Hyrje te Letra e Parë e Apostullit Pjetër
Përse të studiohet ky libër?
Një temë që gjendet kudo në Letrën e Parë të Pjetrit është që me anë të Shlyerjes së Jezu Krishtit, dishepujt e Shpëtimtarit mund t’i durojnë e t’u përgjigjen plot besim vuajtjeve dhe përndjekjeve. Çdo kapitull i 1 Pjetrit flet për prova ose vuajtje, dhe Pjetri dha mësim se durimi i provave është “më i çmuar nga ari” dhe do t’i ndihmonte besimtarët që të merrnin “shpëtimin e shpirtrave [të tyre]” (1 Pjetër 1:7, 9). Pjetri u kujtoi gjithashtu shenjtorëve identitetin e tyre si një “fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, një popull i fituar” (1 Pjetër 2:9). Duke i studiuar këshillat që dha Pjetri në këtë letër, studentët mund të marrin shpresë, kurajë dhe forcë që mund t’i ndihmojnë ata me sfidat që hasin.
Kush e shkroi këtë libër?
Autori i kësaj letre është “Pjetri, apostull i Jezu Krishtit” (1 Pjetër 1:1). “Pjetri fillimisht njihej si Simeoni ose Simoni (2 Pjetër 1:1), një peshkatar i Betsaidës që jetonte me gruan e tij në Kapernaum. … Pjetri u thirr me vëllanë e tij, Andrean, të ishin dishepuj të Jezu Krishtit (Mateu 4:18–22; Marku 1:16–18; Lluka 5:1–11). …
… Zoti e zgjodhi [Pjetrin] të mbante çelësat e mbretërisë në tokë (Mateu 16:13–18). …
Pjetri ishte apostulli kryesues i kohës së tij” (Udhëzuesi për Shkrimet e Shenjta, “Pjetër”, scriptures.lds.org).
Shkrimet e Pjetrit tregojnë rritjen e tij nga një peshkatar i thjeshtë në një Apostull të fuqishëm.
Kur dhe ku u shkrua ai?
Pjetri ka gjasa ta ketë shkruar Letrën e tij të Parë midis viteve 62 dhe 64 ps.K. Ai e shkroi nga “Babiloni[a]” (1 Pjetër 5:13), ndoshta një emërtim simbolik për Romën.
Pranohet gjerësisht se Pjetri vdiq gjatë mbretërimit të perandorit romak, Neronit – me gjasa pas vitit 64 ps.K., kur Neroni filloi t’i përndiqte të krishterët (shih Udhëzuesi për Shkrimet e Shenjta, “Pjetër”).
Për kë u shkrua ky libër dhe përse?
Pjetri ia drejtoi këtë letër anëtarëve të Kishës që jetonin në pesë krahinat romake të Azisë së Vogël, të vendosura në Turqinë e ditëve të sotme (shih 1 Pjetër 1:1). Pjetri i konsideronte lexuesit e tij të ishin të “zgjedhur[it]” e Perëndisë (1 Pjetër 1:2). Ai shkroi që t’i forconte dhe t’u jepte kurajë shenjtorëve në “prov[ën] e besimit [të tyre]” (1 Pjetër 1:7) dhe t’i përgatiste ata për një “provë … zjarri” të ardhshme (1 Pjetër 4:12). Mesazhi i Pjetrit u mësoi gjithashtu atyre se si t’i përgjigjeshin përndjekjes (shih 1 Pjetër 2:19–23; 3:14–15; 4:13).
Këshillat e Pjetrit ishin në kohën e duhur sepse anëtarët e Kishës ishin pothuaj në fillimet e një periudhe përndjekjeje të nderë. Deri rreth vitit 64 ps.K., pothuaj në kohën kur Pjetri e shkroi këtë letër, qeveria romake përgjithësisht e toleronte krishterimin. Në korrik të atij viti, një zjarr shkatërroi një pjesë të madhe të Romës, dhe pati zëra se vetë Perandori Neroni e kishte urdhëruar vënien e zjarrit. Në përpjekje për ta shmangur fajësimin për shkatërrimin, disa romakë të njohur akuzuan të krishterët për vënien e zjarrit. Kjo çoi në një përndjekje të madhe ndaj të krishterëve kudo në perandorinë romake. Pjetri tregoi se kur shenjtorët “vua[jnë] si [të] krishterë” (1 Pjetër 4:16), ata mund të ndiejnë gëzim duke e ditur se po ndjekin gjurmët e Jezu Krishtit (shih 1 Pjetër 2:19–23; 3:15–18; 4:12–19).
Cilat janë disa tipare dalluese të këtij libri?
Në mes të vuajtjes dhe përndjekjes me të cilën u përballën shenjtorët e kohës së tij, Pjetri i porositi ata që të mbështeteshin te njëri-tjetri me dashuri dhe butësi (shih 1 Pjetër 1:22; 3:8–9). Veç kësaj, te 1 Pjetri 5 ne lexojmë se Pjetri shpjegoi mënyrën se si udhëheqësit e Kishës duhet t’i forcojnë bashkësitë e tyre.
Kjo letër përmban ndoshta referencat më të qarta biblike për botën e shpirtrave dhe punën e shpëtimit që ndodh atje. Pjetri përmendi shkurtimisht se Jezu Krishti e vizitoi botën e shpirtrave për t’u predikuar shpirtrave të pabindur që kishin jetuar në kohën e Noeut (shih 1 Pjetër 3:18–20). Ai shtoi se ungjilli iu predikua të vdekurve për t’u dhënë individëve që kishin ndërruar jetë mundësinë që të gjykoheshin në kushte të barabarta me të gjallët (shih 1 Pjetër 4:5–6). Në periudhën tonë ungjillore, Presidenti Jozef F. Smith po përsiaste domethënien e 1 Pjetrit 3:18–20 dhe të 1 Pjetrit 4:6 kur ai mori një zbulesë, e cila qartëson doktrinat që lidhen me botën e shpirtrave (shih DeB 138).
Përmbledhje
1 Pjetër 1:1–2:10 Pjetri shkruan për nevojën që kanë shenjtorët për t’u rritur shpirtërisht me qëllim që të marrin shpërblime të përjetshme. Premtimi i shpëtimit bëhet i mundur nëpërmjet gjakut të çmuar të Jezu Krishtit. Shenjtorët janë një “fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, një popull i fituar” (1 Pjetër 2:9), të cilët kanë marrë mëshirën e Perëndisë.
1 Pjetër 2:11–3:12 Dishepujt e Jezu Krishtit përpiqen t’i nderojnë të gjithë njerëzit dhe t’u nënshtrohen autoriteteve dhe ligjeve civile. Pjetri i drejtohet grupeve të veçanta të shenjtorëve: qytetarëve të lirë, shërbëtorëve, bashkëshorteve dhe bashkëshortëve.
1 Pjetër 3:13–5:14 Kur përndjekja bën që shenjtorët të vuajnë, ata duhet të kujtojnë shembullin e Jezu Krishtit, i cili vuajti e më pas mori ekzaltimin. Jezu Krishti ua predikoi ungjillin të vdekurve që ata të mund të kenë një gjykim të drejtë. Udhëheqësit e Kishës ndjekin shembullin e Jezu Krishtit kur kujdesen për tufën e Perëndisë. Shenjtorët duhet ta përulin vetveten dhe ta hedhin merakun e tyre mbi Perëndinë.