ພາກທີ 134
ການປະກາດເຖິງຄວາມເຊື່ອກ່ຽວກັບການປົກຄອງ ແລະ ກົດໝາຍທົ່ວໄປ, ໂດຍທີ່ຍອມຮັບກັນດ້ວຍສຽງເປັນເອກະສັນຢູ່ໃນການຊຸມນຸມໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກ ຊຶ່ງຖືກຈັດຂຶ້ນທີ່ເມືອງເຄີດແລນ, ລັດໂອໄຮໂອ, ວັນທີ 17 ເດືອນສິງຫາ, 1835. ໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າຫລາຍຄົນ ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນເພື່ອພິຈາລະນາເນື້ອເລື່ອງທີ່ສະເໜີສຳລັບການພິມຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາຊຸດທຳອິດ. ໃນເວລານັ້ນ, ການປະກາດນີ້ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ເປັນບົດຄວາມເບື້ອງຕົ້ນດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ເພື່ອວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບການປົກຄອງ ແລະ ກົດໝາຍທົ່ວໄປຝ່າຍໂລກຈະບໍ່ຖືກຕີຄວາມໝາຍຜິດ ຫລື ເຂົ້າໃຈຜິດ, ພວກເຮົາຄິດວ່າເໝາະສົມແລ້ວທີ່ຈະສະເໜີຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງພວກເຮົາໄວ້ທ້າຍເຫລັ້ມນີ້ກ່ຽວກັບເລື່ອງດັ່ງກ່າວນັ້ນ.”
1–4, ລັດຖະບານຄວນຮັກສາອິດສະລະພາບຂອງຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ການນະມັດສະການ; 5–8, ທຸກຄົນຄວນສະໜັບສະໜູນລັດຖະບານຂອງຕົນ ແລະ ນັບຖື ແລະ ເຄົາລົບກົດໝາຍ; 9–10, ສັງຄົມສາດສະໜາບໍ່ຄວນໃຊ້ອຳນາດການປົກຄອງ; 11–12, ມະນຸດມີສິດປົກປ້ອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ຊັບສົມບັດຂອງພວກເຂົາ.
1 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າ ກການປົກຄອງໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງໂດຍພຣະເຈົ້າເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງມະນຸດ; ແລະ ວ່າພຣະອົງຖືວ່າມະນຸດ ຂຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ, ທັງໃນການອອກກົດໝາຍ ແລະ ການບໍລິຫານກົດໝາຍ, ເພື່ອຄວາມດີ ແລະ ຄວາມປອດໄພຂອງສັງຄົມ.
2 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າບໍ່ມີການປົກຄອງໃດຈະດຳລົງຢູ່ໄດ້ໃນສັນຕິສຸກ, ຍົກເວັ້ນແຕ່ກົດນັ້ນໄດ້ຖືກຕັ້ງຂຶ້ນ ແລະ ຖືກຮັກສາໄວ້ບໍ່ໃຫ້ລ່ວງລະເມີດ ໂດຍໃຫ້ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນແກ່ທຸກຄົນທີ່ຈະໃຊ້ ກຄວາມສຳນຶກຢ່າງເປັນ ຂອິດສະລະ, ສິດ ແລະ ການຄວບຄຸມຊັບສົມບັດ, ແລະ ຄການປົກປ້ອງຊີວິດ.
3 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າການປົກຄອງທັງປວງຈຳເປັນຕ້ອງມີ ກເຈົ້າໜ້າທີ່ບ້ານເມືອງ ແລະ ຜູ້ພິພາກສາເພື່ອຮັກສາກົດດັ່ງກ່າວນັ້ນ; ແລະ ວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ດັ່ງກ່າວຊຶ່ງຈະບໍລິຫານກົດໝາຍດ້ວຍຄວາມທ່ຽງທຳ ແລະ ຍຸດຕິທຳຄວນຖືກຄົ້ນຫາ ແລະ ສະໜັບສະໜູນໂດຍສຽງຂອງຜູ້ຄົນຖ້າຫາກເປັນສາທາລະນະລັດ, ຫລື ໂດຍຄວາມປະສົງຂອງເຈົ້າແຜ່ນດິນ.
4 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າສາດສະໜາຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າ; ແລະ ວ່າມະນຸດມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະອົງ, ແລະ ຕໍ່ພຣະອົງພຽງຜູ້ດຽວ, ກ່ຽວກັບການປະຕິບັດສາດສະໜາ, ຍົກເວັ້ນແຕ່ຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງພວກເຂົາທາງສາດສະໜາຂອງພວກເຂົາຈະກະຕຸ້ນພວກເຂົາໃຫ້ລະເມີດສິດທິ ແລະ ເສລີພາບຂອງຄົນອື່ນ; ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອວ່າກົດໝາຍຂອງມະນຸດມີສິດທີ່ຈະແຊກແຊງການກຳນົດກົດ ຂອງການນະມັດສະການ ເພື່ອຄວບຄຸມຄວາມນຶກຄິດຂອງມະນຸດ, ຫລື ບັງຄັບຮູບແບບ ກການນະມັດສະການໃນສາທາລະນະຊົນ ຫລື ໃນສະຖານທີ່ສ່ວນຕົວ; ວ່າຜູ້ພິພາກແຫ່ງລັດຄວນຢຸດຢັ້ງການອາຊະຍາກຳ, ແຕ່ບໍ່ຄວນບັງຄັບຄວາມນຶກຄິດ; ຄວນລົງໂທດຄວາມຜິດ, ແຕ່ບໍ່ຢັບຢັ້ງອິດສະລະພາບຂອງຈິດວິນຍານ.
5 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າມະນຸດທັງປວງຖືກຜູກມັດໃຫ້ສະໜັບສະໜູນ ແລະ ສົ່ງເສີມການປົກຄອງບ້ານເມືອງໃນບ່ອນທີ່ພວກເຂົາອາໄສຢູ່, ຕາບໃດທີ່ສິດທິປະຈຳຕົວ ແລະ ບໍ່ສາມາດໂອນໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງໂດຍກົດໝາຍຂອງການປົກຄອງນັ້ນ; ແລະ ວ່າການກໍ່ຄວາມບໍ່ສະຫງົບສຸກ ແລະ ກການກະບົດບໍ່ເໝາະກັບພົນລະເມືອງທັງປວງທີ່ໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງດັ່ງກ່າວ, ແລະ ຄວນຖືກລົງໂທດຕາມສົມຄວນ; ແລະ ວ່າລັດຖະບານມີສິດທີ່ຈະອອກກົດເຊັ່ນນັ້ນຕາມການຕັດສິນຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ຕາມການພິຈາລະນາຢ່າງດີທີ່ສຸດ ເພື່ອຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງສາທາລະນະຊົນ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຂະນະດຽວກັນ, ຍຶດໝັ້ນອິດສະລະພາບຂອງຄວາມນຶກຄິດໃຫ້ສັກສິດ.
6 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າມະນຸດທຸກຄົນຄວນໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງໃນຕຳແໜ່ງຂອງເຂົາ, ຜູ້ປົກຄອງ ແລະ ຜູ້ພິພາກສາກໍຄືກັນ, ໂດຍຖືກຈັດຕັ້ງໄວ້ເພື່ອປົກປ້ອງຜູ້ບໍລິສຸດ ແລະ ລົງໂທດຜູ້ກະທຳຜິດ; ແລະ ວ່າ ມະນຸດທັງປວງຕ້ອງນັບຖື ແລະ ເຄົາລົບ ກກົດໝາຍ, ເພາະຖ້າຫາກປາດສະຈາກກົດໝາຍແລ້ວ ສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງປອງດອງຈະປ່ຽນເປັນອະນາທິປະໄຕ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວ; ກົດໝາຍຂອງມະນຸດໄດ້ຖືກສະຖາປະນາຂຶ້ນເພື່ອຈຸດປະສົງໃນການດູແລຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮົາເປັນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ປະຊາຊາດ, ລະຫວ່າງມະນຸດກັບມະນຸດ; ແລະ ກົດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ຈາກສະຫວັນ, ໂດຍກຳນົດກົດກ່ຽວກັບທາງວິນຍານ, ເພື່ອສັດທາ ແລະ ການນະມັດສະການ, ຊຶ່ງມະນຸດຕ້ອງຕອບສະໜອງຕໍ່ພຣະຜູ້ສ້າງຂອງພວກເຂົາທັງສອງຢ່າງ.
7 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າຜູ້ປົກຄອງ, ລັດ, ແລະ ລັດຖະບານມີສິດ, ແລະ ຖືກຜູກມັດໃຫ້ອອກກົດເພື່ອປົກປ້ອງພົນລະເມືອງທັງປວງໃນການປະຕິບັດຕາມຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາຂອງພວກເຂົາຢ່າງເປັນອິດສະລະ; ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອວ່າ ພວກເຂົາມີສິດຢ່າງຖືກຕ້ອງທີ່ຈະຖອນສິດທິພິເສດນີ້ໄປຈາກພົນລະເມືອງ, ຫລື ສັ່ງຫ້າມພວກເຂົາໃນຄວາມຄິດຄວາມເຫັນຂອງພວກເຂົາ, ຕາບໃດທີ່ຍັງສະແດງຄວາມນັບຖື ແລະ ຄວາມຄາລະວະຕໍ່ກົດ ແລະ ຄວາມຄິດຄວາມເຫັນເຊັ່ນນັ້ນທາງສາດສະໜາບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງກໍ່ຄວາມບໍ່ສະຫງົບ ຫລື ການຄົບຄິດ.
8 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າການກໍ່ການອາຊະຍາກຳຄວນຖືກ ກລົງໂທດຕາມສົມຄວນຂອງຄວາມຜິດ; ຄືການຄາດຕະກຳ, ການທໍລະຍົດ, ການປຸ້ນຈີ້, ການລັກ, ແລະ ການທຳລາຍຄວາມສະຫງົບທົ່ວໄປ, ໃນທຸກກໍລະນີ, ຄວນຖືກລົງໂທດຕາມຄວາມຜິດ ແລະ ຄວາມໂນ້ມອຽງທີ່ຈະເຮັດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໃນບັນດາມະນຸດ, ໂດຍ ກົດໝາຍຂອງລັດຖະບານນັ້ນທີ່ຄວາມຜິດຖືກກະທຳຂຶ້ນ; ແລະ ເພື່ອສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຂອງມະນຸດທັງປວງ ຄວນກ້າວອອກມາ ແລະ ໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາໃນການນຳຜູ້ກະທຳຜິດຕໍ່ກົດໝາຍທີ່ດີງາມມາສູ່ການລົງໂທດ.
9 ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອວ່າເປັນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງທີ່ຈະຮ່ວມອິດທິພົນທາງສາດສະໜາເຂົ້າກັບການປົກຄອງບ້ານເມືອງ, ຊຶ່ງໂດຍການນີ້ສັງຄົມສາດສະໜາສັງຄົມໜຶ່ງໄດ້ຮັບການອຸປະຖຳ ແລະ ອີກສັງຄົມໜຶ່ງຖືກສັ່ງຫ້າມໃນສິດທິພິເສດທາງວິນຍານ, ແລະ ສິດທິສ່ວນບຸກຄົນຂອງສະມາຊິກຂອງສັງຄົມນັ້ນ, ໃນຖານະພົນລະເມືອງ, ຖືກປະຕິເສດ.
10 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າສັງຄົມສາດສະໜາທັງປວງມີສິດທີ່ຈະ ຈັດການກັບສະມາຊິກຂອງຕົນ ສຳລັບການປະພຶດທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຕາມກົດ ແລະ ຂໍ້ບັງຄັບຂອງສັງຄົມເຫລົ່ານັ້ນ; ຖ້າຫາກການຈັດການນັ້ນເປັນໄປເພື່ອມິດຕະພາບ ແລະ ໃນຄວາມດີງາມ; ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອວ່າສັງຄົມສາດສະໜາໃດໆ ມີສິດອຳນາດທີ່ຈະຟ້ອງຄົນໃດຂຶ້ນສານກ່ຽວກັບຊັບສົມບັດ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ເພື່ອເອົາສິ່ງຂອງ ຂອງໂລກນີ້ໄປຈາກພວກເຂົາ, ຫລື ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕົກຢູ່ໃນຂັ້ນອັນຕະລາຍບໍ່ວ່າຈະເປັນຊີວິດ ຫລື ແຂນຂາ, ຫລື ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍໃດໆກັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ສາມາດ ກຕັດພວກເຂົາອອກຈາກສັງຄົມຂອງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ, ແລະ ຖອນການເປັນສະມາຊິກຂອງພວກເຂົາ.
11 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າ ມະນຸດຄວນອຸທອນຕໍ່ກົດໝາຍບ້ານເມືອງເພື່ອໃຫ້ຊົດໃຊ້ສຳລັບຄວາມຜິດ ແລະ ຄວາມທຸກໂສກທັງປວງ, ທີ່ບຸກຄົນຖືກທຳຮ້າຍທາງຮ່າງກາຍ ຫລື ມີການລະເມີດສິດທິໃນຊັບສົມບັດ ຫລື ສັກສີ, ຊຶ່ງກົດໝາຍເຊັ່ນນັ້ນມີຢູ່ເພື່ອປົກປ້ອງເລື່ອງດັ່ງກ່າວ; ແຕ່ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າ ມະນຸດທັງປວງມີສິດຢ່າງຖືກຕ້ອງທີ່ຈະປ້ອງກັນຕົນເອງ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຂົາ, ແລະ ຊັບສົມບັດ, ແລະ ລັດຖະບານ, ຈາກການໂຈມຕີ ແລະ ການລ່ວງລ້ຳທີ່ຜິດກົດໝາຍຂອງທຸກຄົນໃນຍາມສຸກເສີນ, ໃນກໍລະນີທີ່ການອຸທອນຕໍ່ກົດໝາຍບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ໂດຍທັນທີ, ແລະ ການຊ່ວຍເຫລືອບໍ່ທ່ວງທັນ.
12 ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າ ເປັນສິ່ງຖືກຕ້ອງທີ່ຈະ ກສັ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນແກ່ປະຊາຊາດຂອງແຜ່ນດິນໂລກ, ແລະ ເຕືອນຄົນຊອບທຳໃຫ້ຊ່ວຍຕົນເອງໃຫ້ລອດຈາກຄວາມເສື່ອມໂຊມຂອງໂລກ; ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອວ່າ ເປັນສິ່ງຖືກຕ້ອງທີ່ຈະຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບຂ້າທາດ, ທັງບໍ່ສັ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນໃຫ້, ຫລື ບໍ່ບັບຕິສະມາໃຫ້ພວກເຂົາເມື່ອມັນຂັດກັບຄວາມປາດຖະໜາຂອງນາຍພວກເຂົາ, ຫລື ເຂົ້າໄປຫຍຸ້ງກ່ຽວ ຫລື ຊັກຊວນພວກເຂົາແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ພໍໃຈກັບສະພາບຂອງພວກເຂົາໃນຊີວິດນີ້, ອັນເປັນເຫດໃຫ້ເກີດອັນຕະລາຍແກ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ; ການແຊກແຊງເຊັ່ນນັ້ນພວກເຂົາເຊື່ອວ່າເປັນສິ່ງຜິດກົດໝາຍ ແລະ ບໍ່ທ່ຽງທຳ, ແລະ ເປັນໄພຕໍ່ຄວາມສະຫງົບສຸກຂອງທຸກລັດຖະບານທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ມະນຸດຕົກຢູ່ໃນຄວາມເປັນທາດ.