មេរៀនទី ២៤ ៖ ថ្ងៃទី ៤
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២
សេចក្តីផ្តើម
នៅថ្ងៃទី ២៣ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានទទួលវិវរណៈនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២ ជំនួសឲ្យ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស ដែលជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស ទទួលបានឱវាទអំពីការទទួលខុសត្រូវនៃខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ និង នៃសមាជិកក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១-១៣
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានឱវាទផ្ទាល់ខ្លួន ថែមទាំងសន្យាថានឹងប្រទានពរដល់ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស
សូមគិតអំពីគ្រាដែលអ្នកធ្លាប់បានមានអារម្មណ៍ថា ខឹងសម្បា បាក់ទឹកចិត្ត ទាស់ចិត្ត ឬ ច្រណែននិន្ទា ដែលមកពីការប្រាស្រ័យជាមួយនឹងអ្នកផ្សេងទៀត ។ សាវកនៅជំនាន់ដំបូង ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាព ដែលប្រហែលជានាំគាត់ឲ្យធ្លាក់ខ្លួនមានអារម្មណ៍ស្រដៀងគ្នានេះ ។
នៅមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីលោកត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើជាសាវកក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៥ នោះ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ត្រូវបានតែងតាំងជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ នារដូវផ្ការីកក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៧ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានដឹងថា សមាជិកម្នាក់នៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ គឺអែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត បានគ្រោងចេញបេសកកម្មទៅប្រទេសអង់គ្លេសដោយគ្មានការដឹកនាំពីប្រធាន ម៉ាស្ស ។ ប្រធាន ម៉ាស្ស ដែលបាននៅរដ្ឋ មីសសូរី បានសរសេរសំបុត្រទៅអែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត និង សមាជិកដទៃទៀតនៃពួកដប់ពីរនាក់ ហើយបានអញ្ជើញពួកលោកឲ្យមកជួបនឹងខ្លួននៅឯទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ នៅថ្ងៃទី ២៤ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ ដើម្បីឲ្យពួកលោកអាចរួបរួមគ្នានៅក្នុងគម្រោងសម្រាប់បេសកកម្មនានា ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏មួយខែមុនពេលការប្រជុំបានប្រព្រឹត្តឡើង មានសមាជិកពីររូបនៃពួកដប់ពីរនាក់ គឺ ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល និង អួរសុន ហៃឌ បានចេញទៅប្រទេសអង់គ្លេស បន្ទាប់ពីបានទទួលការហៅបម្រើបេសកកម្មពីព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ ពិតប្រាកដណាស់ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានអន់ចិត្ត ដែលសមាជិកនៃពួកដប់ពីរនាក់បានបន្ដទៅផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅឯប្រទេសអង់គ្លេសដោយពុំមានការរួបរួមនៃកូរ៉ុម និង ពុំមានការយល់ព្រមពីលោក ។
នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ តើប្រធាន ម៉ាស្ស អាចធ្វើអ្វីដើម្បីចៀសវាងពីអារម្មណ៍ខឹងសម្បា បាក់ទឹកចិត្ត ទាស់ចិត្ត ឬ ច្រណែននិន្ទា ? តើអ្វីខ្លះជាគ្រោះថ្នាក់នៃការអនុញ្ញាតឲ្យអារម្មណ៍បែបនេះគ្រប់គ្រងចិត្តគំនិត និង សកម្មភាពរបស់អ្នកនោះ ?
ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់នៅគ្រានោះ បាននិយាយជាមួយប្រធាន ម៉ាស្ស ឲ្យទៅជួបប្រធាន យ៉ូសែប ស៊្មីធ ។ ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងកង្វល់របស់ប្រធាន ម៉ាស្ស ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈទៅកាន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២ ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១–៣ដោយស្វែងរកការព្រមានដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ។ នៅពេលអ្នកអាន វាអាចនឹងផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការដឹងថាពាក្យ បន្ទាបខ្លួន នៅក្នុង ខទី ៣ មានន័យថា ប្រធាន ម៉ាស្ស បានបន្ទាបខ្លួនរបស់លោក ។ តើការព្រមានអ្វីខ្លះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានទៅដល់លោក ? តើមានរឿងល្អៗណាខ្លះ ដែលព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា ថូម៉ាស បានធ្វើ ?
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:៤–១០ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឱវាទបន្ថែមទៅកាន់ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ហើយបានអះអាងដល់គាត់ថា គាត់អាចសម្រេចបានកិច្ចការអស្ចារ្យៗ ដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ។
-
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:៤-១០ ។ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមរាយបញ្ជីការសន្យាដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើជាមួយ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ។ ( នៅក្នុង ខទី ៥ពាក្យ ខំប្រយុទ្ធ ពុំមានន័យថា ខឹងសម្បា ឬ ជំទាស់នោះទេ ប៉ុន្តែ វាមានន័យថា ធ្វើការផ្សាយដំណឹងល្អដោយមានចិត្តឧស្សាហ៍ព្យាយាម ) ។
សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ « បើសិនជា–នោះ » ដូចតទៅនេះ ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលអ្នកស្វែងយល់ចេញពី គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១០ ៖ បើសិនជាយើង នោះព្រះអម្ចាស់នឹង ។ ( អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំគោលការណ៍នេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាការបន្ទាបខ្លួនជួយយើងឲ្យទទួលបានការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់ ?
-
តើនៅពេលណាខ្លះ ដែលអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ត្រូវបានដឹកនាំដោយព្រះអម្ចាស់បន្ទាប់ពីបានបន្ទាបខ្លួន ?
-
នៅពេលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈនេះក្នុងខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ សាសនាចក្របានកំពុងតែជួបប្រទះនឹងការបែកបាក់សាមគ្គីភាព ការទាស់ទែងគ្នា និង ការក្បត់សាសនា ។ អំណួត និង សេចក្ដីលោភៈ បាននាំឲ្យសមាជិកមួយចំនួនក្នុងសាសនាចក្រ រិះគន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហើយបានសង្ស័យដល់សិទ្ធិអំណាចរបស់លោក ។ ឧបសគ្គទាំងនេះគឺជាលទ្ធផលមួយផ្នែកតូចមកពីវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ ក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធនៅទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ ។ ដោយសារតែមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចមួយដ៏សាកល ដែលក្រោយមកបានគេហៅថា ភាពស្លន់ស្លោនៃឆ្នាំ ១៨៣៧ នោះមានធនាគារជាច្រើនពាសពេញសហរដ្ឋបានក្ស័យធន ។ សមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុង ខឺតឡង់ ដែលជាស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ក៏បានក្ស័យធនផងដែរនាសរទរដូវក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៧ ។ អ្នកវិនិយោគពីររយនាក់បានខាតបង់អ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ ដោយមាន យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជួយទ្រទ្រង់ការខាតបង់ភាគច្រើនបំផុត ។ ទោះបីជាសមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុង ខឺតឡង់ មិនត្រូវបានឧបត្ថម្ភដោយសាសនាចក្រក្ដី ក៏ពួកបរិសុទ្ធខ្លះបានគិតថា វាជាធនាគាររបស់សាសនាចក្រ ឬ ធនាគាររបស់ព្យាការី ហើយបានបន្ទោសដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ចំពោះវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ។ មនុស្សខ្លះថែមទាំងចាប់ផ្ដើមហៅលោកថាជាព្យាការីបរាជ័យ ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សខ្លះទៀតបានបន្តសេចក្ដីជំនឿ ហើយនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្យាការី ទោះជាពួកគេត្រូវខាតបង់ប្រាក់កាសជាច្រើនដោយសារតែការដួលរលំរបស់សមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុង ខឺតឡង់ យ៉ាងណាក្ដី ។ ( សូមមើល Church History in the Fulness of Times Student Manual, បោះពុម្ពទី ២ [Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០០៣], ទំព័រ ១៧១-៧៣) ។
សមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្រ រួមបញ្ចូលទាំងសមាជិកខ្លះក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ថែមទាំងព្យាយាមដោះលែង យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ចេញពីតំណែងជាប្រធាននៃសាសនាចក្រទៀតផង ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១១–១៣ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំឲ្យ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ធ្វើ ដើម្បីជួយសមាជិកដទៃទៀតក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ដែលកំពុងតែមានរើបម្រះនោះ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១៤-៣៤
ព្រះអម្ចាស់បង្រៀន ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស អំពីករណីយកិច្ចនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ប្រធាន ម៉ាស្ស កាន់តំណែងដ៏សំខាន់មួយ ហើយមានការទទួលខុសត្រូវជាច្រើនដែលបានប្រទានពីព្រះអម្ចាស់ ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្វីដែលអាចជួយអ្នកឲ្យបន្ទាបខ្លួន នៅពេលអ្នកទទួលបានការទទួលស្គាល់ ឬ ការទទួលខុសត្រូវដ៏សំខាន់ៗ ?
កាលទ្រង់បន្តរំឭកគាត់ឲ្យបន្ទាបខ្លួន នោះអម្ចាស់បានជួយ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ឲ្យទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃការទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ សូមបំពេញតារាងខាងក្រោមនេះ នៅពេលអ្នកសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១៤–២២, ២៨–៣៣ ។
|
ឃ្លាទាំងឡាយគូសសម្គាល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការទទួលខុសត្រូវរបស់ប្រធាន ម៉ាស្ស ៖ | |
|
ឃ្លាទាំងឡាយដែលរំឭក ថូម៉ាស ម៉ាស្ស អំពីតម្រូវការឲ្យគាត់បន្ទាបខ្លួន ៖ |
-
សូមបំពេញកិច្ចការខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
យោងតាម ខទី ១៦–១៧តើកូនសោអ្វីខ្លះ ដែលត្រូវបានកាន់ដោយប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ? សូមគូសចំណាំនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីគោលលទ្ធិដែលអ្នកបានរៀន រួចសរសេរវាដាក់ទៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
-
សូមសរសេរគោលការណ៍ ដែលអ្នករៀននៅក្នុង ខទី ៣០–៣២ អំពីកូនសោបព្វជិតភាព ដែលប្រធាន ម៉ាស្ស កាន់ ។
-
សូមគិតអំពីការគូសចំណាំ គោលលទ្ធិដូចតទៅនេះដែលមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១២:៣០–៣២ ៖ កូនសោបព្វជិតភាពត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ចុងក្រោយបង្អស់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានៃពេលពេញកំណត់ ។
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា គឺជាអំឡុងពេលដែលព្រះអម្ចាស់ត្រាស់សម្តែងគោលលទ្ធិ ពិធីបរិសុទ្ធនានា និង បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ។ វាគឺជាអំឡុងពេលមួយ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ ព្រះអម្ចាស់មានអ្នកបម្រើម្នាក់ដែលមានសិទ្ធិអំណាចនៅលើផែនដី ដែលកាន់បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ និង ជាអ្នកដែលមាននូវការអនុញ្ញាតពីព្រះដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ និង ដើម្បីចាត់ចែងពិធីបរិសុទ្ធដែលមានក្នុងដំណឹងល្អនោះ ។ ( សូមមើល Bible Dictionary, « Dispensations » ) ។
សូមពិចារណាសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:១៥, ៣០តើព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលយ៉ាងដូចម្ដេច អំពីទំនាក់ទំនងរវាងការទទួលខុសត្រូវរបស់ ថូម៉ាស ម៉ាស្ស ក្នុងនាមជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និង ការទទួលខុសត្រូវរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ?
ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស បានមានការលំបាកក្នុងការធ្វើតាមឱវាទ ដែលគាត់ទទួលបាននៅក្នុងវិវរណៈនេះ ។
នៅមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីវិវរណៈនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២ ត្រូវបានប្រទានឲ្យ នោះ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស បានប្រាប់ដល់ វីឡាធី ឃឹមបឹល ( ភរិយារបស់ ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល ) ថា ហ៊ីប៊ើរ នឹងពុំមានជោគជ័យនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់គាត់ឡើយ ។ ប្រាកដណាស់ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានមានអារម្មណ៍ថា ដោយសារតែការប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្រៅប្រទេសគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់លោក នោះចំណាប់ផ្ដើមនៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅប្រទេស អង់គ្លេស នឹងពុំកើតមានឡើយ ដរាបទាល់តែគាត់បញ្ជូននរណាម្នាក់ ឬ ទៅដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ។
សូមគិតថាតើហេតុការណ៍នេះបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច ថាប្រធាន ម៉ាស្ស អាចនឹងមានការលំបាកក្នុងការបន្ទាបខ្លួន ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានពន្យល់អំពីរបៀបដែលយើងអាចបន្ទាបខ្លួនកាន់តែច្រើន និង ចៀសវាងពីភាពឆ្មើងឆ្មៃ ៖
« ការបន្ទាបខ្លួនពុំមានន័យដល់ការប្រាប់ខ្លួងឯងថាយើងពុំមានតម្លៃ ឥតបានការ ឬ មិនសូវសំខាន់នោះទេ ។ វាក៏ពុំមានន័យដល់ការមិនទទួលយក ឬ ដកហូតទេពកោសល្យនានាដែលព្រះបានប្រទានឲ្យយើងនោះដែរ ។ យើងពុំអាចរកឃើញការបន្ទាបខ្លួននៅក្នុងការរំពឹងដោយបន្ទាបបន្ថោក អំពី ខ្លួនយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ យើង រំពឹងដោយមិនគិត អំពី ខ្លួនឯង ។ វាកើតឡើងនៅពេលយើងធ្វើការរបស់យើង ដោយមានផ្នត់គំនិតនៃការបម្រើព្រះ និង មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន ។
« ការបន្ទាបខ្លួនដឹកនាំស្មារតី និង សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងទៅកាន់មនុស្សដទៃ និង គោលបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ភាពឆ្មើងឆ្មៃប្រព្រឹត្តទៅផ្ទុយពីនេះ ។ ភាពឆ្មើងឆ្មៃទាញយកថាមពល និង កម្លាំងរបស់វាចេញពីជម្រៅដ៏ជ្រៅនៃអត្តទត្ថភាព ។ « … នៅពេលដែលយើងឈប់ឈ្លក់វង្វេងនឹងខ្លួនយើង ហើយភ្លេចខ្លួនយើងក្នុងការបម្រើ នោះភាពអំណួតរបស់យើងនឹងថយចុះ ហើយចាប់ផ្ដើមបាត់បង់ទៅ » ( Pride and the Priesthood » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៥៨ ) ។
-
សូមពន្យល់ទៅកាន់សមាជិកគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្ដិម្នាក់ អំពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀនអំពីការបន្ទាបខ្លួន ។ សូមសរសេរឈ្មោះរបស់បុគ្គលនោះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២:៣៤ដោយស្វែងរកអ្វីដែល ថូម៉ាស ម៉ាស្ស ត្រូវធ្វើដើម្បីទទួលបានពរជ័យទាំងនេះ ។
សូមបញ្ចប់គោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ យើងត្រូវតែ ដើម្បីទទួលបានពរជ័យដែលព្រះអម្ចាស់បានសន្យា ។
ដំណើររឿងដូចតទៅនេះ សង្ខេបអំពីការធ្លាក់នៅទីបំផុតរបស់ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ចេញពីសាសនាចក្រ ហើយក៏បានត្រឡប់មកកាន់សាសនាចក្រវិញ ៖
គ្រាមួយ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានធ្វើតាមឱវាទដែលគាត់ទទួលបាន ។ គាត់បានខិតខំពង្រឹងសាសនាចក្រ ហើយគាំទ្រ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមិនយូរប៉ុន្មានគាត់បានត្រឡប់ជាមានអារម្មណ៍ជំទាស់នឹងរបៀបដែលសាសនាចក្រត្រូវបានដឹកនាំទៅវិញ ។ អារម្មណ៍ទាំងនេះបូកផ្សំជាមួយនឹងកង្វល់អំពីទំនាស់រវាងសមាជិកសាសនាចក្រដែលពុំគោរពប្រតិបត្តិ និង ឈ្លានពាន ព្រមទាំងអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួននៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ ក្នុងខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៣៨ កាលគាត់ត្រូវបានជុំជិតដោយគំនិតក្បត់សាសនា នោះភរិយារបស់គាត់ អេលីស្សាបែត បានពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះមួយ ។ គាត់ និង ស្ត្រីមា្នក់ទៀត ទាំងពីរនាក់គឺជាសមាជិកសាសនាចក្រ បានព្រមព្រៀងគ្នាដោះដូរទឹកដោះគោជាប្រចាំ ដើម្បីមានទឹកដោះគោគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើឈីស ប៉ុន្តែបងស្រី ម៉ាស្ស បានប្ដឹងគាត់ថាល្មើសនឹងកិច្ចព្រមព្រៀង ដោយបានទុកចំណែកទឹកដោះគោដែលមានសារធាតុខ្លាញ់ទឹកដោះច្រើន ។ បញ្ហានេះត្រូវបាននាំទៅដល់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ជាច្រើនដង ។ វាក៏ត្រូវបាននាំទៅដល់ គណៈប្រធានទីមួយផងដែរ ។ រាល់ពេលនាំទៅដល់ម្ដងៗ វាត្រូវបានសម្រេចថាបងស្រី ម៉ាស្ស គឺជាអ្នកខុស ។ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានខឹង ហើយពុំពេញចិត្តនឹងការសម្រេចទាំងនេះទេ ( សូមមើល George A. Smith, “Discourse,” Deseret News ថ្ងៃទី ២៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៥៦ ទំព័រ ៤៤ ) ។ ទោះជាស្ថានភាពនេះពុំបានបណ្ដាលឲ្យគាត់ចាកចេញពីសាសនាចក្រក្ដី ក៏ស្ថានភាពរបស់គាត់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងដោយការខកចិត្តមួយទៀតដែរ ។ គាត់បែរជារិះគន់ដល់ថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រ ហើយនៅទីបំផុតបានប្រឆាំងនឹងពួកបរិសុទ្ធ ។ ក្រោយមកគាត់បាននៅចាំថា « ខ្ញុំបានច្រណែននិន្ទានឹងព្យាការី … ហើយបានមើលរំលងចំណុចល្អគ្រប់យ៉ាង ថែមទាំងបានចំណាយពេលពេញមួយជីវិតដើម្បីស្វែងរកចំណុចអាក្រក់ » ( “Remarks,” Deseret News ថ្ងៃទី ១៦ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៥៧ ទំព័រ ២២០ ) ។
ដប់ប្រាំបីឆ្នាំក្រោយមកបន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីសាសនាចក្រ ថូម៉ាស ម៉ាស្ស បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ដោយរាបសាទៅកាន់ ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល ដោយបានសុំការអភ័យទោស និង ការអនុញ្ញាតឲ្យចូលសាសនាចក្រវិញ ។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីអ្វី ដែលគាត់បានរៀនពីកំហុសរបស់គាត់ ៖ « ព្រះអម្ចាស់អាចបន្តទៅមុខបានយ៉ាងល្អដោយគ្មានរូបខ្ញុំ ហើយទ្រង់ពុំបានខាតបង់អ្វីបន្តិចដោយសារតែការធ្លាក់របស់ខ្ញុំចេញពីសាសនាចក្រនោះទេ ប៉ុន្តែ មើលចុះខ្ញុំបានខាតបង់អ្វីខ្លះ ?! » ( Thomas B. Marsh letter to Heber C. Kimball ថ្ងៃទី ៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨៥៧ Brigham Young Collection, Church History Library មានដកស្រង់នៅក្នុង Kay Darowski«The Faith and Fall of Thomas Marsh»Revelations in Contextថ្ងៃទី ១៩ ខែ មីនា [ឆ្នាំ ២០១៣ ] history.lds.org ) ។
-
សូមសង្ខេបនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅថ្ងៃនេះ ។ សូមជ្រើសរើសរបៀបមួយ ដែលអ្នកអាចបន្ទាបខ្លួន និង មានចិត្តស្មោះត្រង់កាន់តែច្រើន រួចសរសេរគោលដៅមួយដើម្បីប្រព្រឹត្តតាម ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១១២ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖