Միայն թվային տարբերակով
Իմ աշխատանքի ավարտը, փաստորեն, իմ մեծագույն օրհնություններից մեկն էր
Երբեմն մենք պատճառներ ենք տեսնում հուշումների համար, իսկ երբեմն՝ ոչ. երկու դեպքերում էլ մենք պետք է գործենք հավատով:
Մի պարզ ամառային երեկո ես խզեցի հարաբերություններս իմ առաջին ընկերոջ հետ:
Ավելի շուտ այդ օրը ես և Քարտերը (անունը փոխված է) վիճում էինք, ինչը նորմալ էր մեր երեք տարի տևած հարաբերություններում: Մենք վիճում էինք ամեն ինչի համար՝ սկսած ուտելիքից մինչև մեր ապագա ծրագրերը: Սկզբում ես մի կողմ դրեցի մեր տարբերությունները՝ հենվելով սկզբունքի վրա, որ «հակառակ բևեռները ձգում են միմյանց»: Բայց մեր պատահական զվարճալի կատակը, ի վերջո, փոխակերպվեց անհամաձայնությունների հոգնեցնող շղթայի:
Ամառային այդ երեկոյի համար մենք հեռադիտակ էինք վերցրել մեզ հետ անապատում մոլորակներին նայելու համար: Բայց մենք պարզեցինք, որ լուսնի պայծառությունը խավար երկնքում փակում է մեր տեսադաշտը: Հուսահատված, մենք սկսեցինք նորից վիճել:
Ես քայլեցի, հեռանալով՝ որպեսզի կենտրոնանամ: «Սա ինձ նման չէ»,- մտածեցի ես Իմ հարազատների շրջանում ես հայտնի էի որպես խաղաղարար, և իմ ընկերների հետ խոսում էի հանդարտ ու սիրալիր: Ուրեմն ինչո՞ւ էի ես գոռգոռում այն տղայի վրա, ում, ես պնդում էի, որ սիրում եմ:
Ես վեր նայեցի խավար երկնքին և աղոթեցի, որպեսզի իմանամ, թե ինչպես կարող եմ լավացնել իմ հարաբերությունը Քարտերի հետ: Հանկարծ, իմ զայրույթը փոխարինվեց անհաղթահարելի խաղաղությամբ, և ես հուշում զգացի, որ լավագույն բանը, որ ես կարող եմ անել մեր երկուսի համար, մեր հարաբերություններն ավարտելն էր:
Ապաքինումը ժամանակ պահանջեց: Եղան պահեր, երբ ես գայթակղվում էի անտեսել Քարտերի հետ հարաբերությունը խզելու հուշումը, քանի որ ես կարոտում էի մեր մտերիմ հարաբերություններին: Ես երբեմն ճնշված էի զգում, քանի որ կարծում էի, որ Աստված փակել է մի դուռը, առանց բացելու մեկ ուրիշը: Չնայած դրան, ես կառչեցի Տասներկու Առաքյալների Քվորումից Երեց Ջեֆրի Ռ. Հոլլանդի խորհրդին. «Վախի, կասկածի ու անհանգստության պահերին … ամուր կառչեք արդեն ունեցած գիտելիքից և ամուր կանգնեք, մինչև որ լրացուցիչ գիտելիքներ կգան» («Հաւատում եմ, Տէր,», Լիահոնա, մայիս 2013, 93-94)։
Ես չէի ստանում այդ «լրացուցիչ գիտելիքը» երկար ամիսներ, և սկսեցի հետաքրքրվել՝ արդյո՞ք ես երբևէ կստանամ այն: Խզումի մասին մի սրտառուչ աղոթքից հետո Հոգին հաստատորեն հաղորդեց սրտիս, ասելով ինձ, որ Երկնային Հոր հուշումները Նրա զավակների բարօրության համար են: Նրա փաստարկների մանրամասները այնքան կարևոր չեն, որքան իմ հավատը Նրա հանդեպ:
Իմանալով, որ Երկնային Հայրը ծրագիր ունի ինձ համար, ես հույսով լցվեցի իմ ապագայի համար, ինչն օգնեց ինձ նորից սկսել հանդիպել: Մի առավոտ ես կարդացի Վարդապետություն և Ուխտեր 88․40 հատվածը, որտեղ Տերն ուսուցանում է, որ «լույսը հարում է լույսին»։ Ես հանկարծ գիտակցեցի, որ այս սկզբունքը կարող է վերաբերել ժամադրությանը: Ես գիտեի, որ երջանիկ կլինեմ ինչ-որ մեկի հետ, ով կիսում էր իմ արժեքներն ու լույսը։
Ի վերջո, ես հանդիպեցի Օսթինին: Մեզ անմիջապես կապեց տակո կարկանդակի հանդեպ մեր սերը, ինչպես նաև համապատասխան ամերիկյան միսիաները, որտեղ ծառայել էինք: Նրա նուրբ հոգին մտերիմ ու համատեղելի էր թվում իմ հոգու հետ և, ի վերջո, ես ամուսնացա նրա հետ: Մեր հարաբերությունները հայտնի ռոմանտիկ ֆիլմերի նման բուռն չեն: Մեր կապը քաղցր ու կայուն է, մի բան, որը կարող է ընդմիշտ լինել:
Մեզանից շատերը ձգտում են պատասխան ստանալ, երբ դժվարին հուշումներ են ստանում: Իմ փորձից ես սովորեցի, որ Տիրոջ հանդեպ հավատը կարող է օգնել մեզ հնազանդ մնալ, առանց իմանալու՝ ինչու: Երբ մենք հավատում ենք ամենագետ Աստծուն, կարող ենք խաղաղություն զգալ՝ ըստ հուշումների գործելու մեր որոշումներում, մինչև իրոք ստանանք «լրացուցիչ գիտելիքը, որը Նա խոստացել է հավատարիմներին: