មេរៀនទី ១៤ ៖ ថ្ងៃទី ២
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣
បុព្វកថា
នារដូវក្ដៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៣១ កាលព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ កំពុងមើលការខុសត្រូវលើការឧទ្ទិសឆ្លងដី ដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូននៅក្រុង អ៊ីនឌីប៉ែនដែនស៍ រដ្ឋ មិសសួរី នោះមានសមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួន បានបែរចេញពីព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានត្រឡប់ទៅទីក្រុង ខឺតឡង់ វិញនៅថ្ងៃទី ២៧ ខែ សីហា ហើយនៅថ្ងៃទី ៣០ ខែ សីហា លោកបានទទួលវិវរណៈដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៣ ។ នៅក្នុងវិវរណៈនេះ ព្រះអម្ចាស់បានព្រមានពួកបរិសុទ្ធអំពីផលវិបាកនៃអំពើទុច្ចរិត និង ការបះបោរ ពរជ័យដែលបានសន្យាទុកសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ ដែលស្មោះត្រង់នៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ហើយទ្រង់បានទូន្មានដល់ពួកអ្នកបម្រើទ្រង់ឲ្យចងចាំអំពីភាពពិសិដ្ឋនៃព្រះនាមទ្រង់ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៣:១-២១
ព្រះអម្ចាស់ព្រមានពួកបរិសុទ្ធអំពីផលវិបាកនៃសេចក្ដីទុច្ចរិត និង ការបះបោរ
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាវាមានសារៈសំខាន់ ដែលយើងត្រូវរស់នៅឲ្យស្របតាមជំនឿរបស់យើងក្នុងនាមជា សមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
សូមរំឭកសេចក្ដីណែនាំអំពីមេរៀននេះឡើងវិញ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:១-២, ៦ដោយស្វែងរកការណ៍ ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ដល់ពួកទុច្ចរិត និង ពួកបះបោរ ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលសមាជិកសាសនាចក្រត្រូវបើកចិត្ត ហើយស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ?
សូមកត់ចំណាំឃ្លា « ចូរឲ្យពួកដែលឥតជឿទប់មាត់របស់ពួកគេទុក » ( គ. និង ស. ៦៣:៦ ) ។ នៅគ្រានេះ សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួន បានឈប់ជឿទៅលើសេចក្ដីពិតពេញលេញនៃសាសនាចក្រ ហើយបាននិយាយជាសាធារណៈទាស់នឹង យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងថ្នាក់ដឹកនាំដទៃទៀតនៃសាសនាចក្រ ។ មនុស្សម្នាក់ដែលរិះគន់សាសនាចក្រខ្លាំងបំផុត គឺជាបុរសម្នាក់ឈ្មោះថា អេសរ៉ា ប៊ូស ។
ពីមុនចូលរួមសាសនាចក្រ អែសរ៉ា ប៊ូស គឺជាអាចារ្យសាសនាមេតូឌីស ។ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើការស្ដារឡើងវិញនៅដើមឆ្នាំ ១៨៣១ បន្ទាប់ពីបានអានព្រះគម្ពីរមរមន ។ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅខឺតឡង់ ជាមួយយ៉ូហាន និង អាលីស ចនសុន ដើម្បីជួបនឹងព្យាការី ។ អ្នកស្រី ចនសុន បានរងទុក្ខនឹងរោគសន្លាក់ឆ្អឹង ដែលបណ្ដាលឲ្យមានការឈឺចាប់ ហើម និងរឹងដៃ ។ នៅពេលគាត់បានជួបនឹងយ៉ូសែប ស៊្មីធដំបូង គាត់ពុំអាចលើកដៃរបស់គាត់ដាក់លើក្បាលជិតពីរឆ្នាំ ។
« អំឡុងពេលការសម្ភាសន៍ ការសន្ទនាបានបង្វែរទៅលើប្រធានបទអំពីអំណោយទានដ៏ហួសវិស័យ ដូចជាដែលត្រូវបានប្រគល់ឲ្យនៅក្នុងជំនាន់នៃពួកសាវក ។ មានម្នាក់បាននិយាយថា ‹ នេះជាអ្នកស្រី ចនសុន ដែលពិការដៃ តើព្រះបានប្រទានអំណាចអ្វីដល់មនុស្សលើផែនដីក្នុងពេលនេះដើម្បីព្យាបាលគាត់ ? › បន្តិចក្រោយមក នៅពេលការសន្ទនាបានបង្វែរទៅរកទិសដៅមួយទៀត [ យ៉ូសែប ] ស៊្មីធ បានក្រោកឡើង ហើយដើរកាត់បន្ទប់ ដឹកដៃអ្នកស្រី ចនសុន ហើយបានថ្លែងដោយឧឡារិក និងអស្ចារ្យថា ៖ ‹ ស្ត្រីអើយ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ខ្ញុំបញ្ជាឲ្យអ្នកបានជាសះស្បើយ › រួចក៏បានចេញពីបន្ទប់ភ្លាមទៅ ។… អ្នកស្រី ចនសុន ក៏អាចលើក [ ដៃរបស់គាត់ ] បានយ៉ាងងាយ ហើយពេលគាត់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅថ្ងៃស្អែកឡើង គាត់អាចធ្វើការបោកគក់ដុះលាងដោយគ្មានការលំបាក ឬ ឈឺចាប់អ្វីសោះឡើយ » ( ចេញពី Haydn’s History of the Disciples ត្រូវបានដកស្រង់នៅក្នុង History of the Church១:២១៥–១៦ ) ។
សូមគិតថាតើអ្នកអាចមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច បើអ្នកបានឃើញអព្ភូតហេតុដូចនេះដោយផ្ទាល់ភ្នែក ?
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពី អេសរ៉ា ប៊ូស បានឃើញអព្ភូតហេតុនេះ គាត់បានទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:៧-៩រួចស្វែងរកការណ៍ ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអំពីទីសម្គាល់ និង សេចក្ដីជំនឿ ។ ក្រោយមក សូមបញ្ចប់គោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ សេចក្ដីជំនឿមិនមែនកើតឡើងដោយសារ នោះទេ ។
បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ គាត់បានទទួលបព្វជិតភាព ហើយត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅបម្រើបេសកកម្មមួយនៅរដ្ឋ មិសសួរី ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមបម្រើបេសកកម្មរបស់គាត់ដោយការរំពឹងទុកដ៏ខ្ពស់ ដោយស្មានថា គាត់នឹងអាចផ្លាស់ប្រែមនុស្សឲ្យបានច្រើន តាមរយៈការបង្ហាញអំពីទីសម្គាល់ និង ការបង្កើតអព្ភូតហេតុ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីបានផ្សាយដំណឹងល្អបានមួយរយៈពេលខ្លីមក ហើយពុំបានឃើញលទ្ធផលដូចដែលគាត់បានស្មានទុកទេ នោះ អែសរ៉ា ប៊ូស « បានបែរចេញ » ហើយបានក្បត់សាសនា ( យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៅក្នុង History of the Church ១:២១៦ ) ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានធ្វើការសង្កេតលើ អែសរ៉ា ប៊ូស ៖ « នៅពេលគាត់បានស្វែងយល់ដោយប្រាកដថា សេចក្ដីជំនឿ ការបន្ទាបខ្លួន ការអត់ធ្មត់ និង ការលំបាក ត្រូវកើតមានពីមុនទទួលបានពរជ័យ ហើយថាព្រះនឹងនាំឲ្យមនុស្សរាបសារ មុននឹងទ្រង់តម្កើងគេឡើង ជំនួសឲ្យ ‹ ការដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះប្រទានអំណាចដល់គាត់ដើម្បីវាយមនុស្ស ហើយធ្វើឲ្យពួកគេជឿ › វិញ… នោះគាត់បានខកចិត្ត » ( នៅក្នុង History of the Church ១:២១៦ ) ។
សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:១០-១២ដោយស្វែងរកគោលការណ៍បន្ថែម អំពីទីសម្គាល់ និង សេចក្ដីជំនឿ ។ អ្នកអាចចង់គូសចំណាំពាក្យ ឬ ឃ្លានៅក្នុង ខទី ១០ ដែលបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ទីសម្គាល់មានឡើងដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ស្របតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ។
-
សូមពន្យល់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីមូលហេតុដែលអ្នកគិតថា យើងទទួលបានទីសម្គាល់ បន្ទាប់ពី យើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ ។ សូមរាយឧទាហរណ៍មួយ ឬ ពីរ ចេញពីបទគម្ពីរ នៃមនុស្សដែលបានឃើញទីសម្គាល់ ឬ អព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យ ប៉ុន្តែ ពុំបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿ និង សេចក្ដីសុចរិតដ៏យូរអង្វែងឡើយ ។ ( បើអ្នកត្រូវការជំនួយ សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១៧:៤៣–៤៥ ) ។
វាមានប្រយោជន៍ដែលត្រូវចងចាំថា ទីសម្គាល់ និង ការអស្ចារ្យទាំងឡាយ ពុំបង្ហាញឲ្យឃើញភាពអស្ចារ្យជានិច្ចនោះទេ ។ ជាញឹកញាប់ យើងអាចនឹងទទួលបានទីសម្គាល់មួយ ឬសាក្សីមួយអំពីសេចក្ដីពិតពេញលេញនៃដំណឹងល្អ តាមរបៀបដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និង ផ្ទាល់ខ្លួនមួយ នៅពេលយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ។ យើងអាចអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿដោយការអធិស្ឋាន ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ការតមអាហារ ការបម្រើ និង ការរស់នៅតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ។
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីរបៀបដែលការអនុវត្តន៍សេចក្ដីជំនឿ បានជួយអ្នក និង មនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ ឲ្យទទួលបានសាក្សីនៃភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អ ។
ដូចបានលើកឡើងខាងលើ មិនត្រឹមតែការស្វែងរកទីសម្គាល់ប៉ុណ្ណោះទេ សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួននៅរដ្ឋ អូហៃអូ ក៏បាន « បែរចេញពីព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ » ( គ. និង ស. ៦៣:១៣ ) ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរដែរ ។ សូមអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៣:១៤-១៩រួចស្វែងរកអំពើបាបមួយចំនួន ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត ។ វាអាចនឹងជួយអ្នកឲ្យយល់ ខទី ១៧ បើអ្នកស្គាល់និយមន័យនៃពាក្យដូចតទៅនេះ ៖ មនុស្សកំផិត គឺជាជនដែលរួមចំណែកក្នុងអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ ។ មនុស្សមន្ដអាគម គឺជាជនរួមចំណែកក្នុងសកម្មភាព ដែលអញ្ជើញឲ្យមានឥទ្ធិពលនៃវិញ្ញាណអាក្រក់ ។ ឃ្លា « បឹងដែលឆេះជាភ្លើង និង ស្ពាន់ធ័រ » ត្រូវបានប្រើជាពាក្យប្រដូចទៅនឹងស្ថានភាពនៃទុក្ខវេទនាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលកំពុងរង់ចាំមនុស្សទុច្ចរិតបន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៣:២៧ ) ។ ពាក្យប្រដូចនេះក៏ដូចជាអ្វីដែល « សេចក្ដីស្លាប់ទីពីរ » មាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:១៧សំដៅទៅលើ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ សេចក្ដីស្លាប់, ខាងវិញ្ញាណ »scriptures.lds.org) ។
អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំពាក្យនៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:១៦ ដែលបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ បើយើងក្រឡេកឃើញមនុស្សដទៃដោយតម្រេកសម្រើបចង់បាន នោះយើងនឹងមិនមានព្រះវិញ្ញាណឡើយ ប៉ុន្តែ យើងនឹងបដិសេធចោលសេចក្ដីជំនឿវិញ ។ ការមានតម្រេកសម្រើបចង់បាន រួមបញ្ចូលទាំងការណ៍អាសគ្រាមផងដែរ ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៣:២២-៦៦
ព្រះអម្ចាស់សន្យាថា នឹងប្រទានពរដល់ពួកស្មោះត្រង់នៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់
ក្នុងវិវរណៈដែលមានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៣ព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ ដែលនឹងកើតមានមកលើពួកទុច្ចរិតនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការសន្យាដ៏មានអានុភាពផងដែរចំពោះពួកបរិសុទ្ធ ។
នៅពេលអ្នករៀនអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ និង ការសន្យាដែលព្រះអម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលនោះ សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះ ដោយសម្គាល់ពាក្យ ត្រូវ ( ត ) ឬ ខុស ( ខ ) បន្ទាប់ពីបានអានសេចក្ដីយោងព្រះគម្ពីរ ។ នៅពេលធ្វើលំហាត់នេះ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នូវគោលការណ៍សំខាន់ៗ ដែលអ្នកបានរៀន ។
-
អំឡុងសង្គ្រាមនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងបំផ្លាញគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៣២-៣៣ ) ។
-
ពួកបរិសុទ្ធនឹងចៀសផុតពីគ្រប់ការជំនុំជម្រះ និង ការបំផ្លិចបំផ្លាញនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ដោយងាយ ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៣៤ ) ។
-
នៅពេលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយាងមកម្ដងទៀត ទ្រង់នឹងបំផ្លាញពួកទុច្ចរិត ដែលសេសសល់នៅលើផែនដី ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៣៤ ) ។
-
អ្នកទាំងឡាយដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ នឹងឈ្នះលើឧបសគ្គទាំងអស់ក្នុងជីវិតនេះ ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៤៧-៤៨ ) ។
-
ពួកសុចរិត ដែលបានស្លាប់ពីមុនការយាងមកជាលើកទីពីរ នឹងបានរស់ឡើងវិញ នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះយាងមកលើផែនដី ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៤៩ ) ។
-
ពួកសុចរិត ដែលកំពុងរស់នៅលើផែនដី នៅគ្រាដែលការយាងមកជាលើកទីពីរ នឹងមិនស្លាប់ឡើយ ។ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៣:៥០-៥១ ) ។
សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទី ១ គឺត្រូវ និង សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទី ២ គឺខុស ។ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចតទៅនេះដោយព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទី ២ មានសភាពខុសឆ្គងយ៉ាងដូច្នេះ ៖ « វាគឺជាគំនិតខុសឆ្គងមួយ ដែលថាពួកបរិសុទ្ធ នឹងចៀសផុតពីគ្រប់ការជំនុំជម្រះ ខណៈពេលដែលពួកទុច្ចរិតរងទុក្ខនោះ ដ្បិតគ្រប់សាច់ឈាម គឺស្ថិតនៅក្រោមការរងទុក្ខ ហើយ ‹ ពួកសុចរិតវិះនឹងគេចខ្លួនមិនរួចដែរ › យ៉ាងណាក្ដី ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើននឹងបានចៀសផុត ដ្បិតពួកសុចរិតនឹងរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែពួកសុចរិតជាច្រើន នឹងរងគ្រោះដោយសារជំងឺ អាសន្នរោគ ជាដើម ដោយសារតែមូលហេតុនៃភាពទន់ខ្សោយខាងសាច់ឈាម ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គង់តែនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរព្រះដែរ » ( នៅក្នុង History of the Church ៤:១១ ) ។
សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទី ៣-៥ គឺត្រូវ និង សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទី ៦ គឺខុស ។
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:៤៧ មាននូវការសន្យាពីព្រះអម្ចាស់ ។ សូមបញ្ចប់គោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ដោយផ្អែកលើខគម្ពីរនេះ ៖ បើយើង នោះយើងនឹង ។
តើព្រះអម្ចាស់អាចជួយអ្នកឲ្យ « ឈ្នះលើលោកិយនេះ » នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ដូចព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានពន្យល់ដូច្នេះដែរថា យើងនឹងមិនអាចចៀសផុតពីទុក្ខលំបាក ដែលមានក្នុងជីវិតនេះលើលោកិយឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងជាមនុស្សសុចរិត នោះយើង « គង់តែនឹងត្រូវបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរព្រះដែរ » ( នៅក្នុង History of the Church ៤:១១ ) ។ សូមសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:៤៩ដោយស្វែងរកពរជ័យដែលត្រូវបានទទួលដោយ ពួកអ្នកស្មោះត្រង់ដែលបានឈ្នះលើលោកិយនេះ ។
មធ្យោបាយមួយដែលយើងអាចបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់របស់យើង គឺតាមរយៈរបៀបដែលយើងប្រើប្រាស់ព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ ដូចបានពន្យល់នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣:៥៩–៦៤ ។ នៅពេលអ្នកអានខគម្ពីរទាំងនេះ សូមស្វែងរកពាក្យ ឬ ឃ្លាដែលបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺពិសិដ្ឋ ហើយត្រូវតែបានពោលដល់យកចិត្តទុកដាក់ ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នក នូវពាក្យ ឬ ឃ្លា ដែលបង្រៀនអំពីគោលការណ៍នេះ ។
-
សូមធ្វើបញ្ជីនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកអំពីស្ថានភាពមួយចំនួន ជាពេលដែលអ្នកអាចនឹងប្រើប្រាស់ព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយខុសឆ្គង ។ បន្ទាប់មកសូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាយើងប្រើប្រាស់ព្រះនាមនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ និង ធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាព ?
-
នៅពេលអ្នកប្រើប្រាស់ព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីចងចាំថា ព្រះនាមទ្រង់គឺពិសិដ្ឋ ហើយត្រូវតែបានពោលដល់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ?
-
គោលការណ៍នេះ មិនត្រឹមតែអនុវត្តចំពោះព្រះនាមនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះប៉ុណ្ណោះទេ ។ សូមគិតអំពីពាក្យ ឬ អ្វីដែល « មកពីលើ » ហើយមានលក្ខណៈពិសិដ្ឋ ។ សូមគិតអំពីរបៀបដែលអ្នកអាចធ្វើឲ្យប្រាកដថា អ្នកពោលដល់អ្វីទាំងនោះ « ដោយយកចិត្តទុកដាក់ » ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា គោលការណ៍ដែលអ្នកបានរៀន អំពីព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ក៏អនុវត្តផងដែរចំពោះព្រះនាមនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ ៖ « ពុំមានពាក្យដ៏ពិសិដ្ឋ ឬ វិសេសវិសាលណាផ្សេងទៀត នៅក្នុងគ្រប់ភាសាជាង ព្រះនាមនៃព្រះជាព្រះវរបិតា និង ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះទេ » ( Reverent and Clean » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៦ ទំព័រ ៥០ ) ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៦៣ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖