Նշանակետին
Արդյո՞ք վկայությունն ավելին է, թե այն պարզապես զգացմունք է:
Վկայությունն այն է, ինչի մասին Փրկիչը խոսում էր, երբ Պետրոսին ասաց. «Մարմինը եւ արիւնը չհայտնեց քեզ, բայց իմ Հայրը որ երկնքումն է» (Մատթեոս 16.17): Դա գիտելիք է Աստծուց, որը հայտնի է դարձվել Սուրբ Հոգու կողմից:
Սուրբ Հոգին խոսում է մի ձայնով, որը մենք ավելի շատ զգում ենք, քան լսում, բայց այն գալիս է թե՛ «քո մտքում, թե՛ քո սրտում» (ՎևՈւ 8.2, շեշտադրումն ավելացված է)՝ մեր մտքերը, ինչպես նաև մեր զգացումները:
Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթը նկարագրել է հայտնության ոգին՝ որպես զգացում «մաքուր խելամտության, որը հոսում է ձեր մեջ, [տալով] ձեզ գաղափարների հանկարծակի հարվածներ» (Եկեղեցու Նախագահների ուսմունքները. Ջոզեֆ Սմիթ [2007], 132):
Երբ մենք մեր մտքերն ու սրտերը՝ մեր խոհերը, զգացմունքները և ցանկությունները դարձնում ենք դեպի Տերը, Նա կարող է խոսել մեր մտքերի և սրտերի հետ Սուրբ հոգու մեղմ, հանդարտ ձայնով: Երբ Նա զբաղեցնում է մեր մտքերը, որոշակի զգացմունքներ և խոհեր, կարծես, հոսում են դեպի մեզ: Սա է այն վկայությունը, որը Նա տալիս է մեզ: