych pan zapewniał swoim sługom wszelkie niezbędne środki do życia, jeśli wiernie wykonywali powierzone im obowiązki. Dlatego pan nie musiał w szczególny sposób dziękować sługom ani czuć się wobec nich zobowiązany za to, że wykonują swoje obowiązki.
Jakie są podobieństwa pomiędzy panem w tej przypowieści a naszym Ojcem Niebieskim? Czego On od nas oczekuje? (Abyśmy „[czynili] wszystko, co [nam] polecono” [werset 10.]).
Dodaj to do zdania na tablicy tak, żeby brzmiało: Nasza wiara wzrasta, kiedy staramy się czynić wszystko, co nakazuje nam nasz Ojciec Niebieski.
Aby wyjaśnić uczniom, co jeszcze może przydać im wiary, zapytaj:
Co, według wersetu 10., powinni mówić słudzy, którzy wykonali polecenia swojego pana?
Co to znaczy być „nieużytecznymi sługami”? (Oznacza to, że niezależnie od tego, jak bardzo ludzie przestrzegają przykazań, zawsze mają dług wobec Boga).
Dlaczego zawsze mamy dług wobec Boga, nawet jeśli jesteśmy posłuszni i prowadzimy prawe życie? (Ponieważ Ojciec Niebieski zawsze nas błogosławi, nigdy nie jesteśmy w stanie Mu się odpłacić [zob. Mosjasz 2:20–26]).
Uzupełnij zdanie na tablicy tak, żeby przekazywało następującą zasadę: Nasza wiara wzrasta, kiedy staramy się czynić wszystko, co nakazuje nam nasz Ojciec Niebieski, i kiedy pamiętamy, że zawsze mamy wobec Niego dług. Możesz zachęcić uczniów, aby zapisali tę zasadę w swoich pismach świętych.
W jaki sposób staranie się robić wszystko, co Ojciec Niebieski nam nakazuje, wzmacnia naszą wiarę?
Poproś uczniów, żeby przypomnieli sobie sytuację, w której przestrzegali przykazań lub posłusznie wykonywali swoje obowiązki. Zachęć ich, aby zapisali swoje przemyślenia w notatnikach lub dziennikach do studiowania.
Po upływie wyznaczonego czasu poproś uczniów, aby podzielili się tym, co napisali, z kolegą. Poproś kilkoro uczniów, aby podzielili się swoimi przemyśleniami z resztą klasy.
Zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: W czasach biblijnych chorowanie na trąd było ciężkim doświadczeniem, ponieważ…
Pomóż uczniom przypomnieć sobie, co wiedzą o trądzie, pytając, w jaki sposób dokończyliby to zdanie. Na przykład, uczniowie mogą wspomnieć, że trąd mógł powodować oszpecenie i śmierć; że trędowaci byli separowani od reszty społeczeństwa, aby chronić zdrowie innych ludzi, i że wymagano, aby krzyczeli „Nieczysty!”, aby ostrzec zbliżające się do nich osoby (zob. Bible Dictionary, „Leper”).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 17:11–12. Poproś uczniów, aby wyszukali, kogo Jezus spotkał, gdy wszedł do pewnej wioski w drodze do Jerozolimy. Poproś uczniów, aby podzielili się tym, co znaleźli.
Jakie uczucia mielibyście na widok Jezusa, jeśli bylibyście jednym z tych trędowatych?
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos Ew. Łukasza 17:13–14. Niech pozostali śledzą tekst w swoich pismach i wyszukają, co trędowaci powiedzieli Zbawicielowi i jak im na to odpowiedział.
O co trędowaci poprosili Jezusa?
Co Jezus kazał im uczynić?
Wyjaśnij, że prawo Mojżesza nakazywało, żeby uzdrowieni trędowaci stawiali się przed kapłanami, którzy zezwalali na ich powrót do życia w społeczeństwie (zob. III Ks. Mojżeszowa 14).
Co się stało, kiedy trędowaci odeszli?
Jakiej zasady możemy nauczyć się z wersetu 14. o tym, co musimy robić, aby otrzymać błogosławieństwa od Pana? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą prawdę: Otrzymujemy błogosławieństwa od Pana, kiedy czynimy, co nam nakazuje).
Poproś uczniów, aby zastanowili się, jakby się czuli na miejscu jednego z uzdrowionych trędowatych.
Jak myślicie, co wy byście uczynili, uświadomiwszy sobie, że zostaliście oczyszczeni z trądu?
Poproś kilkoro uczniów, aby czytali na głos Ew. Łukasza 17:15–19, czytając po jednym lub po kilka wersetów. Niech reszta uczniów śledzi tekst w swoich pismach i wyszuka, czym reakcja jednego z trędowatych różniła się od pozostałych.
Co w postępowaniu trędowatego Samarytanina, wskazywało na jego wdzięczność w stosunku do Zbawiciela?
Dlaczego Łukasz wspomina, że trędowaty, który okazał wdzięczność, był Samarytaninem — osobą, którą pogardzała większość Żydów? W jaki sposób ten szczegół pogłębia nasze zrozumienie tej historii?
Jakiej prawdy możemy nauczyć się z przykładu trędowatego, który powrócił, żeby podziękować Panu? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą prawdę: Ważne jest wyrażać wdzięczność za błogosławieństwa, które otrzymujemy).
Dlaczego ważne jest wyrażać Bogu wdzięczność za błogosławieństwa, które otrzymujemy?
Pod jakim względem przypominamy czasami tych dziewięciu trędowatych?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos poniższej wypowiedzi Prezydenta Thomasa S. Monsona:
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Moi bracia i siostry, czy pamiętamy o tym, by dziękować za błogosławieństwa, które otrzymujemy? Szczere podziękowania nie tylko pomagają nam rozpoznawać nasze błogosławieństwa, ale również otwierają drzwi niebios i pomagają nam odczuwać miłość Boga” („Boski dar wdzięczności”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 87).
Co, według słów Zbawiciela w wersecie 19., stało się z tym trędowatym z powodu tego, co uczynił? (Został uzdrowiony [całkowicie, również duchowo — przyp. tłum.]).
W jaki sposób dziękowanie Panu za nasze błogosławieństwa pomaga nam otrzymać całkowite uzdrowienie?
Poproś uczniów, żeby w swoich notatnikach lub dziennikach do studiowania wypisali konkretne błogosławieństwa, jakie otrzymują od Ojca Niebieskiego, za które są wdzięczni. Niech napiszą, jak mogą okazywać w życiu wdzięczność za te błogosławieństwa.
Podsumuj Ew. Łukasza 17:20–37, wyjaśniając, że Jezus nauczał o Swoim Drugim Przyjściu. (Uwaga: Podobne nauki omówione były w materiale lekcyjnym przy okazji Ew. Mateusza 24 i Józef Smith — Mateusz).
Na zakończenie lekcji możesz podzielić się swoim świadectwem o prawdach poznanych w jej trakcie. Zachęć uczniów, by stosowali te prawdy we własnym życiu.
Obraz
ikona fragmentów do opanowania
Omówienie fragmentów do opanowania
Możesz użyć tego ćwiczenia, aby pomóc uczniom nauczyć się na pamięć fragmentów do opanowania.
Podziel uczniów na cztero- lub pięcioosobowe grupy. Daj każdej z nich kostkę do gry i ołówek. (Jeśli nie masz możliwości zdobycia kostki, możesz użyć sześciu karteczek ponumerowanych od 1 do 6, które możesz umieścić w kopercie lub innego rodzaju pojemniku). Każdy z uczniów będzie też potrzebował czystej kartki. Niech każda grupa usiądzie razem wokół stolika lub siądzie w kręgu. Poproś uczniów, żeby otworzyli pisma święte na fragmencie do opanowania, którego mają nauczyć się na pamięć. Wyjaśnij, że celem tego ćwiczenia jest zostać pierwszą osobą w grupie, która napisze cały werset. Uczniowie muszą to zrobić, używając tylko jednego ołówka, który dasz każdej grupie. Żeby dany uczeń mógł użyć ołówka, musi wyrzucić kostką jedynkę (lub wybrać karteczkę z cyfrą 1). Niech wszyscy w grupie po kolei rzucają kostką (lub losują karteczki i wrzucają je z powrotem do pojemnika). Kiedy jeden z uczniów wyrzuci jedynkę, bierze ołówek i wymawiając na głos słowa wersetu, zaczyna zapisywać je na swojej kartce. W międzyczasie pozostali uczniowie w grupie po kolei rzucają kostką. Kiedy kolejna osoba w grupie wyrzuci 1, zabiera ołówek piszącemu i zaczyna pisać werset na swojej kartce, również wypowiadając słowa. Osoba, której przerwano pisanie, przyłącza się do reszty grupy i zaczyna rzucać kostką. Kiedy uczniowie, którzy nabędą prawo do ołówka, napisali już wcześniej część wersetu na swoich kartkach, zanim ponownie zaczną pisać, muszą najpierw przeczytać na głos to, co już napisali. (Dzięki temu powtarzaniu uczniowie zapamiętają werset). Ćwiczenie dobiega końca, kiedy jednemu uczniowi w każdej grupie uda się zapisać cały tekst fragmentu do opanowania.
Niech po zakończeniu ćwiczenia klasa chórem powtórzy werset.
Prezydent Gordon B. Hinckley mówił o tym, jak ważna jest wdzięczność:
„Zwyczaj mówienia ‘dziękuję’ cechuje wykształconego mężczyznę i wykształconą kobietę […].
Niech duch dziękczynienia prowadzi i błogosławi was we dnie i w nocy. Pracujcie nad tym. Przekonacie się, że przyniesie to wspaniałe rezultaty” („Rada proroka i jego modlitwa za młodzież”, Ensign, styczeń 2001, str. 4 lub Liahona, kwiecień 2001, str. 32).
Prezydent David O. McKay nauczał, w jaki sposób powinniśmy okazywać wdzięczność:
„Wdzięczność to coś głębszego niż podziękowanie. Dziękczynienie jest początkiem wdzięczności. Wdzięczność jest uwieńczeniem dziękczynienia. Na dziękczynienie mogą składać się jedynie słowa. Wdzięczność przejawia się w czynach” („The Meaning of Thanksgiving”, Improvement Era, listopad 1964, str. 914).
Joseph Smith Translation, Luke 17:21 [Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Łukasza 17:21]. „Królestwo Boże jest już pośród was”
Prorok Józef Smith nauczał na temat „królestwa Bożego”:
„Niektórzy mówią, że królestwo Boże nie zostało założone na ziemi przed dniem Zielonych Świąt i że Jan [Chrzciciel] nie głosił o chrzcie nawrócenia dla odpuszczenia grzechów; ale ja powiadam, w imię Pana, że królestwo Boże istniało na ziemi od czasów Adama i istnieje do chwili obecnej. Kiedykolwiek znajdował się na ziemi prawy człowiek, któremu Bóg objawił Swoje słowo i dał moc i upoważnienie, by usługiwał w Jego imieniu […], tam było królestwo Boże” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], str. 82).