Inleiding tot de brief van Paulus aan de Romeinen
Waarom dit boek bestuderen?
De brief aan de Romeinen is de langste van alle brieven van Paulus en wordt door velen als zijn beste beschouwd. Deze brief bevat zijn volledigste uitleg van de leer van rechtvaardiging door geloof in Jezus Christus in plaats van naar de wet van Mozes handelen. De brief bevat veel leringen over ons heil, en de praktische toepassing van deze leer in ons dagelijkse leven. De cursisten krijgen door dit boek te bestuderen meer waardering voor de verzoening van Jezus Christus, en voor de hoop en vrede die alle mensen in Christus kunnen vinden.
Wie heeft dit boek geschreven?
De apostel Paulus is de auteur van de brief aan de Romeinen (zie Romeinen 1:1). Paulus heeft zich bij het schrijven van deze brief laten bijstaan door een schrijver, namelijk Tertius, die zijn eigen groet aan de Romeinse heiligen toevoegt aan het einde van de brief (zie Romeinen 16:22).
Wanneer en waar is het geschreven?
Paulus schreef de brief aan de Romeinen terwijl hij aan het eind van zijn derde zendingsreis in Korinthe verbleef. Verschillende aanwijzingen laten doorschemeren dat Paulus deze brief schreef tijdens de drie maanden dat hij in Korinthe verbleef (zie Handelingen 20:2–3, de term Griekenland in deze verzen verwijst naar Korinthe), mogelijk tussen 55 en 56 n.C. (Zie Gids bij de Schriften, ‘Zendbrieven van Paulus’.)
Voor wie is het geschreven en waarom?
De brief aan de Romeinen is gericht aan de kerkleden in Rome (zie Romeinen 1:7). Details omtrent het ontstaan van de kerk in Rome zijn onbekend, maar de gemeente dateert waarschijnlijk van kort na de dag van het pinksterfeest, waar Romeinse Joden Petrus hoorden prediken (zie Handelingen 2:10). Hoewel Paulus nog niet in Rome was geweest, groette hij toch bepaalde heiligen die hij kende met wie hij eerder kennis had gemaakt, of die hij kende via anderen die in Rome gewoond hadden, zoals Priscilla en Aquila (zie Handelingen 18:1–2, 18; Romeinen 16:1–16, 21).
Er lijken op zijn minst drie voorname redenen te zijn waarom Paulus de brief aan de Romeinen schreef:
(1) Om hen voor te bereiden op zijn aankomst in Rome. Paulus wilde al jarenlang het evangelie verkondigen in Rome (zie Handelingen 19:21; Romeinen 1:15; 15:23). Hij hoopte ook dat de kerk in Rome als basis voor een zending in Spanje zou kunnen dienen (zie Romeinen 15:22–24, 28).
(2) Om zijn leringen te verduidelijken en verdedigen. Paulus kreeg herhaaldelijk tegenstand van mensen die zijn leringen over de wet van Mozes en geloof in Christus verkeerd begrepen of verdraaiden (zie Handelingen 13:45; 15:1–2; 21:27–28; Romeinen 3:8; 2 Petrus 3:15–16). Paulus had duidelijk reden om aan te nemen dat zulke misverstanden de kerkleden in Rome hadden bereikt, dus schreef hij om eventuele problemen vóór zijn aankomst op te lossen.
(3) Om eensgezindheid tussen de joodse en niet-joodse kerkleden te bevorderen. Kort voordat Paulus deze brief schreef, waren de joodse christenen die door keizer Claudius uit Rome waren verbannen (zie Handelingen 18:2) begonnen om terug naar Rome te keren, naar de overwegend christelijke kerkgemeentes van de andere volken. Deze situatie was mogelijk de oorzaak van een deel van de spanningen en problemen tussen joodse en niet-joodse christenen. Als ‘de apostel van de heidenen’ (Romeinen 11:13), probeerde Paulus de niet-joodse bekeerlingen in de kerk te integreren, maar als Jood (zie Romeinen 11:1) voelde Paulus ook een groot verlangen om zijn eigen volk tot het evangelie te brengen. Paulus moedigde eensgezindheid in de kerk aan door te onderwijzen hoe evangelieleringen op alle heiligen van toepassing waren (zie Romeinen 3:21–4:25; 11:13–36; 14:1–15:13).
Wat zijn enkele onderscheidende kenmerken van dit boek?
Na de openingsgroet vervolgt hij de brief met een vermelding van het thema: ‘het evangelie van Jezus Christus […] is een kracht van God tot zaligheid’ voor allen die ‘uit het geloof [in Jezus Christus] leven’ (Romeinen 1:16–17).
Hoewel de brief aan de Romeinen een belangrijke rol in de christelijke geschiedenis heeft gespeeld, is het spijtig genoeg ook ‘de bron van meer leerstellige misverstanden, verkeerde interpretaties en onheil dan welk ander Bijbels boek ook,’ volgens ouderling Bruce R. McConkie van het Quorum der Twaalf Apostelen. (Doctrinal New Testament Commentary, 3 delen [1965–73], 2:211.) Zelfs onder de vroege christenen werden de brieven van Paulus beschouwd als ‘moeilijk te begrijpen’ en werden zijn leringen soms verdraaid en verkeerd voorgesteld (2 Petrus 3:15–16).
Overzicht
Romeinen 1–3 Paulus legt de leerstelling van rechtvaardiging door geloof in Jezus Christus uit. Paulus omschrijft de benarde toestand van zondigheid waar de hele mensheid mee kampt, en onderwijst dat Gods oplossing voor dit probleem van alle mensen de verzoening van Jezus Christus is. Door getrouw de verzoening van Jezus Christus te aanvaarden, kunnen alle mensen gerechtvaardigd (vergeven) worden en het heil ontvangen.
Romeinen 4–8 Paulus gebruikt Abraham als voorbeeld om de leer van rechtvaardiging door geloof toe te lichten. Hij zet de leerstellingen voor ons heil uiteen en onderwijst hoe ze het leven beïnvloeden van allen die in Christus geloven.
Romeinen 9–16 Paulus schrijft over de uitverkoren status van Israël, de toenmalige verwerping van het evangelie en het uiteindelijke heil. Paulus raadt de joodse en niet-joodse kerkleden aan het evangelie na te leven zodat er vrede en eendracht in de kerk zullen zijn. Hij smeekt de heiligen in Rome om de geboden te blijven onderhouden.