ចូរស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក
ដោយដឹងថា យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកូនចៅរបស់ព្រះ វាផ្ដល់ទស្សនវិស័យមួយស្ដីពីតម្លៃនៃ មនុស្សផ្សេងទៀតព្រមទាំងមានសមត្ថភាពដើម្បីយកឈ្នះលើការប្រកាន់ ។
ការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច និងសម្រាប់កូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះ ។ នៅក្នុងសារលិខិតនេះ ខ្ញុំនឹងផ្ដល់គំរូមួយចំនួននៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ប៉ុន្តែគោលការណ៍ដែលបង្រៀនអាចអនុវត្តនៅគ្រប់ទីកន្លែង ។
យើងរស់នៅក្នុងគ្រាខឹងសម្បារ និងការស្អប់ខ្ពើមមួយនៅក្នុងទំនាក់ទំនងខាងនយោបាយ និងគោលនយោបាយ ។ នៅរដូវក្ដៅនេះ យើងបានឃើញបញ្ហានេះពេលដែលមនុស្សមួយចំនួនបានធ្វើហួសពីការធ្វើកូដកម្មដ៏សន្ដិភាពមួយ ហើយបានមាននូវឥរិយាបថដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ ។ យើងឃើញបញ្ហានេះនៅក្នុងយុទ្ធនាការបច្ចុប្បន្នមួយចំនួនសម្រាប់ការិយាល័យសាធារណៈ ។ ជាអកុសលបញ្ហាទាំងនេះមួយចំនួនបានបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងនយោបាយ និងសេចក្ដីយោងមិនសមរម្យនៅក្នុងការប្រជុំនៃសាសនាចក្ររបស់យើង ។
នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យមួយ យើងតែងតែមានភាពខុសគ្នាជានិច្ចទៅលើបេក្ខភាព និងគោលនយោបាយដែលបានដាក់ស្នើ ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាពួកអ្នកដើរតាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវតែចៀសវាងដល់ការខឹងសម្បារ និងការស្អប់ខ្ពើមដែលការជ្រើសរើសខាងនយោបាយត្រូវបានជជែក ឬបដិសេធនៅក្នុងស្ថានភាពជាច្រើន ។
នេះគឺជាការបង្រៀនមួយក្នុងចំណោមការបង្រៀនទាំងឡាយរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ប្រហែលជាយើងបានដឹងហើយ ប៉ុន្តែកម្រអនុវត្តតាម ។
« អ្នក រាល់ គ្នា បាន ឮ សេចក្តី ដែល ថ្លែង ទុក មក ថា ចូរ ស្រឡាញ់ អ្នក ជិត ខាង ឯង តែ ស្អប់ ខ្មាំងសត្រូវ ឯង វិញ ។
« ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ ប្រាប់ ថា ត្រូវ ស្រឡាញ់ ពួក ខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវ ឲ្យ ពរ ដល់ អ្នក ណា ដែល ប្រទេច ផ្តាសា ត្រូវ ប្រព្រឹត្ត ល្អ នឹង អ្នក ណា ដែល ស្អប់ អ្នក រាល់ គ្នា ហើយ ត្រូវ អធិស្ឋាន ឲ្យ អ្នក ណា ដែល ធ្វើ ទុក្ខ បៀតបៀន ដល់ អ្នក រាល់ គ្នា វិញ »( ម៉ាថាយ ៥:៤៣–៤៤).១
ពួកសាសន៍យូដាត្រូវបានបង្រៀនឲ្យស្អប់ខ្មាំងសត្រូវខ្លួនអស់ជាច្រើនជំនាន់ ហើយពេលនោះពួកគេកំពុងរងទុក្ខនៅក្រោមការត្រួតត្រា និងភាពឃោរឃៅនៃការកាន់កាប់របស់ជនជាតិរ៉ូម៉ាំង ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវ បាន បង្រៀនពួកគេ« ឲ្យស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក » ហើយ« ធ្វើល្អដល់ អ្នកណា ដែល … ប្រើអ្នកយ៉ាងខ្លាំង » ។
ឱ នោះជាការបង្រៀនដ៏ល្អសម្រាប់ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន និងខាងនយោបាយ ! ប៉ុន្តែការណ៍នោះនៅតែជាអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបង្គាប់ ។ យើងអាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនថា « ត្បិតប្រាកដមែន យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អស់អ្នកណាដែលមានវិញ្ញាណនៃការទាស់ទែងគ្នាគឺពុំមែនជារបស់ផងយើងទេ ប៉ុន្តែជារបស់ផងអារក្សវិញ ដែលជាបិតានៃការទាស់ទែងគ្នា ហើយវាចាក់រុកចិត្តមនុស្ស ឲ្យមានកំហឹងទាស់ទែងនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក »(នីហ្វៃទី ៣ ១១:២៩ ) ។
ការស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង និងមារសត្រូវរបស់យើងពុំមែនជារឿងងាយស្រួលទេ ។ « ពួកយើងភាគច្រើនពុំទាន់ទៅដល់ដំណាក់កាល…នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអភ័យទោសនោះទេ » ប្រធានហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានសង្កេតឃើញ ដោយថ្លែងថា « វាទាមទារឲ្យមានការដាក់វិន័យខ្លួនឯងលើសពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ។ »២ ប៉ុន្តែវាត្រូវជារឿងដ៏សំខាន់ ដោយសារវាគឺជាផ្នែកមួយនៃបទបញ្ញត្តិធំពីររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ« ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯង » និង « ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » ( ម៉ាថាយ ២២:៣៧, ៣៩ ) ។ ហើយវាត្រូវតែជារឿងដែលអាចធ្វើបាន ពីព្រោះទ្រង់ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា « ចូរ សូម នោះ តែង នឹង ឲ្យ មក អ្នក ចូរ រក នោះ តែង នឹង ឃើញ ចូរ គោះ នោះ តែង នឹង បើក ឲ្យ អ្នក »( ម៉ាថាយ ៧:៧ ) ។៣
តើយើងគោរពបទបញ្ញត្តិដ៏ទេវភាពទាំងនេះនៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលយើងក៏ត្រូវគោរពនូវច្បាប់មនុស្សដែរនោះរបៀបណា ? សំណាងល្អ យើងមានគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពីរបៀបថ្លឹងថ្លែងនូវក្រឹត្យវិន័យដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ជាមួយនឹងការអនុវត្តច្បាប់របស់មនុស្ស ។ ពេលពួកមារសត្រូវបានខិតខំធ្វើឲ្យទ្រង់ធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់ដោយប្រើសំណួរមួយថាតើពួកសាសន៍យូដាគួរបង់ពន្ធឲ្យរ៉ូម៉ាំងដែរឬអត់ នោះទ្រង់បានចង្អុលទៅរូបសេសារនៅលើកាក់របស់ពួកគេ ហើយបានប្រកាសថា « បើដូច្នេះ សូមថ្វាយរបស់សេសារទៅសេសារទៅ ហើយរបស់ព្រះទៅព្រះវិញ » ( លូកា ២០:២៥) ។៤
ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវធ្វើតាមច្បាប់របស់មនុស្ស( ថ្វាយទៅសេសារ )ដើម្បីរស់នៅដោយសុខសន្តិភាពនៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចស៊ីវិល ហើយយើងធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះដើម្បីឆ្ពោះទៅទិសដៅដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។ ចុះតើយើងធ្វើការណ៍នេះបានដោយរបៀបណា ជាពិសេស—តើយើងរៀនស្រឡាញ់ពួកមារសត្រូវ និងពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងតាមរបៀបណា ?
ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះកុំឲ្យ« ទាស់ទែងគ្នាដោយការខឹងសម្បារ »គឺជាជំហានទីមួយដ៏ល្អ ។ អារក្សគឺជាបិតានៃសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នា ហើយវាគឺជាអ្នកដែលល្បួងមនុស្សឲ្យទាស់ទែងគ្នាដោយការខឹងសម្បារ ។ លោកលើកកម្ពស់អមិត្តភាព និងទំនាក់ទំនងដែលគួរឲ្យស្អប់ក្នុងចំណោមបុគ្គលម្នាក់ៗ ក្នុងក្រុម ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានបង្រៀនថា ការខឹងសម្បារគឺជា« ឧបករណ៍របស់សាតាំង »ពីព្រោះ« ការខឹងសម្បារនាំទៅរកឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើឲ្យយើងខឹងបានទេ ។ វាគឺជាជម្រើសរបស់យើង ។៥ ការខឹងសម្បារគឺជាផ្លូវនាំទៅរកការបែងចែក និងអមិត្តភាព ។ យើងរំកិលឆ្ពោះទៅរកការស្រឡាញ់ពួកមារសត្រូវរបស់យើង ពេលយើងចៀសវាងការខឹងសម្បារ នឹងមនុស្សដែលយើងមិនស្របជាមួយ ។ វាក៏ជួយផងដែរ បើយើងនឹងយល់ព្រមស្វែងយល់ពីពួកគេ ។
នៅក្នុងចំណោមវិធីផ្សេងទៀតដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍អំណាចដើម្បីស្រឡាញ់មនុស្សដទៃគឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏សាមញ្ញដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងតន្ត្រីបុរាណមួយ ។ នៅពេលយើងព្យាយាមយល់ និងភ្ជាប់មនុស្សទៅនឹងវប្បធម៌ខុសគ្នាមួយ នោះយើងគួរតែព្យាយាមស្គាល់ពួកគេ ។ នៅក្នុងស្ថានភាពរាប់មិនអស់ ការសង្ស័យរបស់ជនចម្លែកមុខ ឬសូម្បីតែកំហឹង ក៏អាចនាំឲ្យមានមិត្តភាព ឬក្ដីស្រឡាញ់ដែរ នៅពេលទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់បង្កើតការយល់ដឹង និងការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក ។៦
ជំនួយដ៏ធំមួយទៀតនៅក្នុងការរៀនស្រឡាញ់ពួកមារសត្រូវ និងពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងគឺការស្វែងរក ដើម្បីយល់ពីអំណាចនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ នេះគឺជាការបង្រៀនបីក្នុងចំណោមការបង្រៀនជាច្រើនរបស់ព្យាការីអំពីបញ្ហានេះ ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា « មានពាក្យចាស់ដ៏គួរឲ្យគោរពមួយពោលថា សេចក្ដីឡាញ់ចាប់ផ្ដើមនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ ចូរយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់—បង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសរបស់យើងដល់មនុស្សទាំងអស់ » ។៧
ប្រធាន ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ បានបង្រៀនថា « ពិភពលោកដែលយើងរស់នៅនឹងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ដ៏ធំ បើបុរសស្ត្រីនៅគ្រប់ទិសទីនឹងអនុវត្តនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់សុទ្ធសាធរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលវាជាការមានចិត្តល្អ ការបន្ទាបខ្លួន និងភាពរាបសា ។ វាគឺជាការពុំមាននូវការច្រណែន ឬភាពឆ្មើងឆ្មៃ ។ … វាមិនមានស្វែងរកការតបស្នង ។ … វាគ្មានកន្លែងសម្រាប់ការកាន់លទ្ធិហួសហេតុ ការស្អប់ ឬអំពើហឹង្សាឡើយ ។ … វាលើកទឹកចិត្តមនុស្សផ្សេងៗគ្នាឲ្យរស់នៅរួមគ្នានៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាគ្រឹស្ដសាសនិក ដោយមិនគិតពីជំនឿសាសនា ពូជសាសន៍ ជាតិសាសន៍ ស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុ ការអប់រំ ឬវប្បធម៌ឡើយ » ។៨
ហើយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានជំរុញយើងឲ្យ« ពង្រីករង្វង់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដើម្បីឱបក្រសោបមនុស្ស្លោកទាំងមូល » ។៩
ផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃការស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងគឺការថ្វាយទៅសេសារដោយគោរពតាមច្បាប់នៃប្រទេសខុសៗគ្នារបស់យើង ។ ទោះជាការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺជាបដិវត្តន៍ក្ដី ក៏ទ្រង់មិនបានបង្រៀនពីការធ្វើបដិវត្តន៍ ឬការរំលងច្បាប់ដែរ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពីរបៀបដ៏ប្រសើរមួយ ។ វិវរណៈសម័យទំនើបបង្រៀនដូចគ្នានេះ ៖
« ចូរកុំឲ្យមនុស្សណាបំបាក់ក្រឹត្យវិន័យទាំងឡាយនៃដែនដីឡើយ ត្បិតអ្នកណាដែលកាន់តាមក្រិត្យវិន័យទាំងឡាយនៃព្រះ នោះមិនត្រូវបំបាក់ក្រិត្យវិន័យទាំងឡាយនៃដែនដីទេ ។
« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរនៅក្រោមអំណាចទាំងឡាយដែលមានហើយចុះ »( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៥៨:២១–២២) ។
ហើយមាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ដែលបានសរសេរឡើងដោយព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បន្ទាប់ពីពួកបរិសុទ្ធជំនាន់មុនបានរងទុក្ខនឹងការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំងមកពីមន្ត្រីនៃរដ្ឋមិសសួរី បានប្រកាសថា « យើងខ្ញុំជឿចំពោះការនៅក្រោមអំណាចស្ដេច ប្រធានាធិបតី អ្នកគ្រប់គ្រង និង ចៅក្រមទាំងឡាយ ក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិ និង ការគាំទ្រច្បាប់ » ( មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ ១:១២ ) ។
នេះមិនមែនមានន័យថា យើងនឹងយល់ស្របតាមអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលតាក់តែងឡើងដោយច្បាប់នោះទេ ។ វាមានន័យថា យើងគោរពច្បាប់បច្ចុប្បន្ន ហើយប្រើមធ្យោបាយសន្តិភាពដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរវា ។ វាក៏មានន័យផងដែរថា យើងទទួលយកលទ្ធផលនៃការបោះឆ្នោតដោយសន្តិភាព ។ យើងនឹងមិនចូលរួមនៅក្នុងអំពើហឹង្សាដែលបានគំរាមកំហែងដោយពួកអ្នកដែលមិនពេញចិត្តជាមួយនឹងលទ្ធផលនោះឡើយ ។១០ នៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យមួយ យើងតែងតែ មានឱកាស និងកាតព្វកិច្ចដើម្បីស៊ូទ្រាំដោយសន្តិភាពរហូតដល់ការបោះឆ្នោតលើកក្រោយ ។
ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងគឺបានផ្ដោតលើធាតុពិតដែលថា មនុស្សទាំងអស់គឺជាកូនចៅជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ។ គោលការណ៍ដ៏អស់កល្បនោះ និងគោលការណ៍គ្រឹះមួយចំនួននៃច្បាប់ត្រូវបានគេសាកល្បងនៅក្នុងការតវ៉ាថ្មីៗនេះនៅក្នុងទីក្រុងជាច្រើន ។
នៅក្នុងមតិដ៏ស៊ីជម្រៅមួយ មានមនុស្សមួយចំនួនហាក់ដូចជាភ្លេចថា ការធ្វើវិសោធនកម្មលើកដំបូងលើរដ្ឋធម្មនុញ្ញសហរដ្ឋអាមេរិកធានា« សិទ្ធិរបស់ប្រជាពលរដ្ឋក្នុងការប្រមូលផ្តុំ និងធ្វើញត្តិទៅរដ្ឋាភិបាលដើម្បីដោះស្រាយការសោកសៅ » ។ នោះគឺជាមធ្យោបាយដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងជាសាធារណៈ និងដើម្បីផ្តោតលើភាពអយុត្តិធម៌នៅក្នុងខ្លឹមសារ ឬធុកិច្ចនៃច្បាប់ ។ ហើយមានភាពអយុត្តិធម៌ ។ នៅក្នុងសកម្មភាពជាសាធារណៈ និងក្នុងឥរិយាបថផ្ទាល់ខ្លួន របស់យើងមាននូវការរើសអើងពូជសាសន៍ និងការសោកសៅដែលពាក់ព័ន្ធ ។ នៅក្នុងអត្ថបទផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ធេរេសា អេ ឌៀ នៃសមាគមជាតិដើម្បីការជឿនលឿននៃប្រជាជនស្បែកខ្មៅ ហៅកាត់ថា (NAACP) បានរំឭកយើងថា « ការរើសអើងពូជសាសន៍មាននៅលើការស្អប់ ការជិះជាន់ អកម្មភាពការឃុបឃិតការព្រងើយកណ្ដើយ និងភាពស្ងៀមស្ងាត់ » ។១១ ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋ និងជាសមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យប្រសើរជាងដើម្បីជួយមនុស្សឲ្យលុបបំបាត់នូវការរើសអើងពូជសាសន៍ ។
ក្នុងមតិដ៏ស៊ីជម្រៅមួយផ្សេងទៀត អ្នកចូលរួម និងអ្នកគាំទ្រមួយចំនួនតូចនៃការតវ៉ាទាំងនេះ និងសកម្មភាពខុសច្បាប់ដែលកើតមានតាមក្រោយនោះហាក់ដូចជាបានភ្លេចថាការតវ៉ាដែលការពារដោយរដ្ឋធម្មនុញ្ញគឺជាការតវ៉ាដោយ សន្តិវិធី ។ ពួកអ្នកតវ៉ាគ្មានសិទ្ធិបំផ្លិចបំផ្លាញ ធ្វើឱ្យខូច ឬលួចទ្រព្យសម្បត្តិ ឬធ្វើឱ្យអន្តរាយដល់អំណាចប៉ូលីសស្របច្បាប់របស់រដ្ឋាភិបាលឡើយ ។ រដ្ឋធម្មនុញ្ញ និងច្បាប់គ្មានការអញ្ជើញអោយធ្វើបដិវត្ត ឬភាពអនាធិបតេយ្យទេ ។ យើងទាំងអស់គ្នា—រួមមាន ប៉ូលីស ពួកអ្នកតវ៉ា ពួកអ្នកគាំទ្រ និងពួកអ្នកទស្សនា—គួរយល់ដឹងពី ការកំណត់នៃសិទ្ធិរបស់យើង និងសារៈសំខាន់នៃកាតព្វកិច្ចរបស់យើងដើម្បីស្ថិតនៅក្នុងព្រំដែននៃច្បាប់ដែលមាន ។ អ័ប្រាហាំ លីងគិន ត្រូវហើយ គាត់និយាយថា នៅពេល « គ្មានបញ្ហាណាមួយត្រូវបានដោះស្រាយដោយច្បាប់នៃពួកមនុស្សកំណាចឡើយ » ។១២ ការដោះស្រាយបញ្ហាដោយពួកមនុស្សកំណាចគឺជាដំណោះស្រាយដោយមធ្យោបាយខុសច្បាប់ ។ នោះគឺជាភាពអនាធិបតេយ្យដែលជាលក្ខខណ្ឌមួយដែលគ្មានអភិបាលកិច្ចដែលមានប្រសិទ្ធភាព និងគ្មានប៉ូលីសត្រឹមត្រូវដែលធ្វើឲ្យអន្តរាយជាជាងការពារសិទ្ធិបុគ្គល ។
ហេតុផលមួយដែលការតវ៉ាថ្មីៗនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើលគឺថា ប្រទូសភាព និងភាពខុសច្បាប់ដែលបានកើតមាននៅក្នុងចំណោមប្រជាជន នៅប្រទេសដទៃទៀតមិនគួរកើតមាននៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកឡើយ ។ ប្រទេសនេះគួរតែមានភាពប្រសើរក្នុងការលុបបំបាត់ការរើសអើងពូជសាសន៍ មិនគ្រាន់តែចំពោះជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅ ដែលមានភាពលេចធ្លោនៅក្នុងការតវ៉ាថ្មីៗនោះទេ ប៉ុន្តែក៏ចំពោះជនជាតិឡាទីន ជនជាតិអាស៊ី និងក្រុមផ្សេងទៀតផងដែរ ។ ប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការរើសអើងពូជសាសន៍របស់ប្រជាជាតិនេះមិនមែនជារឿងដ៏រីករាយមួយឡើយ ហើយយើងត្រូវតែធ្វើវាឲ្យប្រសើរឡើង ។
សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានចាក់គ្រឹះដោយជនអន្តោប្រវេសន៍នៃប្រជាជាតិ និងជនជាតិខុសៗគ្នា ។ គោលបំណងបង្រួបបង្រួមរបស់វាគឺមិនមែនដើម្បីបង្កើតសាសនាជាក់លាក់មួយ ឬដើម្បីបង្កប់នូវវប្បធម៌ចម្រុះ ឬភាពស្មោះត្រង់របស់កុលសម្ព័ន្ធនៃប្រទេសចាស់ឡើយ ។ ជំនាន់ស្ថាបនិករបស់យើងបានស្វែងរកការបង្រួបបង្រួមក្រោមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ និងច្បាប់ថ្មីមួយ ។ នេះមិនមែននិយាយថា ឯកសារបង្រួបបង្រួមរបស់យើង ឬការយល់ដឹងបច្ចុប្បន្ននៃអត្ថន័យរបស់ពួកគេគឺល្អឥតខ្ចោះទេ ។ ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃពីរសតវត្សរ៍ដំបូងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានបង្ហាញពីតម្រូវការសម្រាប់ការកែលម្អជាច្រើន ដូចជាសិទ្ធិបោះឆ្នោតសម្រាប់ស្ត្រី និងជាពិសេសការលុបបំបាត់ទាសភាព ដោយរួមទាំងច្បាប់ដើម្បីប្រាកដថា អ្នកដែលបានធ្វើជាទាសករនឹងមាននូវលក្ខខណ្ឌនៃសេរីភាពទាំងអស់ ។
បណ្ឌិតសាកលវិទ្យាល័យ យេលពីររូប ថ្មីៗនេះបានរំឭកយើងថា
« ចំពោះគុណវិបត្តិទាំងអស់របស់ខ្លួន សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានបំពាក់យ៉ាងពិសេសដើម្បីបង្រួបបង្រួមសង្គមដែលមានភាពចម្រុះ និងបែកបាក់គ្នា ។…
« …ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនមិនចាំបាច់ជ្រើសរើសរវាងអត្តសញ្ញាណជាតិ និងពហុវប្បធម៌ឡើយ ។ ប្រជាជនអាមេរិកអាចមានទាំងពីរ ។ ប៉ុន្តែចំណុចសំខាន់គឺការស្នេហាជាតិដែលមានរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ។ យើងត្រូវតែបន្តបង្រួបបង្រួមគ្នាតាមរយៈរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ដោយមិនគិតពីការខ្វែងគំនិតខាងមនោគមវិជ្ជារបស់យើងនោះឡើយ ។១៣
ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេសអង់គ្លេសមួយរូបបានផ្តល់ឱវាទដ៏អស្ចារ្យនេះនៅក្នុងការជជែកដេញដោលនៅក្នុងវិមានសភាថា « យើងគ្មាន សម្ព័ន្ធមិត្ត អស់កល្បទេ ហើយយើងក៏មិនមាន សត្រូវជាប់រហូតដែរ ។ ចំណាប់អារម្មណ៍ របស់យើងមានភាពអស់កល្ប ហើយជាប់រហូត ហើយយើងមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីធ្វើតាមចំណាប់អារម្មណ៍ទាំងនេះ » ។១៤
នោះគឺជាហេតុផល លោកិយ ដ៏ល្អមួយចំពោះការធ្វើតាម « ដ៏អស់កល្ប ហើយជាប់រហូត » ចំណាប់ អារម្មណ៍ទៅលើបញ្ហាផ្នែកនយោបាយ ។ លើសពីនេះទៀត គោលលទ្ធិនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះអម្ចាស់បង្រៀនយើងថា ចំណាប់ដ៏អស់កល្បមួយទៀតដើម្បីដឹកនាំយើង ៖ ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងដែលបានបំផុសគំនិតដល់រដ្ឋធម្មនុញ្ញសហរដ្ឋអាមេរិក និងច្បាប់មូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ប្រទេសជាច្រើន ។ ភាពស្មោះត្រង់ចំពោះច្បាប់ដែលបានបង្កើតឡើង ជំនួសឲ្យ« សម្ព័ន្ធមិត្ត » បណ្តោះអាសន្ន គឺជាវិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីស្រឡាញ់ពួកមារសត្រូវរបស់យើង និងពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង ពេលយើងស្វែងរកសាមគ្គីភាព ទោះជាស្ថិតនៅក្នុងភាពខុសគ្នាក្ដី ។
ដោយដឹងថា យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកូនចៅរបស់ព្រះ វាផ្ដល់ទស្សនវិស័យដ៏ទេវភាពមួយស្ដីពីតម្លៃនៃ មនុស្សផ្សេងទៀតព្រមទាំងឆន្ទៈ និងសមត្ថភាពដើម្បីយកឈ្នះលើការប្រកាន់ និងការរើសអើងពូជសាសន៍ ។ ដោយសារតែខ្ញុំបានរស់នៅនៅកន្លែងខុសៗគ្នានៅក្នុងប្រទេសនេះអស់ជាច្រើនឆ្នាំ នោះព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនខ្ញុំថា វាអាចគោរព ហើយខិតខំកែលម្អច្បាប់របស់ប្រជាជាតិនេះ ហើយក៏អាចស្រឡាញ់ពួកមារសត្រូវ និងខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងផងដែរ ។ ខណៈដែលមិនងាយស្រួល តែវាអាចធ្វើទៅបានដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់របស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់បានប្រទានបទបញ្ញត្តិនេះឲ្យស្រឡាញ់ ហើយទ្រង់សន្យាប្រទានជំនួយរបស់ទ្រង់ ពេលយើងស្វែងរកដើម្បីគោរពតាម ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងត្រូវបានស្រឡាញ់ ហើយនឹងត្រូវបានជួយដោយព្រះជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។