គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨

សេចក្តីផ្តើម

នៅថ្ងៃទី ២០ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៣ អ្នកស្រុករដ្ឋ មិសសួរី មួយក្រុមចំនួន ៤០០–៥០០ នាក់ បានទាមទារមិនឲ្យមានពួកបរិសុទ្ធផ្លាស់ទីលំនៅទៅកាន់ឃុំចាកសុនទៀតឡើយ ហើយពួកបរិសុទ្ធដែលបានរស់នៅទីនោះហើយ ត្រូវតែចាកចេញភ្លាម ។ ពីមុនពួកបរិសុទ្ធអាចឆ្លើយតបទៅនឹងការទាមទារនោះ មនុស្សកំណាចមួយក្រុមបានចាប់ផ្ដើម បំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ហើយគំរាមកំហែងដល់ជីវិតពួកគេ ។ នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨៣៣ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈ ដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨ជាវិវរណៈ ដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំដល់ពួកបរិសុទ្ធ អំពីរបៀបឆ្លើយតបទៅនឹងសេចក្ដីបៀតបៀន ។ ទោះជាដំណឹងមួយចំនួនអំពីបញ្ហារំខាននៅរដ្ឋ មិសសួរី មុខជាត្រូវបានផ្ដល់ដល់ព្យាការីនៅទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ ដែលមានចម្ងាយប្រមាណ ១,៤៥០ គីឡូម៉ែតយ៉ាងណាក្ដី ក៏លោកបានយល់អំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃស្ថានភាពនោះតាមតែរយៈវិវរណៈប៉ុណ្ណោះ ។ នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ព្រះអម្ចាស់បានជ្រាបអំពីទុក្ខវេទនារបស់ពួកបរិសុទ្ធ ហើយទ្រង់បានប្រទានឱវាទឲ្យពួកគេធ្វើតាមច្បាប់ភូមិបាល ថែមទាំងបានណែនាំពួកគេឲ្យរក្សាសេចក្ដីសញ្ញា ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៩៨:១-២២

ព្រះអម្ចាស់ប្រទានឱវាទឲ្យពួកបរិសុទ្ធ រក្សាសេចក្ដីសញ្ញារបស់ខ្លួននៅអំឡុងគ្រាដ៏លំបាក

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:១–២២ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឱវាទឲ្យពួកបរិសុទ្ធថ្លែងអំណរគុណសម្រាប់គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ហើយត្រូវរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:១១-១២រួចស្វែងរកព្រះបញ្ញត្តិ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកបរិសុទ្ធ ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:១៣-១៥ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ អំពីការដែលត្រូវបានល្បងល ឬ ឲ្យបានឃើញថាសក្ដិសម ។ យើងរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះថា យើងបង្ហាញដល់ព្រះអម្ចាស់ថា ខ្លួនយើងសក្ដិសមតាមរយៈការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើង ទោះជាមានភាពលំបាកក្នុងការធ្វើដូចនោះក្ដី ។

សូមគិតអំពីមូលហេតុ ដែលអាចនឹងចាំបាច់ចំពោះពួកបរិសុទ្ធដែលរស់នៅរដ្ឋ មិសសួរី ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៣ ដែលពួកគេត្រូវចងចាំអំពីសារៈសំខាន់នៃការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេ ទោះជាមានភាពលំបាកក្នុងការធ្វើដូចនោះក្ដី ។ តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាវាអាចនឹងចាំបាច់ចំពោះយើងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលត្រូវចងចាំអំពីសារៈសំខាន់នៃការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងអំឡុងគ្រាដ៏លំបាក ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៩៨:២៣-៣២

ព្រះអម្ចាស់បើកសម្ដែងរបៀប ដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវឆ្លើយតបទៅនឹងសេចក្ដីបៀតបៀន

សូមគូសប្រអប់ឈរចំនួនបី នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ សូមដាក់ចំណងជើងប្រអប់ឈរទីមួយថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការសងសឹក ( គ. និង ស. ៩៨:២៣–៣២ ) ប្រអប់ឈរទីពីរថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីសង្គ្រាម ( គ. និង ស. ៩៨:៣៣–៣៨ ) និង ប្រអប់ឈរទីបីថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស ( គ. និង ស. ៩៨:៣៩–៤៨ ) ។ សូមទុកចន្លោះនៅលើប្រអប់ឈរនីមួយៗ ដើម្បីសរសេរគោលការណ៍ និង គោលលទ្ធិដែលអ្នករកឃើញនៅពេលអ្នកសិក្សាមេរៀននេះ ។ នៅពេលអ្នកសិក្សាពេញមួយមេរៀននេះ អ្នកនឹងរកឃើញសេចក្ដីណែនាំ អំពីអ្វីដែលត្រូវសរសេរនៅក្នុងប្រអប់ឈរទាំងនេះ ។

តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច នៅពេលនរណាម្នាក់បានធ្វើឲ្យអ្នក ឬ ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកមានការឈឺចាប់ ? តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងចង់សងសឹក ( តបត ) ទាស់នឹងបុគ្គល ដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេឈឺចាប់ ?

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:២៣-២៧ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលអំពីការតបត និង ការសងសឹក ។

អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំឃ្លា « មិនជេរប្រមាថ » និង « អត់ទ្រាំ » នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។

យោងតាមអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ បានបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ មិសសួរី យើងរៀនថា បើយើងអត់ទ្រាំនឹងការធ្វើបាប ដោយពុំមានការសងសឹក នោះព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង ។ សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នៅពីក្រោមចំណងជើង « ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការសងសឹក » ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើអ្នកគិតថា ការសងសឹក ឬ ការព្យាយាមតបតទៅវិញ គឺជារឿងធ្វើឲ្យខូចប្រយោជន៍ តាមរបៀបណា ?
2. សូមគិតអំពីមនុស្សម្នាក់ ដែលអ្នកស្គាល់ ( ឬ បានអានអំពីមនុស្សម្នាក់ ) ដែលបានមានការអត់ធ្មត់ នៅអំឡុងពេលមានការធ្វើបាប ហើយពុំព្យាយាមសងសឹក ។ តើបុគ្គលម្នាក់នេះបានធ្វើដូចម្ដេច ដើម្បីមានការអត់ធ្មត់ ទោះជាមានគេធ្វើបាបដល់ខ្លួនគាត់នោះ ?

នៅពេលពួកមនុស្សកំណាចរួបរួមគ្នានៅឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី នៅថ្ងៃសៅរ៍ ទី ២០ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៣ ពួកគេមិនត្រឹមតែបានបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិនោះទេ ថែមទាំងបានប៉ុនប៉នធ្វើទុក្ខទោសដល់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទៀតផង ។ ដំណើររឿងខាងក្រោមនេះ បង្ហាញអំពីរបៀបដែលប៊ីស្សព អែតវឺត ប៉ាទ្រិច និង ឆាលស៍ អេលែន ជាអ្នកប្រែចិត្តជឿវ័យ ២៧ ឆ្នាំម្នាក់មកពីរដ្ឋ ផែនសិលវេញ៉ា បានឆ្លើយតបទៅនឹងការធ្វើបាបពីសំណាក់ក្រុមមនុស្សកំណាចនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។

មនុស្សកំណាចម្នាក់ គំរាមកំហែងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រនៅឃុំចាកសុន រដ្ឋ មិសសួរី ។

« មនុស្សកំណាចបានចាប់ប៊ីស្សព អែតវឺត ប៉ាទ្រិច និង ឆាលស៍ អេលែន ហើយបានអូសពួកគាត់កាត់ហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងមានកំហឹងពុះកញ្ជ្រោល ហើយបានប្រមាថ ថែមទាំងបានធ្វើទុក្ខទោសដល់ពួកលោកនៅតាមផ្លូវទៅកាន់ទីលានសាធារណៈ ។ ជាជម្រើសទាំងពីរ ដែលបានផ្ដល់ដល់ពួកគាត់គឺ ពួកគាត់ត្រូវតែជ្រើសរើសបោះបង់ចោលសេចក្ដីជំនឿទៅលើ ព្រះគម្ពីរមរមន ឬ ជ្រើសរើសចាកចេញពីឃុំនោះ ។ ពួកគាត់ពុំបានជ្រើសរើសបដិសេធ ព្រះគម្ពីរមរមន ហើយក៏មិនបានជ្រើសរើសចាកចេញពីឃុំនោះដែរ ។ ដោយបានទទួលការអនុញ្ញាតឲ្យនិយាយ ប៊ីស្សព ប៉ាទ្រិច បានបន្លឺថា ពួកបរិសុទ្ធបានរងទុក្ខនឹងសេចក្ដីបៀតបៀននៅគ្រប់ជំនាន់ទាំងអស់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោក ហើយពួកគេមានឆន្ទៈដើម្បីរងទុក្ខដោយសារតែព្រះគ្រីស្ទ ដូចជាពួកបរិសុទ្ធនៅជំនាន់បុរាណបានធ្វើដែរ ដែលពួកគេពុំបានប្រព្រឹត្តអ្វីខុសទាល់តែសោះ ហើយបើសិនជាមនុស្សធ្វើទុក្ខទោសដល់ពួកគេ នោះនឹងបានធ្វើបាបដល់ជនឥតទោស ។ សំឡេងរបស់គាត់ត្រូវបាបលុបបាត់ដោយសារតែសូរកងរំពងនៃហ្វូងមនុស្ស ដែលពួកគេជាច្រើននាក់បានស្រែកឡើង ៖ ‹ អំពាវនាវទៅកាន់ព្រះរបស់ឯង ឲ្យចុះមកជួយឯងទៅ … ! › បងប្អូនប្រុសទាំងពីរនាក់ ប៉ាទ្រិច និង អេលែន ត្រូវបានគេសម្រាតសម្លៀកបំពាក់ ហើយបានលាបជ័រកៅស៊ូ [ ពាសពេញខ្លួន ] ដែលលាយជាមួយកំបោរស ឬ ផេះ ឬ សារធាតុអាស៊ីដផ្សេងៗដែលកាត់សាច់មនុស្ស និង ចាក់ស្លាបសត្វលើខ្លួនរបស់ពួកគាត់ ។ ពួកគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងទង្វើ និង ការធ្វើទុក្ខទោសដ៏សាហាវយង់ឃ្នងនេះដោយមានចិត្តរាបសា និង ទន់ទាប ខណៈដែលហ្វូងមនុស្សនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តបែបនោះ ហើយពួកគេបានស្ញប់ស្ញែងនឹងអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ ។ បងប្អូនប្រុសទាំងពីររូប ត្រូវបានដោះលែងដោយពុំមានការធ្វើទុក្ខទោសទៀតឡើយ » ( B. H. Roberts, A Comprehensive History of the Church១:៣៣៣ សូមមើលផងដែរ Church History in the Fulness of Times Student Manualការបោះពុម្ពលើកទី ២ [ Church Educational System manual ] ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ១៣៣) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើរបៀបដែលប៊ីស្សព ប៉ាទ្រិច និង ឆាលស៍ អេលែន បានឆ្លើយតបចំពោះសេចក្ដីបៀតបៀន ដែលពួកគាត់បានជួបប្រទះនោះ បានធ្វើឲ្យអ្នកស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
2. តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីធ្វើតាមឱវាទរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ឲ្យបានកាន់តែប្រសើរឡើង ?

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:២៨–៣២ព្រះអម្ចាស់បានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធថា បើសិនជាខ្មាំងសត្រូវបានធ្វើទុក្ខទោសដល់ពួកគេ ដោយបានគេចផុតពីការសឹងសឹករបស់ព្រះ នោះពួកគេគួរតែព្រមានខ្មាំងសត្រូវនោះនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ កុំឲ្យធ្វើទុក្ខទោសដល់ពួកគេទៀត ។ ព្រះអម្ចាស់បានពន្យល់បន្ថែមថា បើសិនជាខ្មាំងសត្រូវនោះបន្តធ្វើទុក្ខទោសបន្ទាប់ពីបានព្រមានហើយ នោះពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតក្នុង « ការសងអ្នកនោះតាមការណ៍ទាំងឡាយដែលគាត់ធ្វើ » ( គ. និង ស. ៩៨:៣១ ) ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកបរិសុទ្ធក៏ត្រូវបានព្រះមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ដែរថា បើសិនជាពួកគេប្រណីដល់ខ្មាំងសត្រូវខ្លួនដែលសមនឹងទទួលបានការសងសឹក នោះពួកគេនឹងទទួលបានរង្វាន់ចំពោះសេចក្ដីសុចរិតរបស់ពួកគេហើយ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៩៨:៣៣-៣៨

ព្រះអង្គសង្គ្រោះពន្យល់ អំពីពេលវេលាដែលសង្គ្រាមត្រូវបានរាប់ជាសុចរិត

តើអ្នកមានញាតិសណ្ដាន ឬ មិត្តភក្ដិដែលធ្លាប់បានចូលច្បាំងក្នុងសង្គ្រាមដើម្បីប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួនដែរឬទេ ? តើអ្នកធ្លាប់បានឆ្ងល់អំពី អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអំពីសង្គ្រាមដែរឬទេ ?

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៣-៣៤ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ពីបុរាណ អំពីសង្គ្រាម ។

យោងតាមអ្វី ដែលអ្នកបានអាននៅក្នុង ខទី ៣៣សូមបំពេញចន្លោះទាំងឡាយ ដើម្បីបញ្ចប់ឃ្លាដូចតទៅនេះ ៖ ពួកគេ ចេញទៅច្បាំងទាស់នឹងសាសន៍ ពូជមនុស្ស ភាសា ឬ ប្រជាជនណាមួយឡើយ ព្រះអម្ចាស់ ដល់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ។ អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរសេចក្ដីពិតនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នៅពីក្រោមចំណងជើង « ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីសង្គ្រាម » ។ ( សូមចងចាំថា ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យនេះជាពិសេសទៅដល់ មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងគ្រប់ជំនាន់ និង គ្រប់វប្បធម៌ ។ ទោះជាគោលការណ៍នៃក្រឹត្យវិន័យនេះជាការពិត ក៏សព្វថ្ងៃនេះយើងត្រូវបានតម្រូវឲ្យគោរពតាមច្បាប់នៃប្រទេស ដែលយើងរស់នៅដែរ [ សូមមើល មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ ១:១២ ] ) ។

ស្របតាម គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៤តើពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់កាលពីបុរាណ ត្រូវធ្វើដូចម្ដេចជាមុនសិន នៅពេលមាននរណាម្នាក់ប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយពួកគេ ? ( សូមសរសេរចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នៅពីក្រោមចំណងជើង « ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីសង្គ្រាម » ) ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៥-៣៨ដោយស្វែងរកអ្វី ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ពីបុរាណឲ្យធ្វើ នៅពេលដែលការផ្ដល់ជូនសន្តិភាពរបស់ពួកគេនោះ ពុំត្រូវបានទទួលយក ។

យើងរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះថា សង្គ្រាមអាចត្រូវបានរាប់ជាសុចរិត នៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលត្រូវបានពិពណ៌នាដោយព្រះអម្ចាស់ ។ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នៅពីក្រោមចំណងជើង « ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការសងសឹក » ។

នៅពេលប្រទេសនានាបានចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ បានពន្យល់អំពីកាលៈទេសៈ ដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះអម្ចាស់ត្រូវបានរាប់ជាសុចរិត ក្នុងការចូលច្បាំង ៖

រូបភាព
ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ

« សង្គ្រាមគឺជាបញ្ហាដែលមិនចុះសម្រុង ទៅនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាដំណឹងល្អនៃសន្តិភាព ។ សង្គ្រាមមានសភាពខុសគ្នាស្រឡះ [ ផ្ទុយគ្នា ] ទៅនឹងដំណឹងល្អ ហើយបង្កឲ្យមានសម្អប់ ។…

« ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានលក្ខខណ្ឌចំនួនពីរ ដែលអាចរាប់បុរសគ្រឹស្តបរិស័ទដ៏ពិតជាសុចរិតឲ្យចូល—សូមកត់ចំណាំថា ខ្ញុំប្រើវាក្យសព្ទ ចូល មិនមែនចាប់ផ្ដើម—សង្គ្រាមនោះទេ ៖ (១) ការប៉ុនប៉ង [ ដោយនរណាម្នាក់ ] ដើម្បីគាបសង្កត់ ហើយដកហូតសិទ្ធិសេរីភាពរបស់គេ និង (២) ភក្ដីភាពចំពោះប្រទេសរបស់គេ ។ អាចនឹងមានលក្ខខណ្ឌទីបី [ ពោលគឺ ] ការពារប្រទេសទន់ខ្សោយ ដែលកំពុងត្រូវបានសង្កត់សង្កិនដោយប្រទេសដែលមានអំណាចខ្លាំងជាងខ្លួន និង គ្មានមេត្តា »( នៅក្នុង Conference Report ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៤២ ទំព័រ ៧១–៧២) ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៩៨:៣៩-៤៨

ព្រះអម្ចាស់បង្រៀនពួកបរិសុទ្ធ អំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែឆ្លើយតបទៅនឹងខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្លួន

អ្វីដែលទាក់ទងទៅនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីសង្គ្រាម គឺជាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៩–៤៨ ។ ដំណើររឿងខាងក្រោមនៃព្រឹត្តិការណ៍ ដែលបានកើតឡើងនៅបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ បង្ហាញអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស ៖

« នៅប្រទេស ហូឡង់ អំឡុងពេលសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ក្រុមគ្រួសារ ខាស្ពើរ ធែន ប៊ូម បានប្រើប្រាស់ផ្ទះសម្បែងរបស់ខ្លួន ធ្វើជាទីកន្លែងលាក់ខ្លួនសម្រាប់អ្នកដែលត្រូវបានពួកសង្គមជាតិនិយម ណាស៊ី តាមចាប់ខ្លួន ។ នេះគឺជារបៀបដែលពួកគេបានរស់នៅ ឲ្យស្របទៅតាមជំនឿគ្រឹស្តសាសនារបស់ពួកគេ ។ សមាជិកបួននាក់នៃក្រុមគ្រួសារនោះ បានបាត់បង់ជីវិតដោយសារតែការផ្ដល់ជម្រកនេះ ។ ខូរី ធែន ប៊ូម និង បងស្រីរបស់នាង ប៊ែស្ទី បានជាប់ក្នុងគុក រ៉ាវែនស្បូខ យ៉ាងវេទនា អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ ។ ប៊ែស្ទី បានបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងគុកនោះ—ហើយ ខូរី នៅរស់រានមានជីវិត ។

« នៅក្នុងគុក រ៉ាវែនស្បូខ នោះ ខូរី និង ប៊ែស្ទី បានស្វែងយល់ថា ព្រះជួយពួកយើងឲ្យចេះអត់ទោស ។ ក្រោយពីសង្គ្រាមបានបញ្ចប់ទៅ ខូរី បានសម្រេចចិត្តចែកចាយសារលិខិតមួយនេះ ។ នៅក្នុងឱកាសមួយ នាងបានថ្លែងទៅកាន់មនុស្សមួយកុ្រមនៅប្រទេស អាល្លឺម៉ង់ ដែលរងទុក្ខដោយសារការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃសង្គ្រាម ។ សារលិខិតរបស់នាងមានចំណងជើងថា ‹ ព្រះទ្រង់អត់ទោស › ។ នៅពេលនោះហើយ ដែលភាពស្មោះត្រង់របស់ ខូរី ធែន ប៊ូម បាននាំឲ្យមានពរជ័យ ។

« មានបុរសម្នាក់បានដើរសំដៅមករកនាង ។ នាងបានស្គាល់បុរសនោះថាជា ឆ្មាំយាមគុកដ៏ឃោរឃៅបំផុត ។ គាត់បានវាចាថា ‹ បងស្រីបានថ្លែងអំពីគុក រ៉ាវែនស្បូខ នៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់បងស្រី › ។ ‹ ខ្ញុំគឺជាឆ្នាំយាមនៅទីនោះ ។… ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីនោះមក … ខ្ញុំបានក្លាយទៅជាគ្រឹស្តបរិស័ទ ។ គាត់រៀបរាប់ថា គាត់បានស្វែងរកការអត់ទោសពីព្រះចំពោះទង្វើដ៏ឃោរឃៅ ដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត ។ គាត់បានហុចដៃរបស់គាត់ ហើយស្នើដូច្នេះថា ‹ តើបងស្រីនឹងអត់ទោសឲ្យខ្ញុំដែរឬទេ › ?

« ខូរី ធែន ប៊ូម បានបន្លឺ ៖

« ‹ វាគ្រាន់តែជាវេលាតែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ ដែលគាត់បានឈរនៅទីនោះ—ហើយហុចដៃរបស់គាត់មក—ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំវិញ វាហាក់ដូចជា ខ្ញុំបានពុះពារនៅក្នុងកិច្ចការដ៏លំបាកបំផុត ដែលខ្ញុំធ្លាប់បានធ្វើ ។

« ‹ … សារលិខិតដែលថា ព្រះទ្រង់អត់ទោសមាន… លក្ខខណ្ឌមួយ ៖ គឺយើងត្រូវអត់ទោសដល់ មនុស្សដែលបានព្យាបាទយើង ។…

“…‹ ជួយកូនផង ! › ខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយស្ងាត់ៗ ។ ទូលបង្គំអាចលើកដៃទូលបង្គំបាន ។ ទូលបង្គំអាចធ្វើដូច្នោះបាន ។ សូមព្រះអង្គប្រទានកម្លាំងចិត្តដល់ទូលបង្គំផង » ។

« ‹ … ខ្ញុំបានលើកដៃខ្ញុំ ទៅចាប់ដៃដែលបានហុចមកកាន់ខ្ញុំនោះ ទាំងលំបាក និង គ្មានកម្លាំងចិត្តអ្វីទាល់តែសោះ ។ នៅពេលខ្ញុំបានធ្វើដូចនោះ រឿងមួយដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើង ។ អារម្មណ៍មួយបានចាប់ផ្ដើមចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំ រត់ទៅតាមដៃ ហើយចូលទៅក្នុងប្រអប់ដៃទាំងពីររបស់យើងដែលកំពុងចាប់នោះ ។ ភ្លាមនោះ អារម្មណ៍កក់ក្ដៅនៃភាពសះស្បើយនេះ ហាក់ដូចជារីកសាយពាសពេញរាងកាយខ្ញុំ ដោយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំយំ ។

« ‹ ខ្ញុំអភ័យទោសឲ្យបងប្រុស ! › ខ្ញុំបានយំ ។ ‹ ដោយអស់ពីដួងចិត្តខ្ញុំ › ។

« ‹ យើងបានចាប់ដៃគ្នាអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ ក្នុងនាមជាអតីតឆ្មាំយាមគុក និង អតីតអ្នកជាប់គុក ។ នៅពេលខ្ញុំធ្វើនោះ ខ្ញុំពុំដែលបានស្គាល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ដូចនេះទេ › ។ [ ខូរី ធែន ប៊ូម Tramp for the Lord ( ឆ្នាំ ១៩៧៤ ) ទំព័រ ៥៤–៥៥ ] » ។ ( ឃីត ប៊ី ម៉ាក់ម៊ូលីន, Our Path of Duty » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០,ទំព័រ ១៣ ) ។

តើដំណើររឿងនេះ បង្រៀនអ្នកអំពីការអត់ទោសយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៩–៤០ដោយស្វែងរកក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស ។

ស្របតាមខគម្ពីរទាំងនេះ តើយើងគួរតែធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលនរណាម្នាក់សុំការអត់ទោសពីយើង ?

ឃ្លា « រហូតដល់ប្រាំពីរចិតសិបដង » នៅក្នុង ខទី ៤០ ថ្លែងបញ្ជាក់ថា យើងគួរតែអត់ទោសដល់មនុស្សទូទៅឲ្យបានច្រើនដង តាមដែលអាចធ្វើទៅបាននៅពេលពួកគេប្រែចិត្ត ហើយស្វែងរកការអត់ទោសបន្ទាប់ពីបានប្រព្រឹត្តខុស ឬ ធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ។ ( ទោះជាយើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យអត់ទោសយ៉ាងណាក៏ដោយ ការណ៍នេះពុំមានន័យថា យើងគួរតែអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សទូទៅបន្តធ្វើទុក្ខទោសដល់យើងនោះទេ ) ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៤១–៤៣ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតបន្ថែម ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធ អំពីខ្មាំងសត្រូវដែលរំលោភបំពានលើពួកគេ ហើយពុំប្រែចិត្ត ។

សូមសរសេរសេចក្ដីសង្ខេបនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នៅពីក្រោមចំណងជើង « ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស » ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យអត់ទោសដល់មនុស្សដទៃ ទោះបីជាពួកគេពុំសុំការអត់ទោសផងនោះ ?
2. ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវបានបញ្ជា ឲ្យអត់ទោសដល់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង ?

សូមគិតអំពីអ្វី ដែលអ្នកអាចធ្វើនៅក្នុងជីវិត ដើម្បីធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ស្ដីពីការអត់ទោស ។

នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៤៤–៤៨ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា បើសិនជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកបរិសុទ្ធនឹងប្រែចិត្ត នោះពួកគេនឹងចៀសផុតពីការសងសឹករបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖