គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧

បុព្វកថា

កាលកំពុងបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានស្វែងយល់ថា ពួកសាក្សីបីនាក់នឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ « ដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ » ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២៧:១២–១៤ អេធើរ ៥:២–៤ ) ។ នៅពេល អូលីវើរ ខៅឌើរី និង ដេវីឌ វិតមើរ បានស្វែងយល់ពីការណ៍នេះ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់មានការបំផុសគំនិតមួយចង់ធ្វើជាសាក្សី ។ នៅក្នុងវិវរណៈមុន ( គ. និង ស. ៥ ) ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ ម៉ាទិន ហារីស ថា ប្រសិនបើគាត់មានចិត្តរាបសា ហើយគោរពប្រតិបត្តិគ្រប់គ្រាន់ហើយនោះ គាត់នឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ ។ អូលីវើរ ខៅឌើរី ដាវីឌ វិតមើរ និង ម៉ាទិន ហារីស បានសូមឲ្យព្យាការីទូលសួរដល់ព្រះអម្ចាស់ ថាតើពួកគាត់អាចនឹងបានអនុញ្ញាតឲ្យទទួលបានឱកាសនេះដែរឬទេ ។ វិវរណៈដែលអ្នកនឹងសិក្សានៅថ្ងៃនេះគឺ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧ បានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា បុរសទាំងបីរូបនេះ នឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ និង វត្ថុដែលទាក់ទងផ្សេងៗទៀត ប្រសិនបើពួកគាត់អនុវត្តសេចក្ដីជំនឿបានគ្រប់គ្រាន់ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧

ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលប្រាប់ អូលីវើរ ខៅឌើរី ដាវីឌ វិតមើរ និង ម៉ាទិន ហារីស ថា ប្រសិនបើពួកគាត់មានសេចក្ដីជំនឿគ្រប់គ្រាន់ នោះពួកគាត់នឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ និង វត្ថុពិសិដ្ឋដទៃទៀត ។

មានកន្លែងចំនួនពីរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ដែលមានចែងនូវការព្យាករណ៍អំពីពួកសាក្សីដែលនឹងឃើញ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះគម្ពីរ ឬ ផ្ទាំងចំណារដែលមាននូវបញ្ជីប្រវត្តិ ។ សូមអាន នីហ្វៃទី២ ២៧:១២–១៤ និង អេធើរ ៥:២–៤ រួចគិតថាវានឹងមានលក្ខណៈដូចម្ដេចដើម្បីធ្វើជាសាក្សីមួយរូបចំពោះផ្ទាំងចំណារ ។ ចេញពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅក្នុងបទគម្ពីរទាំងនេះ តើពួកសាក្សីទាំងបីនាក់នោះ នឹងត្រូវបានបង្ហាញបញ្ជីប្រវត្តិឲ្យឃើញតាមរបៀបណា ?

លោកអូលីវើរ ខៅឌើរី លោកដាវីឌ វិតមើរ និង លោកម៉ាទិន ហារីស

តាមរយៈវិវរណៈនេះ ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថា អូលីវើរ ខៅឌើរី ដាវីឌ វិតមើរ និង ម៉ាទិន ហារីស នឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ ។ សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៧:១ ។ បន្ថែមពីលើផ្ទាំងចំណារនោះ តើមានវត្ថុអ្វីផ្សេងទៀតដែលពួកសាក្សីទាំងនេះនឹងអាចឃើញ ? ( លេខយោង ១ជ មាននូវសេចក្ដីយោងទៅកាន់អ្វីដែលជា « របស់ដៅទិសដ៏អស្ចារ្យ » រួមបញ្ចូលទាំង នីហ្វៃទី១ ១៦:១០, ១៦, ២៦ និង អាលម៉ា ៣៧:៣៨–៤៧) ។

សូមគិតអំពីរបៀបដែលវត្ថុដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនេះ ( មានដូចជា ដាវរបស់ឡាបាន់ និង លីអាហូណា ) អាចបន្ថែមភស្ដុតាងលើភាពជាក់ស្ដែងនៃតួអង្គ និង ព្រឹត្តិការណ៍នានាដែលមានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:២–៣ ។ តើព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ពួកសាក្សីត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះពីមុនពួកគេអាចឃើញផ្ទាំងចំណារ ?

សូមឆ្លើយនឹងសំណួរដូចតទៅនេះដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកគិតថាហេតុអ្វីសាក្សីទាំងនេះត្រូវមានសេចក្ដីជំនឿពីមុនពួកគេអាចឃើញផ្ទាំងចំណារមាស ?

ទោះជាយើងអាចនឹងមិនទទួលបានសាក្សីមួយតាមរបៀបដូចគ្នាដែលពួកសាក្សីបីនាក់ក៏ដោយ ក៏យើងអាចទទួលបានសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតដែលយើងចង់ដឹងដែរ ។ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:១–៣ បង្រៀនយើងអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលបានសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួនអំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ។ រួចសូមបំពេញគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលអ្នកស្វែងយល់ចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះ ៖ ប្រសិនបើយើង នោះយើងអាចទទួលបានសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតដែលយើងចង់ដឹង ។

សូមពិពណ៌នាដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីរបៀបដែលអ្នកអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើព្រះដើម្បីទទួលបានសាក្សីអំពីព្រះគម្ពីរមរមន និង សេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អដទៃទៀត ។ ឬ ប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា មិនទាន់បានទទួលសាក្សីនៅឡើយ សូមពន្យល់ពីរបៀបដែលអ្នកអាចអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដើម្បីអ្នកអាចទទួលបានទីបន្ទាល់នៃព្រះគម្ពីរមរមន ។

ម្ដាយរបស់ យ៉ូសែប ស៊្មីធ គឺ លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ បានសរសេរពីរបៀបដែល ម៉ាទិន ហារីស ត្រូវបានព្រះមានបន្ទូលប្រាប់ថា គាត់អាចធ្វើជាសាក្សីម្នាក់ក្នុងចំណោមសាក្សីទាំងបីនាក់បាន ។ បន្ទាប់ពីរាត្រីដែលបានអាននៅក្នុងច្បាប់សរសេរដៃនៃព្រះគម្ពីរមរមនដែលត្រូវបានបញ្ចប់ថ្មីនោះ « នៅព្រឹកបន្ទាប់ ក្រោយពីបានធ្វើការងារដូចសព្វដងដូចជា ការអាន ច្រៀង និង អធិស្ឋាន យ៉ូសែបបានក្រោកពីលុតជង្គង់ ហើយបានដើរសំដៅទៅ ម៉ាទិន ហារីស ទាំងចិត្តមុតមាំ បើតាមខ្ញុំចាំ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំរំជួលចិត្តដល់សព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានពោលថា ‹ ម៉ាទីន ហារីស នៅថ្ងៃនេះលោកត្រូវតែមានចិត្តរាបសាចំពោះព្រះ ដល់កម្រិតដែលលោកអាចទទួលបានការអភ័យទោសដល់អំពើបាបរបស់លោក ។ បើលោកមានចិត្តរាបសាមែននោះ វាជាព្រះឆន្ទៈព្រះដែលលោកគួរតែអាចឃើញផ្ទាំងចំណារ ជាមួយនឹង អូលីវើរ ខៅឌើរី និង ដាវីឌ វិតមើរ › ( History of Joseph Smith by His Mother, ed. Preston Nibley [ ឆ្នាំ ១៩៥៨ ] ទំព័រ ១៥១–៥២ ) ។

សូមពិចារណាទៅលើសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖

តើអ្នកគិតថាហេតុអ្វីបានជាវាចាំបាច់ដើម្បីមានចិត្តរាបសា នៅពេលយើងស្វែងរកការអភ័យទោសពីព្រះ ?
តើអ្នកគិតថាហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវស្វែងរកការអភ័យទោសពីព្រះនៅពេលយើងចង់ទទួលបានសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតពីទ្រង់ ?

សូមគិតពីការដែលត្រូវបានជ្រើសរើសឲ្យធ្វើជាសាក្សីម្នាក់ក្នុងចំណោមសាក្សីទាំងបីនាក់ ដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យឃើញផ្ទាំងចំណារ « ដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ » ។ តើការទទួលខុសត្រូវបែបណាដែលអ្នកនឹងគិតថាមានបន្ទាប់ពីទទួលបានបទពិសោធន៍នេះ ? ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពីការទទួលខុសត្រូវនៃការធ្វើជាសាក្សីនៃផ្ទាំងចំណារ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:៣–៥ ដោយស្វែងរកការណ៍ដែលព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បញ្ជាឲ្យពួកសាក្សីបីនាក់ធ្វើ បន្ទាប់ពីបានឃើញផ្ទាំងចំណារហើយ ។

សូមពិចារណាអំពីការទទួលខុសត្រូវដែលយើងមាននៅពេលព្រះអម្ចាស់ប្រទានសាក្សីមួយនៃសេចក្ដីពិតដ៏ទេវភាពឲ្យយើង ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំឃ្លាទាំងឡាយដែលមាននៅក្នុង ខទី ៣ ដែលបង្រៀនពីគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ បន្ទាប់ពីយើងទទួលបានសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតហើយ យើងនឹងមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនោះ ។ សូមគិតអំពីរបៀបដែលឆន្ទៈរបស់អ្នកក្នុងការថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិត ក៏ជាការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរ ។

សូមធ្វើបញ្ជីដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នៃដំណឹងល្អមួយចំនួនដែលអ្នកដឹងថាជាការពិត ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់ អារម្មណ៍ ឬ គំនិតទាំងឡាយរបស់អ្នកអំពីគោលការណ៍ទាំងនេះជាមួយនឹងឪពុក/ម្ដាយ ឬ បងប្អូនបង្កើត ។

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីវិវរណៈនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧ ត្រូវបានប្រទានឲ្យ នោះព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ, ដាវីឌ វិតមើរ, អូលីវើរ ខៅឌើរី និង ម៉ាទិន ហារីស បានដើរចូលទៅក្នុងព្រៃក្បែរផ្ទះរបស់គ្រួសារ វិតមើរ ដើម្បី « ព្យាយាមទទួល តាមរយៈការអធិស្ឋានដ៏ក្លៀវក្លា និង រាបសា » នូវសាក្សីដែលបានសន្យានោះ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានកត់ត្រាដូច្នេះ បន្ទាប់ពីការព្យាយាមអធិស្ឋានពីរដងមិនបានសម្រេច « ម៉ាទិន ហារីស បានសុំដកខ្លួន ដោយបង្ហាញថា គាត់ជឿថានេះបណ្ដាលមកពីវត្តមានរបស់គាត់ ទើបធ្វើឲ្យពួកយើងមិនអាចទទួលបាននូវអ្វីដែលយើងអធិស្ឋានសុំ ។ គាត់ក៏បានដកខ្លួនចេញដូចដែលបានគិតនោះទៅ រួចយើងបានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានសាជាថ្មី ហើយមិនទាន់បានពីរបីនាទីផង កាលយើងបានឃើញពន្លឺមួយចំពីលើយើងស្ថិតនៅក្នុងអាកាស ដែលភ្លឺចែងចាំងឥតឧបមា ហើយមើលចុះ មានទេវតាមួយអង្គបានឈរនៅចំពោះយើង ។ ក្នុងព្រះហស្តទ្រង់មាននូវផ្ទាំងចំណារដែលយើងបានអធិស្ឋាន… ដើម្បីចង់ឃើញ ។ ទ្រង់បានបើកសន្លឹកទំព័រមួយម្ដងៗ ដើម្បីយើងអាចឃើញ ហើយយល់ពីការចារឹកទាំងនោះបានយ៉ាងច្បាស់ ។… យើងបានស្ដាប់ឮសំឡេងមួយចេញមកពីក្នុងពន្លឺនៅខាងលើយើង ដោយថ្លែងថា ‹ ផ្ទាំងចំណារទាំងនេះ ត្រូវបានបើកសម្ដែងឡើងដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ ហើយវាត្រូវបានបកប្រែដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ ។ ការបកប្រែរបស់វា ដែលអ្នកបានមើលឃើញគឺត្រឹមត្រូវ ហើយខ្ញុំបញ្ជាដល់អ្នកឲ្យថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីអ្វីដែលឥឡូវអ្នកបានឃើញ និងស្ដាប់ឮនោះ › ។

« ឥឡូវខ្ញុំបានចាកចេញពីដេវីឌ និងអូលីវើរ ហើយបានទៅរកម៉ាទីន ហារិស ដែលខ្ញុំបានឃើញថា គាត់កំពុងតែអធិស្ឋានយ៉ាងក្លៀវក្លានៅកន្លែងឆ្ងាយមួយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ពុំទាន់បានទទួលចម្លើយពីព្រះអម្ចាស់នៅឡើយ ហើយគាត់បានស្នើដោយចិត្តស្មោះឲ្យខ្ញុំចូលរួមអធិស្ឋានជាមួយគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចទទួលបានពរជ័យដូចគ្នាដែលយើងទើបតែបានទទួលដែរ ។ យើងក៏បានអធិស្ឋានជាមួយគ្នាតាមសំណើររបស់គាត់ ហើយទីបំផុតបំណងប្រាថ្នាយើងបានសម្រេច ដ្បិតយើងមិនទាន់បានបញ្ចប់ការអធិស្ឋានផង ការនិមិត្តដូចគ្នាបានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបានឃើញការនិមិត្តនោះជាលើកទីពីរ ហើយខ្ញុំបានឃើញ ហើយឮការណ៍ដដែលនេះម្ដងទៀត នៅពេលនោះ ម៉ាទីន ហារីស បានយំក្នុងអាកប្បកិរិយាត្រេកអរដោយសេចក្ដីអំណរបន្លឺថា « ‹ គ្រប់គ្រាន់ហើយ គ្រប់គ្រាន់ហើយ ភ្នែករបស់ខ្ញុំបានឃើញហើយ ភ្នែករបស់ខ្ញុំបានឃើញហើយ › » ( នៅក្នុង History of the Church ១:៥៤–៥៥ ) ។

សូមគិតអំពីការដែលត្រូវបានប្រាប់អំពីព័ត៌មានមួយចំនួន ដែលអ្នកមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចែកចាយជាមួយនរណាម្នាក់អស់រយៈពេលជាយូរ ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចកាលនៅទីបំផុត អ្នកត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចែកចាយពីការណ៍នោះ ? សូមគិតអំពីស្ថានភាពដែល យ៉ូសែប ស៊្មីធ ត្រូវធ្វើជាសាក្សីតែម្នាក់ឯងចំពោះផ្ទាំងចំណារព្រះគម្ពីរមរមនអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះស្ថានភាពរបស់លោក ? តើអ្នកគិតថា យ៉ូសែប ស៊្មីធ មានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចដែលឥឡូវនេះ មនុស្សដទៃទៀតអាចបន្ថែមសាក្សី និង ទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនទៅលើអ្វីដែលលោកមាន ?

រូបភាព
លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ

ដំណើររឿងដូចតទៅនេះមកពី លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ ជាម្ដាយរបស់ យ៉ូសែប បានរៀបរាប់ពីអារម្មណ៍របស់យ៉ូសែប បន្ទាប់ពីពួកសាក្សីទាំងបីនាក់បានឃើញផ្ទាំងចំណារ ៖ « នៅពេលពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ វាគឺចន្លោះម៉ោងបីទៅម៉ោងបួនរសៀល ដែលអ្នកស្រី វិតមើរ លោក ស្ម៊ីធ [ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ស៊ីញ្ញ័រ ] និង ខ្ញុំ បានអង្គុយក្នុងបន្ទប់គេងមួយជាមួយគ្នានៅពេលនោះ ។ នៅពេលចូលមកដល់ យ៉ូសែប បានទម្លាក់ខ្លួនក្បែរខ្ញុំ ហើយបានពោលឮៗថា ‹ ពុក ម៉ែ លោកទាំងពីរពុំដឹងថាតើខ្ញុំរីករាយយ៉ាងណានោះទេ ៖ ឥឡូវនេះ ព្រះអម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឲ្យផ្ទាំងចំណារត្រូវបានបង្ហាញដល់មនុស្សបីនាក់ទៀតក្រៅពីខ្ញុំ ។ ពួកគេបានមើលឃើញទេវតា ដែលបានថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ពួកគេ ហើយពួកគេនឹងធ្វើជាសាក្សីចំពោះ សេចក្ដីពិតនៃអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយ ដ្បិតឥឡូវនេះ ពួកគេបានដឹងដោយផ្ទាល់ខ្លួនគេហើយថា ខ្ញុំពុំបានទៅបោកបញ្ឆោតមនុស្សទេ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំត្រូវបានរួចពីបន្ទុកមួយ ដែលធ្ងន់យ៉ាងខ្លាំងស្ទើរតែខ្ញុំពុំអាចរែកបាននោះ ហើយវាធ្វើឲ្យព្រលឹងរបស់ខ្ញុំរីករាយ ដែលខ្ញុំឈប់ជាអ្នកដឹងតែឯងក្នុងលោកិយនេះទៀតហើយ ›។ បន្ថែមពីនេះ ម៉ាទិន ហារីស បានចូលមក ៖ គាត់មើលទៅហាក់ដូចជាពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរ ហើយបានថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងមុតមាំចំពោះការណ៍ដែលគាត់បានឃើញ ហើយឮនោះ ។ ហើយដាវីឌ និង អូលីវើរ ក៏បានសម្ដែងឲ្យឃើញដូច្នេះដែរ ដោយបន្ថែមថា គ្មានអណ្ដាតណាអាចនឹងថ្លែងពីសេចក្ដីអំណរដែលមានក្នុងចិត្តពួកគាត់ និង ពីភាពអស្ចារ្យដែលពួកគាត់បានឃើញ និង ឮនោះទេ » ( History of Joseph Smith by His Mother ទំព័រ ១៥២–៥៣ ) ។

សូមពិពណ៌នាដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីអារម្មណ៍នៃការមានមនុស្សដទៃទៀតជុំវិញខ្លួនអ្នកដែលទទួលបានសាក្សីចំពោះការណ៍ដែលអ្នកដឹងថាជាការពិត ។ តើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអាចជួយអ្នកដូចម្តេចដែរ ?

អែលឌើរ ឡូរិន ស៊ី ដាន់ នៃពួកចិតសិបនាក់ បានមានប្រសាសន៍ពីសារៈសំខាន់នៃពួកសាក្សីក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា ៖ « ក្រឹត្យវិន័យនៃសាក្សី គឺតែងតែជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះ ។ ក្រឹត្យវិន័យនេះថ្លែងថា ‹ គ្រប់ការទាំងអស់នឹងបានសម្រេចដោយនូវមាត់ស្មរបន្ទាល់ពីរ ឬ បីនាក់ › ( កូរិនថូស ទី១ ១៣:១; សូមមើលផងដែរ ចោទិយកថា ១៧:៦; ១៩:១៥; ម៉ាថាយ ១៨:១៥–១៦; យ៉ូហាន ៨:១២–២៩) ។ សាក្សីនេះបញ្ជាក់ថា ព្រឹត្តិការណ៍ជាក់លាក់មួយចំនួនបានកើតឡើង ហើយថាគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នានាដែលព្រះបានប្រទានឲ្យសុទ្ធតែជាការណ៍ពិត » (“Witness,” Ensign,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៥ ទំព័រ ២៨ ) ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រើក្រឹត្យវិន័យនៃសាក្សីដើម្បីបញ្ជាក់ពីភាពជាក់ស្ដែងនៃផ្ទាំងចំណារ ។

នៅពីរបីថ្ងៃក្រោយពីផ្ទាំងចំណារត្រូវបានបង្ហាញដល់ពួកសាក្សីបីនាក់ដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យបង្ហាញផ្ទាំងចំណារទៅដល់ « មនុស្សមួយចំនួនតូច ស្របតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ដើម្បីធ្វើទីបន្ទាល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប្រាប់ដល់កូនចៅមនុស្ស » (នីហ្វៃទី២ ២៧:១៣; សូមមើលផងដែរ អេធើរ ៥:២) ។ សូមអាន « ទីបន្ទាល់នៃពួកសាក្សីបីនាក់ » និង « ទីបន្ទាល់នៃពួកសាក្សីប្រាំបីនាក់ » ( ដែលមាននៅបន្ទាប់ពីបុព្វកថានៃព្រះគម្ពីរមរមន ) ។ សូមកត់ចំណាំពីភាពខុសគ្នានៅក្នុងបទពិសោធន៍ និង ភាពស្រដៀងគ្នានៃទីបន្ទាល់របស់ពួកគាត់ ។ ក៏សូមកត់ចំណាំផងដែរថា សាក្សីប្រាំបីនាក់បានរៀបរាប់ថាផ្ទាំងចំណារមាន « រូបរាងជាមាស » និងមាន « រូបរាងជាវត្ថុស្នាដៃបុរាណមួយយ៉ាងចំណាន » ។ ដោយសារតែពួកគាត់ពុំដឹងថាតើផ្ទាំងចំណារទាំងនេះជាមាសសុទ្ធ ឬ ថាការឆ្លាក់ត្រានៅលើនោះជាវត្ថុស្នាដៃបុរាណមួយយ៉ាងចំណានទេនោះ ពួកគាត់បានគ្រាន់តែថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងស្មោះត្រង់អំពីការណ៍ដែលពួកគាត់បានដឹងថាជាការពិតប៉ុណ្ណោះ ។

សូមស្រមៃថាទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីព្រះគម្ពីរមរមន អាចដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងច្បាប់ចម្លងនីមួយៗនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ សូមបង្កើតទំព័រសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនៅលើសន្លឹកសៀវភៅទទេមួយទំព័រក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ សូមបញ្ចូលការណ៍ដែលអ្នកដឹងថាជាការពិតអំពីព្រះគម្ពីរមរមន ដែលអ្នកចង់ឲ្យមនុស្សដទៃដឹងដូចជាអ្នកផងដែរ ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:៦ មាននូវទីបន្ទាល់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពីព្រះគម្ពីរមរមន ។ សូមគូសចំណាំសាក្សីដែលទ្រង់បានប្រទានដល់ពិភពលោកនៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ឬ សរសេរទីបន្ទាល់របស់ទ្រង់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ អ្នកក៏អាចចង់សរសេរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះគម្ពីរមរមនជាព្រះគម្ពីរពិតនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ឬ លើគែមព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ ខទី ៦ ។ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលទីបន្ទាល់របស់ព្រះអម្ចាស់អំពីព្រះគម្ពីរមរមន មានអានុភាពលើទីបន្ទាល់របស់អ្នក ។

បន្ទាប់ពីបទពិសោធន៍គួរឲ្យកត់សម្គាល់របស់ពួកគាត់ សាក្សីទាំងបីនាក់ បានស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងធំៗ ហើយសេចក្ដីជំនឿលើព្រះ និង ទីបន្ទាល់របស់ពួកគាត់ចំពោះដំណឹងល្អបានជួបនឹងឧបសគ្គ ។ អំឡុងពេលការតស៊ូនោះ សាក្សីទាំងបីនាក់បានចេញពីសាសនាចក្រ យ៉ាងណាក្ដីក្រោយមក ម៉ាទិន ហារីស និង អូលីវើរ ខៅឌើរី បានត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញ ហើយបានបន្តស្មោះត្រង់អស់មួយជីវិត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមសាក្សីបីនាក់ បានបដិសេធទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនអំពីព្រះគម្ពីរមរមនឡើយ ។

ថ្វីបើយើងពុំដឹងពីមូលហេតុជាក់លាក់ដែលសាក្សីបីនាក់បានចាកចេញពីសាសនាចក្រ នៅបន្ទាប់ពីបានមានបទពិសោធន៍នៃសាក្សីដ៏អស្ចារ្យយ៉ាងណាក្ដី ក៏ការព្រមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ទៅដល់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៣:៤ ជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបដែលការណ៍នេះអាចកើតឡើងថា ៖ « ដ្បិតទោះជាមនុស្សអាចមានវិវរណៈជាច្រើន ហើយមានអំណាចអាចធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនបានក៏ដោយ តែបើគេអួតអាងដោយកម្លាំងរបស់ខ្លួន ហើយចាត់ដំបូន្មានទាំងឡាយនៃព្រះទុកជាគ្មានតម្លៃ ហើយដើរតាមសេចក្ដីបញ្ជោរនៃបំណង និង សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងរូបកាយរបស់ខ្លួន អ្នកនោះត្រូវតែធ្លាក់ចុះ ហើយធ្វើឲ្យសេចក្ដីសងសឹកនៃព្រះដ៏យុត្តិធម៌មានមកលើខ្លួនឯង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាក្សីម្នាក់ៗបានបន្តថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះគម្ពីរមរមនពេញមួយជីវិតខ្លួន ។

រូបភាព
អូលីវើរ ខៅឌើរី

អូលីវើរ ខៅឌើរី បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ៖ « ខ្ញុំបានសរសេរដោយស្លាបប៉ាកកាខ្ញុំផ្ទាល់ គឺព្រះគម្ពីរមរមនទាំងស្រុង ( លើកលែងតែពីរបីទំព័រ ) ដែលត្រូវបានថ្លែងចេញពីមាត់របស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ហើយលោកបានបកប្រែវាដោយអំណោយទាន និង ព្រះចេស្ដានៃព្រះ ដោយប្រើ យូរីម និង ធូមីម ឬ តាមរបៀបដែលព្រះគម្ពីរនោះបានហៅថាជា ‹ អ្នកបកប្រែដ៏បរិសុទ្ធ › ។ ខ្ញុំបានឃើញដោយភ្នែករបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយបានកាន់ដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់ ជាផ្ទាំងចំណារមាសដែលវាបានដកស្រង់ចេញ ។… គម្ពីរនោះគឺជា ការពិត ។ ស៊ីឌនី រិកដុន ពុំបានសរសេរវាទេ លោក ស្ព៉តឌីង ពុំបានសរសេរវាទេ ។ ខ្ញុំបានសរសេរវាដោយខ្លួនឯង ជាសេចក្ដីដែលបានថ្លែងដោយមាត់របស់ព្យាការី ។ វាមាននូវដំណឹងល្អដ៏អស់កល្បអស់កាលជានិច្ច ។… វាមាននូវគោលការណ៍នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយឱអស់អ្នកស្ដាប់ទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំអើយ ប្រសិនបើអ្នកនឹងដើរតាមពន្លឺរបស់វា ហើយធ្វើតាមសិក្ខាបទរបស់វា នោះអ្នកនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះដោយនូវការសង្គ្រោះដ៏អស់កាលជានិច្ចនៅក្នុងនគរនៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត » ( នៅក្នុង “Last Days of Oliver Cowdery,”Deseret Newsថ្ងៃទី ១៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៥៩ ទំព័រ ៤៨ ) ។

រូបភាព
ដាវិឌ វិតមើរ

កាសែតមួយឈ្មោះថា រីឆមិន ដេម៉ូក្រាដបានពាំនាំយកដំណើររឿងដូចតទៅនេះអំពី ដាវីឌ វិតមើរ ថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះគម្ពីរមរមននៅប៉ុន្មានថ្ងៃមុនពេលដែលគាត់បានទទួលមរណភាព ៖ « នៅល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យវេលាម៉ោង ៥:៣០ ( ថ្ងៃទី ២២ ខែ មករា ឆ្នាំ ១៨៨៨ ) លោក វិតមើរ បានហៅក្រុមគ្រួសារ និង មិត្តភក្ដិមួយចំនួនឲ្យមកប្រជុំគ្នានៅជុំវិញគ្រែរបស់គាត់ ។… រួចហើយគាត់បានប្រាប់ដោយខ្លួនគាត់ទៅដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជុំវិញគ្រែគាត់នូវពាក្យទាំងនេះថា៖ ‹ ឥឡូវ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ។ ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់អ្នកទាំងអស់គ្នាថា គម្ពីរប៊ីប និងកំណត់ត្រានៃពួកសាសន៍នីហ្វៃ ( ព្រះគម្ពីរមរមន) គឺជាការពិត ដូច្នេះអ្នកអាចនិយាយថា អ្នកបានស្ដាប់ឮខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំពីលើគ្រែ ដែលខ្ញុំហៀបនឹងជិតស្លាប់នេះ។ សូមអ្នកទាំងអស់គ្នាមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ហើយរង្វាន់របស់អ្នក នឹងមានស្របតាមកិច្ចការរបស់អ្នក។ សូមព្រះប្រទានពរដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា។ សេចក្ដីទុកចិត្តរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅលើព្រះគ្រីស្ទជាដរាប ជាពិភពដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ។ អាម៉ែន › » ( រីឆមិន ដេម៉ូក្រាដ ថ្ងៃទី ២ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៨៨ បានដកស្រង់នៅក្នុង Andrew Jenson, Latter-day Saint Biographical Encyclopedia, វ៉ុល ៤ [ ឆ្នាំ ១៩០១ ] ១:២៧០ ) ។

រូបភាព
ម៉ាទិន ហារីស

ម៉ាទិន ហារីស បានថ្លែងទីបន្ទាល់នៅមិនយូរប៉ុន្មានពីមុនគាត់បានទទួលមរណភាពថា ៖ « មែនហើយ ខ្ញុំពិតជាបានឃើញផ្ទាំងចំណារដែលព្រះគម្ពីរមរមនត្រូវបានចារឹកនៅលើនោះ ខ្ញុំពិតជាបានឃើញទេវតា ខ្ញុំពិតជាបានឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ ហើយខ្ញុំពិតជាដឹងថា យ៉ូសែប ស៊្មីធ គឺជាព្យាការីរបស់ព្រះ ដែលកាន់កូនសោបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ » (“The Last Testimony of Martin Harris,” recorded by William H. Homer in a statement sworn before J. W. Robinson ថ្ងៃទី ៩ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩២៧ HDC ) ។ ( សូមមើលផងដែរ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា សៀវភៅសិក្សារបស់សិស្ស [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០០១ ] ទំព័រ ៣៣) ។

សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:៧–៩ រួចគូសចំណាំការសន្យាទាំងឡាយ ដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើជាមួយពួកសាក្សីបីនាក់ នៅពេលដែលពួកគាត់មានចិត្តស្មោះត្រង់ក្នុងការប្រកាសអំពីទីបន្ទាល់របស់ខ្លួន ។ សូមកត់ចំណាំឃ្លា « គោលបំណងដ៏សុចរិត » នៅក្នុង ខទី ៩ ។ សូមគិតអំពីគោលបំណងដ៏សុចរិត ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះទ័យឲ្យពួកសាក្សីបីនាក់បំពេញតាមរយៈការប្រកាសអំពីទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនចំពោះផ្ទាំងចំណារមាស និង ព្រះគម្ពីរមរមន ។ ( អ្នកអាចនឹងចង់រំឭក គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧:៤ នៅពេលអ្នកគិតអំពីសំណួរនេះ ) ។

សូមឆ្លើយនឹងសំណួរដូចតទៅនេះដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្វីដែលអាចជាគោលបំណងដ៏សុចរិត ដែលព្រះអម្ចាស់អាចប្រទានដល់អ្នកនូវសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតដែលអ្នកប្រាថ្នាចង់បាន ?

ចូរចងចាំថា យើងអាចបង្កើន ឬ ពង្រឹងទីបន្ទាល់បាននៅពេលយើងចែកចាយទីបន្ទាល់នោះ ។ ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា ៖

រូបភាព
ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ

« វាមិនមែនខុសប្រក្រតីអ្វីនោះទេ ដែលមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពោលថា ‹ តើខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់បានដោយរបៀបណា បើខ្ញុំមិនមានទីបន្ទាល់មួយផង ? តើខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះមានព្រះជន្មរស់ ថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ហើយថាដំណឹងល្អពិតដោយរបៀបណា ? បើខ្ញុំគ្មានទីបន្ទាល់ដូច្នេះផងនោះ តើទង្វើបែបនេះអាចជាការពុំទៀងត្រង់ដែរឬទេ ?

« ឱ បើខ្ញុំអាចបង្រៀនអ្នកអំពីគោលការណ៍មួយនោះ ។ ទីបន្ទាល់មួយអាច កើតឡើង នៅពេល យើងថ្លែង អំពីវា ! ត្រង់ណាដែលអ្នកស្វែងរកចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ កន្លែងត្រង់នោះហើយដែលជា ‹ ការលោតផ្លោះនៃសេចក្ដីជំនឿ › ដូចដែលអ្នកទស្សនវិជ្ជាហៅដូច្នោះដែរ ។ វាជាគ្រាដែលអ្នកបានទៅដល់គែមពន្លឺ ហើយបានបោះជំហានចូលក្នុងភាពងងឹត ដើម្បីរកមើលថា តើផ្លូវនោះមានពន្លឺនៅខាងមុខ ឲ្យអ្នកបោះមួយ ឬពីរជំហានដែរឬទេ ។ ‹ វិញ្ញាណរបស់មនុស្ស › ដែលព្រះគម្ពីរបាននិយាយគឺជា ‹ ចង្កៀងនៃព្រះយេហូវ៉ា › ។ (សុភាសិត ២០:២៧) ។

« វាគឺជាអ្វីមួយដើម្បីទទួលបានសាក្សីមកពីការណ៍ដែលអ្នកបានអាន ឬពីការណ៍ដែលអ្នកផ្សេងទៀតបាននិយាយ ហើយនោះគឺជាការចាប់ផ្តើមមានទីបន្ទាល់មួយដ៏ចាំបាច់ ។ វាគឺជាបទពិសោធន៍មួយផ្សេងទៀត ដើម្បីមានព្រះវិញ្ញាណមកបញ្ជាក់ដល់អ្នកនៅក្នុងទ្រូងអ្នកថា អ្វីដែល អ្នក បានថ្លែងទីបន្ទាល់គឺជាការពិត ។ តើអ្នកមិនយល់ថា វាត្រូវបានប្រទានឲ្យនៅពេលអ្នកចែកចាយទេឬអី ? នៅពេលអ្នកផ្តល់នូវអ្វីដែលអ្នកមាន នោះការបន្ថែមមកវិញនឹងមានកាន់តែច្រើន !…

« ការថ្លែងចេញមក គឺជាការសាកល្បងនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នក » ( “Candle of the Lord,” Ensign,ខែ មករា ឆ្នាំ ១៩៨៣ ទំព័រ ៥៤ ) ។

សូមពិចារណាអំពីមនុស្សដែលអ្នកអាចចែកចាយទីបន្ទាល់ជាមួយ ជាអ្នកដែលអាចទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីការស្ដាប់ទីបន្ទាល់របស់អ្នក ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់ជាមួយមនុស្សម្នាក់នៅសប្ដាហ៍នេះ ។

សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៧ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖