មេរៀនទី ៥២
លូកា ១៣-១៤
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីការប្រែចិត្ត និងនគរនៃព្រះ ហើយទ្រង់បានព្យាបាលនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ទ្រង់ក៏បានប្រើរឿងប្រៀបធៀបដើម្បីបង្រៀនអំពីភាពរាបសារ និងតម្លៃនៃភាពជាសិស្សផងដែរ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
លូកា ១៣:១-១៤:១៤
ព្រះយេស៊ូវព្យាបាលនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយបង្រៀនអំពីភាពរាបសារ និងការមើលថែដល់មនុស្សដែលមិនសូវមានសំណាង
សូមអានស្ថានភាពខាងក្រោមនេះឮៗ ៖ អ្នកកំពុងអង្គុយទទួលទានអាហារជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិបីបួននាក់ ហើយពួកគេបានសង្កេតឃើញសិស្សម្នាក់ស្លៀកពាក់ពុំសូវសមរម្យអង្គុយតែម្នាក់ឯង ។ មនុស្សម្នាក់ក្នុងក្រុមរបស់អ្នកបាននិយាយត្រគោះបោះបោកអំពីរូបរាយរបស់សិស្សនោះ ហើយមិត្តភក្ដិរបស់អ្នកសើច ។
ចូរអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីរបៀប ដែលពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ចំពោះស្ថានភាពនេះ ។
-
តើអ្នកអាចមានប្រតិកម្មដោយរបៀបផ្សេងៗជាច្រើនអ្វីខ្លះ នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលលូកា ១៣-១៤អំពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន អំពីការប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងមនុស្សដែលពុំសូវមានសំណាងដូចយើង ។
សូមសង្ខេបលូកា ១៣:១-១៤:៦ដោយពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានរៀបរាប់រឿងប្រៀបធៀបអំពីដើមល្វាដែលនឹងត្រូវកាប់រំលំ ប្រសិនបើវាពុំផ្ដល់ផលផ្លែ ដែលរឿងនេះបង្រៀនដល់យើងថា យើងនឹងត្រូវស្លាប់ ប្រសិនបើយើងពុំប្រែចិត្តទេនោះ ។ ទ្រង់បានព្យាបាលស្ត្រីម្នាក់នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយបានបង្រៀនអំពីនគរនៃព្រះ និងអ្នកទាំងឡាយដែលនឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលក្នុងនគរ ។ ទ្រង់ក៏បានទួញសោកផងដែរ ចំពោះការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃទីក្រុងយេរូសាឡិមដែលនឹងកើតមាន ។ នៅក្នុងលូកា ១៤:១-៦យើងអានថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅសោយព្រះស្ងោយពេលល្ងាច នៅផ្ទះរបស់ចៅហ្វាយនៃពួកផារិស៊ីម្នាក់នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ មុនពេលទទួលទានអាហារ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលបានរងទុក្ខដោយជំងឺទាចទឹក ដែលជាជំងឺម្យ៉ាងដែលបណ្ដាលឲ្យរូបកាយរបស់មនុស្សនោះហើមមានពេញដោយទឹក ។
សូមបំបែកសិស្សឲ្យធ្វើការជាដៃគូ ។ សូមចាត់សិស្សម្នាក់ពីដៃគូនីមួយៗអានលូកា ១៣:១៥-១៦ ហើយសិស្សម្នាក់ទៀតអានលូកា ១៤:៥-៦ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សរកមើលចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ពួកផារិស៊ី ដែលបានចោទប្រកាន់ទ្រង់អំពីការមិនគោរពថ្ងៃឈប់សម្រាក ដោយការព្យាបាលបុគ្គលទាំងនេះ ។ សុំឲ្យសិស្សប្រាប់ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញទៅដល់ដៃគូរបស់ពួកគេ ។
ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមសួរសិស្សក្នុងថ្នាក់ ៖
-
តើឃ្លាអ្វីខ្លះ ដែលពិពណ៌នាអំពីរឿងទាំងឡាយដែលពួកផារិស៊ីនឹងធ្វើចំពោះសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ? ( ស្រាយចំណងវា ហើយទាញពួកវាចេញពីរណ្ដៅ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះ មកពីគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពីការគោរពថ្ងៃឈប់សម្រាក និងការរក្សាវាឲ្យបរិសុទ្ធ ? ( ការបម្រើមនុស្សដែលខ្វះខាត គឺជារឿងសមហេតុផល ដើម្បីធ្វើនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ) ។ គំរូសុចរិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទុយពីអាកប្បកិរិយារបស់ពួកផារិស៊ីមួយចំនួនដែលមានបព្វហេតុត្រឹមត្រូវក្នុងការជួយសត្វ ប៉ុន្តែមិនជួយមនុស្សនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះទេ ) ។
សូមសង្ខេបលូកា ១៤:៧-១១ដោយពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការព្យាបាលមនុស្សដែលរងទុក្ខដោយជំងឺទាចទឹក នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានវាយផ្ចាលនឹងភ្ញៀវដែលមកទទួលទានអាហារពេលល្ងាចដទៃទៀត ដែលព្យាយាមលើកខ្លួនពួកគេឡើងដោយអង្គុយនៅកៅអីមានកិត្តិយសបំផុត ដែលនៅកៀកបំផុតនឹងម្ចាស់ផ្ទះ ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១៤:១២-១៤ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលនូវអ្វី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនដល់ពួកផារិស៊ីដែលបានអញ្ជើញទ្រង់ទៅសោយព្រះស្ងោយនាពេលល្ងាច ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានការប្រឹក្សាអ្វីខ្លះ ដល់ពួកផារិស៊ីរូបនេះ ?
-
តើមូលហេតុបែបណាខ្លះ ដែលជាបព្វហេតុមនុស្សអញ្ជើញមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ និងអ្នកជិតខាង ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេទៅទទួលទានអាហារពេលល្ងាចនោះ ?
ចូរពន្យល់ថា នៅក្នុងជំនាន់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អ្នកទាំងឡាយដែលកំបុតដៃជើង ខ្វិន ឬខ្វាក់ ជាញឹកញាប់មានការលំបាកក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនពួកគេ ហើយបានធ្លាក់ខ្លួនក្រីក្រ ។ ពួកផារិស៊ីមួយចំនួនបានមើលងាយដល់មនុស្សទាំងនេះ ( សូមមើលលូកា ១៦:១៤-៣១) ។
-
តើមូលហេតុមួយចំនួនណាខ្លះ ដែលមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃអាចមើលងាយអ្នកដទៃ ?
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនមកពីលូកា ១៤:១៤អំពីការព្យាយាមជួយមនុស្សដែលមិនសូវមានសំណាងដូចជាយើង ? ( នៅខាងក្រោមនេះ គឺជាគោលការណ៍មួយដែលសិស្សអាចប្រាប់ ៖ ប្រសិនបើយើងព្យាយាមជួយមនុស្សដែលមិនសូវមានសំណាងដូចជាយើង នោះព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង នៅពេលនៃការរស់ឡើងវិញ) ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា បន្ថែមពីលើការផ្ដល់រង្វាន់ដល់យើងនៅឯការរស់ឡើងវិញ នោះព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរយើងនៅក្នុងជីវិតនេះផងដែរ នៅពេលយើងព្យាយាមជួយអ្នកដទៃ ដែលពុំសូវមានសំណាងដូចជាយើង ។
-
តើយើងអាចជួយអ្នកដទៃ ដែលពុំសូវមានសំណាងដូចជាយើងដោយរបៀបណា ?
-
តើអ្នក ឬនរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ត្រូវបានប្រទានពរដោយការព្យាយាមជួយដល់អ្នក ដែលពុំសូវមានសំណាងដូចជាយើងនៅពេលណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីរបៀប ដែលពួកគេអាចជួយមនុស្សដែលពុំសូវមានសំណាងដូចជាពួកគេ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ ឬសៀវភៅកត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ នូវគោលដៅមួយដើម្បីបម្រើអ្នកទាំងឡាយដែលមិនសូវមានសំណាងដូចជាពួកគេ ។
លូកា ១៤:១៥–៣៥
ព្រះយេស៊ូវប្រទានរឿងប្រៀបធៀបអំពីការជប់លៀងដ៏ធំ ហើយបង្រៀនអំពីតម្លៃនៃភាពជាសិស្ស
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរនៅលើក្ដារខៀនរឿងមួយចំនួន ដែលពួកគេអាចត្រូវបានសុំឲ្យពលិកម្ម ឬលះបង់ក្នុងនាមជាពួកសិស្សនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
តើការដោះសារមួយចំនួនណាខ្លះ ដែលមនុស្សអាចនឹងត្រូវបានល្បួងឲ្យប្រើ ដើម្បីចៀសវាងពីការលះបង់ទាំងនេះ ?
ពេលសិស្សបន្ដសិក្សា លូកា ១៤សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍ទាំងឡាយ ដែលបង្រៀនអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតម្រូវពីពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រឹក្សានឹងពួកផារិស៊ី ឲ្យអញ្ជើញមនុស្សដែលមិនសូវមានសំណាងដូចពួកគេ ឲ្យទទួលទានអាហារ នោះមនុស្សម្នាក់ នៅក្នុងបន្ទប់បាននិយាយទៅទ្រង់ថា « មានពរហើយ អ្នកណាដែលនឹងបរិភោគក្នុងនគរព្រះ » (លូកា ១៤:១៥) ។ ជាការឆ្លើយតបចំពោះសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរៀបរាប់រឿងប្រៀបធៀបអំពីអាហារពេលល្ងាចដ៏ធំ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានលូកា ១៤:១៦-២៤ឮៗជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេពីផ្នែកខាងដើមនៃមេរៀន ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សម្នាក់ពីដៃគូនីមួយៗឲ្យរកមើលការអញ្ជើញ ដែលមនុស្សនៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបបានទទួល ។ សូមអញ្ជើញសិស្សផ្សេងទៀតនៅក្នុងដៃគូនីមួយៗ ឲ្យរកមើលការដោះសារដែលមនុស្សបានធ្វើ ដែលបដិសេធនូវការផ្ដល់ឲ្យនោះ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមសួរសិស្សក្នុងថ្នាក់ ៖
-
តើដំណឹងល្អព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រៀបបានទៅនឹងការជប់លៀងដ៏ធំមួយយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( ចម្លើយអាចរួមមានដូចខាងក្រោម ៖ ដំណឹងល្អគឺជាអំណោយទានមួយ ដែលបានរៀបចំសម្រាប់យើង វាអាចបំពេញក្នុងខ្លួនយើង ហើយបំពេញតម្រូវការរបស់យើង យើងត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទទួលទាន ហើយយើងអាចទទួលយក ឬបដិសេធការអញ្ជើញឲ្យទទួលទាននោះ ) ។
-
តើការដោះសារអ្វីខ្លះដែលមនុស្ស ដែលពុំទទួលយកការអញ្ជើញទៅចូលរួមក្នុងពិធីជប់លៀងដ៏ធំនោះ ?
-
តើការដោះសារទាំងនេះអ្វីខ្លះ ដែលបង្ហាញអំពីអាទិភាពរបស់មនុស្សទាំងនេះ ?
ស្របតាមខ ២៤តើលទ្ធផលនៃការដាក់អាទិភាពផ្សេងៗខ្ពស់ជាងព្រះអម្ចាស់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់មានអ្វីខ្លះ ? ( សិស្សអាចប្រាប់ពីគោលការណ៍មួយដូចខាងក្រោម ៖ ប្រសិនបើយើងដាក់អាទិភាពផ្សេងខ្ពស់ជាងព្រះអម្ចាស់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងបាត់បង់ពរជ័យដែលយើងប្រហែលជាបានទទួល) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលអ្វីដែលបានសរសេរនៅលើកក្ដារខៀនអំពីការលះបង់ដែលពួកគេអាចនឹងសុំឲ្យធ្វើ នៅពេលពួកគេជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
តើពរជ័យអ្វីខ្លះដែលយើងអាចបាត់បង់ ប្រសិនបើយើងពុំព្រមធ្វើការលះបង់ទាំងនេះទេនោះ ?
ចូរពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការបង្រៀនរឿងប្រៀបធៀបនេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលទៅហ្វូងមនុស្សអំពីអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១៤:២៥-២៧ ឮៗ ។ សូមពន្យល់ថា ការបកប្រែដោយបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅក្នុងលូកា ១៤:២៥-២៧ ។ « មានមនុស្សសន្ធឹកណាស់ ដើរទៅជាមួយនឹងទ្រង់ នោះទ្រង់បែរទៅមានព្រះបន្ទូលនឹងគេថា បើអ្នកណាមកឯខ្ញុំ ដោយមិនបានលះអាល័យពីឪពុកម្តាយ ប្រពន្ធកូន បងប្អូនប្រុសស្រី ឬស្វាមី និងជីវិតខ្លួនឯងផង ឬម្យ៉ាងទៀត ខ្លាចលះបង់ជីវិតដើម្បីខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានទេ ។ ហើយអ្នកណាដែលមិនផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំ នោះក៏ធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានដែរ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរដោះស្រាយរឿងនេះក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ដើម្បីអ្នករាល់គ្នាអាចធ្វើរឿងដែលខ្ញុំនឹងបង្រៀន ហើយបង្គាប់ដល់អ្នក » ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ត្រូវមានឆន្ទៈធ្វើអ្វីខ្លះ ?
ចូរពន្យល់ថា និយមន័យមួយនៃភាសាក្រិច ពាក្យដែលបានបកប្រែថាស្អប់គឺ « មិនសូវស្រឡាញ់ » ( ជេម ស្ត្រងThe Exhaustive Concordance of the Bible[ ឆ្នាំ ១៨៩០ ] « misĕō » ទំព័រ ៤៨ ) ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានពន្យល់ថា សម្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ការលះបង់ចំពោះគ្រួសារ ឬសូម្បីតែជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់ ត្រូវតែកើតមានបន្ទាប់ពីការលះបង់ថ្វាយទ្រង់ ( សូមមើលផងដែរម៉ាថាយ ១០:៣៧) ។ ដើម្បីលីឈើឆ្កាងរបស់មនុស្សម្នាក់ សំដៅទៅលើការឆ្កាង និងតំណាងឲ្យការស្ម័គ្រចិត្តដែលបានតម្រូវឲ្យមាន ដើម្បីប្រគល់ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានលះបង់ជីវិតរបស់ទ្រង់ដល់យើង ( សូមមើលផងដែរ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ១៦:២៦ ។
-
តើសេចក្ដីពិតអំពីការធ្វើជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ? ( សិស្សអាចបា្រប់អំពីភាពផ្សេងៗ នៃសេចក្ដីពិត ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថា ពួកគេប្រាប់សេចក្ដីពិតដែលស្រដៀងគ្នាដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ពួកសិស្សនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវតែមានឆន្ទៈលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ។ អ្នកអាចនឹងចង់អញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅរឹមទំព័រក្បែរ លូកា ១៤:២៥-២៧ ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏អ្នកគិតថា ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទចាំបាច់ត្រូវមានឆន្ទៈ ដើម្បីដាក់ទ្រង់ពីមុនអ្វីៗទាំងអស់ រួមទាំងសមាជិកគ្រួសារ និងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេនោះ ?
ចូរសរសេរឃ្លាដោះស្រាយរឿងនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ( នៅលើក្ដារខៀន ។
-
តើអ្នកគិតថាឃ្លា « ដោះស្រាយរឿងនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក » មានអត្ថន័យដូចម្ដេចដែរ ? ( សូមពន្យល់ថានៅក្នុងបរិបទនេះពាក្យដោះស្រាយមានន័យថាសម្រុះសម្រួល ឬសម្រេចចិត្តដោយម៉ឺងម៉ាត់ ) ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះចង់ឲ្យយើងដោះស្រាយអ្វីនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ?
-
តើគោលការណ៍អ្វីដែលយើងអាចរៀនមកពីការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំពីលូកា ១៤:១៧? ( សិស្សគួររកឃើញគោលការណ៍មួយ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងគោលការណ៍ខាងក្រោម ៖ នៅពេលយើងដោះស្រាយនៅក្នុងខ្លួនយើងអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀន និងបញ្ជាដល់យើង នោះយើងនឹងក្លាយទៅជាសិស្សរបស់ទ្រង់ )។
សូមផ្ដល់ដល់សិស្សនូវច្បាប់ចម្លងនៃសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោយដោយអែលឌើរ ឡារី ដ័បុលយូ ហ្គីបបុននៃពួកចិតសិបនាក់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីរស់នៅតាមគោលការណ៍នេះ ។
« នៅពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមដាក់អាទិភាពរបស់អ្នក នៅក្នុងជីវិត សូមចងចាំថា សុវត្ថិភាពពិតនៅក្នុងជីវិតមានតែតាមរយៈការរស់នៅតាមបទបញ្ញត្តិតែប៉ុណ្ណោះ ។ …
« … ហើយក្នុងវ័យក្មេងខ្ចីរបស់អ្នក តើវាជារឿងអស្ចារ្យប៉ុណ្ណា ដើម្បីសម្រេចចិត្តតែម្ដងអំពីអ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើ និងអ្វីដែលអ្នកនឹងមិនធ្វើនោះ ទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់ ភាពរមទម្យ ព្រហ្មចារីភាព ពាក្យសម្ដីប្រាជ្ញាវាងវៃ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
« បងប្អូនប្រុសស្រី សូមបន្ដនៅលើផ្លូវត្រង់ ហើយចង្អៀតនេះចុះ ។ ទេ សូមនៅចំកណ្ដាលនៃផ្លូវត្រង់ ហើយចង្អៀតនេះ ។ ចូរកុំរសាត់ឡើយ កុំដើរវង្វេងឡើយ កុំឲ្យទទឹកឡើយ សូមប្រុងប្រយ័ត្ន ។
«… ការរស់នៅតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ នឹងនាំឲ្យអ្នកមានសុភមង្គលដែលមនុស្សជាច្រើនស្វែងរកនៅកន្លែងផ្សេងៗ » ( « Wherefore, Settle This in Your Hearts »Ensign ឬLiahonaខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ១០៣,១០៤ ) ។
-
តើបទបញ្ញត្តិមួយណា ដែលអ្នកបានតាំងចិត្តគោរពតាមដោយម៉ឺងម៉ាត់នោះ ? តើអ្នកត្រូវបានប្រទានពរដោយការសម្រេចចិត្ត ដើម្បីគោរពបទបញ្ញត្តិនោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យដោះស្រាយ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេអំពី« អ្វីដែល[ពួកគេ] នឹង… និង… នឹងមិនធ្វើនោះ ទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់ ភាពរមទម្យ ព្រហ្មចារីភាព ពាក្យសម្ដីប្រាជ្ញាវាងវៃ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ » ។ អ្នកអាចនឹងចង់អញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ នៅក្នុងសៀវភៅកត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ ឬក្នុងសៀវភៅកត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការបង្រៀនគោលការណ៍ទាំងនេះអំពីភាពជាសិស្ស នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទាននូវរឿងប្រៀបធៀបចំនួនពីរ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានលូកា ១៤:២៨-៣០ឲ្យឮៗ ហើយឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតអានលូកា ១៤:៣១-៣៣ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយពិចារណាអំពីអ្វីដែលរឿងប្រៀបធៀបទាំងពីរនេះបង្ហាញ ។
-
តើអ្នកគិតថា រឿងប្រៀបធៀបទាំងពីរនេះបង្ហាញពីអ្វីខ្លះ ?
ចូរពន្យល់ថារឿងប្រៀបធៀបទាំងពីរនេះ បង្ហាញអំពីសារៈសំខាន់នៃការរាប់ ឬការប្ដេជ្ញាចិត្ត តម្លៃនៃបុព្វហេតុនៃសកម្មភាពមុនពេលចាប់ផ្ដើមវា ដើម្បីកំណត់ថាតើអ្នកនឹងអាចបញ្ចប់វាឬទេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះចង់ឲ្យអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ពិចារណាដោយប្រុងប្រយ័ត្នថា តើពួកគេមានឆន្ទៈដើម្បីលះបង់នូវអ្វីៗចាំបាច់ ដើម្បីពួកគេអាចបន្ដរហូតដល់ទីបំផុតក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ទ្រង់ឬទេ ។ ( សូមមើលផងដែរ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស៊្មីធ លូកា ១៤:៣១ ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សពិចារណាអំពីបញ្ចីនៃការលះបង់នៅលើក្ដារខៀន ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យពន្យល់ថា ហេតុអ្វីពួកគេមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការលះបង់ទាំងនេះក្នុងនាមជាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
សូមពិចារណាអំពីការអញ្ជើញសិស្សឲ្យគូសចំណាំខទី ៣៣ ដែលផ្ដល់នូវសេចក្ដីសង្ខេបដ៏សាមញ្ញមួយ អំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងជំពូកនេះ ។ ចូរថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតដែលអ្នកបានពិភាក្សា ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
លូកា ១៤:១២-១៤ ។ ប្រសិនបើយើងព្យាយាមជួយមនុស្ស ដែលមិនសូវមានសំណាងដូចជាយើង នោះព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់យើង ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ នៃគណៈប្រធានទីមួយបានពន្យល់អំពីពរជ័យមួយចំនួនដែលយើងអាចទទួលជាលទ្ធផលពីការជួយដល់អ្នកដទៃ ៖
« នៅពេលដែលយើងលាតដៃ និងដួងចិត្តរបស់យើងទៅកាន់អ្នកដទៃទៀត នៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទ នោះមានអ្វីដ៏អស្ចារ្យកើតឡើងចំពោះយើង ។ វិញ្ញាណរបស់យើងផ្ទាល់នឹងបានជាសះស្បើយ កាន់តែត្រូវបានដុះខាត់ និង កាន់តែរឹងមាំ ។ យើងកាន់តែសប្បាយរីករាយ កាន់តែសុខសាន្ដ និងកាន់តែមានចិត្តទន់ភ្លន់នឹងការខ្សឹបប្រាប់ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » (« You Are My Hands»Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៧៥ ) ។
លូកា ១៤:១៥-២៤ ។ រឿងប្រៀបធៀបអំពីការជប់លៀងដ៏ធំ
ដើម្បីរៀនបន្ថែម អំពីរឿងប្រៀបធៀបនៃការជប់លៀងដ៏ធំ សូមមើលឯកសារនៅក្នុងNew Testament Student Manual ( Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ) ទំព័រ ១៦៤)។