មេរៀនទី 151
អេធើរ 13–15
សេចក្តីផ្ដើម
កំណត់ត្រារបស់ព្យាការីអេធើរអំពីអរិយធម៌របស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌធ្វើជាសាក្សីមួយថា អស់អ្នកទាំងឡាយណាដែលបដិសេធព្រះអម្ចាស់ និងច្រានចោលព្យាការីរបស់ទ្រង់នឹងមិនរីកចម្រើននោះទេ ។ អេធើរបានព្រមានដល់កូរីអានទុម ជាស្ដេចនៃសាសន៍យ៉ារេឌមួយអង្គ ថាប្រជាជនរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវបានបំផ្លាញបង់ ប្រសិនបើទ្រង់ និងរាស្ដ្រទាំងឡាយមិនប្រែចិត្តនោះទេ ។ នៅពេលកូរីអានទុម និងប្រជាជនរបស់ទ្រង់បានបដិសេធមិនព្រមប្រែចិត្ត នោះមានសង្គ្រាម និងអំពើទុច្ចរិតបានកើតឡើងជាច្រើនឆ្នាំ រហូតដល់ជាតិសាសន៍យ៉ារេឌមួយទាំងមូលត្រូវបានបំផ្លាញ ។ មានតែអេធើរ និងកូរីអានទុមប៉ុណ្ណោះ ដែលបាននៅរស់ដើម្បីធ្វើជាសាក្សីអំពីការបំពេញនៃការព្យាករណ៍របស់ព្យាការីអេធើរ ។ ជំពូកទាំងនេះក៏ជាការបំពេញតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះមួយថា « ជាតិសាសន៍ណាក៏ដោយដែលយកបាន [ ដែនដីសន្យា ] ត្រូវបម្រើដល់ព្រះ ឬពួកគេនឹងត្រូវកម្ចាត់ចេញ » ( អេធើរ 2:9 ) ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
អេធើរ 13:1–12
លោកមរ៉ូណៃកត់ត្រាពីការព្យាករណ៍របស់អេធើរអំពីទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី និងទីក្រុងយេរូសាឡិមចាស់
សូមពន្យល់ថា ទីក្រុងខ្លះត្រូវបានគេស្គាល់ដោយឈ្មោះដែលរៀបរាប់ពីលក្ខណៈសំខាន់របស់វា ។ សូមអានឈ្មោះដែលរៀបរាប់ពីទីក្រុងដូចខាងក្រោម ហើយសូមឲ្យសិស្សទស្សន៍ទាយថាទីក្រុងណាមួយត្រូវនឹងឈ្មោះរបស់វា ៖ ទីក្រុងនៃភ្លើង ( ទីក្រុងប៉ារីស ប្រទេសបារាំង ) ទីក្រុងអមតៈ ( ទីក្រុងរ៉ូម ប្រទេសអ៊ីតាលី ) ទីក្រុងខ្យល់ ( ទីក្រុងឈីកាហ្គោ រដ្ឋអិលលីណោយ សហរដ្ឋអាមេរិច ) គុជនៃទិសបូព៌ា ( ទីក្រុងម៉ានីល ប្រទេសភីលីពីន ) និងទីក្រុងនៃព្រះរាជវាំង ( ទីក្រុងម៉ិកស៊ីកូ ប្រទេសម៉ិកស៊ីកូ ) ។ សូមឲ្យសិស្សផ្ដល់យោបល់ថាតើឈ្មោះដែលបានរៀបរាប់ទាំងនេះអាចប្រាប់អ្វីខ្លះអំពីទីក្រុងទាំងនោះ ។
សូមបង្ហាញថា លោកមរ៉ូណៃបានកត់ត្រាការព្យាករណ៍របស់អេធើរអំពីទីក្រុងបី ៖ ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ( សូមមើល អេធើរ 13:6–8, 10 ) ; ទីក្រុងរបស់អេណុក ដែលបាន « ចុះមកពីស្ថានសួគ៌ » ( អេធើរ 13:3; សូមមើលផងដែរ ម៉ូសេ 7:62–64 ) ; និងទីក្រុងយេរូសាឡិមនៅក្នុងដែនដីដ៏បរិសុទ្ធ ( សូមមើល អេធើរ 13:11 ) ។ សូមប្រាប់សិស្សថា អេធើរបង្រៀនដល់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌថា ដែនដីដែលពួកគេបានរស់នៅគឺជាកន្លែងមួយនៃទីក្រុងអនាគតដ៏មានសាៈសំខាន់ខ្លាំងបំផុត ( សូមមើល អេធើរ 13:2–3 ) ។ សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 13:4–8 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ដោយរកមើលឈ្មោះរបស់ទីក្រុងដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។
-
តើទីក្រុងទាំងនេះមានឈ្មោះអ្វីខ្លះ ? ( ទីក្រុងយេរូសាឡិម និងទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ) ។ តើឈ្មោះដែលរៀបរាប់មួយណាដែលអេធើរបានប្រើសម្រាប់ទីក្រុងយេរូសាឡិម នៅក្នុងដែនដីដ៏បរិសុទ្ធ និងជាទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ដែលនឹងត្រូវកសាងនៅលើទ្វីបអាមេរិកនៅថ្ងៃណាមួយ ? ( « ទីក្រុងដ៏បរិសុទ្ធ » ) ។
-
តើអ្នកគិតថា វានឹងដូចជាអ្វីទៅដែលបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយដែលហៅថា « ទីក្រុងដ៏បរិសុទ្ធ » ?
សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 13:10–11 ដោយស្ងាត់ស្ងៀមដោយរកមើលរបៀបដែលប្រជាជននឹងសក្តិសមក្នុងការរស់នៅក្នុងទីក្រុងដ៏បរិសុទ្ធទាំងនេះ ។
-
តើប្រជាជននឹងសក្តិសមដើម្បីរស់នៅក្នុងទីក្រុងទាំងនេះដោយរបៀបណា ? ( ដោយមានសំលៀកបំពាក់របស់ពួកគេធ្វើឲ្យ « សតាមរយៈឈាមនៃកូនចៀម » ) ។
-
តើវាមានន័យយ៉ាងណា សម្រាប់មនុស្សដែលមានសំលៀកបំពាក់របស់គេធ្វើឲ្យ « សតាមរយៈឈាមនៃកូនចៀម » ? ( វាមានន័យថា មនុស្សដែលក្លាយជាស្អាតស្អំ និងធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធចេញពីអំពើបាបតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាកូនចៀមរបស់ព្រះ សូមមើល នីហ្វៃទី 1 12:11; អាលម៉ា 5:21 ) ។
សូមពន្យល់ថា ឈ្មោះមួយទៀតសម្រាប់ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនោះគឺ ស៊ីយ៉ូន ( សូមមើល ម៉ូសេ 7:62; មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ 1:10 ) ។ ខណៈពេលដែលទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី និងទីក្រុងនៃយេរូសាឡិមនឹងត្រូវបានស្ថាបនាឡើងនៅពេលអនាគតក្ដី សមាជិកទាំងអស់នៃសាសនាចក្រអាចស្វែងរកឃើញនាពេលនេះដើម្បីស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូន នៅកន្លែងដែលពួកគេរស់នៅ ( សូមមើល គ. និង ស. 6:6; 14:6 ) ។ នៅក្នុងអត្ថន័យដ៏សាមញ្ញចាំបាច់បំផុតមួយ ទីក្រុងស៊ីយ៉ូនគឺជា « ទីក្រុងដែលមានចិត្តល្អសុទ្ធសាធ » ( គ. និង ស. 97:21 ) ។ សូមចែករំលែកនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ទីក្រុងស៊ីយ៉ូន គឺជាស៊ីយ៉ូនដោយសារតែអាកប្បកិរិយា ឥរិយាបថ និងភាពស្មោះត្រង់នៃពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន [ សូមមើល ម៉ូសេ 7:18] ។ សូមចាំថា ‹ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានហៅរាស្ដ្រទ្រង់ថាស៊ីយ៉ូន ពីព្រោះពួកគេមានចិត្តតែមួយ និងគំនិតតែមួយ ហើយបានរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុចរិត ហើយគ្មានមនុស្សក្រីក្រនៅក្នុងចំណោមពួកគេឡើយ › ( ម៉ូសេ 7:18 ) ។ ប្រសិនបើយើងបានស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូននៅក្នុងផ្ទះ វួដ សាខា និងស្ដេករបស់យើងហើយ យើងត្រូវតែក្រោកឡើងធ្វើតាមបទដ្ឋាននេះ ។ វាជាការចាំបាច់ (1) ដើម្បីមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងចិត្តតែមួយ និងគំនិតតែមួយ (2) ដើម្បីក្លាយជាខ្លួនទីពឹងខ្លួន និងជាសមូហភាព ជាប្រជាជនដ៏បរិសុទ្ធ និង (3) ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ដល់អ្នកក្រីក្រ និងអ្នកដែលត្រូវការ » ( « Come to Zion » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008, ទំព័រ 38 ) ។
សូមឲ្យសិស្សមានពេលមួយសន្ទុះដើម្បីសញ្ជឹងគិតពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីជួយស្ថាបនាបទដ្ឋានដ៏ខ្ពស់ជាងមួយនៅក្នុងផ្ទះរបស់គេ និងនៅក្នុងសាខា ឬវួដរបស់ពួកគេ ។ អ្នកអាចឲ្យពួកគេមានពេលដើម្បីសរសេរអំពីគំនិតរបស់គេនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅសរសេរក្នុងថ្នាក់ ។
អេធើរ 13:13–15:34
ពួកសាសន៍យ៉ារេឌបដិសេធការព្យាករណ៍ព្រមានរបស់អេធើរ ហើយរឹងរូសនៅក្នុងអំពើទុច្ចរិត និងសង្គ្រាមរហូតដល់ពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញបង់
សូមសង្ខេប អេធើរ 13:13–14 ដោយការពន្យល់ថា ពួកសាសន៍យ៉ារេឌបានបដិសេធអេធើរ ហើយបានបណ្ដេញលោកចេញពីក្នុងចំណោមពួកគេ ។ អំឡុងពេលថ្ងៃ លោកអេធើរបានលាក់ខ្លួនលោកនៅក្នុង « ក្រហែងថ្ម » ជាកន្លែងដែលលោកបានបញ្ចប់កំណត់ត្រារបស់លោកអំពីពួកសាសន៍យ៉ារេឌ ។ នៅពេលយប់ លោកបានចេញមកមើលការណ៍ទាំងឡាយ ដែលនឹងកើតឡើងដល់ប្រជាជន ជាពួកសាសន៍យ៉ារេឌ ។ លោកបានសរសេរអំពីរឿងជាច្រើនដែលលោកបានឃើញ ។
សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 13:15–19 ដោយស្ងាត់ស្ងៀមដោយរកមើលការពិពណ៌នាអំពីសង្គមនៃពួកសាសន៍យ៉ារេឌ ។ ក្រោយពីពួកគេមានអានហើយ សូមឲ្យពួកគេរៀបរាប់ពីសង្គមរបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌជាសម្ដីខ្លួនឯង ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អេធើរ 13:20–22 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលសារលិខិតដែលព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាដល់លោកអេធើរឲ្យប្រគល់ដល់កូរីអានទុមើរ ។
-
តើសារលិខិតរបស់អេធើរទៅដល់កូរីអានទុមើរមានអ្វីខ្លះ ? ( ប្រសិនបើកូរីអានទុមើរ និងពួកបរិវាររបស់ទ្រង់បានប្រែចិត្តនោះ ព្រះអម្ចាស់នឹងទុកជីវិតឲ្យដល់ប្រជាជនទាំងឡាយ និងអនុញ្ញាតដល់ស្ដេចកូរីអានទុមឲ្យសោយរាជ្យលើនគររបស់ទ្រង់ ។ ប្រសិនបើពួកគេមិនប្រែចិត្តនោះទេ នោះគ្រប់គ្នានៅក្នុងនគរ លើកលែងតែកូរីអានទុមើរនឹងត្រូវបំផ្លាញ ) ។
-
តើកូរីអានទុម និងរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់បានឆ្លើយតបយ៉ាងណាដែរ ?
សូមសង្ខេប អេធើរ 13:23–14:20 ដោយការពន្យល់ថា សង្គ្រាមបានបន្ដនៅពេញដែនដី ។ បុរសបីរូបត្រូវបន្ដរាជ្យ —សារេឌ កាឡាត និងលិប— បានព្យាយាមដណ្ដើមនគរពីកូរីអានទុមើរ ។ នៅទីបញ្ចប់ បក្សព័ន្ធសម្ងាត់បានទទួលអំណាចដ៏ខ្លាំង ហើយជាតិសាសន៍ទាំងមូលត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយសង្គ្រាម ។ « ប្រជាជនទាំងអស់នៅលើផ្ទៃដែនដី កំពុងតែកម្ចាយឈាមគ្នា ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់ឃាត់ពួកគេបានឡើយ » ( អេធើរ 13:31 ) ។ សត្រូវចុងក្រោយរបស់ស្ដេចកូរីអានទុមើរគឺជាបុរសម្នាក់ឈ្មោះ ស៊ិស ។
សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 14:21–25, 30–31 និង 15:1–2 ដោយស្ងាត់ស្ងៀមដោយរកមើលកម្រិតនៃសេចក្តីបំផ្លិចបំផ្លាញដែលបានបណ្ដាលមកពីសង្គ្រាមទាំងនេះ ។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អេធើរ 15:3–5 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលអ្វីដែលកូរីអានទុមើរចង់ធ្វើដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សដែលនៅសល់ពីសេចក្តីបំផ្លិចបំផ្លាញ ។
-
តើកូរីអានទុមើរបានធ្វើអ្វីខ្លះ ? ( ទ្រង់បានចុះចាញ់លះបង់នគររបស់ទ្រង់ទៅឲ្យស៊ិស ) ។
-
តើស៊ិស បានឆ្លើយតបយ៉ាងណាទៅនឹងសំណើររបស់កូរីអានទុមើរ ? ( គាត់បាននិយាយថា គាត់នឹងទុកជីវិតឲ្យប្រជាជននេះ ប្រសិនបើគាត់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យសម្លាប់កូរីអានទុមើរ ។ សូមមើលផងដែរ អេធើរ 14:24 ) ។
សូមសង្ខេប អេធើរ 15:6–11 ដោយការពន្យល់ថា ប្រជាជនរបស់កូរីអានទុមើរ និងប្រជាជនរបស់ស៊ិសបានបន្ដច្បាំងនឹងគ្នាទៀត ។ អ្នកក៏អាចពន្យល់ថា ចម្បាំងនេះ ដែលជាចម្បាំងមួយដែលជាតិសាសន៍យ៉ារេឌត្រូវបានបំផ្លាញ បានកើតឡើងនៅជិតកូនភ្នំមួយឈ្មោះថា រ៉ាម៉ា ។ រាប់រយឆ្នាំក្រោយមក អរិយធម៌សាសន៍នីហ្វៃត្រូវបានបំផ្លាញនៅក្នុងសង្គ្រាមមួយនៅក្បែរកូនភ្នំដូចគ្នា ដែលពេលនោះគេហៅថា កូនភ្នំគូម៉ូរ៉ា ។ ( សូមមើល អេធើរ 15:11 ; មរមន 6:6 ) ។
សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 15:12–17 ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ មុនពេលពួកគេអាន សូមឲ្យពួកគេរកមើលសេចក្ដីលម្អិតអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌ និងរកមើលរឿងមួយនៅក្នុងដំណើររឿងនេះដែលវាគួរឲ្យសោកសៅជាពិសេស ។ នៅពេលពួកគេបានមានពេលអានហើយ សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់រៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។
សូមរំឭកសិស្សថា អេធើរបានចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំព្រមានដល់ប្រជាជនឲ្យប្រែចិត្ត ( សូមមើល អេធើរ 12:2–3; 13:20 ) ។ សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ប្រសិនបើយើងបដិសេធការព្រមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ក្នុងការឲ្យប្រែចិត្តនោះ …
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អេធើរ 15:18–19 ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់មើលតាម ដោយរកមើលរបៀបដើម្បីបំពេញប្រយោគនៅលើក្ដារខៀន ។ ក្រោយពីសិស្សចែកចាយគំនិតរបស់គេហើយ សូមបំពេញប្រយោគនេះដោយការសរសេរនូវគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងបដិសេធនូវការព្រមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ក្នុងការឲ្យប្រែចិត្តនោះ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់នឹងដកថយ ហើយសាតាំងនឹងមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើដួងចិត្តរបស់យើង ។
-
តើការបដិសេធរបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌក្នុងការប្រែចិត្តពីដំបូង បានប៉ះពាល់ដល់សមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរនាពេលក្រោយដោយរបៀបណា ?
សូមសង្ខេប អេធើរ 15:20–32 ដោយការពន្យល់ថា កងទ័ពរបស់កូរីអានទុមើរ និងរបស់ស៊ិសបានច្បាំងរហូតដល់សល់តែកូរីអានទុមើរ និងស៊ិសតែប៉ុណ្ណោះ ។ បន្ទាប់មក កូរីអានទុមើរបានសម្លាប់ស៊ិស ។ នៅពេលអេធើរបានព្យាករណ៍ ថាប្រជាជនទាំងអស់នៅក្នុងនគរត្រូវបានសម្លាប់លើកលែងតែកូរីអានទុមើរម្នាក់ ដែលពេលនោះនៅរស់ដើម្បីមើលឃើញប្រជាជនផ្សេងទៀត —ប្រជាជនសារ៉ាហិមឡា— មកគ្រងដែនដីនេះ ( សូមមើល អេធើរ 13:21; អោមណៃ 1:20–22 ) ។ សូមឲ្យសិស្សអាន អេធើរ 15:33 ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានថ្លែងដោយលោកអេធើរនោះ ត្រូវបានបំពេញ ។
សូមបង្ហាញថា ប្រវត្តិសាស្ដ្ររបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌគឺជាគំរូដ៏ខ្លាំងពិសេសមួយនៃអ្វីដែលកើតឡើងដល់ប្រជាជន នៅពេលពួកគេបដិសេធការអញ្ជើញដដែលៗមកពីព្រះឲ្យប្រែចិត្ត ។ ទោះបីវាគឺជាគំរូដ៏ខ្លាំងពិសេសមួយក្ដី ក៏យើងអាចរកឃើញគោលការណ៍នានានៅក្នុងដំណើររឿងនេះដែលអាចជួយដល់យើងបានដែរ ។ សូមពន្យល់ថា ដូចជាសាសន៍យ៉ារេឌដែរ មនុស្សជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះបដិសេធដល់ការអញ្ជើញរបស់ព្រះឲ្យប្រែចិត្ត រហូតដល់ពួកគេបាត់បង់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ ។ ជាញឹកញាប់ ប្រជាជនទាំងនេះបដិសេធមិនប្រែចិត្តតាមវិចារណញ្ញាណរបស់គេ ។ សូមអានសនិទានកម្មខាងក្រោម ហើយសូមឲ្យសិស្សពន្យល់ពីអ្វីដែលពួកគេនឹងនិយាយឆ្លើយតបទៅនឹងនរណាម្នាក់ដែលបាននិយាយនូវរឿងទាំងនេះ ។ នៅពេលសិស្សឆ្លើយ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យយោងទៅគោលការណ៍ដែលពួកគេបានរៀននៅក្នុង អេធើរ 13–15 ។
-
« ខ្ញុំដឹងថា រឿងដែលខ្ញុំមើលនោះ មិនមែនជាបទដ្ឋានរបស់សាសនាចក្រនោះទេ ប៉ុន្ដែវាមើលទៅមិនមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ណាមួយមកលើខ្ញុំនោះទេ » ។
-
« ការទទួលទានសុរាជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិមិនមែនអាក្រក់ណាស់ណានោះទេ —យើងគ្រាន់តែមានការរីករាយប៉ុណ្ណោះ » ។
-
« ខ្ញុំគ្រាន់តែលួចមើល ដោយសារគ្រប់គ្នានៅក្នុងថ្នាក់របស់ខ្ញុំធ្វើដែរ ។ វាមិនអាចទទួលបានពិន្ទុល្អនោះទេ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនលួចដែរទេនោះ » ។
-
« វាគ្រាន់តែជារឿងអាសអាភាសបន្ដិចបន្ដួចប៉ុណ្ណោះ ។ វាមិនមែនថា ខ្ញុំនឹងចេញទៅក្រៅ ហើយប្រព្រឹត្តអសីលធម៌នោះទេ ។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំអាចឈប់ពេលណាដែលខ្ញុំចង់ឈប់ » ។
-
« ខ្ញុំមិនចាំបាច់ប្រែចិត្តនាពេលនេះនោះទេ ។ ខ្ញុំអាចរង់ចាំ រហូតដល់ខ្ញុំរៀបនឹងទៅបេសកកម្មមួយ ឬរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសិន » ។
សូមប្រាកដថា សិស្សយល់ថា នៅពេលមនុស្សធ្វើអំពើបាប ហើយមិនប្រែចិត្ត នោះពួកគេនឹងតែងតែជួបនូវលទ្ធផលនៃអំពើបាបទាំងនោះ ។ សូមធានាជាថ្មីដល់សិស្សថា ប្រសិនបើពួកគេបានធ្វើអំពើបាប នោះពួកគេអាចប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបរបស់គេបាន ហើយទទួលបានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេសារជាថ្មីបាន ។ សូមអាននូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាច និងចង់អភ័យទោសចំពោះអំពើបាបរបស់យើងណាស់ ។ លើកលែងតែអំពើបាបនៃអស់អ្នកដែលជ្រើសរើសយកអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ ក្រោយពីបានដឹងភាពពេញលេញហើយ វាគ្មានអំពើបាបណាដែលមិនអាចលើកលែងទោសឲ្យបាននោះទេ ។ ឱ! តើវាជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់យើងម្នាក់ៗដើម្បីត្រឡប់ចេញពីអំពើបាបរបស់យើង ហើយមករកព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងណាទៅ ! ការអភ័យទោសពីស្ថានសួគ៌គឺជាផ្លែដ៏ផ្អែមបំផុតមួយនៃដំណឹងល្អ ដោយដកចេញនូវអំពើបាប និងការឈឺចាប់ចេញពីដួងចិត្តរបស់យើង ហើយជំនួសមកវិញដោយសេចក្ដីអំណរ និងសេចក្ដីសុខសាន្ដនៃអារម្មណ៍នោះ » ( « Repent … That I May Heal You » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2009, ទំព័រ 40–41 ) ។
សូមឲ្យសិស្សពិនិត្យមើលជីវិតរបស់គេចំពោះអំពើបាបនានា ដែលជ្រៀតជ្រែកដល់ការមានគូជានិរន្ដរ៍ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់គេ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យខំតោងចាប់ព្រះចេសា្ដនៃដង្វាយធួនក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរ ដែលនឹងជួយដល់ពួកគេឲ្យរក្សាបានគូនៃព្រះវិញ្ញាណ និងប្រឆាំងនឹងអំណាចរបស់សាតាំងបាន ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីគោលការណ៍មួយទៀតដែលបានបង្រៀននៅក្នុង អេធើរ 13–15 សូមឲ្យពួកគេអានវគ្គខាងក្រោមនេះដោយស្ងាត់ស្ងៀម ៖ អេធើរ 13:27; 14:24; 15:6, 22, 28 ។ មុនពេលពួកគេអាន សូមឲ្យពួកគេគិតរកមើលពាក្យ និងឃ្លាដែលបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍របស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌដែលមានកំហឹង និងបំណងចង់សងសឹក ។ អ្នកអាចណែនាំថា សិស្សគួរគូសចំណាំពាក្យ និងឃ្លាទាំងនេះ ។
-
ដោយផ្អែកលើការសិក្សារបស់អ្នកក្នុង អេធើរ 13–15 តើអ្វីជាលទ្ធផលនៃកំហឹង និងបំណងចង់សងសឹករបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌ ?
-
តើគោលការណ៍អ្វីអំពីកំហឹង និងការសងសឹកដែលយើងអាចរៀនពីវគ្គចុងក្រោយនៃប្រវត្តិសាស្ដ្ររបស់ពួកសាសន៍យ៉ារេឌនេះ ? ( សិស្សអាចចែករំលែកនូវគោលការណ៍ពីរបីខុសគ្នា ។ សូមធានាថា ចម្លើយរបស់ពួកគេឆ្លុះបញ្ចាំងថា កំហឹង និងការសងសឹកនឹងនាំមនុស្សទៅរកជម្រើសដែលធ្វើឲ្យពួកគេ និងអ្នកដទៃឈឺចាប់ ) ។
-
តើអ្វីជាលទ្ធផលដែលកំហឹងអាចមានដល់បុគ្គល ឬគ្រួសារមួយនោះ ?
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងអាចយកឈ្នះលើអារម្មណ៍ខឹង និងបំណងចង់សងសឹកនេះបាន នៅពេលយើងបែរទៅព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងទទួលបាននូវការអភ័យទោស និងការលួងលោមតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យបែរទៅព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងការអធិស្ឋានសុំរកជំនួយដែលពួកគេត្រូវការ ប្រសិនបើពួកគេខឹងនឹងមនុស្សផ្សេងទៀត ។
ការរំឭកគម្ពីរអេធើរ
សូមចំណាយពេលខ្លះដើម្បីជួយសិស្សឲ្យរំឭក គម្ពីរអេធើរ ។ សូមឲ្យពួកគេគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀនពីគម្ពីរនេះ ទាំងនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងនៅក្នុងការសិក្សាវគ្គគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ។ ប្រសិនបើចាំបាច់ សូមឲ្យពួកគេសង្ខេបដោយខ្លីៗអំពីសេចក្ដីសង្ខេបជំពូកខ្លះនៅក្នុងគម្ពីរអេធើរ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យចងចាំ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយអ្វីខ្លះពីគម្ពីរអេធើរ ដែលបំផុសគំនិតដល់ពួកគេ ឬដែលបានជួយដល់ពួកគេឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿកាន់តែខ្លាំងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
វិចារណកថា និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
អេធើរ 13:3–5 ។ ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី និងទីក្រុងយេរូសាឡិមចាស់
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនអំពីទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី និងទីក្រុងនៃយេរូសាឡិមដែលបានកសាងកាលពីបុរាណកាលមក ៖
« ដើម្បីស្រមៃថាវាន័យយ៉ាងណាដោយ [ ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ] នោះយើងត្រូវតែដឹងពីការពិតទាំងប្រាំយ៉ាងនេះសិន ៖ 1 ទីក្រុងយេរូសាឡិមកាលពីបុរាណ ជាទីក្រុងមានការបម្រើដ៏ច្រើនពីព្រះអម្ចាស់របស់យើងផ្ទាល់នៅក្នុងចំណោមប្រជាជន ត្រូវបានកសាងឡើងនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយនឹងក្លាយជារដ្ឋធានីមួយនៃរដ្ឋធានីដ៏ធំពីរអស្ចារ្យនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ជាទីក្រុងរាប់ពាន់ឆ្នាំដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនឹងថ្លែងចេញទៅ ។ 2 ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ទីក្រុងស៊ីយ៉ូនថ្មី ទីក្រុងនៃព្រះថ្មី នឹងត្រូវសាងស់នៅលើទ្វីបអាមេរិក ។ 3 ទីក្រុងរបស់អេណុក ស៊ីយ៉ូនដើម ‹ ទីក្រុងនៃភាពបរិសុទ្ធ … ត្រូវបានយកទៅស្ថានសួគ៌ › (ម៉ូសេ 7:13–21) ។ 4 ទីក្រុងរបស់អេណុក ដែលមានន័យតាមប្រជាជននាពេលឥឡូវនេះនៅក្នុងសភាពរស់ឡើងវិញរបស់ពួកគេ នឹងត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ ជាទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីមួយ ដើម្បីចូលរួមជាមួយនឹងទីក្រុងដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា ដែលត្រូវបានសាងឡើងនៅលើទ្វីបអាមេរិក ។ 5 នៅពេលផែនដីនេះក្លាយជាពិភពសេឡេស្ទាលមួយ ‹ ទីក្រុងបរិសុទ្ធ គឺជាក្រុងយេរូសាឡិម › នឹងត្រូវបាន ‹ ចុះពីស្ថានសួគ៌មកអំពីព្រះ › ម្ដងទៀត នៅពេលផែនដីនេះក្លាយជាដំណាក់នៃពួកបរិសុទ្ធសេឡេស្ទាលជារៀងរហូតតទៅ (វិវរណៈ 21:10–27) » (Doctrinal New Testament Commentary, vol. 3 [1973] 580–81 ) ។
អេធើរ 13:2–4, 6 ។ តើទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនឹងត្រូវកសាងនៅកន្លែងណា ?
ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងដល់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថានៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនឹងត្រូវកសាងនៅសហរដ្ឋអាមេរិក នៅក្នុងឃុំចាកសុន មិសសួរី ( សូមមើល គ. និង ស. 57:1–4; 84:1–4) ។ អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់ពីទំនាក់ទំនងរវាងការប្រជុំគ្នារបស់សមាជិកសាសនាចក្រនាពេលនេះ និងការស្ថាបនាលើកចុងក្រោយនៃទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ៖
« ចូរឲ្យអ៊ីស្រាអែលប្រជុំគ្នានៅស្ដេកនៃស៊ីយ៉ូននៅក្នុងគ្រប់ជាតិសាសន៍ ។ សូមឲ្យដែនដីទាំងឡាយក្លាយជាស៊ីយ៉ូនដល់អស់អ្នកដែលបានតែងតាំងឲ្យរស់នៅទីនោះ ។ សូមឲ្យភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អមានសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ ។ សូមកុំឲ្យមានពរជ័យណាបដិសេធដល់ពួកគេឡើយ ។ សូមឲ្យព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានកើតឡើង នៅកន្លែងនៃភាពពេញលេញនៃពិធីបរិសុទ្ធរបស់ដំណាក់ព្រះអម្ចាស់អាចត្រូវបានបម្រើ ។ ប៉ុន្ដែវានៅតែមានកន្លែងទីស្នាក់ការកណ្ដាលមួយ ជាកន្លែងមួយដែលព្រះវិហារបរិសុទ្ធចម្បងគេត្រូវឈរ ជាកន្លែងមួយដែលព្រះអម្ចាស់នឹងយាងមក ។… ហើយកន្លែងកណ្ដាលនោះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សនាពេលឥឡូវនេះហៅថា ឯករាជ្យភាពនៅក្នុងឃុំចាកសុន មិសសួរី ប៉ុន្ដែដែលនៅថ្ងៃមួយមកដល់ វានឹងមានស៊ីយ៉ូនរបស់ព្រះយើង និងជាទីក្រុងដ៏បរិសុទ្ធសម្រាប់រាស្ដ្ររបស់ទ្រង់ » (A New Witness for the Articles of Faith [ ឆ្នាំ 1985 ], ទំព័រ 595 ) ។
អេធើរ 15:19 ។ តើសាតាំងទទួលបានអំណាចមកលើដួងចិត្តរបស់យើងដោយរបៀបណា ?
ខណៈពេលដែលសាតាំងមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យក្នុងការល្បួង និងបោកបញ្ឆោតយើង វាមិនអាចមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើសិទ្ធិសេរីភាពជ្រើសរើសរបស់យើងបានទេ លុះត្រាតែយើងចុះចាញ់នឹងឥទ្ធិពលរបស់វា ។ ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយបានពន្យល់ ៖
« យើងមិនត្រូវភ័យស្លន់នឹងអំណាចរបស់សាតាំងនោះទេ ។ វាមិនអាចមានអំណាចមកលើយើងបានឡើយ លុះត្រាតែយើងអនុញ្ញាតឲ្យវា ។ វាពិតជាតួអង្គដ៏កំសាកណាស់ ហើយប្រសិនបើយើងឈរដោយរឹងមាំ នោះវានឹងដកថយ ។…
« យើងបានស្ដាប់អ្នកកំប្លែង និងអ្នកដទៃបកស្រាយ ឬពន្យល់ពីការធ្វើខុសរបស់គេដោយនិយាយថា ‹ សាតាំងឲ្យខ្ញុំធ្វើវា › ។ ខ្ញុំគិតថា សាតាំងមិនអាចធ្វើឲ្យយើងធ្វើអ្វីបាននោះទេ ។ ប្រាកដណាស់ វាអាចល្បួងយើង ហើយវាអាចបោកបញ្ឆោតយើង ប៉ុន្ដែវាមិនមានអំណាចលើយើង ដែលយើងមិនបានឲ្យទៅវានោះទេ ។
« អំណាចក្នុងការប្រឆាំងនឹងសាតាំង អាចខ្លាំងជាងអ្វីដែលយើងយល់ដឹងទៅទៀត ។ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា ៖ « គ្រប់មនុស្ស និង សត្វលោកទាំងអស់ ដែលមានរូបកាយ មានអំណាចលើអ្វីៗ ដែលគ្មានរូបកាយ » ។ សាតាំងគ្មានអំណាចមកលើយើងនោះទេ លើកលែងតែយើងឲ្យវាមានឡើង ។ ពេលណាដែលយើងបះបោរនឹងអ្វីៗដែលមកពីព្រះ នោះសាតាំងនឹងមានអំណាច › (Teachings of the Prophet Joseph Smith sel. Joseph Fielding Smith Salt Lake City: Deseret Book Co 1938 ទំព័រ. 181) » ( « The Great Imitator » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1987 ទំព័រ 35 ) ។
អេធើរ 15:19–30 ។ លទ្ធផលនៃការសងសឹក និងកំហឹង
សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដេវីឌ អ៊ី. សូរិនសិន នៃក្រុមចិតសិននាក់អញ្ជើញយើងឲ្យអភ័យទោស ជាជាងចុះចាញ់ទៅក្នុងកំហឹង ឬបំណងចង់សងសឹក ៖
« នៅពេលនរណាម្នាក់បានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ឬធ្វើឲ្យអ្នកទាំងឡាយដែលយើងស្រឡាញ់ឈឺចាប់ នោះការឈឺចាប់នោះអាចនឹងគ្របដណ្ដប់លើយើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។ វាអាចមានអារម្មណ៍ដូចជា ការឈឺចាប់ ឬសេចក្តីអយុត្តិធម៌នោះ វាសំខាន់បំផុតនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ហើយថាយើងគ្មានជម្រើស ក្រៅពីការសងសឹក ។ ប៉ុន្ដែព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាស្ដេចនៃមេត្រីភាព បង្រៀនយើងនូវរបៀបមួយដែលល្អប្រសើរជាង ។ វាអាចជារឿងដ៏លំបាកមួយដើម្បីអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ចំពោះការបំផ្លាញដែលពួកគេបានធ្វើមកលើយើង ប៉ុន្តែនៅពេលយើងអភ័យទោស នោះយើងផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្លួនយើងឈានទៅរកអនាគតកាលកាន់តែល្អប្រសើរមួយ ។ ទង្វើនៃការធ្វើខុសឆ្គងរបស់អ្នកដទៃនោះ នឹងឈប់មកគ្រប់គ្រងលើផ្លូវជីវិតយើងទៀតឡើយ ។ នៅពេលយើងអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ វារំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីជ្រើសរើសថាតើយើងនឹងរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងតាមរបៀបណា ។ ការអត់ទោសមានន័យថា បញ្ហាដែលកើតមានឡើងក្នុងអតីតកាល ពុំកំណត់ពីជោគវាសនារបស់យើងទៀតនោះទេ ហើយយើងអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអនាគត ដោយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្ត » ( « Forgiveness Will Change Bitterness to Love » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2003 ទំព័រ 12 ) ។