គោលលទ្ធិគ្រឹះ
គោលលទ្ធិគ្រឹះគួរតែត្រូវបានបង្ហាញទាំងនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយត្រូវជួយសិស្សឲ្យស្គាល់ យល់ ជឿ ពន្យល់ ហើយអនុវត្តគោលលទ្ធិគ្រឹះនៃដំណឹងល្អទាំងនេះ ។ ការធ្វើដូច្នោះនឹងជួយសិស្សឲ្យពង្រឹងទីបន្ទាល់ទាំងឡាយ ហើយបង្កើនអំណរគុណរបស់ពួកគេ ចំពោះដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ។ ការសិក្សាគោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងនេះ ក៏នឹងជួយសិស្សឲ្យរៀបចំបានយ៉ាងប្រសើរ ដើម្បីបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីពិតទាំងនេះដល់អ្នកដទៃទៀតផងដែរ ។
ភាគច្រើននៃវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរទាំង ១០០ ដែលបានជ្រើសរើសដោយថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងវិទ្យាស្ថានសាសនាគឺត្រូវបានជ្រើសរើស ដើម្បីជាជំនួយដល់ការយល់ដឹងពីគោលលទ្ធិគ្រឹះរបស់សិស្សទាំងឡាយ ។ សេចក្តីយោងបទគម្ពីរភាគច្រើនដែលមានក្នុងឯកសារនេះ សំដៅទៅរកវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ វគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរទាំងនេះ ត្រូវបានដាក់បញ្ចូលដើម្បីបង្ហាញពីរបៀប ដែលខទាំងនោះទាក់ទងទៅនឹងគោលលទ្ធិគ្រឹះទាំងឡាយ ។
១. ក្រុមព្រះ
មានតួអង្គបីអង្គ ដែលមានរូបអង្គដាច់ដោយឡែកពីគ្នានៅក្នុងក្រុមព្រះ ៖ ព្រះជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្ប ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ៖ ១:១៥—២០) ។ ព្រះវរបិតា និង ព្រះរាជបុត្រាមាននូវរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងពិត ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាតួអង្គនៃវិញ្ញាណ (សូមមើល គ. និង ស. ១៣០:២២–២៣) ។ ទ្រង់ទាំងបីអង្គមានព្រះរាជបំណង និងគោលលទ្ធិតែមួយ ។ ទ្រង់ទាំងបីអង្គរួមសាមគ្គីគ្នាដ៏ឥតខ្ចោះ ក្នុងការនាំមកនូវផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះវរបិតា ។
ព្រះជាព្រះវរបិតា
ព្រះវរបិតាគឺជាអង្គគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃសាកលលោកនេះ ។ ទ្រង់គឺជាបិតានៃវិញ្ញាណរបស់យើង ( សូមមើល ហេព្រើរ ១២:៩) ។ ទ្រង់ល្អឥតខ្ចោះ មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តា និងជ្រាបដឹងនូវគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ ។ ទ្រង់ក៏ជាព្រះនៃក្តីមេត្តាករុណា សណ្តោសប្រណី និងក្ដីសប្បុរសដ៏ឥតខ្ចោះផងដែរ ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាបុត្រច្បងរបស់ព្រះវរបិតាខាងវិញ្ញាណ ហើយជាព្រះរាជបុត្របង្កើតតែមួយគត់របស់ព្រះវរបិតាខាងសាច់ឈាម ។ ទ្រង់គឺជាព្រះយេហូវ៉ានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងជាព្រះមែស៊ីនៃគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលគ្មានអំពើបាប និងបានធ្វើដង្វាយធួនដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់បាបនៃមនុស្សលោកទាំងអស់ ( សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១៣ ) ។ ជីវិតរបស់ទ្រង់គឺជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះ អំពីរបៀបដែលមនុស្សទាំងអស់គួររស់នៅតាម ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៤:៦, នីហ្វៃទី៣ ១២:៤៨) ។ ទ្រង់គឺជាមនុស្សដំបូងគេបង្អស់ ដែលបានរស់ឡើងវិញនៅលើផែនដីនេះ ( សូមមើល កូរិនថូសទី១ ១៥:២០–២២) ។ ទ្រង់នឹងយាងមកម្តងទៀតដោយព្រះចេស្តា និងភាពរុងរឿង ហើយនឹងគ្រងលើផែនដីនេះក្នុងអំឡុងពេលសហស្សវត្សរ៍ ។
ការអធិស្ឋាន ពរជ័យ និង ពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពទាំងឡាយ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១៨:១៥, ២០–២១ ) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ ហេលេមិន ៥:១២, គ. និង ស. ១៩:២៣, គ. និង ស. ៧៦:២២–២៤
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺជាសមាជិកទីបីនៃក្រុមព្រះ ។ ទ្រង់គឺជាតួអង្គនៃវិញ្ញាណដោយគ្មានរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងទេ ។ ជាទូទៅ ទ្រង់ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាព្រះវិញ្ញាណ ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ និង ជាអង្គលួងលោម ។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា សម្តែងសេចក្តីពិតនៃការណ៍គ្រប់យ៉ាង និងញែកអ្នកទាំងឡាយណាដែលបានប្រែចិត្ត និងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យបានបរិសុទ្ធ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥ ) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ កាឡាទី ៥:២២–២៣, គ. និង ស. ៨:២–៣
២. ផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ
នៅក្នុងជីវិតមុនផែនដីនេះ ព្រះវរបិតាបានបង្ហាញផែនការមួយ ដើម្បីជួយយើងឲ្យប្រែក្លាយទៅដូចជាទ្រង់ និង ទទួលបានជីវិតអមត និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ ព្រះគម្ពីរជាច្រើនបាននិយាយអំពីផែនការនេះថាជាផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា ផែនការនៃសេចក្តីប្រោសលោះ និង ផែនការនៃក្តីមេត្តាករុណា ។
ផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរួមមាន ការបង្កបង្កើត ការធ្លាក់ ដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ក្រឹត្យវិន័យទាំងអស់ ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយ និង គោលលទ្ធិទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ។ សិទ្ធិជ្រើសរើស—គឺជាលទ្ធភាពដើម្បីជ្រើសរើស និង ប្រព្រឹត្តចំពោះខ្លួនយើងផ្ទាល់— គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៅក្នុងផែនការនៃព្រះវរបិតាផងដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២:២៧) ។ ដោយសារផែនការនេះ នោះយើងអាចត្រូវបានធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះតាមរយៈដង្វាយធួន ទទួលបានក្តីអំណរដ៏ពេញលេញ ហើយរស់នៅជារៀងរហូតនៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១២:៤៨) ។ ទំនាក់ទំនងគ្រួសាររបស់យើងអាចមានរហូតដល់អស់កល្បជានិច្ច ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ យ៉ូហាន ១៧:៣, គ. និង ស. ៥៨:២៧
ជីវិតមុនឆាកជីវិតនេះ
ពីមុនយើងបានកើតមកលើផែនដីនេះ យើងបានរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ក្នុងនាមជាកូនចៅវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ៣:២២–២៣ ) ។ នៅក្នុងជីវិតមុនផែនដី យើងបានចូលរួមនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាមួយជាមួយនឹងកូនចៅវិញ្ញាណផ្សេងទៀតរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ក្នុងអំឡុងពេលប្រជុំក្រុមប្រឹក្សានោះ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្ហាញដល់យើងនូវផែនការរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពីមុនជីវិតលើផែនដីនេះបានធ្វើសេចក្តីសញ្ញាដើម្បីធ្វើជាអង្គសង្រ្គោះ ។
យើងបានប្រើប្រាស់សិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ដើម្បីធ្វើតាមផែនការព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ យើងបានរៀបចំខ្លួនដើម្បីមកកាន់ផែនដី ជាទីកន្លែងដែលយើងអាចបន្តរីកចម្រើន ។
អស់អ្នកណាដែលបានធ្វើតាមព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យមកកាន់ផែនដីនេះ ដើម្បីទទួលបទពិសោធន៍នៃជីវិតរមែងស្លាប់ និង ហើយរីកចម្រើនទៅរកជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ លូស៊ីហ្វើរ ជាកូនវិញ្ញាណនៃព្រះម្នាក់ទៀត ដែលបានជំទាស់ប្រឆាំងនឹងផែនការនេះ ។ វាបានក្លាយទៅជាសាតាំង ហើយវា និងពួកពលបរិវារទាំងឡាយរបស់វាត្រូវបានបណ្តេញចេញពីស្ថានសួគ៌ ហើយមិនបានទទួលឯកសិទ្ធិនៃការទទួលបានរូបកាយ និង បទពិសោធន៍នៃជីវិតរមែងស្លាប់ឡើយ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ យេរេមា ១:៤–៥
ការបង្កបង្កើត
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្កើតស្ថានសួគ៌ និង ផែនដីក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះវរបិតា ។ ផែនដីមិនមែនបង្កើតឡើងពីភាពទទេនោះទេ គឺវាត្រូវបានបង្កើតឡើងពីអ្វីៗដែលមានរួចហើយ ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតពិភពដ៏ច្រើនឥតគណនា ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៦:២២–២៤) ។
ការបង្កើតផែនដីគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃផែនការរបស់ព្រះ ។ ផែនដីផ្តល់ឲ្យយើងនូវកន្លែងដែលយើងអាចទទួលបានរូបកាយ ត្រូវបានសាកល្បង និង ទទួលបទពិសោធន៍ ព្រមទាំងអភិវឌ្ឍនូវឥរិយាបថដ៏ទេវភាព ។
យើងត្រូវតែប្រើប្រាស់នូវធនធានលើផែនដីនេះដោយឈ្លាសវៃ សុភវិនិច្ឆ័យ និង អំណរគុណ ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៨:១៩ ) ។
អ័ដាមគឺជាមនុស្សដំបូងគេ ដែលត្រូវបានបង្កើតនៅលើផែនដីនេះ ។ ព្រះបានបង្កើតអ័ដាម និង អេវ៉ា តាមរូបរាងរបស់អង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ។ គ្រប់មនុស្សលោកទាំងអស់—ប្រុស និង ស្រី—ត្រូវបានបង្កើតតាមរូបរាងរបស់ព្រះ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ១:២៦–២៧ ) ។
ការធ្លាក់
នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ព្រះបានបញ្ជាដល់អ័ដាម និង អេវ៉ា ថាមិនត្រូវបរិភោគផ្លែឈើដឹងខុស និង ត្រូវឡើយ ព្រោះលទ្ធផលនៃការធ្វើដូច្នោះគឺនឹងត្រូវស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និង ខាងរូបកាយ ។ សេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណគឺជាការបែកចេញពីព្រះ ។ ការស្លាប់ខាងរូបកាយគឺជាការបំបែកចេញរវាងវិញ្ញាណនិងរូបកាយរមែងស្លាប់ ។ ដោយសារតែ អ័ដាម និង អេវ៉ា បានរំលងនូវបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ នោះពួកគេត្រូវបានបណ្តេញចេញពីវត្តមានរបស់ទ្រង់ ហើយបានក្លាយទៅជាជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ការរំលងរបស់ អ័ដាម និង អេវ៉ា ព្រមទាំងលទ្ធផលនៃការផ្លាស់ប្តូរដែលពួកគេបានដកពិសោធន៍ រួមទាំងសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និង សេចក្តីស្លាប់ខាងរូបកាយ ត្រូវបានហៅថាការធ្លាក់ ។
ដោយសារលទ្ធផលនៃការធ្លាក់ នោះអ័ដាម និង អេវ៉ា និង ពូជពង្សរបស់ពួកគេអាចទទួលបាននូវភាពរីករាយ និង ទុក្ខព្រួយ ដឹងខុស និង ត្រូវ ហើយមានកូនចៅ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២:២៥) ។ ក្នុងនាមជាកូនចៅរបស់ អ័ដាម និង អេវ៉ា នោះយើងទទួលបាននូវលក្ខខណ្ឌនៃការធ្លាក់ក្នុងអំឡុងពេលជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ យើងត្រូវបានបែកចេញពីវត្តមាននៃព្រះអម្ចាស់ និង ត្រូវតែស្លាប់ខាងរូបកាយ ។ យើងក៏ត្រូវបានសាកល្បងដោយភាពលំបាកនៃជីវិត និង ការល្បួងនៃមារសត្រូវផងដែរ ។ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៣:១៩) ។
ការធ្លាក់គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃផែនការសង្រ្គោះរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ទាំងមូល។ វាមានទិសដៅពីរ—ចុះក្រោម ប៉ុន្តែទៅមុខ ។ ក្រៅពីនាំឲ្យមានការស្លាប់ខាងរូបកាយ និង វិញ្ញាណ ការធ្លាក់បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវឱកាសដើម្បីកើតមកលើផែនដីនេះដើម្បីរៀន និង រីកចម្រើន ។
ជីវិតរមែងស្លាប់
ជីវិតរមែងស្លាប់គឺជាពេលវេលានៃការរៀនសូត្រ នៅពេលយើងអាចរៀបចំសម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្ប និង ដើម្បីបង្ហាញថា យើងនឹងប្រើប្រាស់នូវសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ដើម្បីធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជា ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងត្រូវតែស្រឡាញ់ និង បម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:១៧, មរ៉ូណៃ ៧:៤៥, ៤៧–៤៨) ។
នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ វិញ្ញាណរបស់យើងត្រូវបានរួមគ្នាជាមួយនឹងរូបកាយរបស់យើង ដោយផ្តល់ឲ្យយើងនូវឱកាសដើម្បីរីកចម្រើន និង អភិវឌ្ឍតាមវិធីជាច្រើនដែលមិនអាចកើតមានបានឡើយនៅក្នុងជីវិតមុនផែនដីនេះ ។ រូបកាយរបស់យើងគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ហើយថារូបកាយនេះគួរតែត្រូវបានគោរពដោយយកចិត្តទុកដាក់ ថាជាអំណោយមួយមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ៦:១៩–២០) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ យ៉ូស្វេ ២៤:១៥, ម៉ាថាយ ២២:៣៦–៣៩, នីហ្វៃទី ២ ២៨:៧–៩, អាលម៉ា ៤១:១០, គ. និង ស. ៥៨:២៧
ជីវិតក្រោយការស្លាប់
នៅពេលយើងស្លាប់ វិញ្ញាណរបស់យើងចូលទៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ហើយរង់ចាំការរស់ឡើងវិញ ។ វិញ្ញាណនៃពួកសុចរិតត្រូវបានទទួលចូលទៅក្នុងស្ថានភាពនៃសុភមង្គល ដែលត្រូវបានហៅថា ស្ថានបរមសុខ ។ មានពួកអ្នកស្មោះត្រង់ជាច្រើននឹងផ្សាយដំណឹងល្អទៅកាន់អ្នកទាំងនោះនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង ។
ស្ថានឃុំព្រលឹងគឺជាកន្លែងបណ្តោះអាសន្ន នៅក្នុងពិភពក្រោយពីជីវិតរមែងស្លាប់ សម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណា ដែលស្លាប់ទៅដោយមិនបានដឹងអំពីសេចក្តីពិត និង សម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណាដែលមិនបានគោរពប្រតិបត្តិនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ នៅទីនោះ វិញ្ញាណទាំងឡាយត្រូវបានបង្រៀនដំណឹងល្អ ហើយមានឱកាសដើម្បីប្រែចិត្ត និងទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលត្រូវបានធ្វើឡើងសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ៤:៦) ។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលទទួលយកដំណឹងល្អ នឹងរស់នៅក្នុងស្ថានបរមសុខរហូតដល់ការរស់ឡើងវិញ ។
ការរស់ឡើងវិញគឺជាការរួមបញ្ចូលគ្នាវិញនៃរូបកាយជាវិញ្ញាណរបស់យើង ជាមួយនឹងរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងរបស់យើង ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦–៣៩ ) ។ ក្រោយពីការរស់ឡើងវិញ វិញ្ញាណ និង រូបកាយនឹងមិនបែកចេញពីគ្នាទៀតឡើយ ហើយយើងនឹងក្លាយទៅជាអមតៈ ។ មនុស្សគ្រប់រូបកើតមកលើផែនដីនឹងត្រូវបានរស់ឡើងវិញ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៥:២០–២២) ។ ពួកសុចរិតនឹងរស់ឡើងវិញមុនពួកទុច្ចរិត ហើយពួកគេរស់ឡើងវិញនៅក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញទីមួយ ។
សេចក្ដីជំនុំជម្រះចុងក្រោយ នឹងកើតឡើងបន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងកាត់សេចក្តីមនុស្សគ្រប់រូប ដើម្បីកំណត់នូវសេចក្តីរុងរឿងដ៏អស់កល្បដែលបុគ្គលនោះនឹងទទួលបាន ។ ការកាត់សេចក្តីនេះនឹងផ្អែកទៅលើការគោរពប្រតិបត្តិរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ( សូមមើល វិវរណៈ ២០:១២, ម៉ូសាយ ៤:៣០) ។
មាននគរនៃសិរីល្អបី ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៥:៤០–៤២ ) ។ នគរដែលខ្ពស់ជាងគេនោះគឺនគរសេឡេស្ទាល ។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលមានសេចក្តីក្លាហាន ក្នុងការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង គោរពប្រតិបត្តិតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ នឹងរស់នៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣១:១–៤) ។
នគរទីពីរនៃនគរសិរីល្អទាំងបីគឺនគរទេរេសទ្រាល ។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលរស់នៅក្នុងនគរនេះនឹងជាបុរស និង ស្រ្តីណាដែលរស់នៅដោយសុចរិតទៀងត្រង់ តែមិនមានសេចក្តីក្លាហានក្នុងការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ ។
នគរទេឡេស្ទាលគឺជានគរដែលទាបបំផុតក្នុងចំណោមនគរនៃសិរីល្អទាំងបី ។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលទទួលបាននគរនេះ នឹងជាអស់អ្នកដែលជ្រើសរើសសេចក្តីទុច្ចរិតជាជាងជ្រើសរើសសេចក្តីសុចរិត កាលរស់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ពួកគេ ។ បុគ្គលទាំងនេះនឹងទទួលសិរីល្អរបស់ពួកគេ បន្ទាប់ពីត្រូវបានសង្រ្គោះពីស្ថានឃុំព្រលឹង ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ យ៉ូហាន ១៧:៣
៣. ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ការធ្វើឲ្យធួនគឺរងទារណ្ឌកម្មនៃអំពើបាប ហេតុដូច្នេះហើយ តាមរយៈការណ៍នេះ វាដកចេញនូវឥទ្ធិពលនៃអំពីបាបចេញពីអ្នកប្រែចិត្តពីអំពើបាប និងអនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលនោះត្រូវបានផ្សះផ្សារឡើងវិញជាមួយនឹងព្រះ ។ មានតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមួយអង្គគត់ ដែលមានសមត្ថភាពធ្វើដង្វាយធួនដ៏ឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ ។ ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គឺរួមមាន ការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី សម្រាប់អំពើបាបនៃមនុស្សលោកទាំងអស់ ការបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ ការរងការឈឺចាប់ និង ការសុគតរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង និង ការរស់ឡើងវិញពីផ្នូររបស់ទ្រង់ ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦–៣៩, គ. និង ស. ១៩:១៦–១៩) ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះមានសមត្ថភាពធ្វើដង្វាយធួននេះ ពីព្រោះទ្រង់បានរក្សាអង្គទ្រង់ចៀសពីអំពើបាប និងមានអំណាចឈ្នះលើសេចក្តីស្លាប់ ។ ដោយសារទ្រង់មានមាតាដែលមានជីវិតរមែងស្លាប់ នោះទ្រង់ទទួលមរតកនៃសេចក្តីស្លាប់ ។ ដោយសារទ្រង់មានបិតាដែលមានជីវិតអមត នោះទ្រង់មានអំណាចដើម្បីនឹងយកព្រះជន្មរបស់ទ្រង់មកវិញម្តងទៀត ។
តាមរយៈព្រះគុណ នោះដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់នឹងរស់ឡើងវិញ ហើយទទួលបាននូវជីវិតអមតៈ ។ ដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏អាចធ្វើឲ្យយើងទទួលបាននូវជីវិតដ៏អស់កល្បផងដែរ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។ ដើម្បីទទួលបាននូវអំណោយទាននេះ យើងត្រូវតែរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលរួមមាន ការមានសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់ ការប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់យើង ការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ការទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ប្រកាន់ខ្ជាប់ដោយស្មោះត្រង់រហូតដល់ទីបំផុត ( សូមមើល យ៉ូហាន ៣:៥) ។
ជាផ្នែកនៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មិនត្រឹមតែរងទុក្ខសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងលើកមកដាក់លើព្រះអង្គទ្រង់នូវការឈឺចាប់ ជម្ងឺ និង រោគាទាំងឡាយរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ( សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១៣ ) ។ ទ្រង់យល់អំពីការឈឺចាប់របស់យើង ពីព្រោះទ្រង់បានទទួលនូវបទពិសោធន៍នៃការឈឺចាប់នោះ ។ ព្រះគុណ ឬអំណាចដែលអាចធ្វើទៅបានរបស់ទ្រង់ ពង្រឹងយើងដើម្បីអាចរងនូវបន្ទុក និង សម្រេចបានកិច្ចការមួយចំនួន ដែលយើងមិនអាចធ្វើដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១១:២៨–៣០, ភីលីព ៤:១៣, អេធើរ ១២:២៧ ) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ យ៉ូហាន ៣:៥, កិច្ចការ ៣:១៩–២១
សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សេចក្តីជំនឿគឺជា « សេចក្តីសង្ឃឹមទៅលើអ្វីៗដែលមើលមិនឃើញ ហើយដែលពិត » ( អាលម៉ា ៣២:២១, សូមមើលផងដែរ អេធើរ ១២:៦ ) ។ វាជាអំណោយទានពីព្រះ ។
សេចក្តីជំនឿត្រូវតែផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿនោះដឹកនាំបុគ្គលនោះទៅរកសេចក្តីសង្រ្គោះ ។ ការមានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានន័យថា ការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើទ្រង់ និង ទុកចិត្តលើដង្វាយធួន អំណាច និង សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានដែនកំណត់របស់ទ្រង់ ។ វារួមទាំងការជឿលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ និង ការជឿមួយ សូម្បីតែយើងមិនយល់អំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់ធ្វើក៏ដោយ ( សូមមើល សុភាសិត ៣:៥–៦, គ. និង ស. ៦:៣៦) ។
សេចក្តីជំនឿត្រូវបង្ហាញតាមរបៀបដែលយើងរស់នៅ ជាជាងសេចក្តីជំនឿដែលគ្មានការប្រព្រឹត្ត ( សូមមើល យ៉ាកុប ២:១៧–១៨ ) ។ សេចក្តីជំនឿអាចរីកចម្រើនឡើង នៅពេលយើងអធិស្ឋាន សិក្សាព្រះគម្ពីរ និងគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយក៏មានសេចក្តីជំនឿលើព្រះវរបិតា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងអំណាចបព្វជិតភាព ព្រមទាំងចំណុចសំខាន់ៗដទៃទៀតនៃដំណឹងល្អ ដែលបានស្តារឡើងវិញផងដែរ ។ សេចក្តីជំនឿជួយយើងឲ្យទទួលបាននូវការព្យាបាលខាងវិញ្ញាណ និងខាងរូបកាយ ដើម្បីឈានទៅមុខ ប្រឈមមុខនឹងការលំបាករបស់យើង និង យកឈ្នះទៅលើសេចក្តីល្បួង ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ៣១:១៩–២០) ។ ព្រះអម្ចាស់នឹងសម្តែងនូវអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ស្របតាមសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ។
តាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះបុគ្គលម្នាក់អាចទទួលបាននូវការផ្តាច់បាប ហើយនៅទីបំផុតអាចនឹងរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ ម៉ាថាយ ១១:២៨–៣០
ការប្រែចិត្ត
ការប្រែចិត្តគឺជាការផ្លាស់ប្តូរនៃគំនិត និង ចិត្តដែលផ្តល់ដល់យើងនូវទិដ្ឋភាពថ្មីអំពីព្រះ អំពីខ្លួនរបស់យើងផ្ទាល់ និង អំពីពិភពលោកនេះ ។ វារួមមានការបែរចេញពីអំពើបាប ហើយបែរទៅរកព្រះសម្រាប់ការអភ័យទោស ។ វាត្រូវបានទាក់ទាញទឹកចិត្តដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងបំណងប្រាថ្នាដ៏ពិតប្រាកដដើម្បីគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។
អំពីបាបរបស់យើងធ្វើឲ្យយើងមិនស្អាត—មិនសក្តិសមដើម្បីត្រឡប់ទៅ និង រស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងវិញ ។ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះព្រះវរបិតាដែលគង់នៅឋានសួគ៌របស់យើងបានប្រទាននូវវីធីតែមួយគត់ដល់យើង ដើម្បីទទួលបានការអភ័យបាប ( សូមមើល អេសាយ ១:១៨ ) ។
ការប្រែចិត្តរួមមានទាំងអារម្មណ៍នៃការសោកស្តាយចំពោះការប្រព្រឹត្តអំពើបាប សារភាពទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង និងទៅកាន់អ្នកដទៃទៀតដែលចាំបាច់ លះបង់ចោលអំពើបាប ស្វែងរកការស្តារឡើងវិញតាមដែលអាចធ្វើទៅបានចំពោះអ្វីៗ ដែលបានខូចខាតដោយសារអំពើបាបរបស់នរណាម្នាក់ និង រស់នៅដោយគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ( សូមមើល គ. និង ស. ៥៨:៤២–៤៣ ) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ អេសាយ ៥៣:៣–៥, យ៉ូហាន ១៤:៦, នីហ្វៃទី២ ២៥:២៣, ២៦, គ. និង ស. ១៨:១០–១១, គ. និង ស. ១៩:២៣, គ. និង ស. ៧៦:៤០–៤១
៤. គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា ការក្បត់សាសនា និង ការស្តារឡើងវិញ
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រា គឺជាអំឡុងពេលដែលព្រះអម្ចាស់ត្រាស់សម្តែងគោលលទ្ធិ ពិធីបរិសុទ្ធនានា និង បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ។ វាគឺជាអំឡុងពេលមួយ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ ព្រះអម្ចាស់មានអ្នកបម្រើដែលបានទទួលសិទ្ធិអំណាចម្នាក់នៅលើផែនដី ដែលកាន់បព្វជិតភាពបរិសុទ្ធ និង ជាអ្នកដែលមាននូវការអនុញ្ញាតពីព្រះដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ និង ដើម្បីចាត់ចែងពិធីបរិសុទ្ធដែលមានក្នុងដំណឹងល្អនោះ ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាចុងក្រោយ—ជាគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាដែលពេញកំណត់ ដែលបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងវិវរណៈនៃដំណឹងល្អទៅកាន់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។
គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាមុនៗត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាជាមួយ អ័ដាម ណូអេ អ័ប្រាហាំ ម៉ូសេ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លើសពីនេះ មាននូវគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាដទៃផ្សេងទៀតជាច្រើន រួមមាននូវគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាក្នុងចំណោមសាសន៍នីហ្វៃ និង សាសន៍យ៉ារ៉េឌ ។ ផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ និងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ត្រូវបានបើកសម្តែង និង បង្រៀននៅក្នុងគ្រប់គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាទាំងអស់ ។
ការក្បត់សាសនា
នៅពេលមនុស្សបែរចេញពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ និងមិនមានកូនសោនៃបព្វជិតភាពទេនោះ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងការក្បត់សាសនា ។
ពេលវេលាការក្បត់សាសនាទូទៅ បានកើតឡើងពេញអស់ទាំងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោក ។ ឧទាហរណ៍មួយគឺការក្បត់សាសនាដ៏ធំ ដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានស្ថាបនាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ថែស្សាឡូនិចទី ២ ២:១–៣) ។ បន្ទាប់ពីការស្លាប់នៃពួកសាវករបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ គោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អត្រូវបានខូចបង់ ហើយការផ្លាស់ប្តូរដែលគ្មានការអនុញ្ញាតបានកើតឡើងនៅក្នុងអង្គការសាសនាចក្រ និង ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃបព្វជិតភាព ។ ដោយសារការរីករាលដាលនៃភាពទុច្ចរិតនោះ ព្រះអម្ចាស់បានដកយកសិទ្ធិអំណាច និង កូនសោទាំងឡាយនៃបព្វជិតភាពចេញពីផែនដី ។
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការក្បត់សាសនាដ៏ធំនេះ គឺមនុស្សរស់នៅ ដោយគ្មាននូវការដឹកនាំពីព្រះតាមរយៈព្យាការីនៅរស់នោះទេ ។ មានព្រះវិហារជាច្រើនត្រូវបានស្ថាបនាឡើង ប៉ុន្តែពួកគេគ្មាននូវសិទ្ធិអំណាចដើម្បីប្រគល់នូវអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬ ធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពផ្សេងៗទៀតបានឡើយ ។ ផ្នែកមួយចំនួននៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធត្រូវបានខូច និងបាត់បង់ ហើយមនុស្សលែងមាននូវភាពត្រឹមត្រូវនៃការយល់ដឹងពីព្រះទៀតហើយ ។
ការក្បត់សាសនានេះបានកើតឡើងរហូតដល់ពេលព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះរាជបុត្រាសំណព្វទ្រង់បានយាងមកជួប យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង បានចាប់ផ្តើមការស្តារភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អឡើងវិញ ។
ការស្តារឡើងវិញ
ការស្តារឡើងវិញគឺជាការការស្ថាបនាឡើងវិញរបស់ព្រះនៃសេចក្តីពិត និង ពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ក្នុងចំណោមកូនចៅរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ( សូមមើល កិច្ចការ៣:១៩–២១ ) ។
នៅក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ការស្តារឡើងវិញ ព្រះអម្ចាស់បានលើកពួកបុរសសុចរិតឡើងក្នុងអំឡុងពេលមួយដែលគេហៅថា ការសាងឡើងវិញ ។ ពួកគេបានមានបំណងដើម្បីបែរទៅរកគោលលទ្ធិ ការអនុវត្ត និងការរៀបចំសាសនាទៅតាមរបៀបដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះបានស្ថាបនាឡើង ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្តី ពួកគេពុំមានបព្វជិតភាព ឬភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អនោះទេ ។
ការស្តារឡើងវិញបានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨២០ នៅពេលព្រះជាព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានបង្ហាញអង្គទ្រង់ដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះការអធិស្ឋានរបស់លោក ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:១៥–២០ ) ។ ព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗមួយចំនួននៃការស្តារឡើងវិញ គឺការបកប្រែព្រះគម្ពីរមរមន ការស្តារឡើងវិញនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន និង មិលគីស្សាដែក និង ការរៀបចំសាសនាចក្រនៅថ្ងៃទី ៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៣០ ។
បព្វជិតភាពអើរ៉ុនត្រូវបានស្តារឡើងវិញដល់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ដោយ យ៉ូហាន បាទីស្ទ នៅថ្ងៃទី ១៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨២៩ ។ បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក និង កូនសោទាំងឡាយនៃនគរត្រូវបានស្តារឡើងវិញនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨២៩ នៅពេលដែលសាវក ពេត្រុស យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន បានប្រគល់កូនសោទាំងនោះដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ។
ភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អត្រូវបានស្តារឡើងវិញ ហើយសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺជា « សាសនាចក្រតែមួយដែលពិត ហើយសកម្មនៅលើផ្ទៃផែនដីទាំងមូល » (គ. និង ស. ១:៣០ ) ។ នៅទីបំផុត សាសនាចក្រនឹងមានពាសពេញផ្ទៃផែនដី និងឈរឡើងជារៀងរហូត ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ អេសាយ ២៩:១៣–១៤, អេសេគាល ៣៧:១៥–១៧, អេភេសូ ៤:១១–១៤, យ៉ាកុប ១:៥–៦
៥. ព្យាការី និង វិវរណៈ
ព្យាការីគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានហៅដោយព្រះ ដើម្បីនិយាយជំនួសទ្រង់ ( សូមមើល អេម៉ុស ៣:៧) ។ ពួកព្យាការីទាំងឡាយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ ពួកលោកបង្ហាញឲ្យស្គាល់នូវព្រះហឫទ័យ និង ចរិតលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះ ។ ពួកលោកប្រាប់អំពីអំពើបាប និងព្រមានអំពីផលវិបាកនៃអំពើបាប ។ ជាច្រើនលើក ពួកលោកបានព្យាករពីព្រឹត្តិការណ៍នាពេលអនាគត ( សូមមើល គ. និង ស. ១:៣៧–៣៨) ។ ការបង្រៀនជាច្រើនរបស់ព្យាការីគឺមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរនានា ។ នៅពេលយើងសិក្សាប្រសាសន៍របស់ព្យាការី នោះយើងអាចរៀនសេចក្តីពិត និងទទួលបាននូវការណែនាំ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ៣២:៣) ។
យើងគាំទ្រប្រធាននៃសាសនាចក្រជា ព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង ជាអ្នកទទួលវិវរណៈ និង ជាបុរសតែម្នាក់គាត់នៅលើផែនដី ដែលទទួលបានវិវរណៈដើម្បីដឹកនាំសាសនាចក្រនេះទាំងមូល ។ យើងក៏គាំទ្រដល់ទីប្រឹក្សាទាំងឡាយនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ និង សមាជិកនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ជាព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង ជាអ្នកទទួលវិវរណៈផងដែរ ។
វិវរណៈគឺជាទំនាក់ទំនងរវាងព្រះទៅកាន់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលព្រះអម្ចាស់បើកសម្តែងព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ទៅកាន់សាសនាចក្រ នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះគម្ពីរនានា—ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ព្រះគម្ពីរមរមន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា និង មុក្តាដ៏មានតម្លៃមហិមា—មាននូវវិវរណៈទាំងឡាយ ដែលបានផ្តល់ឲ្យតាមរយៈព្យាការីពីបុរាណ និង ព្យាការីថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ប្រធាននៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ គឺជាព្យាការីរបស់ព្រះនៅលើផែនដីនាសព្វថ្ងៃនេះ ។
បុគ្គលម្នាក់ៗអាចទទួលវិវរណៈដើម្បីជួយពួកគេជាមួយនឹងសេចក្តីត្រូវការ ការទទួលខុសត្រូវ និង សំណួរជាក់លាក់ទាំងឡាយរបស់ពួកគេ និង ដើម្បីជួយពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ វិវរណៈដែលកើតមានចំពោះពួកអ្នកដឹកនាំ និងសមាជិកសាសនាចក្រ ភាគច្រើនកើតឡើងតាមរយៈចំណាប់អារម្មណ៍ និង គំនិតទាំងឡាយដែលបានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានបន្ទូលទៅកាន់គំនិត និង ដួងចិត្តរបស់យើងជាសំឡេងដ៏តូចរហៀង ( សូមមើល គ. និង ស. ៨:២–៣ ) ។ វិវរណៈអាចកើតមានតាមរយៈការនិមិត្ត សុបិន និង ការយាងមកជួបពីពួកទេវតាផងដែរ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥, អេភេសូ ៤:១១–១៤, ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥–១៧, យ៉ាកុប១:៥–៦, មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥
៦. បព្វជិតភាព និង កូនសោនៃបព្វជិតភាព
បព្វជិតភាពគឺជាអំណាច និង ជាសិទ្ធិអំណាចដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ ។ តាមរយៈបព្វជិតភាព ព្រះបានបង្កើត និង គ្រប់គ្រងស្ថានសួគ៌ព្រមទាំងផែនដីផងដែរ ។ តាមរយៈអំណាចនេះ នោះទ្រង់បានប្រោសលោះ និងតម្កើងកូនចៅរបស់ទ្រង់ ដើម្បីនាំឲ្យមាន « អមតភាព និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » (ម៉ូសេ ១:៣៩) ។
ព្រះប្រទានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពដល់បុរសជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រដែលសក្តិសម ដូច្នេះពួកគេអាចធ្វើកិច្ចការក្នុងនាមរបស់ទ្រង់ សម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះដល់កូនចៅទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។ កូនសោនៃបព្វជិតភាពគឺជាសិទ្ធិនៃគណៈប្រធាន ឬជាអំណាចដែលត្រូវបានផ្តល់ឲ្យដល់ពួកបុរសដោយព្រះដើម្បីគ្រប់គ្រង និង ដឹកនាំនគរព្រះនៅលើផែនដីនេះ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៦:១៥–១៩) ។ តាមរយៈកូនសោទាំងនេះ អ្នកកាន់អំណាចបព្វជិតភាពអាចទទួលបាននូវការអនុញ្ញាតដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ និង ចាត់ចែងពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ។ ចំពោះអស់អ្នកទាំងឡាយណាដែលបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ គឺត្រូវបានហៅក្រោម ការដឹកនាំរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលកាន់កូនសោបព្វជិតភាព ។ ដូច្នេះ ពួកគេមានសិទ្ធិទទួលបានអំណាចដែលចាំបាច់ដើម្បីបម្រើ និងបំពេញការទទួលខុសត្រូវទាំងឡាយនៃការហៅរបស់ពួកគេ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ គ. និង ស. ១២១:៣៦, ៤១–៤២
បព្វជិតភាពអើរ៉ុន
ជាទូទៅ បព្វជិតភាពអើរ៉ុនត្រូវបានហៅថាជាបព្វជិតភាពបម្រុង ។ មុខតំណែងនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុនមាន ឌីកុន គ្រូ សង្ឃ និង ប៊ីស្សព ។ នៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ សមាជិកប្រុសៗដែលសក្តិសមអាចចាប់ផ្តើមទទួលបព្វជិតភាពអើរ៉ុននៅអាយុ ១២ ឆ្នាំ ។
បព្វជិតភាពអើរ៉ុន « កាន់កូនសោទាំងឡាយអំពីការបម្រើនៃពួកទេវតា និង អំពីដំណឹងល្អនៃការប្រែចិត្ត និង អំពីបុណ្យជ្រមុជទឹក » ( គ. និង ស. ១៣:១ ) ។
បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក
បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកជាបព្វជិតភាពខ្ពស់ជាង ឬធំជាង និងដើម្បីចាត់ចែងការណ៍ទាំងឡាយខាងវិញ្ញាណ ( សូមមើល គ. និង ស. ១០៧:៨ ) ។ បព្វជិតភាពដ៏ប្រសើរជាងនេះត្រូវបានផ្តល់ឲ្យដល់អ័ដាម ហើយមាននៅលើផែនដី នៅពេលណាដែលព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្តែងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។
ដំបូងបព្វជិតភាពនេះត្រូវបានហៅថាជា « បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ តាមរបៀបនៃព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ »( គ. និង ស. ១០៧:៣ ) ។ ក្រោយមកបព្វជិតភាពនេះត្រូវបានស្គាល់ថា ជា បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ដែលត្រូវបានដាក់ឈ្មោះតាមសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ដែលបានរស់នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃជំនាន់ព្យាការីអ័ប្រាហាំ ។
នៅក្នុងបព្វជិតភាពម៉ិលគីស្សាដែកមាននូវមុខតំណែងដូចជា អែលឌើរ សង្ឃជាន់ខ្ពស់ លោកអយ្យកោ ពួកចិតសិបនាក់ និង សាវក ។ ប្រធាននៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគឺជាប្រធានសាសនាចក្រ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ អេភេសូរ ៤:១១–១៤
៧. ពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញាទំាងឡាយ
ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយ
នៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ពិធីបរិសុទ្ធគឺពិសិដ្ឋ ជាពិធីផ្លូវការដែលមានអត្ថន័យខាងវិញ្ញាណ ។ ពិធីបរិសុទ្ធនីមួយៗត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយ ព្រះដើម្បីបង្រៀនពីសេចក្តីពិតនានាខាងវិញ្ញាណ ។ ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាព និងក្រោមការដឹកនាំនៃអស់អ្នកដែលកាន់កូនសោបព្វជិតភាព ។ ពិធីបរិសុទ្ធមួយចំនួន គឺសំខាន់ចំពោះភាពលើកតម្កើង និងត្រូវបានគេហៅថាជា ពិធិបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះ ។
ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះដំបូងគេនៃដំណឹងល្អគឺ ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយការជ្រមុជទៅក្នុងទឹកដោយអ្នកមានសិទ្ធិអំណាច ។ បុណ្យជ្រមុជទឹកគឺចាំបាច់សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដើម្បីក្លាយជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ដើម្បីចូលទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ( សូមមើល យ៉ូហាន ៣:៥) ។
ពាក្យថា បុណ្យជ្រមុជទឹក មកពីភាសាក្រិក មានន័យថា ជ្រលក់ ឬជ្រមុជ ។ ការជ្រមុជគឺជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្លាប់នៃជីវិតដែលមានអំពើបាបរបស់មនុស្សម្នាក់ និងការកើតជាថ្មីក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ ដែលបានឧទ្ទិសដល់ការបម្រើព្រះ និងកូនចៅទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។ វាក៏ជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្លាប់ និងការរស់ឡើងវិញផងដែរ ។
បន្ទាប់ពីមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានជ្រមុជទឹកហើយ នោះអ្នកកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកម្នាក់ ឬច្រើននាក់នឹងដាក់ដៃលើក្បាលបុគ្គលនោះ ហើយបញ្ជាក់គាត់ថាជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនេះ ។ ជាផ្នែកនៃពិធីបរិសុទ្ធនេះ ដែលត្រូវបានហៅថា ពិធីបញ្ជាក់ បុគ្គលនោះត្រូវបានគេផ្តល់ឲ្យនូវអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺខុសពីឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ពីមុនការជ្រមុជទឹក បុគ្គលម្នាក់អាចទទួលអារម្មណ៍នៃឥទ្ធិពលនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធម្តងម្កាល ហើយតាមរយៈឥទ្ធិពលនោះ នោះបុគ្គលម្នាក់នោះអាចទទួលបាននូវទីបន្ទាល់នៃសេចក្តីពិតមួយ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥ ) ។ បើសិនបុគ្គលនោះកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ បន្ទាប់ពីទទួលបានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ បុគ្គលនោះមានសិទ្ធិដើម្បីមានភាពជាដៃគូដ៏ជាប់លាប់របស់ទ្រង់ ។
ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះផ្សេងទៀតរួមមាន ការតែងតាំងបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក ( សម្រាប់បុរស ) អំណោយទានពិសិដ្ឋក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនិង អាពាហ៍ពិពាហ៍នៃការផ្សារភ្ជាប់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣១:១–៤ ) ។ គ្រប់ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះនៃបព្វជិតភាពទាំងអស់គឺមានសេចក្តីសញ្ញា ។ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះទាំងនេះអាចនឹងត្រូវបានធ្វើឡើងជំនួសមរណជន ។ ពិធីបរិសុទ្ធជំនួសអាចមានប្រសិទ្ធភាពបាន លុះត្រាតែបុគ្គលដែលបានស្លាប់នោះទទួលយកពិធីទាំងនេះនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ហើយគោរពតាមសេចក្តីសញ្ញាដែលមានពាក់ព័ន្ធតែប៉ុណ្ណោះ ។
ពិធីបរិសុទ្ធដទៃទៀតដូចជា ការប្រសិទ្ធពរអ្នកឈឺ និង ការដាក់ឈ្មោះ និង ការប្រសិទ្ធពរកុមារ ក៏ជាកិច្ចការសំខាន់ផងដែរសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ កិច្ចការ ២:៣៦–៣៨
សេចក្តីសញ្ញា
សេចក្តីសញ្ញាគឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងដ៏ពិសិដ្ឋមួយរវាងព្រះ និងមនុស្ស ។ ព្រះប្រទានលក្ខខណ្ឌទាំងឡាយសម្រាប់សេចក្តីសញ្ញា ហើយយើងយល់ព្រមដើម្បីធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់ប្រាប់ឲ្យយើងធ្វើ បន្ទាប់មកព្រះសន្យាដល់យើងនូវពរជ័យជាក់លាក់មួយចំនួន នៅពេលយើងគោរពប្រិតបត្តិតាម ( សូមមើល គ. និង ស. ៨២:១០) ។
រាល់ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់ការសង្រ្គោះនៃបព្វជិតភាព គឺរួមមានសេចក្តីសញ្ញា ។ យើងចុះសេចក្តីសញ្ញាជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នៅពេលធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក និង រំឭកសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះឡើងវិញ ដោយការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ បងប្អូនប្រុសដែលទទួលបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកនឹងបានចូលទៅក្នុងសម្បថ និង សេចក្តីសញ្ញានៃបព្វជិតភាព ។ យើងបានធ្វើសេចក្តីសញ្ញាបន្ថែមទៀតនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ និក្ខមនំ ១៩:៥–៦, ទំនុកតម្កើង ២៤:៣–៤, នីហ្វៃទី២ ៣១:១៩–២០, គ. និង ស. ២៥:១៣
៨. អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារ
អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរស និង ស្រ្តី គឺត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះ ហើយគ្រួសារគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់ចំពោះផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ និង សុភមង្គលរបស់យើង ។ សុភមង្គលនៅក្នុងជីវិតគ្រួសារអាចកើតឡើងបាន នៅពេលយើងធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
អំណាចដ៏ពិសិដ្ឋនៃការបង្កើតកូនចៅ ប្រើបានសម្រាប់តែប្រុស និង ស្រីដែលបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ពេញច្បាប់ជាប្តីប្រពន្ធតែប៉ុណ្ណោះ ។ ឪពុកម្តាយត្រូវបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើងឲ្យមានពេញពាសលើផែនដី ចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅរបស់ពួកគេដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និង សេចក្តីសុចរិត និង ផ្តល់នូវសេចក្តីត្រូវការខាងរូបកាយ និង ខាងវិញ្ញាណដល់កូនចៅរបស់ពួកគេ ។
ស្វាមី និង ភរិយាមាននូវការទទួលខុសត្រូវដ៏ឱឡារិកដើម្បីស្រឡាញ់ និង ថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ឪពុកជាអ្នកដឹកនាំក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេប្រកបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និង សេចក្តីសុចរិត និង ផ្តល់នូវសេចក្តីត្រូវការដ៏ចាំបាច់នានាសម្រាប់ជីវិត ។ ម្តាយមានភារកិច្ចសំខាន់ ដើម្បីថែរក្សាបីបាច់កូនចៅរបស់ខ្លួន ។ នៅក្នុងការទទួលខុសត្រូវដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនេះឪពុក និង ម្តាយមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមកជាដៃគូស្មើគ្នា ។
ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏ទេវភាពនេះផ្តល់លទ្ធភាពដល់ទំនាក់ទំនងក្រុមគ្រួសារឲ្យបន្តតទៅហួសពីសេចក្តីស្លាប់ ។ ផែនដីត្រូវបានបង្កើតឡើង ហើយដំណឹងល្អត្រូវបានបើកសម្តែង ដូច្នេះក្រុមគ្រួសារត្រូវបានបង្កើតឡើង ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ និង ត្រូវបានតម្កើងឡើងដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ( កែសម្រួលពី « The Family: A Proclamation to the World » ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩, សូមមើលផងដែរនៅគេហទំព័រ LDS.org/topics/family-proclamation ) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ លោកុប្បត្តិ ២:២៤, ទំនុកតម្កើង ១២៧:៣, ម៉ាឡាគី ៤:៥–៦, គ. និង ស. ១៣១:១–៤
៩. ព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ
បទបញ្ញត្តិទាំងឡាយគឺជាក្រឹត្យវិន័យ និងជាតម្រូវការដែលព្រះបានប្រទានដល់មនុស្សលោក ។ យើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះទ្រង់ ដោយការគោរពតាមបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៤:១៥) ។ ការរក្សានូវបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយនឹងនាំមកនូវពរជ័យពីព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨២:១០) ។
បទបញ្ញត្តិគ្រឹះពីរដ៏សំខាន់បំផុតគឺ « ស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង ។ … ហើយ… ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » (ម៉ាថាយ ២២:៣៦–៣៩) ។
ក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ប្រការគឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អ ហើយជាគោលការណ៍ដ៏នៅអស់កល្ប ដែលចាំបាច់សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងរបស់យើង ( សូមមើល និក្ខមនំ ២០:៣–១៧ ) ។ ព្រះម្ចាស់បានបើកសម្តែងក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះដល់ម៉ូសេកាលពីសម័យបុរាណ ហើយទ្រង់បានលើកឡើងម្តងទៀតនៅក្នុងវិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយ ។
ព្រះបញ្ញត្តិផ្សេងទៀត រួមមានការអធិស្ឋានប្រចាំថ្ងៃ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ៣២:៨–៩), ការបង្រៀនដំណឹងល្អដល់អ្នកដទៃ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៨:១៩–២០), ការកាន់តាមច្បាប់ព្រហ្មចារីយភាព ( សូមមើល គ. និង ស. ៤៦:៣៣), ការបង់ដង្វាយមួយភាគដប់ពេញលេញ ( សូមមើល ម៉ាឡាគី ៣:៨–១០), ការតមអាហារ ( សូមមើល អេសាយ ៥៨:៦–៧), ការអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៤:៩–១១), ការមានវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីអំណរគុណ ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៨:១៩) និង ការធ្វើតាមពាក្យសម្តី នៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨៩:១៨–២១) ។
ខគម្ពីរយោងដែលទាក់ទង ៖ លោកុប្បត្តិ ៣៩:៩; អេសាយ ៥៨:១៣–១៤; នីហ្វៃទី១ ៣:៧; ម៉ូសាយ ៤:៣០; អាលម៉ា ៣៧:៣៥; អាលម៉ា ៣៩:៩; គ. និង ស. ១៨:១៥–១៦; គ. និង ស. ៨៨:១២៤
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីប្រធានបទទាំងនេះ សូមចូលទៅកាន់គេហទំព័រ LDS.org ការបង្រៀន, ប្រធានបទនៃដំណឹងល្អ; ឬ សូមមើល ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ ឯកសារយោងនៃដំណឹងល្អ ( ឆ្នាំ ២០០៤ ) ។