Część 32.: Dzień 1.

Organizacje i programy Kościoła

Wprowadzenie

W miarę rozwoju Kościoła Pan daje przywódcom i członkom Kościoła natchnienie, aby wprowadzać organizacje i programy, które będą błogosławić świętych. Kiedy te organizacje i programy zostały zapoczątkowane, nie były tak bardzo potrzebne jak w obecnych czasach, ale ponieważ Kościół się rozrasta, stały się niezbędnym elementem pracy Kościoła na rzecz zbawienia dzieci Bożych.

Kościelne organizacje i programy pomagają nam się przygotować i podążać ku życiu wiecznemu

Pomyśl o tym, w jaki sposób organizacje i programy Kościoła błogosławią twoje życie.

Jaki, twoim zdaniem, jest cel takich organizacji Kościoła, jak Organizacja Młodych Mężczyzn czy Organizacja Młodych Kobiet? Jak znajomość celu organizacji może pomóc osobom, które do niej należą?

Przeczytaj werset: Mojżesz 1:39 i odszukaj, jaki cel przyświeca wszystkiemu, co czyni Ojciec Niebieski. Pamiętaj, że nieśmiertelność odnosi się do życia przez wieczność w zmartwychwstałym ciele. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa wszyscy ludzie zmartwychwstaną, niezależnie od tego, czy w tym życiu byli niegodziwi czy sprawiedliwi. Życie wieczne oznacza życie na zawsze w rodzinie w obecności Ojca Niebieskiego oraz stanie się takim, jak On.

Skoro celem Ojca Niebieskiego jest przyniesienie nieśmiertelności i życia wiecznego Jego dzieciom, jaki jest cel Kościoła?

Ponieważ celem Ojca Niebieskiego jest przyniesienie Jego dzieciom nieśmiertelności i życia wiecznego, jest to również celem Kościoła. Ojciec Niebieski ustanowił Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, aby pomóc Swoim dzieciom uzyskać życie wieczne.

1. W swoim dzienniku do studiowania sporządź listę przedstawiającą, w jaki sposób Kościół pomaga Ojcu Niebieskiemu przynieść Jego dzieciom nieśmiertelność i życie wieczne.

Kościół posiada kilka organizacji — nazywanych organizacjami pomocniczymi kapłaństwa — oraz programów, które pomagają nam rozwijać się i kroczyć naprzód ścieżką ku życiu wiecznemu. Postaraj się wymienić kilka z nich.

Być może na twojej liście znalazły się Organizacje Młodych Mężczyzn i Młodych Kobiet, Organizacja Podstawowa, Stowarzyszenie Pomocy czy Szkoła Niedzielna oraz programy takie, jak seminaria i instytuty religii czy domowe wieczory rodzinne.

Aby przekonać się, w jaki sposób organizacje i programy Kościoła pomagają nam się uczyć i rozwijać w ewangelii, abyśmy mogli otrzymać życie wieczne, przeczytaj poniższą wypowiedź Prezydenta Boyda K. Packera z Kworum Dwunastu Apostołów. Dotyczy ona programów seminarium i instytutu, ale zasada, której naucza, odnosi się także do wszystkich pozostałych organizacji pomocniczych i programów Kościoła.

Prezydent Boyd K. Packer

„W historii Kościoła nie ma lepszego przykładu na to, jak proroctwa służą przygotowaniu tego ludu niż początki programów seminarium i instytutu. Kiedy je rozpoczynano, były to sympatyczne programy, ale w żadnej mierze nie były one niezbędne. Dano im nieco czasu na to, by rozkwitły i stały się murem obronnym Kościoła. Są teraz darem od Boga działającym dla zbawienia współczesnego Izraela w godzinie największej próby” („Teach the Scriptures” [przesłanie dla nauczycieli religii KSE, 14 października 1977], str. 3; strona internetowa: si.lds.org).

Pan natchnął Swoich przywódców, aby ustanowili wiele programów i organizacji Kościoła, by przygotować nas na próby i wyzwania, z jakimi zmagamy się w życiu doczesnym i pomóc nam posuwać się naprzód na ścieżce ku życiu wiecznemu.

W trakcie czytania poniższych rysów historycznych, odszukaj odpowiedzi na następujące pytania:

• Jakie były początki danej organizacji lub programu? (Możesz zaznaczyć odpowiedzi na to pytanie).

• Jak, według ciebie, dana organizacja lub program pomaga nam w stawianiu czoła próbom i wyzwaniom naszych czasów?

• Jak, twoim zdaniem, pomaga nam w dążeniu do życia wiecznego?

Szkoła Niedzielna

lekcja w Szkole Niedzielnej

W 1849 roku członek Kościoła o nazwisku Richard Ballantyne doszedł do wniosku, że dzieciom potrzebne jest miejsce, w którym mogłyby się uczyć ewangelii w dniu Sabatu. Święci w Wielkiej Brytanii organizowali już lekcje w Szkole Niedzielnej, a Brat Ballantyne rozpoczął pierwsze zajęcia w Szkole Niedzielnej w Utah, w swoim okręgu w Salt Lake City w grudniu 1849 roku. Wkrótce potem inne okręgi zaczęły przejmować tę praktykę, lecz każdy korzystał z własnego programu nauczania. W 1867 roku przywódcy Kościoła utworzyli Związek Szkół Niedzielnych Deseret, który promował ujednolicenie nauczania. Do roku 1870 powstało ponad 200 klas Szkoły Niedzielnej. Obecnie w okręgach i gminach istnieje po kilka różnych klas Szkoły Niedzielnej.

Młode Kobiety

trzy młode kobiety

28 listopada 1869 roku Prezydent Brigham Young spotkał się w domu ze swoimi córkami i poprosił je, aby zostały przywódczyniami i pomagały swoim rówieśniczkom zdobyć świadectwo o ewangelii, zachowywać skromność w stroju i uczynkach oraz unikać trendów i zachowań świata. W 1870 roku formalnie założono organizację dla młodych kobiet, aby propagować te same cele. Na początku była ona znana pod nazwą Young Women’s Mutual Improvement Association (YWMIA), czyli Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju Młodych Kobiet, którą później skrócono do Organizacji Młodych Kobiet. Na początku lat 70. XX wieku przywódcy wprowadzili program Osobistego rozwoju. W 1985 wprowadzone zostały wartości i motto Młodych Kobiet.

Młodzi Mężczyźni

dwóch młodych mężczyzn

Young Men’s Mutual Improvement Association (YMMIA), czyli Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju Młodych Mężczyzn powstało 10 czerwca 1875 roku pod przewodnictwem Prezydenta Brighama Younga. Organizacja ta miała na celu promować duchowy i intelektualny rozwój młodych mężczyzn połączony z zajęciami rekreacyjnymi. W 1913 roku Kościół rozpoczął współpracę z organizacją Amerykańskich Skautów. W innych krajach, jeśli istniała taka możliwość, nawiązano współpracę z innymi programami skautingu. Nazwa stowarzyszenia również ulegała zmianom. Początkowo została zmieniona na Kapłaństwo Aarona — Stowarzyszenie Wspólnego Rozwoju, potem na Kapłaństwo Aarona, a następnie na Organizację Młodych Mężczyzn. W 2001 roku przywódcy Kościoła wprowadzili program Obowiązek wobec Boga.

Organizacja Podstawowa

czworo śpiewających dzieci

W 1877 roku Aurelia Spencer Rogers „miała przemożne uczucie, że coś należy zrobić z zachowaniem chłopców z sąsiedztwa, którzy jak szaleni biegali po mieście dniem i nocą. Uważała, że wiele z tych dzieci nie było nauczanych podstawowych zasad i wartości, [które przygotowałyby je] pod względem wiedzy i zachowania, aby mogły nieść ewangelię bliźnim i być dobrymi rodzicami i obywatelami” („History of Primary”, strona internetowa: lds.org/callings/primary/getting-started/history-of-primary). Spotkała się z Elizą R. Snow, która służyła wówczas jako Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy. Uzyskały one od Prezydenta Johna Taylora pozwolenie, by pod przewodnictwem Biskupa Johna Hessa utworzyć w Farmington w stanie Utah Organizację Podstawową. Pierwsze spotkanie tej organizacji odbyło się 25 sierpnia 1878 roku i uczestniczyło w nim 224 dziewcząt i chłopców. W 1880 roku powołana została Generalna Prezydent Organizacji Podstawowej, a zajęcia zaczęły się odbywać w wielu okręgach.

Seminarium i instytut religii

młodzież na zajęciach

W 1888 roku Kościół powołał do życia generalną Radę ds. edukacji oraz kościelne uczelnie i zorganizował kursy religii, aby zapewnić duchową podstawę dla osób, które zdobywały wykształcenie w szkołach nienależących do Kościoła. W 1912 roku Joseph F. Merrill, profesor i członek Kościoła, przedstawił plan, aby umożliwić uczniom szkół publicznych uczęszczanie na religię w ramach ich zajęć lekcyjnych. Lekcje te odbywały się pod nazwą seminarium, a pierwsze zajęcia miały miejsce w Granite High School w Salt Lake City i brało w nich udział 70 uczniów. W miarę rozwoju programu seminarium z czasem powstał podobny program przeznaczony dla osób w wieku akademickim. Nazwano go Instytutem Religii Świętych w Dniach Ostatnich, a pierwsze zajęcia odbyły się w 1926 roku w mieście Moscow w stanie Idaho. Na początku lat 50. XX wieku w Kalifornii rozpoczął działalność program porannego seminarium, a w latach 60. zapoczątkowano program samodzielnego studiowania w domu; seminaria i instytuty w dalszym ciągu rozwijają się na całym świecie.

Domowy wieczór rodzinny

rodzina studiująca pisma święte

Prezydent Joseph F. Smith nauczał, że programy kościelne powinny być „dodatkiem do nauczania i wychowywania, jakie przeprowadzamy w domu. Ani jedno dziecko na sto nie zeszłoby na złą drogę, gdyby środowisko, przykład i nauki w domu były w harmonii z prawdami Ewangelii Chrystusa” („Worship in the Home”, Improvement Era, grudzień 1903, str. 138). W 1909 roku w paliku Granite w Salt Lake City zaczęto organizować cotygodniowe domowe wieczory rodzinne, a Prezydent Smith nazwał ten pomysł natchnionym. W 1915 roku Pierwsze Prezydium zarekomendowało, aby raz w miesiącu domowe wieczory rodzinne organizowano w całym Kościele. Pierwsze Prezydium złożyło następującą obietnicę: „Jeśli święci będą posłuszni tej wskazówce [aby organizować wieczory rodzinne], obiecujemy, że spłyną na nich wielkie błogosławieństwa. Wzrośnie miłość w domu i zwiększy się posłuszeństwo rodzicom. Wiara rozwinie się w sercach młodych ludzi Izraela i posiądą oni moc, by walczyć z wpływami zła oraz pokusami, które ich osaczają” (w: James R. Clark, wyb., Messages of the First Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 6 tomów, [1965–1975], 4:339). Pięćdziesiąt lat później Kościół opublikował podręczniki dla rodzin do wykorzystania podczas cotygodniowych lekcji ewangelii. W 1970 roku przywódcy Kościoła wyznaczyli poniedziałek jako dzień na organizowanie domowych wieczorów rodzinnych i ogłosili, że tego dnia w Kościele nie będą się odbywać żadne inne zajęcia.

Na początku wszystkie organizacje i programy Kościoła działały niezależnie. Z powodu gwałtownego wzrostu Kościoła w latach 50. XX wieku przywódcy uznali, że konieczna jest ocena tego, w jaki sposób poszczególne organizacje realizują cele Kościoła. Zdecydowano, że należy ujednolicić i skoordynować administrację i dobór programu nauczania wszystkich organizacji i programów Kościoła. Dzięki tym zmianom udaje się lepiej zaspokajać złożone potrzeby rosnącego Kościoła oraz wzmacniać rodziny. Dzięki przeprowadzonej integracji programowej wszystkie organizacje Kościoła działają pod kierownictwem przywódców kapłańskich, którzy posiadają klucze, by im przewodniczyć.

Ponadto pod kierownictwem Pierwszego Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów utworzono Departament ds. korelacji, którego zadaniem jest zapoznawanie się z wszelkimi materiałami publikowanymi przez Kościół, ich ocena i ujednolicanie treści. Departament powstał, aby pomagać w utrzymaniu czystości doktryny, aby przekaz nauk Kościoła był jasny i zrozumiały.

Zastanów się, w jaki sposób ujednolicenie i skorelowanie działań organizacji pomocniczych Kościoła pod przewodnictwem Kapłaństwa może pomóc lepiej realizować cele Ojca Niebieskiego dotyczące Jego dzieci.

2. Zastanów się nad następującą doktryną: Kiedy uczestniczymy w działaniach organizacji i programów Kościoła, otrzymujemy dostępne dzięki nim błogosławieństwa. Następnie w dzienniku do studiowania odpowiedz na następujące pytania:

   1. W jaki sposób organizacje i programy Kościoła błogosławią twoje życie?

   2. W jaki sposób twoje życie zostało pobłogosławione dzięki programom Obowiązek wobec Boga lub Osobisty Rozwój?

3. W dzienniku do studiowania napisz jeden lub dwa cele, które pomogą ci pełniej uczestniczyć w zajęciach organizacji pomocniczych i programach Kościoła. W wyznaczeniu tych celów może ci pomóc zastanowienie się nad następującymi pytaniami: Co zrobisz, by bardziej zaangażować się w działania Młodych Mężczyzn lub Młodych Kobiet? W zajęcia Szkoły Niedzielnej? W domowe wieczory rodzinne? W zajęcia seminarium?

4. W dzienniku do studiowania odpowiedz na pytanie: W jaki sposób uczestniczenie w zajęciach i programach organizacji pomocniczych może pomóc ci otrzymać Kapłaństwo Melchizedeka lub przejść do Stowarzyszenia Pomocy?

5. W dzienniku do studiowania napisz pod dzisiejszymi ćwiczeniami poniższe zdanie:

   Przestudiowałem lekcję: „Organizacje i programy Kościoła” i ukończyłem ją w dniu (data)

   Dodatkowe pytania, przemyślenia i spostrzeżenia, którymi chciałbym podzielić się z moim nauczycielem: