Չափահաս երիտասարդներ
Ավետարանով ապրելու մեր շարժառիթը
Միշտ էլ կլինեն «խիստ բաներ»: Բայց միշտ էլ տարբերակ կլինի ընտրել հավատքը՝ կասկածի և անորոշության փոխարեն:
Աշակերտության ճանապարհը լի է օրհնություններով՝ «տեսանելի և անտեսանելի»:1 Բայց կան ժամանակներ, երբ այդ ճանապարհը հեշտ ու հարմար չէ, չնայած իր օրհնություններին: Հիսուս Քրիստոսի աշակերտ դառնալը պահանջում է աշխատանք և զոհաբերություն, իսկ երբեմն դժվար է շարժառիթ գտնել պատվիրաններով ապրելու և այդ զոհաբերությունները կատարելու համար:
Որպես չափահաս երիտասարդներ, դուք հավանաբար փորձում եք նաև համատեղել նոր պարտականությունները, կյանք փոխող որոշումներ կայացնել և կռահել, թե ինչպիսին կլինի աշակերտության ձեր սեփական ճանապարհը ձեր մնացած կյանքում: Բացի այս ամենը, Եկեղեցու քաղաքականության, պատմության և ավետարանի վարդապետության մեջ կարող են լինել բաներ, որոնք դուք լրիվ չեք հասկանում, և գայթակղություններ, որոնց դեմ մաքառում եք, ինչպես նաև բաներ, որոնց դուք դեռ սպասում եք, և հարցեր, որոնք վերաբերում են ձեր համար ունեցած Տիրոջ ծրագրին:
Մեզանից ոմանք երբեմն կարող են հետաքրքրվել՝ արդյոք ավետարանով ապրելն արժե այն օրհնությունները, որոնք մեզ խոստացվել են: Մենք կարող ենք վիճարկել, որ չենք համապատասխանում, որ աշխատանքը չափազանց շատ է, կամ որ հարցերը գերակշռում են պատասխաններին: Բայց այս ամենն իրականում հանգում է շարժառիթին: Ինչո՞ւ եք անում այն, ինչ անում եք, և ապրում այնպես, ինչպես ապրում եք: Ինչո՞ւ եք շարունակում պահել պատվիրանները, նույնիսկ, երբ շրջապատում ոչ ոք չի նկատում՝ պահում եք, թե՞ ոչ:
Անկախ նրանից՝ ով եք դուք և կյանքի որ փուլում եք գտնվում, ձեզանից է կախված, թե ինչ շարժառիթ կընտրեք՝ զարգացնելով ձեր հավատը Փրկիչի և Նրա ավետարանի հանդեպ:
Ո՞ւմ դիմենք:
Ավետարանով ապրելու շարժառիթը գտնելը և պահելը, դժվար թե, համարվի մեր ժամանակների միակ մարտահրավերը: Նույնիսկ, երբ Փրկիչը Երկրի վրա էր, մարդիկ, այնուամենայնիվ, դժվարությամբ էին հասկանում ու հնազանդվում Նրա ուսուցանած սկզբունքներին: Նրա աշակերտներից մի քանիսը լսում էին, երբ Նա բացատրում էր Իր դերի՝ որպես «կյանքի հացի» գաղափարը, որը, թվում էր, վիրավորում էր նրանց (տես Հովհաննես 6.35–58): Ոմանք, թերահավատությամբ լսելով, ասացին. «Խիստ է այդ բանը, ո՞վ կարող է լսել դորան» (Հովհաննես 6.60):
Քրիստոսը, տեսնելով, որ նրանք դժվարությամբ են հավատում կամ ընդունում այս վարդապետությունը, հարցրեց. «Դա գայթակղեցնո՞ւմ է ձեզ» (Հովհաննես 6․61)։ Իրենց հավատը իրենց կասկածներից առաջ դնելու փոխարեն, Նրա «աշակերտներից շատերը ետ գնացին, եւ այլեւս ման չէին գալիս նորա հետ» (Հովհաննես 6.66):
Բայց երբ Քրիստոսը հարցրեց Իր մնացած աշակերտներին՝ արդյո՞ք նրանք նույնպես «ուզում են գնալ», Պետրոսը տվեց միակ պատասխանը, որն իրականում պետք է տրվեր. «Տէր, ո՞ւմ մօտ գնանք. յաւիտենական կեանքի խօսքեր ունիս դու» (Հովհաննես 6.67–68):
Մեր շարժառիթի աղբյուրը
Պետրոսը գիտեր իր շարժառիթի աղբյուրը: Դա հանգում էր այն հիմնական մտքին, թե մենք ինչու ենք անում այն, ինչ անում ենք ավետարանով, այն է՝ մեր վկայությունը և հավատը Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ: «Եւ մենք հաւատացինք եւ ճանաչեցինք,- հայտարարեց Պետրոսը,- թէ դու ես Քրիստոսը՝ կենդանի Աստուծոյ Որդին» (Հովհաննես 6.69, շեշտադրումն ավելացված է): Ձեռք բերելով նույն ուժեղ համոզվածությունը Հիսուս Քրիստոսի, Նրա աստվածայնության, Նրա աշխատանքի մասին, մենք ևս կարող ենք շարժառիթ գտնել՝ շարունակելով ապրել ավետարանով, նույնիսկ, երբ դժվար է թվում, նույնիսկ, երբ ոչ ոք չի նկատում, նույնիսկ, երբ մենք համոզված չենք, որ ցանկանում ենք դա անել:
Միշտ էլ կլինեն «խիստ բաներ»: Բայց միշտ էլ տարբերակ կլինի ընտրել հավատքը՝ կասկածի և անորոշության փոխարեն: Ինչպես ասել է Երեց Լ. Վիթնի Քլեյթոնը Յոթանասունի Նախագահությունից. «Հավատալու որոշումը ամենակարևոր ընտրությունն է, որ մենք երբևէ կատարում ենք»:2
Այսպիսով, մենք ի՞նչ պիտի անենք, եթե հայտնվենք այդ «խիստ բաներից» մեկի հակառակ կողմում:
1. Հետևեք Պետրոսի և մյուս առաքյալների օրինակին, ովքեր հավատարիմ մնացին, նույնիսկ, երբ շատ հեշտ էր «գնալ» (հեռանալ): Լսեք մեր մարգարեների, առաքյալների և այլ ղեկավարների խորհուրդը.
«Վախի, կասկածի կամ դժբախտության պահերին, պահեք այն հիմքը, որը դուք արդեն նվաճել եք։ … Ամուր կառչեք նրանից, ինչ արդեն գիտեք և ամուր կանգնեք այնքան ժամանակ, մինչև լրացուցիչ գիտելիք կստանաք»:3
«Մի հասարակ քայլ կատարեք դեպի հավատը, և ապա մեկ ուրիշը: … Կենտրոնացեք ճշմարտությունների վրա, որոնց [դուք հավատում եք], և թույլ տվեք, որ այդ ճշմարտությունները լցնեն [ձեր] միտքն ու սիրտը: …
… Սկսեք ավետարանի հիմնական ճշմարտություններից»:4
2. Ուսումնասիրեք սուրբ գրությունները և հետևեք դրանց ճշմարտություններին:
«Աղոթքով ուսումնասիրեք Մորմոնի Գիրքը և խորհեք դրա մասին ամեն օր»:5
«Եթե մեկը կամենում է նորա կամքն անել, նա կիմանա այս վարդապետութեան համար, թե արդեոք Աստվածանի՞ց է, կամ եթե ես իմ անձիցն եմ խոսում» (Հովհաննես 7.17):
«Բայց խօսքը անող եղէք, եւ ոչ միայն լսողներ» (Հակոբոս 1.22):
Շարունակեք պահել պատվիրանները:
«Մեր անկեղծ հարցերի պատասխանները գալիս են, երբ մենք համառորեն փնտրում ենք և ապրում ենք պատվիրաններով: … Մեր հավատքը կարող է անցնել մեր դատողության սահմաններից այն կողմ»:6
«Երբ շարունակեք հնազանդվել, … ձեզ կտրվի գիտելիքներն ու հասկացողությունը, որը դուք փնտրում եք»:7
Ի վերջո, մեր դրդապատճառը պարզապես բխում է Պետրոսի խոսքերից: Արդյո՞ք մենք հավատում ենք, որ Հիսուսը Քրիստոսն է, որ Նա է ղեկավարում Իր Եկեղեցին, և ունի հավերժական կյանքի խոսքերը: Արդյո՞ք մեր հավատը Նրա նկատմամբ գերազանցում է «խիստ բաներին», որոնք մենք գուցե չհասկանանք այս պահին:
Կենդանի ավետարանի պարգևները
Երբ մենք իրոք որոշում ենք սիրել ու հետևել Աստծուն և Հիսուս Քրիստոսին ու պահել պատվիրանները, նույնիսկ, երբ լիովին չենք հասկանում դրանք, պարգևներն անչափելի կլինեն: Բնական մարդը հարցնում է` «Ի՞նչ ունեմ ես դրանում»: Ավետարանի ուսմունքները պատասխանում են. «Խաղաղություն այս աշխարհում և հավերժական կյանք գալիք աշխարհում», վայր, որը պատրաստված է ձեզ համար Աստծո ապարանքներում, ամենն, ինչ Աստված ունի, «երբեք չվերջացող երջանկություն» (տես ՎևՈւ 59.23, Եթեր 12.34, ՎևՈւ 84.38, Մոսիա 2.41), և ինչպես Երեց Դիտեր Ֆ. Ուխդորֆն է ասել. «Այստեղ [Եկեղեցում] դուք կգտնեք թանկարժեք օրհնություններ: … Ես վկայում եմ, որ այստեղ դուք կգտնեք հավերժական կյանքի խոսքերը, օրհնված փրկագնման խոստումը և խաղաղության ու երջանկության ճանապարհը»:8 Թվարկենք մի քանիսը
Երբ հետևում ենք Քրիստոսին և հնազանդվում Նրա պատվիրաններին, մեզ խոստանում են այս բոլոր բաները և ավելին: Դա չի նշանակում, որ ճանապարհը միշտ կլինի հեշտ ու հասկանալի, բայց ուժեղ մնալու արդյունքում մեզ խոստացված օրհնությունները կշարունակեն հայտնի դառնալ մեր կյանքի ընթացքում և նույնիսկ՝ դրանից հետո:
Սակայն որքան էլ որ անհավատալի լինեն այս օրհնությունները, դրանք չպիտի դառնան մեր գլխավոր շարժառառիթը ավետարանով ապրելու համար: Նշանակություն չունի՝ ինչ հարցեր ունեք դուք, կարևոր չէ, թե որ վարդապետությունը դուք չեք հասկանում, ձեր հավատը Հիսուս Քրիստոսի և Նրա Քավության հանդեպ կլինի հիմնական դրդապատճառը Նրա ավետարանով ապրելու համար, ինչպես Պետրոսի և ուրիշների համար էր:
«Մեր դրդապատճառներն ու մտքերը, ի վերջո, ազդում են մեր գործողությունների վրա»,- ասել է Երեց Ուխդորֆը: Հիսուս Քրիստոսի վերականգնված ավետարանի ճշմարտացիության վկայությունը ամենահզոր խթանիչ ուժն է մեր կյանքում: Հիսուսը հաճախակի շեշտում էր լավ մտքերի և պատշաճ դրդապատճառների ուժը. «Նայեք ինձ ձեր բոլոր մտորումներում. մի կասկածեք, մի վախեցեք» (ՎևՈւ 6.36):
«Հիսուս Քրիստոսի և վերականգնված ավետարանի մասին վկայությունը կօգնի մեզ մեր կյանքում, որպեսզի սովորենք մեզ համար Աստծո հատուկ ծրագրի մասին, իսկ հետո գործենք համապատասխանաբար: Այն մեզ հավաստիացում է տալիս իրականության, ճշմարտության և Աստծո բարության մասին, Հիսուս Քրիստոսի ուսմունքների և Քավության մասին, ինչպես նաև վերջին օրերի մարգարեների աստվածային կոչման մասին»:9
Ինչ վերաբերում է ինձ, ես պատրաստվում եմ շարունակել փորձել, անգամ երբ դժվար է դա անել: Ես պատրաստվում եմ շարունակել աղոթել և ուսումնասիրել սուրբ գրությունները: Ես պատրաստվում եմ ջանքեր գործադրել, որպեսզի ամեն օր ավելի ամրացնեմ իմ վկայությունը Փրկիչի մասին: Եվ ես պատրաստվում եմ շարունակել փորձել ապրել՝ կարծես Նա կօգնի ինձ ապրել, և կախված լինել Նրա խոսքերից, Նրա ապրող մարգարեների և առաքյալների խոսքերից, որպեսզի ուսուցանեն ինձ, թե ինչպես, ապավինելով շարժառիթին, որն առաջանում է ոչ միայն Նրա հանդեպ իմ հավատից ու սիրուց, այլև Նրա հավերժական զոհաբերությունից և իմ հանդեպ սիրուց: